Sunnudagsblaðið - 13.03.1960, Blaðsíða 10

Þau gefa sér ekki tíma til að drekka morgun-
kaffið á sunnudagsmorgnana, — fyrr en þau
hafa íesið Sunnudagsblaðfö.
SUNNUDAGSBLAÐIÐ er ókeypis fylgirit
ALÞÝÐUBLAÐSINS.
Það er stærsta fylgirit íslenzks dagblaðs.
í næsta Sunnudagsblaði hefst ný íslenzk fram-
haldssaga úr Reykjavíkurlífinu. Fylgizt með frá
byrjun. Af öðru efni mætti nefna: Hver er hinn
seki? Spennandi sakamálagetraun. Grein um
baráttu við geisladauða, tvö ný ljóð eftir Arn-
liða Álfgeir og fleira.
■^T Fjölbreytt — Fróðlegt — Skemmtilegt.
Bankaránið
Framhald a£ bls. 2.
til að kæla hurðina. Nú skildi
ég að það var Betty, sem gaf
skipanirnar. Hún var heilinn
á bak við i’nnbrotið. — David
gekk niður ganginn að salern-
inu og kom aftur með vatn í
fötu. Jimmy kom utan af göt-
unni og staðnæmdist við hlið
ina á mér.
— Gættu þxn, aðvaraði
hann mig. — Vatnið mun gefa
af sér laglega gufu.
Hann hafði rétt fyrir sér.
Þegar rifan var orðin köld,
.stakk Betty hendinni inn um
hana og greip um innra hand
fang öryggisklefans.
— Betty þekkir muninn á
réttu og röngu, sagði Jimmy
stoltur.
Stúlkan svaraði meðan hún
hélt áfram að vinna við dyrn-
ar:
— Þessi lás er annars auð-
veldur vi’ðureignar.
Hún gekk nokkur skref aft-
ur á bak og veifaði í David.
— Togaðu í þetta, svo eigum
við aðeins eftir grindurnar og
innri dyrnar. Við verðum að
fara varlega með innri dyrn-
ar, svo að varðbjöllukerfið
hitni ekki. Við sluppum naum
lega áðan.
Jimm.y talaði við mig eins
og góðan vin eða jafnvel nem-
anda!
— Varðbjölluleiðslurnar
eru ekki afltaf á sama stað, og
þær þola ekki að hitna. En
Betty þekkir flest tilfellin.
Þau tóku ytri hurðina af,
komust auðveldlega gegnum
grindurnar og byrjuðu strax
að fást við innri hurðina.
Brátt voru þau líka komin
gegnum hana. Betty sneri sér
aðeins einu sinni vi’ð til að
tala:
— Hér er kveikivöndull á
bak við Réttu mér peroxyð,
Jimmy.
Hún hellti dálitlu af vökv-
anum inn um rifuna, beið dá-
lítið, en hélt síðan áfram með
rafmagnsborinn. Henni tókst
að opna dyrnar. Þegar því var
iokið, kveikti hún rólega ljósið
inni í skápnum og horfði á
David, sem sleit í sundur varð
bjölluleiðslurnar. Þau gengu
inn í öryggisklefann. David
fiktaði dálítið við lásinn á
peningaskáp þar inni. Hann
opnaðist auðveldlega. Inni í
skápnum lágu brúnir pappírs-
pokar og stórir bögglar með
peningaseðlum. Utan á pakk-
ana var skrifað með blýanti,
1£, 5£.
— Freistandi, sagði’ David.
— Mjög, sagði Jimmy.
Betty hristi höfuðið.
— Nei, drengir, í nótt tök-
um við aðei’ns það, sem ég
ætlaði að sækja.
Hún sneri sér að hvelfing-
unni, þar sem öryggishólfin
lágu þétt saman á veggjunum.
Hún virtist leita að vi'ssu núm
eri ... og hún fann það, sem
hún leitaði að.
— Taktu þetta, David. Þetta
er það, sem við erum komin
til að sækja. Davi'd andvarp-
aði og benti á peningaskápinn.
— Það er synd, að við skul-
um ekki geta tekið allt þetta
með okkur.
Hún svaraði mjög hvasst:
— Ekki í nótt, Davi’d. Við
höfum fengið meira en nóg
síðustu 14 dagana. Og við
munum fá imiklu meira í fram
tíðinni, ef þið aðeins treystið
heilanum mínum.
— Þú ert snillingur, sagði
David.
— Áreiðanlega grei'ndasta
stúlkan í allri borginni, sagði
Jimmy.
Þetta var alltof dularfulit.
Eg hleypti í mig kjarki og
spurði:
— Hvers vegna í ósköpun-
um brjóti'st þið inn í banka
án þess að taka peninga, ekk-
ert nema þetta hólf?
— Segðu honum það, Jim-
my, sagði Betty. — Segðu
honum það, af því að hann hef
ur verið svo góður og þægur
strákur.
— Betty er húsbóndinn okk
ar, skilurðu, og okkur er ekki
hollt að bera fram spurning-
ar. Hún greiðir okkur launin,
og skiptir gullinu. í nótt erum
við að vinna af þvf að Betty
vill fá þetta hólf. Maðurinn
hennar átti' það. Hann var
heldri maður, liðsforingi í
hernum, en féll á Kyprus í
stríðinu.
— Guð varðveiti sáx hans,
sagði David alvörugefinn.
Betty var þögul, og ég gat
séð, að minningarnar báru
hana næstum ofurliði.
Jimmy hélt áfram.
— Eftir að hann dó, með
hin lítilfjörlegu eftirlaun sín,
leitaði Betty betur launaðra
ævintýra.
Betty sneri sér við og ég sá,
að hún hafði aftur náð vaidi
á sjálfri sér. Hún leit á mig og
sagði með yndislegu brosi:
— Þú skalt bara reyna að
segja frá því, sem þú hefur
séð f nótt, eða tala um mig
við nokkurn lifandi mann, þá
munu drengirnir ná í þig.
Dauðinn er mun ákjósanlegri
en hefnd mín.
— Amen, sagði David.
Svo gengum við öll inn í
hið dimma anddyri. Jimmy
bar svarta öryggishólfið og
opnaði dyrnar, sem lágu að
götunni.
— Eitt leikur mér forvitni
á að vita. Hvað er í hólfinu?
Betty hvíslaði til baka:
— Það, sem liggur inni í
því, gæti auðveldlega eyðilagt
nafn og mannorð mannsins
míns sáluga. Nú mun þetta
sönnunargagn verða að eilífu
útmáð.
Síðan hurfu þau, hún og fé-
lagar hennar. Ég heyrði bíl-
fara í gang, og ég gat mér til
að þau ækju út úr borginni'.
Ég stóð eftir í anddyrinu og
fann ilminn af ilmvatni Bet-
tyar. Bettyar, sem var svo
falleg, Bettyar, sem rændi
banka. Þegar ég fann þennan
ilm, þráði ég að sjá hana aft-
ur en ég vi'ssi að það myndi
mér aldrei auðnazt. Hún og
mennirnir tveir voru horfin á
braut eftir að hafa varpað
ljóma ævintýrsins á mína til-
breytingarlausu akademisku
tilveru. Eins og í öllum ævin-
týrum sýndi hún og mennirn-
ir nokkurs konar skapfestu.
Hverjar aðrar manneskjur
myndu snúa baki við auðæf-
um og láta sér nægja líti'ð,
svart öryggishólf, sem þau
voru komin til að sækja?
Þarna inni hlutu að vera
heil auðæfi. Ég gekk aftur-til
öryggisklefans, gegnum hinn
langa gang og uppsprengdar
dyrnar. Ég greip stórt bretti
og staflaði á það þessum
brúnu pappírspokum fullum
af snjáðum seðlum.
Riðandi, vegna hins mikla
þunga, 'gekk ég aftur út á
götu. Gasljósið skein ennþá,
barnið var hætt að gráta, allt
var hljótt.
Glaður gekk ég yfir götuna
og að húsinu, þar sem ég leigi
þakherbergið mitt. Ég lagði
brettið frá mér í efsta stiga-
þrepið, meðan ég leitaði eftir
útidyralyklinum. Síðan gekk
ég rólega upp stigann, sem
liggur að herberginu mínu.
Þegar ég var kominn inn til
mín, tróð ég peningunum í
ferðakistu, sem ég geymi und-
ir rúmi'.
Þegar ég vaknaði var há-
bjartur dagur. Ég heyrði æst-
ar raddir neðan frá götunni.
Háværar samræður og bíla,
sem komu og fóru. Án þess að
líta út um gluggann, vissi ég
hvað var að. Með hendur und
ir höfði og ferðakistuna fulla
af peningum, u. þ. b. 15 þús-
und pund, lá ég og hugsaði
um hvað manneskjurnar eru
undarlegar, græðgi þeirra og
allt það. Ég hugsaði einnig um
hVersu sérstök Betty var. Hún
hafði fengið það, sem hún
vildi, og séð um að ég myndi
að eilífu varðveita leyndar-
mál næturinnar.
Sfr/ðið við
syndina
Framhald af opnunni.
af sér og virða nánar fyrir sér
hina nýkomnu hermenn. Hið
seinna varð útfallið og fljótt
varð okkur börnunum ljóst,
að öll tortryggni var ónauð-
synleg. Það voru þó ekki all-
ir sammála okkur, því sumir
höfðu þá hugmynd, að hér
væri á ferðinni einhver „villu
trúarflokkur“. Söngur Hjálp-
æðishersins þótti líka of hrað-
ur og svo hneykslaði það einn-
ig að spilað var á hljóðfæri,
„sem sómdu sér bezt í dans-
sölum og öðrum þess háttar
skemmtistöðum“. En hinn
glaði söngur Hjálpræðishers-
ins með undirspili alls konar
hljóðfæra, hreif hug okkar
barnanna. Við lærðum að
syngja marga fallega söngva
og hlutum kristilega fræðslu
á einfaldan og skýran hátt.
— Kannski við minnumst í
lokin á gistihúsið, sem þið
rekið hér.
— Við skulum ekki kalla
það gistihús. Mér líkar ekki
það orð. 'Við köllum það Gesta
og sjómannaheimili. Heimilið
er mikið notað og það væri
þörf fyrir það, þótt það væri
helmingi stærra. Það eru
margir, sem leita hingað —
margir, sem lifa í skugga-
hliðum lífsins, — margir, sem
gista hér fyrir ekki neitt. í
gre'narkorni, sem birtist í
ísafold og fjallaði um fyrstu
Hjálpræðisherssamkomuna
hér á landi, stóð, að „Herinn
hefði getið sér ágætan orð-
stír víða um lönd fyrir fram-
kvæmdasama mannást við
bágstadda“. Ég vil undirstrika
þessi fjögur síðustu orð.
Vitni
verjandans
Framhald af bls. 9.
artak í vafa um, að það sé á-
kærði, sem þér sáuð?
Nú skildi ég ekki lengur
— hvert hann var að fara. —
Hann gat ekki búizt við öðru
svari en hann fékk:
— Nei. Andlit hans er ekki
þannig að maður gleymi bví.
Verjandinn svipaðist r.ú um
í réttarsalnum andartak. Síð-
an sagði hann:
— Frú Salmon! Vilduð þér
vera svo góðar og virða aftur
fyrir yður fólkið í réttarsaln-
um. Nei, ekki líta á ákærða!
Standið á fætur, herra Adams!
Og þarna, aftast í réttarsaln
um var stór og þrekvaxinn
maður með blóðhlaupin og út-
stæð augu. Hann var eins og
nákvæm eftirlíking af mann-
inum í stúku hins ákærða. —
Hann var meira að segja líkt
klæddur, — í þröngum, blá-
um fötum með skræpótt bindi.
— Hugsið yður nú vel um,
frú Salmon. Getið þér svarið
þess e.ð, að það hafi verið á-
kærði, sem fleygði hamrinum
í garði frú Parkers, en ekki
þessi maður, sem er tvíbura-
bróðir hans?
Það gat hún að sjálfsögðu
ekki. Hún leit af öðrum mann
inum og á hinn og sagði ekki
eitt einasta orð.
Þarna sat þr jóturinn í stúku
hins ákærða, með krosslagða
fætur, og aftast í réttarsaln-
um stóð hann einnig. Báðir
10 Sunnudagsblaðfö