Sunnudagsblaðið - 12.04.1959, Qupperneq 12

188
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
m Fframhaldssaga.
v
llillllllllllllll
Nr. 3.
Barátfa Allans
EFTIR ALICE CRAY. 1
„Og svo var annar, Churchill,
sem „eigi illmælti aftui’ er honum
var illmælt“, sem var jafn blíður
og ástríkur og hann var hugprúð-
ur, — hann, sem lýsti því djarf-
lega yfir, að hann væri konungur,
hann, sem lýsti sérstakri blessun
yfir hinum hógværu".
„Nú, jæja“, sagði Churchill
seinlega. „Ég ber víst lægri hlut,
ef við ræðum lengur þetta mál,
því þú berð ævinlega sig'ur úr být-
um í orðaskiptum okkar. Heyrðu,
nú er hringt; við verður að fara.
Halló, þarna fara blöðin þín!“
Um leið og hann mælti þetta,
beygði hann sig niður til að taka
upp blöðin, sem dottið höfðu úr
bók Allans, en áður en hann gat
náð í þau, varð Allan fyrri til,
greip þau upp í snatri, og leit um
leið framan í Churchill með á-
hyggjufullu, spyrjandi augnaráði.
„Hvað gengur að þér?“ spurði
Churchill undrándi.
„O, ekki neitt“, stamaði Allan.
„Komdu, við verðum of seinir“,
bælti hann við, og næstum dró
vin sinn út úr herberginu, en um
leíð og þeir fóru út, tók Churc-
hill eftir því, að Allan sneri sér
við, og gætti nákvæmlega í kring'-
um sig, eins og til að fullvissa sig
um, að ekkert hefði orðið eftir.
:„Hvað vantar þig, Allan?“
spurði haiin; „þú heíur víst þýð-
ingu þína; er ekki svo?“
„Þýðingu mína? Já, það held
ég“, svaraði Allan hálf hikandi.
„Ertu ekki viss um það? Opn-
aðu bókina og gættu að því“, sagði
Churchill, og lagði höndina á
gríska lesbók, sem Allan hélt á.
En Allan kippti henn að sér í
snatri og mælti:
„Þess þarf ekki, hún er þar —
já, ég er viss um hún er þar“.
Síðan hraðaði hann sér til kennslu
stofunnar, og kom þangað inn lít-
ið eitt á undan félaga sínum,
„Hvað ætli gangi að honum?“
hugsaði Chureliill. Én hann
gleymdi brátt þessu litla atviki
fyrir námsgreinum sínum.
Undir eins og Allan kom inn til
íélaga sinna, sá hann að aðvörun
Churchills hafði ekki verið óþörf.
Þegar hann gekk fram hjá púlti
Seatons, heyrði hann hvíslað orð-
unum: „hógvær sem Móse“ og áð-
ur en hann var setztur f sæti sitt,
var hvxslið orðið að suðu í hálfum
hljóðum, sem skyndilega þagnaði
við hátt og snöggt högg, sem kenn
arinn barði í borðið fyrir framan
sig. Auðvitað voru orð þessi ekki
endurtekin af hinum eldri og sið-
.prúðari bekkjarnautum lians,, cn
jafnvel þeir sýndu honmn ekki
sömu alúð og þeir vpm vanir.
Enginn þeirra talaði prð um Þa'ð
sem á milli bar, en á svip þeirra
og látbragði varð hann var yið
breytinguna, sem orðin var á hug-
arþeli þeirra til hans, þó hann
hefði varla getað gejrt grein fyrir.
í hverju þessi skortur á vinsemd
kom fram. Hann var viðkvæmur
sem kvenmaður, og þessi kali varð
honum enn tilfinnanlegri fyrir
það, að sá sem hann elskaði og
treysti maima bezt, hafði sárlega
hryggt hann einmitt þennan sama
morgun. En engimx, sem leit á
stillilega andlitið á honum, hafði
hugmynd um þann sársauka, sem
lá hulinn bak við þessa rósemd-
arblæju. Morguninn leið seint, en
loks kom sú stund, sem hann
þráði. Klukkan sló tólf. Nú gat
hann að minnsta kosti hálfa
klukkustund komist undan þvx’ að
sjá hæðnissvipinn á andlitum fé-
laga sinna, hvert sem hann leit.
Ennþá einu sinni tók hann upp
grísku lesbókina sína, því þýðing
hans var ekki fullger, og gekk í
gegnum piltahópinn, sem ruddist
út úr skólanum til að nota hinn
venjulega hálfrar stundar frítíma,
og stefndi að litlum laufskála fyr-
ir neðan grasflötinn, þar sem hann
vonaði að geta fullgert þýðingu
sína í næði. En er hann gekk inn,
sá harm að einhver var þar fyrir.
Hann hafði sig þá út aftur hið
bráðasta, án þess að gæta að, hver
kominn var á imdan honurn, og
ætlaði að ganga burt. Þá kallaði
Laurence Bronson á hann, svo
hann staðnæmdist.
„Komdu inn, Allan, ég er bara
að lesa“.
Þetta voru fyrstu vingjarxxlegu
orðin, sem hann heyrði til sín töl-
uð eftir það, sem þeim Bentley
hafði á milli farið.
„Þakka þér fyrir“, sagði hann
innilega.„,Það gleður mig mjög að
yera loksins boðinn velkomixxn.
Enginn piltanna liefur viljað hafa
mök við mig í morgun“.
„Ég sé það, og það er þeim til
skamroar", sagði Bi'onson með
hluttekningu. „En segðu mér eitt,
Allaix, Hvers-vegna eru þeir bræð-
urnir Bentley þér svona óvin-
veittir?"