Sunnudagsblaðið - 03.04.1960, Blaðsíða 9

Hann sá sjálfan sig spegfasft búðarglugga og
jbó rann jbcrð upp fyrir honum, að hann var eins
og ræfill til fara, og gat mætt einhverjum...
HANN VISSI ekki fyrr en
hann lá vakandi við hlið henn
ar og virti fyrir sér hvítt and-
lit hennar, fíngerða en á-
kveðna drætti. Honum fannst
hann vera í stemningu til
þess að horfa á hana sofa og
njóta friðsældar, en skyndi-
lega fann hann, að megnan
þef lagði út úr henni og
heyrði, að hún hraut örlítið.
Hann reis upp við dogg og
hristi höfuðið.
Þá mundi hann allt saman.
Hann var eins og vekjara-
klukkan þarna á náttbo'ðinu.
Þegar búið var að draga hana
of mikið upp, stanzaði hún og
gekk ekki aftur. fyrr en hún
hafði verið hrist eilítið.
Hann mundi það allt. Setn-
ingarnar fóru um hug hans í
hendingskasti — eins og á
færibandi:
— Undirstaða hamingjunn-
ar. .. Ég vissi, að það væri
maður í þér... Kemur í dag
.. . Hann er ekki af þeim skól-
anum, þessi. .. Þetta eru fá-
ráðlingar. Svona lagað hlýt-
ur að komast upp ... Ojbara!
Ég mundi skilja við svoleiðis
mann ...
Hann skreiddist fram úr
rúminu, stóð berfættur á
köldu gólíinu, í krumpuðum
og röndóttum náttfötum — og
hríðskalf.
Þá fannst honum allt í einu
hún móðir hans sáluga standa
fyrir framan hann, mikil á
velli og vera að vekja hann
og koma honum á lappir og
reka hann áfram í skólann.
Hann fór í fataskápinn til
þess að leita að gömlu brúnu
skólafötunum sínum, sem hún
hafði pressað með gamla strau
járninu, sem varð að hita á
eldavélinni Henni hafði ver-
ið gefið nýtt með grænu og
hvítu ljósi, sem gaf til kynna,
hversu hitinn væri mikill. En
hún vildi aldrei nota það, sú
gamla. Kvaðst ekki kunna við
lagið á því. Henni hafði lxka
verið gefin fótstigin sauma-
vél, en þá var hxxn orðin svo
sjóndöpur, að hún var næst-
um hætt,að sauma. Hún tók
hana aldrei úr kassanum. Þá
sjaldan hún rippaði eitthvað
saman, gerði hún bað í gamla
handsnúna rokknum.
Hann fann fötin. Þau voru
ópressuð og krumpuð, höfðu
legið neðst í hrúgu af fata-
görmum. Hann skeytti því
engu. fór í fötin. Þetta voru
merkileg föt. hreinasti helgi-
dómur, og hann ætlaði að
klæðast þeim í dag. Hann
hafði ekki við að setia á sig
slipsi. heldur fór þannig á sig
kominn niður st.igann og út.
Það var sólskin. Honum
fannst endilogq vera sunnu-
dagur op fuT-ðaði sig á því, að
ekki skvldí f kirkju-
klukkum. Hann fór að velta
því fvrir sér. hvort allir væru
löngu hætt.ir að fara í kirkiu
á sunnudögum; hvort allir
væru hættir að trúa á guð,
eða hvott þeir væru farnir að
trúa á annan guð. En það var
ekki sunnudagur. Það var
bara grár hversdagur, þótt
hann væri að glenna sig þetta.
Það var víst áreiðanlega ekki
annað en dagmálaglenna.
Hann var kominn áleiðis
að strætisvagnastöðinni, þeg-
ar hann mundi eftir því, að
Eiki gamli tók sama strætis-
vagn og hann og kannski var
klukkan einmitt kortér í níu.
Hann ætlaði ekki í .vinnuna.
— Svona lagað hlýtur að
komast upp.
Hann ranglaði niður í bæ-
inn, varð þyrstur og brá sér
á sjoppu og var búinn að biðja
um gosdrykk, þegar hann upp
götvaði, að hann var ekki með
peninga fyrir honum.
Hann hélt áfram að rangla
og var kominn niður á höfn
fyrr en hann vissi af og það
var farið að rigna. Hann stóð
hjá togara. Hvað það hlaut að
vera dýrlegt að vera sjómað-
ur á togara. 'Vera skítugur og
brúka kjaft og kveða klám-
vísur og láta skipstjórann
sparka í rassinn á sér og
henda í sig þorskhausum.
Hann vék sér að herða-
breiðum manni í duggara-
peysu með seglpoka á bakinu
og spurði hvort það vantaði
ekki mann.
Maðurinn ýtti honum frá
sér, fitjaði upp á nefið og
stökk um borð í togarann.
Nei, hann gat víst ekki orð-
ið að liði við sjómennsku.
Hann sá sjálfan sig spegl-
ast í búðarglugga og þá rann
það upp fyrir honum, að hann
var eins og ræfill til fara og
orðinn holdvotur og skjálf-
andi og gat mætt einhverj-
um.
Hann fór að rölta í áttina
heim og fór Skúlagötuna til
þess að enginn sæi hann.
Hann hríðskalf og verkjaði í
fæturna o.g hvað eftir annað
varð hann að setjast á bakk-
ann eða styðja sig við hús-
vegg. Hann þráði að komast
í heitt rúm og sofa, sofa, sofa.
Hún tók á móti honum og
það var heldur betur gusu-
gangur í henni.
— Þarna kemurðu þá loks-
ins, elskan mín. Er ekki ennþá
runnið af þér, maður? og . ..
Guð minn almáttugur! Hvað
er að sjá þig, elskan, hvers
vegna ertu í þessum fötum?
Ég á nú ekki orð og holdvot-
ur, elskan. Ó, guð! Ég hef svo
ægilegar fréttir að segja þét’,
maður.
Var hún að tala við hann?
Var hún ekki að tala í sim-
ann? Hann settist í hæginda-
stól.
— Ég er svo lukkuleg, að
ég næ ekki xipp í nefið á mér.
Hvað heldurðu, maður, hann
hringdi, forstjórinn. Og hann
var svo sætur og dásamlegur,
að ég hef aldrei vitað annað
eins. Fyrst spurði hann, hvers
vegna þú hefðir ekki mætt,
en ég var nú fljót að fatta
sitúasjónina og sagði að þú
værir lasinn. Og hann var svo
dásamlegur. Hann fór að tala
um, hvað ég hefði fallega
rödd, og að við þyrftum að
koma heim til þeirra og hvað
þú stæðir þig vel á skrifstof-
unni, værir alltaf svo prúður
og góður í umgengni og á-
byggilegur og heiðarlegur og
allt það og svo kom rúsínan.
Þeir eru búnir að gera þig að
aðalgjaldkera og gjaldkerinn
er orðinn að fulltrúa ...
En hann var löngu sofnað-
ur í stólnum og vaknaði ekki,
þótt hún hristi hann til.
ENDIR.
RICHARD
SORGE
Franiliald af bls. 3.
hlaut að hafa sent til Moskvu.
Það eru margir, sem álíta,
að Riehard Sorge hafi verið
keyptur laus og það hafi alls
ekki verið hann, sem var tek-
inn af lífi. Hans Meissner, sem
var áður ritari í þýzka sendi-
ráðinu í Tokio, trúir því ekki,
að hann hafi verið líflátinn. í
bók sinni „Maðui'inn með and
litin þrjú“, heldur hann því
fram, að Rússar hafi keypt
hann lausan.
Hvað sem því líður, þá er
eitt víst: Þegar hin fagra dans
mær Kiyomi, sem kom upp
um Sorge, var að skemmta í
Shanghaiklúbbnum kvöld eitt
1947, þá flýði hún skyndilega,
er hún sá mann, sem sat við
innganginn. Hún hætti í miðj
um dansi og lagði á flótta.
Maðurinn, sem var Evrópu-
búi, fór stuttu síðar og seinna
fannst Kiyomi myrt. Var bað
Sorge, sem þarna var að hefna
sín? Kiyomi þekkti Sorge og
gat verið hættuleg. Sumir
geta sér til um, að hann hafi
þarna verið að vinna fyrir
Mao Tse Tung og hafi viljað
fjarlægja hættulegt vitni. Ef
til vill rekur Sorge enn lxina
hættulegu njósnastarfsemi
sína, en hvort sem hann er
dauður eða lifandi, þá er hann
orðinn að ævintýrapersónu í
hugum fólks. Einmitt um þess
ar mundir er verið að gé.ra
kvikmynd um hann.
Sunnudagsblaðið 9
Síðasti hluti hinnar íslenzku
framhaidssögu úr Reykjavík-
urlífinu eftir Grím