NT - 01.12.1985, Blaðsíða 3

■ Þessi saga ætti að heita: Ævin-
týri úr eyjum. En raunar myndi það
valda misskilningi, því þá hélduð
þið að átt væri við Vestmannaeyjar.
En hér segir ekki frá Vestmannaeyj-
um. Hér segir frá viðburðarríkum
degi hjá frændum okkar Færeying-
um. En látum oss byrja á byrjuninni.
Við vorum á heimleið, tvær ís-
lenskar fjölskyldur eftir þriggja ára
dvöl í Svíþjóð. Eftirvænting okkar
var mikil, að minnsta kosti leið mér
eins og ég væri að losna úr útlegð.
Ég hafði aldrei notið mín fyllilega
þar úti. Þó hafði ég ekki yfir neinu að
kvarta. Viðhöfðumsæmilegavinnu.
Við höfðum eignast son, litinn kút,
skírðan af sænskum presti með
annarlegan hreim á nafninu sem
hann hlaut. Við lentum reyndar í
alls konar vandræðum með þessi
nöfn okkar þegar átti að skrá hann
í bækur. Hvernig gat drengurinn
heitið Hauksson úr því faðir hans
hét Sveinsson og svo hét móðirin
Sigurðardóttir sögðu þeir. Svíarnir
vildu ekki viðurkenna að til væri
annað kerfi en gilti í hinni stórkost-
legu Svíþjóð. Ef til vill hefur það
einmitt verið þetta mikillæti þeirra
sem gerði mér lifið leitt. En nú
vorum við sem sagt á heimleið, við
með soninn, sem nú fengi að vera
Hauksson í friði, og Sirrý og Þröstur
með tvö börn, fimm ára soninn Örn
og tveggja ára dóttur sem auðvitað
var fædd í „útlegðinni". Við höfðum
ekið yfir þvera Svíþjóð, gegnum
Osló og hina hrikalegu leiö yfir fjöllin
til Bergen. Af þeirri ferð mætti
auðvitað segja sögu, en það verður
ekki gert hér. Ég læt þess aðeins
getið að hún var yndisleg. Báðar
fjölskyldunar voru á sænskum bíl-
um sem við höfðum eignast á þess-
um árum. Það jók auðvitað á til-
hlökkunin að koma heim á glæsileg-
um Volvo.
í Bergen var ekið um borð í
Norröna og siglt út úr norska skerja-
garðinum. Þetta var seint um kvöld
og þegar við risum úr koju næsta
morgun sást ekkert nema endalaust
hafið hvert sem litið var. Sjór var
sléttur að þvi er vanir sæfarendur
sögðu og þessi sigling var enn eitt
ævintýrið, perla á band minning-
anna ef ég má vera skáldleg. Síðari
hluta dags var lagst að bryggju í
Þórshöfn. Okkur fannst staðurinn
vinalegur og við vorum sammála
um að hér væri eitthvað sem minnti
á (sland.
„Ég veit“, sagði ég eftir nokkra
umhugsun. „Það er enginn skógur
til að byrgja fyrir útsýnið."
Svo undarlegt sem það kann að
virðast þá höfðu skógarnir sænsku
aldrei náð að heilla mig.
Nú var áætlun skipsins þannig
háttað að það átti að sigla til Leirvík-
ur á Hjaltlandi og aftur til Þórshafn-
ar. Var væntanlegt til baka síðdegis
næsta dag. Fannst okkur því tilvalið
að nota þennan tíma til að skoða
Færeyjar. Við ókum sænsku lúxus-
kerrunum í land og fengum okkur
kvöldverð. En þar sem börnin voru
orðin þreytt leituðum við uppi tjald-
stæði og var það auðfundið í útjaðri
bæjarins. Sirrý og Þröstursettu upp
tjaldvagninn en við Haukur höfðum
„aðeins" tjald. Og róleg og góð var
þessi fyrsta og eina nótt okkar í
Færeyjum. Endurnærð vöknuðum
við að morgni og tókum saman
pjönkur okkar. Veður var gott og
afsannaði þá kenningu að hér væri
alltaf rigning. Því lofaði dagurinn
góðu um skemmtilega skoðunar-
ferð. Fyrst var haldiö inn í bæinn að
snæða morgunverð. Síðan þurfti
Sirrý í banka sem ekki er í frásögur
færandi, en loks var erindum lokið
og stefnan tekin upp úr bænum. Við
ætluðum að byrja á því að skoða
Norðurlandahúsið sem þá var í
byggingu. Ekki vorum við þó komin
alla leið þangað þegar rauði volvó-
inn snarstansaði fyrir framan okkur
og Sirrý kom út, reif upp hurðina á
okkar bíl og spurði.
„Er Örn ekki með ykkur?"
„Nei, en við héldum að hann
hefði lagt sig þar sem við sáum
hann ekki í ykkar bíl.“
Það kom í Ijós að drengurinn
hafði orðið eftir niöri í bæ.
Nú var snúið við í snarhasti og
ekið niður að bankanum aftur.
Þar var enginn lítill drengur. Við
Haukur hlupum yfir að veitingahús-
inu í næstu götu þar sem við
höfðum borðað. En Örn var ekki
Saga úr daglega lífinu
NT Sunnudagur 1. desember 3
sjáanlegur þar, og afgreiðslufólkið
hristi bara höfuðið jDegar við spurð-
um um hann. Niðri við banka voru
Sirrý og Þröstur búin að leita kring-
um næstu hús. Þröstur var náfölur
og Sirrý másaði eins og hún væri
með andarteppu.
„Við skulum fara niður að höfn
þar sem skipið lagðist að“, sagði
Haukur og skelfileg hugsun greip
okkur öll. Þar niður frá skiptum við
liði og fórum sitt í hvora áttina með
hafnarbakkanum. Það voru nokkrir
á ferli og við spurðum alla. Enginn
hafði séð lítinn grátandi dreng sem
talaði lítt skiljanlegt mál. Við hitt-
umst aftur og réðum ráðum okkar.
Lögreglan. Við yrðum að finna lög-
reglustöðina og fá hjálp. Það var
þegar liðið hátt í tvo tíma síðan við
lögðum upp í skoðunarferðina. Það
var óskiljanlegt að drengurinn skyldi
hvergi sjást og engin hafa orðið var
við hann. Sirrý var gráti nær.
„Kannski hann hafi farið út á
tjaldstæðiö," sagði Haukur.
„Hvernig heldur að fimm ára barn
gæti ratað þangað og hafa farið það
aðeins í bíl,“ sagði Þröstur bróðir
hans. „Hann getur ekki einu sinni
vitað í hvaða átt það er.“
Það var auðvitað satt. Þetta var
heimskuleg uppástunga. Þó sagði
ég-
„Við skulum samt fara þangað
Haukur. Þið getið farið i stærri hringi
hér í kring og slðan áleiðis upp að
Norðurlandahúsinu. Ef það ber ekki
árangur tölum við við lögregluna."
Hversu fáránleg sem þessi tillaga
annars var þá var hún samþykkt.
Því þegar skynsamleg ráð duga
ekki þá grípum við gjarnan til
örþrifaráða. Við Haukur héldum upp
frá höfninni og áleiðis að tjaldstæð-
inu. Rauði volvóinn hvarf upp í
miðbæinn. Við máttum fara með
gát til að aka nákvæmlega sömu
götur og fyrr um morguninn og við
gættum vel til beggja átta inn í allar
hliðargötur, en drengur í bláum
stakk var hvergi sjáanlegur.
„Þetta þýðir ekki neitt," sagði ég
meðgrátstafinn í kverkunum, „hann
gæti aldrei farið svona langt.“
„Ég ætla að aka upp á hæðina
þarna,“ sagði Haukur. „Þá held ég
að sjáist alla leið.“
Ég heyrði þó á rödd hans að
honum fannst tilgangslaust að fara
lengra.
Það var rétt. Uppi á hæðinni sást
yfir á tjaldsvæðið. Við sáum það þó
raunar ekki. Miðja vega á leiðinni
þangað gekk litill maður í blárri úlpu
og hélt annarri hendi upp að andlit-
inu.
Við þorðum varla að draga and-
ann þegar við ókum fram á hann.
Það gat ekki verið eða hvað. Jú,
þarna gekk Örn. Hann grét ekki en
var eins og utan við sig. Hann vildi
tæpast þýðast mig þegar ég tók
hann upp og bar hann inn í bílinn.
Hann spurði í sifellu.
„Hvar er mamma? Hvar er
mamma?“
Hvað skyldi hafa verið að brjótast
um í þessum litla kolli þessar löngu
klukkustundir. Og hvernig í
ósköpunum hafði þessi litli pjakkur
getað ratað þessa leið. En við
fundum til ósegjanlegs léttis. Við
vorum búin að snúast all mikið áður
en við rákumst á Sirrý og Þröst. Þau
voru að leita að lögreglustöðinni og
voru orðin frá sér af skelfingu.
Feginleiki þeirra var meiri en svo að
þau gætu tjáð hann í orðum. Þannig
fer oft á stórum stundum að okkur
verður orða vant. En það var ekki
fyrr en í fangi mömmu sinnar að
Orn fór að gráta.
Þetta ævintýri endaði þannig vel
eins og góð ævintýri eiga að gera.
En það beið okkar annað þennan
sama dag. Frá þvi segir í næsta
blaði.
Sigrún Björgvinsdóttir
RUMGOÐUR OG STERKBYGGÐUR JEPPI,
ÞRA UTREYNDUR VIÐ ÍSLENSKAR AÐSTÆÐUR.
SUZUKI FOX ER SPARNEYTNASTIJEPPINN Á MARKAÐNUM
í SÍÐUSTU SPARAKSTURSKEPPNI B.I.K.R.
EYDDISUZUKI FOX 413 AÐEINS 6.4 Itr. A HUNDRAÐIÐ
VERÐ FRÁ KR. 399.000.
FOX 410 PfCKUP
VERIÐ HAGSYN, AKIÐ A SUZUKI
SPARNEYTNUSTU BÍLUM SEM SELDIR ERU Á ÍSLANDI.
BC=
SVEINN EGILSSON HF.
Skeifunni 17. Sími 685100.
SUZUKI
PAV