Sunnudagsblaðið - 03.04.1960, Síða 5

SÚ SAGA, sem eg ætla að
segja. er frá þeim tíma,
þegar ég var enn giftur
og neyddist til þess að
lifa tvöföldu lífi. Eins
og allir aðrir eiginmenn var
ég stöðugt neyddur til að fót-
umtroða þau heit, sem ég eitt
sinn hafði gefið. Ég leit eig-
inlega á það sem sjálfsagðan
hlut, þar til félagar mínir,
sem gjarnan koma fram sem
hugsjónamenn, fóru að að-
vara mig og taenda mér á all-
ar þær hættur, sem lægju í
leyni fyrir mér, ef ég herti
ekki upp hugann snarlega og
brytisr úr fangelsinu. Félag-
ar mínir voru allir fráskildir
og sóru og sárt við lögðu, að
skilnaðurinn hefði gert hrein-
ustu kraftaverk.
— Líf þitt verður bæði sann
ara og mannlegra, sögðu þeir
nú, er þeir höfðu öðlast hina
langþráðu tilveru, þar sem
þeir voru svo dásamlega laus-
ir við samvizkukvalir hvers
konar og þjáðust aldrei af
þeim grun, að þeir væru ekki
það, sem konur þeirra héldu.
hjuggum við í gamalli ítaúð,
sem hafði verið færð í nítízku
legan búning. Þetta var fyr-
irtaks íbúð, — hið eina, sem
vantaði var baðherbergi. Þess
vegna fór ég alltaf öðru hvoru
til einhverra af kunningjum
mínum, sem voru betur sett-
ir í þessum efnum. Og konan
mín, sem alltaf hélt því fram,
að tortryggni milli hjóna væri
merki um skort á trausti —
aldeilis hræðilegur skapgerð-
arbrestur í hennar augum —
hafði aldrei neitt út á þessar
tíðu ferðir mínar að setja.
Þvert á móti. Það var langt
frá því sjaldgæft, að hún bein-
línis örvaði mig til þeirra, og
auðvitað taldi ég það mikinn
kost.
Föstudaginn 17. febrúar
1949 sagði ég við konuna
mína, að ég ætlaði til tilbreyt-
ingar að heimsækja baðhús
bæjarins og fá nú einu sinni
ærlegt bað, áður en ég færi
til vinnuherbergis míns til
þess að leggja síðustu hönd á
samtalskafla í einni af mín-
um svokölluðu „merkilegu
skáldsögum“.
Hið= síðastnefnda lét ég ekki
á mig fá, þar sem ég hafði
talið konu minni trú um, að
það yrðu að vera sérréttindi
skálds að vera tilitslausari en
aðrir menn og það væri nauð-
synlegt fyrir mig að vera hvar
sem mér þóknaðist, ef ég ætti
að geta lifað yfirleitt.
Auk þess hafði ég vinnu-
herbergi eingöngu fyrir sjálf-
an mig rétt fyrir uían bæinn,
— stað, þar sem konan mín
hafði aldrei stigið íæti.
Félagar mínir höfðu samt
sem áður rétt fyrir sér. Hjóna
bandið var fengelsi. Ég byrj-
aði nú smátt og smátt að sjá
það með augum hins frelsaða
fanga, og var fullkomlega
sannfærður um, að konan mín
liti á sjálfa sig sem spegil-
mynd hinnar fyrstu konu, sem
guð skapaði, og leitaði að sín-
run Adam eingöngu til að full-
nægja sinni eigin girnd. En
ég verð að segja, að ég varð
mjög undrandi, þegar hún,
sem hafði samþykkt mitt
skáldlega einkaleyfi til þess
að vera tillitslaus í hjónaband
inu, kærði mig umsvifalaust
fyrir hjúskaparbrot, þar sem
ég vildi ekki lengur vera auð-
sveipur! Þess vegna voga ég
mér líka að halda því fram,
að hjónabandið geri alla sann
leikselskandi menn að afbrota
mönnum og til þess að sanna
að ég meina það í alvöru lýsi
ég hér með yfir, að ég skiidi
við konu mína vegna hug-
sjónaágreinings, og það var '
álitin dauðasynd, þar til hún
fyrir nokkru síðan giíti sig
aftur, — að þessu sinni
menntaskólakennara.
Þegar þessi saga gerist,
Það fannst henni prýðilegt
(eins og alltaf) og skipaði mér
að fara- í furunálabað, — fyr-
irtaks r.áð, sem ég var strax
ákveðinn í að fylgja. Daginn
áður hafði bakhlutinn á mér
orðið fyrir herfilegu áfalli.
Ég hafði sezt heldur harka-
lega á stól, sem ég hélt að
væri töluvert mýkri, en raun
varð á, svo að það mundi sann
arlega ekki veita af að lina
þjáningarnar. Ég fann hræði-
lega til, bara ef ég hreyfði
mig hið minnsta.
Daman við afgreiðsluna
vísaði mér á klcfa. Þetta var
klefi númer fjögur, sem ég
hafði fengið og milli hans og
klefa númer þrjú var steypi-
baðsherbergi, sem var sam-
eiginlegt fyrir báða klefana.
Ég raulaði vísu, meðan ég
klæddi mig úr, og stóð kvik-
nakinn, þegar baðkonan leit
inn og skipaði mér að leggj-
ast í baðkarið. í fjöldamörg
ár hafði hún verið hér einn
allsherjar hreinsunarengill,
— engill yfir öllum englum
og í hennar augum var hver
einasti karlmaður eins og
opin bók og þess vegna lét
hún ekki ginnast af neinum
þeirra. Og nú átti hún sem-
sagt að skrúbba mig, hinn ó-
líklegasta af öllum! Ég var
mjög lukkulegur yfir þess-
ari hugsun minni og það
reyndi ég að gera henni skilj-
anlegt með því að halda fast
um hægri handlegg hennar
með báðum fótunum, þegar
hún stakk hendinni niður í
baðkarið til þess að hleypa
það miklu vatni úr karinu, að
hvíti sloppurinn hennar vrði
ekki holdvotur, þegar hún
færi fyrir alvöru af stað með
skrúbbinn.
— 'Verð ég nú reglulega
fínn og hreinn, sagði ég í
spaugi.
— Já, það skulum við vona,
svaraði hún og gerði hnykk
með höfðinu, sem átti að vera
merki þess, að nú ætti ég að
snúa mér við.
— Ó, ó! Varlega, varlega!
jarmaði ég minnugur harða
stólsins frá deginum áðu;. En
mér fannst það dásamlegt, að
hún skyldi standa þarna og
fást við kroppinn á mér án
nokkurs annars tilgangs en
ásaga eftir
Setter lind
einfaldlega gera mig hreinan!
Mér datt í hug, hvort mörg
hjónabönd gætu ekki byggst
á því, að hjónin létu þetta
form fyrir gagnkvæmt traust
verða að vana. Ég vil leyfa
mér, að halda því fram, að í
þau fáu skipti, sem maður fyr-
ir alvöru finnur, að maður er
í félagsskap við aðra veru,
er það einmitt þegar svona
baðgyðja af fúsum vilja og
ósköp eðlilega og án nokkurra
bakþanka fikar sig hægt og
hægt yfir hvern einasta smá-
bleft á hinu meðfædda lands-
lagi manns.
Þegar ég hugsa mig reglu-
lega vel um, var ástæðan til
þess, að mitt eigið hjónaband
fór út um þúfur, einmitt sú,
að ég hafði aldrei látið konu
mína gegna hlutverki baðkon
unnar. Já, og það er heldur
ekki ósennilegt, að ég hafi
komið til með að elska líkama
konu minnar á allt annan
hátt, ef ég hefði fengið tæki-
færi til þess að þjóna henni
sem baðmeistari og fara 1 dýr-
legar skemmtiferðir um henn
ar fallega og bylgjandi lands-
lag. Ég sá fyrir mér svart og
liðandi hár hennar, jafnvel
fegurra en sjálft vatnið og
limir hennar mundu hreyfast
mjúklega og frjálslega, — rétfc
eins og í neðansjávarkvik-
mynd.
— Afsakið andartak, herra
Setterlind, sagði baðkonan og
vakti mig harkalega af mín.»
um dýrlega draumi. — Ég
þarf að bregða mér yfir í hinm
klefann til þess að skrúbba
viðskiptavin, sem var svo vin-
gjarnlegur að bíða, þegar
herra Setterlind hringdi á
mig.
Ég skyldi ekki baun í þessu.
í fyrsta lagi hafði ég alls ekM.
hringt á hana og í öðru lagi
hæfði það alls ekki að skilja
mig einan eftir. Nú hún kom
reyndar aftur, næstum áður
en ég hafði hugsað málið til
enda.
— Ég gleymdi skrúbbnum,
sagði hún brosandi og drap
tittlinga framan í mig.
— Er það dama, spurði ég
forvitinn.
Það var barið að dyrum nákvæmlega eins og
ég hafði ímyndað mér að hin ókunna stúlka
mundi gera, Ég lauk upp og fyrir utan stóð...
SunnudagsfelaðÉð 5.