Sunnudagsblaðið - 29.05.1960, Side 6

TIMUM CÆSARS
voru fílar veiddir í
þúsundatali og send
ir til Rómar til þess
að læra þar ýmiss
konar kúnstir. Það
er þó erfitt að segja
vissu,
um kom ekki til hugar að
bíða, þar til göturnar yiðu
ruddar. Fíllinn hans var hins
vegar á annarri skoðun.
Hversu mjög sem furstinn
hamaðist og lét í ljós reiði
sína, gekk fíllinn fet fyrir
fet og gætti þess vandlega
að troða ekki ofan á hið ó-
hamingjusama fólk. Þarna
kom sem sagt í ljós, að fíll-
inn hafði til að bera meiri
mannúð og ríkari tilfinning-
ar en húsbóndi hans!
ri AMALL OFURSTI
||j[ hefur sagt frá eftir-
|í!| KSj|jíí:i farandi atviki, sem
Ijj! kom fyrir hann, er
i! jijiÍtja hann dvaldist í Pen-
(ií jijif ij; ang 1938
ur, fór hann lengra inn í
kjarrið til þess að hvetja
hann til þess að fara áfram
og sýna honum fram á, að
engin ástæða væri til þess
að óttast sig. Þá fyrst hélt
hesturinn minn áfram og
þegar við vorum komnir
nokkurn spöl frá, sá ég, að
hið hyggna dýr beygði sig
niður til þess að taka aftur
upp byrði sína og halda á-
fram erfiði sínu.
;
v

Kvöld
jf. ijtl' jjjj nokkurt, er ég reið
Ití i';j; tíi; um héraðið um-
jij Sk* Sííj hverfis Penang,varð
hesturinn minn allt
í einu órólegur. Ástæðan var
sú, að hávaði barst úr þykku
kjarri skammt frá. Það Var
undarlegt hljóð, sem var
endurtekið aftur og aftur;
„Ufm! Umf!“ — í hásum ó-
ánægjutón. Ég hélt áfram
leiðar minnar og hljóðið nálg
aðist stöðugt. Þegar ég
beygði fyrir horn, kom skýr-
ingin á fyrirbrigðinu. Skyndi
lega stóð ég augliti til aug-
litis við taminn fíl, sem var
að burðást með eitthvað. Ég
gætti betur að og sá, að hann
bar. trjástofn og lét hann
vega salt með tönnum sín-
nm. Þar. sem stígurinn var
mjög þröngur, varð hann að
beygja höfuðið til -annarrar
hliðarinnar til þess að koma
tr.jástofninum langsum. Erf-
iðið í sambandi við þetta
sfarf var ástæðan til hljóð-
anna, sem ég hafði heyrt og
sem höfðu hrætt hestinn
minn.
Þegar fíllinn sá, að við
stönzuðum, reisti hann höf-
uðið upp, virti okkur fyrir
sér andartak, kastaði frá sér
trjástofninum og fór inn í
kjarrið t.il hess að við kæm-
umst leiðar okkar framhjá.
Þegar fíllinn sá, að hestur-
inn minn var enn þá hrædd-
| GAFUR FILSINS eru
| tvímælailaust mjög mikl-
| ar. Enda þótt margar ýkt-
1 ■
| ar. sögur séu sagðar af
jjj _ •
I hyggindum hans ér til.
” - ■ ..:'.
‘ [jöldinn allur af sönnum
: - ■' ■ ■&!'■ . ■ *
. sogum, sem syna, svo ao
| ekki verður dregið í efa,
| , v.:,: ■'-• ; ' ■ ' • -
| að fíllinn er hvað gáfur
: snertir í fremstu röð með-
:’j al dýra. Fíllinn lærir fljótt
I ’ ' .
1 að skilja, hvað það er, sem
I menn krefjast af honum og
| hann getur inrit störf sín
| af hendi, án þess að um-
| íjón sé höfð með honum.
Hér á opnunni eru í dag
sagðar nokkrar skemmti-
legar sögur af fílum og
; sömuleiðis er rakin stutt-
I lega sagan af fílnum Júm-
I bó, sem átti að fara yfir
‘j Alpafjöllin í júlí í fyrra.
nul £yrir
ffi fiæ hvort þeir fílar, sem
Karþagómenn not-
h í hernaði og Hannibal
f ttieð yfir Alpaf jöllin, hafa
p$. innfluttir frá Indlandi
5 hvort Karþagómenn
ifa kunnað að temja afrík-
js^a fílinn. Hann er nú á
• W»m. álitinh ótemjanleg-
SífflUíll, sem var í eigu
Íjg!!!({!!!;( Prests nokkurs í
ÍiötMÍitMi Indlandi, var með
sjúkdóm í augum og hafði
verið algerlega blindur í
marga daga. Eigandinn kall-
aði á lækni og spurði, hvort
hann. gæ’ti nokkuð gert fyrir
dýrið.
— Silfúrnítrat nota ég,
þegar menn eiga í hlut, svar
aði læknirinn. — Það hjálp-
ar í mörgum tilfellum, en
það er mjög sársaukafullt.
Presturinn bað hann að
reyna. Fílnum var skipað að
Ieggjast niður. Um leið og
meðalið var borið á, rak fíll-
inn upp hræðilegt öskur af
sársauka. Það kom brátt í
Ijós, að áhrif meðalsins voru
mjög góð. Augað varð betra
og fíllinn gat séð dálítið.
Læknirinn vildi þess vegna
framkvæma sömu aðgerðina
á hinu auganu daginn eftir.
Þegar dýrið var fært inn og
heyrði rödd læknisins, lagð-
ist það sjálft, Iagði höfuðið
varlega aftur, rúllaði ranan-
um sínum saman og hélt
niðri 1 sér andanum, ná-
kvæmlega á sama hátt og
menn gera, áður en þeir gang
ast undir sársaukafulla að-
gerð. Þegar aðgerðinni var
lokið, varpaði fíllinn önd-
inni léttar og með ýmiss kon-
ar hreyfingum sýndi hann
greinilega, að hann vildi
votta lækninum þakklæti
sitt fyrir hjálpina.
• ■’.
. ,V -r Vú
'tffi esendur hafa
m að líkindum Veitt
jtjal Í>ví athygli, að þær
:■
::
rtH 5’ijS; sögur, sem hér hafa
]ift |:H5j verið sagðar af fíln
é« Rtltít; um, eru allar af
jStj tii;:!:; tomdum fílum, það
ffl1 Ijjjt'l er að segja fílum frá
Asíu. Afríkanska fíl-
inn er ekki hægt að
temja, eins og fyrr er vikið
að. Rannsóknir á honum
hafa leítt í ljós, að í hinu
frjálsa og frumstæða lífi sýn
ir hann engan veginn slík
hyggindi sem tanidi fíllinn.
Sú gnægð matar, sem nátt-
úran sér honum fyrir krefst
ekki mikillar umhugsunar
eða klókinda. Ef hins vegar
hættu ber að höndum, kall-
ar óttinn franr gáfur fílanna
og þá kemur í Ijós, að Afrík-
anski fíllinn er líka skyn-
samasta skepna. Þannig
hafa menn tekið eft:r, að í
þruniuveðri flýja Afríkufíl-
arnir dvalarstaði sína í skóg
inurn og dveljast á opnum
svæðum, þar til þrumuveðr-
inu, með tilheyrandi elding-
um. slotar.
INNA FRÆGAST:
UR fíla nú á seinni
árum er tvímæla-
laust fíllinn Júmbo,
sem átti að feta í
fótspor fíla Hanni-
bals og fara sömu
lcið yfir Alpafjöll-
in. Myndin,
íttdverski fíllinn
er nu a
'?Unr veiddur gagngert til
rs að tenija hann, en ekki
'?tta , fílabeinsins. Sem
l'ttudýr á hajm ekki sinn
ts- Hann hefúr afl á við
* hesta.
sem
B)ÖÖÖÖ» fylgir grein þessari,
er einmitt af Jumbó litla og
við skúlum rifja upp sögu
hans með því að glugga í
blöðum frá ixilí í fyrra:
„Það er fíll á leiðinni yfir
Alpafjöll.
Hann heitir Jumbó, er ell-
efu ára og í fylgd með hon-
um er „brezki Alpaleiðángur
inn“ — flokkur manna, sem
hefur tekið sér fyrir hendur
að sanna, að fílar Hannibals
hafi farið um Clapierskarð,
þegar hann fór í herferðina
gegn Róm árið 218 fyrir
Krists burð.
Júmbo átti til skamms
tíma heima í dýragarðinum
í Torino og var fluttur til
Chambery í járnbrautarlest.
Hann mun bera „frakka“
á ferð sinni yfir Alpana.
Ef allt gengur að óskum,
heldur hann sigri hrósandi
inn í Ítalíu eftir svo sem niu
daga.“.
En lánið lék ekki við Júm-
bo litla. Hann fékk ekki að
njóta þeirrar ánægju að
koma sigri hrósandi til Róm-
^áfur fíls
ins éru án nokk-
's Vafa mjög miklar. Enda
!h márgar ýktar sögur séu
Sðar af hyggindum hans,
til fjöldinn allur af sönn-
EFNIGIRNI fílsins
er orðlögð. Særðir
fílar hefna sín oft á
hinn hryllilegasta
hátt. Fíll nokkur, er
hafði verið særður
innfædd-
*»r yið vinnu sina, er
^kilég og fá dýr komast
Jafns við hann í þeim
ttttm. Fíllinn lærir fljótt
1 skilja hvað það er, sem
ettn;mir óska eftir og krefj
if af honum, og hann lærir
^átt að inna störf sín af
|ttdi, án þess að umsjón sé
“fð með honum. Við vinn-
ftt sýnir hann svo mikinn
’ttfa og samvizkusemi, að
ttttdúm óttast hann greini-
^tt, að ha«n sé að gera
‘ttgt eða sé álitinn ódugleg-
f til vinnu og vill afsanna

'
B! at manni
um, elti hann inn í
bæinn, náði honum
® og tróð hann undir
svo að hann lézt samstundis.
Á þetta atvik horfði fjöldi
skelfdra áhorfenda. Fílnum
tókst að flýja til skógarins
aftur að loknu ódæðinu.
„Jumbó, sem brezkur leið-
angur fékk Iánaðan í dýra-
garði í Torino til þess að
sanna kenninguna, að Hanni-
bal hefði favið yfir um Cla-
pierskarð niður á Ítalíu, varð
að gefast upp og kom í gær-
kveldi aftur til Torino í járn
brautarlest. Skriðuföll ollu
því að mestu leyti að tilraun-
in heppnaðist ekki.“
Og Júmbo litli varð aftur
að fara að leika Hstir sínar
í sirkusinum í Torino, og
brezki leiðangurinn var von-
svikinn og niðurdreginn.
Allt um það, varð Júmbo
frægur af för þessari og eng-
inn fíll hefur noltkru sinni
verið eins umtalaður í blöð-
um og myndaður.

íiljpilpiííiíisÉíáij
2vy»*«0»í.«iííí!};!
mii
Sé hefnigirnin áberandi í
eðlisfari fíla, þá er með-
aumkvunin það ekki síður.
Eitt sinn er landfarsótt geys-
aði í bæ nokkrum í Vestur-
Indlandi, Iágu sjúkir og látn
ir eins og hráviði um götur
bæjarins. Ríkur fursti, sem
búsettur var í bæ þessum,
þurfti að leggja af stað í
ferðalag og honum fannst,
að ekki yrði hjá því komizt,
að fíllinn lians træði á hinu
óham:ngjusama fólki, sem
Iá látið eða bjargarlaust á
götunum. Furstinn kærði sig
kollóttan um þetta og hon-
Sirkusfíll fékk eitt sinn
,fíkrar kartöflur hjá hús-
'ttda sínum og tók þær úr
fa bans. Ein kartaflan féll
kólfið og þe'gar fíllinn varð
'ss áskynja, að hann náði
(ttni ekki upp með ranan-
r, blés hann kartöflunni á
ttti vegg, sem var þarna í
fSrenninu, hannig aff hún
Mað'st aftur — og hann
’t náð henn'!
iiœ
'U»UU|i
ili'J'úWJM
COMTJNUgö

111111110'

6 Sunnudagsblaðið
Sunnudagsblaðið 1,
...ýýý •:

.: . i
• < ýr

Kf. s. S.. íwiv'Ísíitót'.tS'-íífíít*1'' W . -fiú
‘ ■ .