Heimilistíminn - 30.11.1980, Blaðsíða 13

hlaupi hér um og tali við sjálfan mig?” spurði
drengurinn litli og þurrkaði sér um nefið. „Ég
er nú ekki alveg ruglaður enn þá”.
„Hvað er það þá, sem þú vilt mér?” spurði
pabbi.
„Auðvitað bera böggulinn þinn”, svaraði
drengurinn. „Já, leyfið mér að gera það,
herra”.
„Bera böggulinn minn?” spurði pabbi og
virti nú þennan litla dreng betur fyrir sér.
Böggullinn var næstum þvi alveg eins stór og
hann. Það var með öllu óhugsandi að drengur-
inn gæti valdið honum, hvað þá borið hann alla
hina löngu leið niður að skipinu.
„Nei, drengur minn,” sagði pabbi og hló.
Þessi böggull er þér áreiðanlega ofvaxinn, —
hann er alltof þungur fyrir þig. Annars þakka
ég þér fyrir, að þú vildir hjálpa mér, en ég verð
vist að bera hann sjálfur”.
Hann stakk hærri hendinni niður i vasa sinn
og ætlaði að taka upp pening til að gefa drengn-
um, áður en hann legði af stað með böggulinn.
En i sama bili bar annan dreng þarna að.
Hann var töluvert stærri og ýtti þeim lit>la
tafarlaust til hliðar.
„Nei, ég skal bera böggulinn fyrir þig”,
sagði sá stóri, — „láttu mig hafa hann”.
„Ekki nema það þó!” kallaði drengurinn
litli. „Þetta er þokkalegt eða hitt þó heldur. Þú
veður hingað eins og vikingur og ætlar að taka
af mér vinnuna! Snautaðu tafarlaust burt,
langi frekjudallurinn þinn, — þetta er min
vinna en ekki þin!
„Nei, heyrið þið bara rausið i þessu af-
styrmi”, sagði sá stóri storkandi. „Hafðu þig
tafarlaust burt, annars skal ég berja þig, svo
að þú blánar hátt og lágt”.
Pabbi leit til litla drengsins. Nú fór ekki mik-
ið fyrir honum lengur. Það var að visu aug-
ljóst, að hann var afar reiður, en hann gerði sér
fulla grein fyrir að það var tilgangslaust að
ráðast á þann stóra. Og pabbi sá að hann var að
þvi kominn að gráta vesalingurinn litli.
„Nei, hægan nú, herrar minir”, sagði pabbi
ákveðinn. „Þú komst fyrst, drengur minn”,
sagði hann við þann litla, „og ef þig íangar
mikiðitil að bera böggulinn minn,skal ég leyfa
þér að gera það”.
Ekki gerði pabbi þetta vegna þess, að hann
þyrfti á hjálp að halda,. Hann gat sem bezt
borið pakkann sjálfur. En hann gerði sér ljóst,
að drengurinn þurfti að vinna sér inn fáeina
aura, og pabba geðjaðist engan veginn að þvi
að stóri drengurinn var ónærgætinn við hann.
„Gjörðu svo vel”, sagði pabbi og rétti honum
böggulinn.
Blökkudrengurinn litli geislaði af gleði og tók
fagnandi á móti honum. Auðsætt var, að þetta
reyndist honum erfitt og pabbi gat ekki varizt
brosi. Hann var ekki bjartsýnn á, að honum
mundi takast þetta. En drengurinn beit á jaxl-
inn og var hinn borginmannlegasti.
„Jæja, herra minn”, sagði hann móður og
másandi, —„segiðmérhú, hvert égá að fara”.
Pabbi var að þvi kominn að reka upp skelli-
hlátur. Þetta var vissulega snáði sem töggur
voru i. En hann stillti sig og ákvað að sjá,
hverju fram yndi.
Agætt góði minn,” sagði hann. „Þú skalt
koma á eftir mér, við höldum niður að höfn.
Þegar pabbi kom niður að næsta götuhorni
nam hann staðar um stund.
Hitinn var litt bærilegur og hann var allur i
einu svitabaði.
Manngrúinn var furðulegur og þrengdi að
þeim frá öllum hliðum og bilar brunuðu um
veginn i samfelldum röðum. „Nei, hér varð
hann að hjálpa blökkudrengnum litla ef hann
þá kæmist alla leið hingað”, hugsaði pabbi og
sneri sér snögglega við.
Og hversu undrandi varð hann ekki, þegar
hann sá, að drengurinn var alveg á hælum
hans. Böggullinn stóra bar hann i fanginu og
það var með naumindum að hann gat teygt sig
til hliðar svo að hann sá fram á veginn. Hnén
kiknuðu greinilega undan þúnganum. Engu að
siður var snáðinn hinn brattasti og virtist alls
ekki hafa hugsað sér að gefast upp i fyrstu lot-
unni.
„Nei, heyrðu”, stundi hann, „það er grænt
ljós núna, — við verðum að ganga yfir götuna á
grænu ljósi. „Vikið frá mér!” sagði hann
ákveðinn og gekk rösklega fram milli margra
fullorðinna manna karla og kvenna.
En fólkið stjakaði við honum og veitti þvi vist
enga athygli að þetta var litill drengur. Einn
vegfarandinn steig ofan á beran fót hans, og
annar rakst á stráhattinn hans stóra, svo að
hann féll niður fyrir augun — og þá munaði
minnstu, að hann missti böggulinn stóra á göt-
una.
En nú var pabbi fljótur til, tók böggulinn af
drengnum, og gekk yfir götuna. í rauninni
skammaðist hann sin fyrir það, að hafa látið
þennan litla snáða bera hann, þó að það væri
ekki nema stuttur spölur. Drengurinn var
rennandi sveittur, og auðvitað var hann lika
mjög móður.
13