NT - 11.08.1985, Qupperneq 8

NT Sunnudagur11.ágúst1985 8
■ Ramesh Kumar bláfátækur Ind-
verji, fékk eftirfarandi tilboð frá
vinnuveitanda sínum:
„Ef þú vilt gefa veikri eiginkonu
minni úr þér annað nýrað skal ég
útvega þér betra starf og auk þess
skaltu frá ókeypis ferðalag um
England.“ Slíku tilboði gat Ramesh
ekki hafnað. En í Ijús kom að vinnu-
veitandinn var jafn brögðóttur og
hann var ríkur.
i.Sí
ÆÉ
1-
':y,
■
■ Til að geta skilið til fulls þann
óhugnanlega atburð sem átti sér stað
þegar Ramesh Kumar gekkst undir
uppskurð á dýru einkasjúkrahúsi í
London, verður ekki hjá því komist
að rekja söguna frá byrjun. Hún hófst
á Indlandi í þúsunda kílómetra fjar-
lægð frá London. Þar eru almanna-
tryggingar enn óþekkt fyrirbæri. Ra-
mesh var því Ijóst að ef hann missti
vinnuna myndi hann bætast í raðir
þeirra milljóna sem hírast heimilis-
lausar á strætum Nýju-Dehli - at-
vinnulausar og án vonar um neitt
betra. En þá var Ramesh boðaður á
fund vinnuveitanda síns á vörulagern-
um þar sem hann vann við að stafla
upp kössum en launin voru 40-45
krónur á dag. Hann trúði varla eigin
eyrum þegar hann heyrði hvað yfir-
maður hans hafði að segja. Hann
tjáði Ramesh að kona sín lægi dauð-
vona af nýrnasjúkdómi - en Ramesh
stæði til boða að bjarga henni ef hann
vildi gefa henni úr sér annað nýrað.
Nýrnaflutninginn átti að framkvæma
í London en ætlunin var að fara
þangað jafnskjótt og tilskildum
formsatriðum hefði verið fullnægt.
Síðan var haldið til London -
Ramesh hafði aldrei komið út fyrir
fátækrahverfin í Nýju-Dehli - og á
Clementine Churchill sjúkrahúsinu í
London var svo annað nýrað fjarlægt.
Skurðlæknirinn, Christopher Rudge,
framkvæmdi aðgerðina en seinna
sama daga var nýrað grætt í frú
Marsju Kaushik. Fyrir aðgerðina
hafði eiginmaður hennar hinn auðugi
vinnuveitandi Ramesar greitt tæplega
milljón króna. Nýrnaígræðsluna
framkvæmdi dr. Maurice Slapak,
einn fremsti nýrnasérfræðingur
Breta. Nýlega létu bæði dr. Slapak og
dr. Rudge hafa eftir sér í blaðinu Mail
on Sunday að þeir hefðu ekki vitað
betur en Ramesh væri skyldur frú
Kaushik og hinn 55 ára gamli Slapak
kveðst hafa orðið bæði reiður og
skelfdur þegar honum hafi orðið
Ijósar hinar „viðurstyggilegu stað-
reyndir varðandi ýmsa nýrnaflutninga
sem ég hef gert“. Báðir skurðlækn-
arnir höfðu tekið öll skjöl góð og gild
þar sem haldiö var fram skyldleika
Ramesh ogfrú Kushik. Stjórn sjúkra-
hússins hafði í einu og öllu treyst
skurðlæknunum í málinu en hins
vegar hljóta menn að undrast hvernig
starfslið sjúkrahússins aflaði sér upp-
lýsinga urn skyldleika nýrnagjafa og
nýrnaþega. f>að tók fréttaritara fyrr-
nefnds vikublaðs, Barböru Jones að-
eins hálfa klukkustund að ganga úr
skugga um að Ramesh og frú Kaushik
voru alls óskyld - sem fáeinna mín-
útna samtal hefði raunar getað leitt í
Ijós. Ramesh kvaðst sjálfur aldrei
hafa skrifað undir umrædd skjöl.
Barbara Jones hitti Ramesh seinna
þar sem hann dvaldi á bændabýli
skammt norðan við Nýju-Dehli. Þessi
hávaxni, granni Indverji er 32 ára.
Hann sýndi stór ör á kvið og hrygg
eftir uppskurðinn er dr. Rudge fjar-
lægði úr honum nýrað. Með blaða-
konunni var einnig í för dr. David
Brownhill, forstöðumaður tauga-
deildar við stærsta háskólasjúkrahús-
ið í Melbourne en hann hafði af
frjálsum vilja gefið sig fram til að
vitna í málinu, bæði sem sérfræðingur
og óháð vitni. Ramesh segir sjálfur
frá: „Þegar Atma Kaushik, hinn auð-
ugi baðmullarkaupmaður, fékk að
vita að kona hans væri dauðvona
vegna nýrnasjúkdóms safnaði hann
saman öllu vinnufólki sínu og fyrir-
skipaði að teknar yrðu af því blóð-
prufur. í ljós hafði komið að Ramesh
hafði rétta blóðflokkinn og vefjasýni
sýndi að nýru hans og frú Kaushik
voru mjög svipuð að gerð. Þá hafði
Kaushik gert Ramesh freistandi
tilboð: „Ef þú vilt fórna konunni
minni öðru nýranu skal ég kosta þig í
Lérðalag um England og auk þess
útvega þér nýtt og betra starf þegar
heim kemur". Ég kveið mikið fyrir
uppskurðinum en þegar mér varð
hugsað til ferðalagsins á Englandi
var freistingin of mikil.“
Uppskurðurinn hafði heppnast vel
en Ramesh uppgötvaði tljótlega að
þakklæti vinnuveitandans náði
skammt. Um leið og hann var fær um
að yfirgefa sjúkrahúsið sagði hann
við Ramesh: „Hér eru 60 þúsund
krónur, þær geturðu fengið en láttu
ekki sjá þig framar. Hjá mér er
heldur enga vinnu að fá.“ Ramesh
kvaðst þá ekki hafa viljað taka við
peningunum og hafnaði þeim. Síðan
flaug hann aftur heim til Nýju-Dehli
án þess að vita livað til bragðs skyldi
taka og þegar hann kom á sinn fyrri
vinnustað var honum hreinlega fleygt
þaðan út án þess að fá einu sinni
næturskjól. Ramesh var nú fullur
örvæntingar þar sem hann ráfaði einn
urn strætin og til að bæta gráu ofan á
svart fór fór skurðsárið að ýfast upp
eftir aðgerðina. Þetta þótti fréttarit-
ara dagblaðsins afleitt og dr. Brown-
bill var henni fyllilega sammála. Það
er fáheyrt að sjúklingur sem nýbúinn
var að gangast undir stóran uppskurð
á einu helsta sjúkrahúsi Lundúna-
borgar skyldi vera kominn í slíka
aðstöðu.
Ramesh rölti einn um strætin í
einni snauðustu borg veraldar án þess
að þekkja einn einasta lækni sem
hann gæti leitað til í vandræðum
sínum. í London lagði Barbara Jones
spurningar fyrir dr. Rudge: „Það
kom í okkar hlut að uppgötva hið
rétta um tengslin við nýrnaþegann.
Hvers vegna var það ekki gert á
sjúkrahúsinu? Og hvernig getið þér
skýrt það lélega eftirlit sem raun varð
á í þessu tilfelli að aðgerð lokinni?
Vissuð þér að nýrnagjafinn var blá-
fátækur, heimilislaus og veikur? Og
ef ekki hvernig má það vera að yður
var ókunnugt um það?“ Dr. Rudge
svaraði á þessa leið: „Það sem þú ert
að segja um aðgerðina á Ramesh
kemur mér illa á óvart. Ég get varla
sagt að ég muni eftir honum en það
veldur mér miklum vonbrigðum að
vita að hann var alls óskyldur konunni
sem hann eftirlét nýra sitt. Hefði ég
vitað það ntyndi ég alls ekki hafa
framkvæmt aðgerðina. En það er því
miður of mikið um alls kyns mála-
miðlun í sambandi við erlenda sjúkl-
inga.“
Eigendunt Clementine Churchill
sjúkrahúsinu blöskraði einnig.
Stjórnarformaður sjúkrahússins stað-
hæfði að samkvæmt lögum sjúkra-
hússins væri ákvæði um að nýrnagjaf-
ar sem lifandi væru yrðu að vera
tengdir nýrnaþegar ættarböndum.
Þegar hér var kontið var Ramesh
kominn á barm örvæntingar. En þá
kom til sögunnar mágur Kaushiks,
Dindayal Bhardwaj, sem heyrt hafði
söguna af Ramesh. Hann kom til
borgarinnar til að hjálpa honum en
næstu tvo mánuði lá Ramesh veikur.
Fjölskyldan sá um hann þann tíma og
loks komst hann á fætur á ný. Hann
fékk starf sem ráðsmaður á búgarði
og var það ráðstöfun Dindayals.
„Núna hef ég það stórfíntþ sagði
Ramesh. „Ég hef ágæta vinnu við að
sjá um búpeninginn og hveiti- og
sítrónuekrurnar. Herra Dindayal hef-
ur bjargað lífi mínu.“
Á milli 30 og 40 þúsund manns
deyja árlega á Indlandi úr nýrna-
sjúkdómum samkvæmt könnun
stjórnarinnar þar í landi. Skortur er á
lækningatækjum og vegna trúarfor-
dóma er ekki leyft að nota nýru úr
Iátnu fólki. Hefðu peningar Kaus-
hams ekki komið til væri eiginkona
hans nú látin. Nýlega fór Ramesh á
fund hennar en hún sagði við hann:
„Hvað viltu hingað? Hafðu þig strax á
brott og láttu okkur ekki sjá þig
framar“. Læknar vita nú að nýrna-
gjöfum er hættara við alls kyns smit-
sjúkdómum en öðrum og jafnframt
hættara við nýrnasjúkdómum. Lík-
legt er því að einhvern tíma muni
Ramesh sjálfur þurfa á öðru nýra að
halda - munurinn er bara sá að hann
mun ekki eiga milljón í vasanum til
að borga fyrir aðgerð í London.
Einn helsti skurðlæknir Breta fram-
kvæmdi nýlega aðgerð sem læknar
um víða veröld hafa harðlega for-
dæmt af siðferðilegum ástæðum.
Nýra úr ungum manni var grætt í
annan sem hafði aðeins farið eftir
auglýsingu - aðgerðin var fram-
kvæmd á Devonshire Hospital í
London. Slíkir nýrnaflutningar hafa
alloft verið framkvæmdir í London
nú síðustu mánuði og í öllum til-
fellum hafa nýrnagjafi og nýrnaþegi
verið óskyldir. Samkvæmt upplýsing-
um frá Mail on Sunday hafa mörg
þessara tilfella endað sorglega. Til
dæmis segir frá ungum manni frá
Pakistan sem seldi annað nýra sitt
fyrir 80 þús. krónur. Nýrnaþeginn var
ríkur Pakistani sem hafði auglýst eftir
nýrnagjafa í dagblaði.