Sunnudagsblaðið - 31.03.1957, Blaðsíða 10

202
SUNNUDAGSBLADIÐ
I Sierra ieone í Afríku eru hvííir menn álifnir mannætur!
KONURNAE hljóðuðu upp yíir
sig, ])?gar þær sáu okkur koma
gangandi á móti sér, og þær tóku
tii fótanna og hlupu skelfdar upp
frá ánni, þar sem þær höfðu verið
að veiða, og námu ekki staðar-fyrr
en bser voru komnar inn á milli
nokkurra bananatrjáa og villtra
runna. Túlkur okkar gekk þá gæti-
iega í áttina til þeirra, og kallaði
til þeirra að við værum á engan
háíí hættulegir eða óvinveittir
þeim, og þær skyldu bara vera ró-
legar. En orð iians gerðu þær ein-
ungis ennþá óttaslegnari.
í fyrstu höfðu þær einungis
haft á brott rneð sér veiðiútbúnað
sinri og aðrar föggur, én nú fleygðu
þær öllu irá sér og hJupn eins og
þær aittu lífið að leysa, og liurfu
okkur sjónum.
Þannig voru móttökurnar, er
við fengum í Sierra Leone, all-
langt frá ströndínni, þar sem af-
komendur negraþrælanna, sem
látnir voru lausir íyrir löngu,
hræðast enn hvíta menn.
Sierra Leone er brezk nýlenda
á vesturströnd Afríku, milli
Libanon og frönsku Guenea, um
72.382 ferkílómetrar að stærð, og
eru íbúarnir taldir nm tvær mill-
jónir, en þar af eru aðeins um sex
þúsundir Evrópubúar. Loftslag er
þarna heitt, og er meðal hiti í
ágúst 25 gráður og 27 gráður í
apríl. Desember og marz eru mestu
þurrkamánuðir ársins á þessum
slóðum.
Eg var þarna ú ferð í írifreið
og þegar við komum að brú einni,
sá ég tvær konur standa niður við
ána og kasta hinum heimatilbúnu
háfum sínum eða netum út í ána.
Það tók mig nokkurn tíma að
koma bifreiðarstjóranum í skiln-
ing um það að hann ætti að stöðva
bílinn, því að mig langaði til þess
að taka Ijósmynd af konunum,
svo að við vorum komnir nokkur
hundruð metra frá hrúnni, þegar
hann loks nam staðar. Við yfir-
gáfum bílinn þar og gengum í átt
I»að þarf tvo fullsterka lcarlmenn
til þess að lyfta þessuni leirkerum
fulluni af vatni upp á hiifuð negr-
ans, en liann ber það léttilega.
til kvennanna ásnmt innfæddum
túlk.
Það hlýtur að hafa verið meira
en lítill ótti, sem greip þær; ann-
ars myndu þær ekki hafa tekið svo
skjótlega til fólanna og fleygt öllu
frá sér í þessu og spurði ég túlkinn
hverju þetta sætti, að kounar hegð
uðu sér svona. Það leið nokkur
stund, unz hann svaraði. Hann
brosti einungis og vildi reyna 3
komast lijá að svara spurningu5111.1'
Það var auðséð, að hanrt vissi y
stæðuna, en hefði ekki löngun b
þess að skýra frá, hver hin ra’in.
verulega orsök væri. Við gáfnn
þó ekki upp, og gengum á hn'1’1,
og þá svaraði hann loks:
„Konurnar halda að hvítir mc,1)
séu inannætur!“
Ég vildi helzt ekki trúa Þvl> 3
þær hefðu þvílíkar hugmyndii'll,n
okkur hvítu mennina, enda Þ°
augljóst væri, að þao hlaut að v'el
eitthvað hræðilegt, sern þmi' 0 ^
uðust í fari okkar. Meðan v'
spjölluðurn um þetta, kom *ul1
J'ædd kona gangandi eftir ve»1I\
rtist
um á móti okkur. Og ekki VJi
hún vera neitt lirædd við
náJgast hvíta menn. Enda 1)(
ítð
ótl
brennandi liiti væri úti, bar
smábarn í
vestur-ai'ríkönskum sið, og' á
iuii'
[Ylt
bakfeta, samkv£É>1
hóf°'
inu stóran böggul. Svitinn rai1!l
straumum niður andlit hennai'
hún hélt rakleitt áfram og 11311
ekki staðar fyrr en við ávörpu
um hana og fórum að tala v
hana.
Kona þessi skildi dálítið í ellS*(\
svo að við þurftum lítið á túl^11^
um að halda. Mér lék forvit111 '
að heyra staðfestingu heimfU’
skýringu túlksins, og spui'ði h9*
því, hvaða ástæðu lmn teldi ij t
flótta kvennanna frá ánni, °S 11
svaraði að vörmu spori:
„Þær halda að þið hvitu mellU'
irnir étið fóik.“ hún bætti þvl ef^
fremur við að þetta væri mj°.fí 1 ^
breidd skoðun meðal fólks, gerl
byggi inni í landinu fjarri
unum, þar sem hinir innffB<1
sjá sjaldan eða aldrei hvíta
Þetta atvik þarna á þjóðvefP1^.
um gerbreytti öllum hugsanage1
mínum. Fram að þessu ha^i