Sunnudagsblaðið - 13.03.1960, Side 3

Sérvizka og hjátrú
frægs fólks
N ÓBELS VERÐL AUNASKÁLDIÐ Hemingway getur ekki
skrifað nema 20 nýyddaðir blýantar Hggi á skrifborðinu
hans. Þeir verða að vera nákvæmlega 20, — annars fer allt
út um þúfur.
MAÐUR er ekkert nema
vaninn. 'Vaninn er sannkall-
aður harðstjóri. Lítilfjörlegir
og hlægilegir hlutir geta orð-
ið að svo sterkum vana, að
þeir eru eins konar andleg
spennitreyja.
Allir eru meira og minna
háðir vana, sérvizku og tik-
túrum. Þetta getur verið með
margvíslegu móti. Til eru
reykingamenn, sem aldrei
kveikja á eldspýtu, án þess að
nugga brennisteininum við
olnbogann fyrst, sumir mega
hvergi sjá bréfsnepla án þess
að taka þá og búa til blæ-
vængi úr þeim. Það eru til
menn í opinberum stöðum,
sem aldrei þora að nota lyft-
una á vinnustaðnum og aðrir,
sem allt þurfa að gera þrisv-
ar: hræra þrjá hringi með te-
skeiðinni í kaffibollanum,
kaupa þrjú dagblöð, skola
þrisvar sinnum niður á sal-
erninu og svo framvegis.
Sálfræð'ngar og aðrir and-
ans menn kunna eflaust að
nefna fjölmargar orsakir
þessa undarlegu vana og
tiktura, en við skulum láta
slíka fræðimennsku lönd og
leið, en snúa okkur að nokkr-
um frægum mönnum og venj-
um þeirra og skringilegum
hugdettum.
Listamennirnir eiga í stöð-
ugri baráttu við andann og
hann kemur ekki yfir þá
nema við vissar aðstæður.
Frledrich Schiller vann bezt,
þegar hann fann angan af
rotnandi eplum upp úr einni
skrifborðsskúffunni sinni.
Meyerbeer gekk bezt að
kompónera í æðisgengnu
þrumuveðri. Þess vegna lét
hann byggja handa sér gler-
verönd oa þar sat hann, þegar
þrumuveður geysaði og fvllti
hvert nótnablaðið á fætur
öðrtl á örskömmum tíma. Ef
gestir voru hjá honum, begar
skyndilega skall á þrumuveð-
ur, yfirgaf hann þá þegar í
stað og hlióp í hendingskasti
inn í verönd'na til þess að
missa ekki af þessum dýr-
mætu mínútum!
Heimspekingurinn Schopen-
hauer fékk sér ævinlega lang-
ar gönguferðir og á ferðum
sínum varð hann alltaf að
hafa hundinn sinn með sér.
Annars fékk hann engar nýj-
ar hugmyndir. Ef Johannes
Brahms gekk illa að semja
eitthvert tónverk vatt hann
sér fram á gang og fór að
bursta stígvélin sín. — Þá
komu í hug hans hin fegurstu
stef, sem hann gat notað í tón
smíðar sínar. í hvert skipti
sem Brahms lét sauma sér
nýjar buxur hjá klæðskera,
fannst honum þær 0f stuttar.
Það var sama hvað klæðsker-
inn stytti. þær, Brahms var
ekki ánægður, fyrr en hann
hafði sjálfur klippt neðan af
þeim. Lúðvík konungur (hinn
síðasti) af Bayern var haldinn
gagnstæðri áráttu: Honum
fannst skálmarnar aldrei nógu
síðar. Þess vegna er hann æv-
inlega á öllum skopmyndum
hafður í harmónikubuxum.
Valsakóngurinn Johann
Strauss var óskaplega hrædd-
ur við járnbrautargöng. Jafn-
skjótt sem járnbraut lagði af
stað inn í ein slík göng, kast-
aðl Strauss sér'á gólfið í klef-
anum og stóð ekki á fætur
fyrr en dagsljósið skein aftur
inn um gluggana.
Brezka konungsfjölskyldan
hefur alla tíð verið haldin
furðulegri hjátrú. Þannig fór
Georg V. aldrei í ökuferð, án
þess að lítið silfurlíkan af
„Britanniu“ væri með í vagn-
inum. Hann var sannfærður
um, að ef þessi litli hlutur
væri ekki með, þá mundi
verða hræðilegt slys. María
ekkjudrottning hafði aldrei
allt sitt langa líf talað í síma.
Enginn hafði minnstu hug-
mynd um, hvers vegna hún
vildi ekki gera það, en heldur
hefði hún látið drepa sig, en
tala í síma. Ilún gat heldur
ekki þolað að sjá bergfléttur.
Ef hún sá bergfléttu ein-
hvers staðar í garðinum, lét
hún tafarlaust fella tréð, sem
fléttan hringaði sig utanum.
Filippus hertogi af Edinborg
hefur þann undarlega vana
MARÍA CALLAS stígur aldr-
ei fæti inn í hótelherbergi
númer 13. Ef hún fær blóm
verða það að vera 36 livítar
rósir, — annars tekur hún
ekki við þeim.
að reykja sígaretturnar sínar
eins langt og nokkur kostur
er á. Brunasár á vísifingri og
löngutöng eru ljósustu vitni
um þennan undarlega vana.
Hér á eftir fara nokkur
dæmi um undarlegar flugur,
sem gáfaðir menn og nafntog-
aðir hafa fengið í höfuðið:
Hinn snjalli læknir Carl
Ludwig Schleich, sem gerði
margar stórmerkilegar upp-
götvanir á sviði læknavísinda,
vék ekki frá þeirri firru sinni,
að leðursólar á skóm einangr-
uðu mennina frá hinum töfr-
andi læknamætti jarðarinnar!
Skáldið Reinhard Goering
þjáðist mjög af þunglyndi,
KVIKMYNDASTJÓRINN
Hitckcock er haldinn þeirri
hjátrú, að myndir hans verði
ekki vinsælar, nema hann
leiki í þeim sjálfur. Þess
vegna má ævinlega sjá hann
í myndum hans — venjulega
í litlu statistahlutverki.
sem leiddi til þess, að hann
var að lokum sannfærður um,
að það væri heilög skylda
hvers einasta manns að yfir-
gefa þennan heim. Þess vegna
fann hann upp „sjálfvirka
gröf“ og gerði líkan af henni,
sem hann sýndi vinum sínum
og kunningjum. Á afskekkt-
um stað átti „sjálfvirka gröf-
in“ að veita notendum sínum
tildurslausa og látlausa brott-
för úr okkar ágæta heimi.
Hvort sem Goering hefur
sjálfur fylgt kenningu sinni
eða ekki, þá hvarf hann
skyndilega dag nokkurn að-
eins 49 ára gamall. Hann stóð
þá einmitt á tindi frægðar
slnnar.
HEIMSPEKINGURINN Scho
penhauer fékk sér oft langar
gönguferðir og hafði alltaf
hundinn sinn með sér, —
annars fékk hann engar hug-
myndir.
Mjög margir frægir menn
vilja alls ekki láta taka mynd-
ir af sér. Einn af þeim var til
dæmis milljónamæringurinn
Morgan, en það kann að hafa
stafað af því, að hann hafði
geysilega stórt og eldrautt
nef. Julius Reuter, sá sem
stofnaði hina frægu frétta-
stofnun, sem við hann er
kennd, vddi aldrei láta taka
af sér myndir. Þetta er því
undarlegra, sem öll starfsemi
fyrirtækis hans beindist og
beinist enn að því að segja frá
mönnum og atburðum rétt og
skilmerkilega og einmitt
birta af þeim myndir. Það eru
sárafáar myndir til af Reuter.
Framhald á bls. 8
ÞEGAR CHAPLIN vaknar á
morgnana, verður að standa
vasi við rúmstokk lians með
gulum túlípönum, — annars
vinnur hann ekki þann dag-
inn.
Sunnudagsblaðið 3