Sunnudagsblaðið - 07.03.1965, Blaðsíða 19

sagði: „Faðir minn situr hér fyrir
framan mig, herra. Konungurinn,
þú herra, ert faðir minn .... ”
Hann sagði konungnum síðan allt,
sem móðir hans hafði sagt hon-
um.
Það kom mjög á konunginn.
„Hvernig dirfist þessi strákur að
koma hingað og segja, að ég sé
faðir hans?” hugsaði hann. „Hann
vill líklega komast yfir eignir
mínar. En hann er svo fœr, að
hann hefur fellt tígrisdýr. Ef ég
tek hann til mín, finnur hann ef-
laust einhver ráð til að hefna
móður sinnar. Ég verð að finna
einhver ráð til að drepa hann“.
Hann gerði sér upp vingjarnleika
og sagði við piltinn. „Voldugum
Búdda sé þökk. Ég á son, sem hef-
ur lagt tígrisdýr að velli. En samt
lieid ég, að ég verði að reyna þig
Þetor. Ff hú getur fellt Ijón, lofa
ég þvu að ég skal viðurkenna þig
sem son minn og láta sækja móð-
ur þína”,
Þegar pilturinn fór aftur úr
iiöllinni hélt hann rakleitt upp í
fjöllin. Hann leitaði alls staðar að
ljóni, en fann ekki neitt. Á göngu
sinni kom hann dag einn að kross-
götum. Þrír stigir lágu fyrir fram-
an hann: einn lá upp fjallið, annar
niður í dalinn, og sá þriðji áfram
út hlíðina. Pilturinn hikaði og
vissi ekki, hvern skyldi taka til
að finna ljón. Til allrar hamingju
sat gamall gráhærður maður á
kro'ssgötúnum. Pilturinn lineigði
sig kurteislega fyrir gamla mann-
inum og sagði: „Gamli maður, má
ég spyrja þig hvaða leið ég á að
fara til að finna ljón?“
Gamli maðurinn virti hann fyrir
sér. „Þetta er ágætt, drengur
minn. Þú ert hugrakkur. Farðu
veginn út hlíðina og við enda hans
kemurðu að lamahofi með liarð-
læstar dyr. Kallaðu þá þrisvar til
þess að einhver opni dyrnar. Ef
þær verða ekki opnaðar skaltu
berja á þær. Þá kemur munkur,
sem lumbrar á þér. Það verðurðu
að þola. Láttu hann slá þig og
sláðu ekki til baka. Hann segir
þér bá, hvar bú getur fund'ð ljón“.
Pilturinn þakkaði gamla mann-
inum fyrir og gekk áfram veginn
út hlíðina. Stigurinn varð stöðugt
erfiðari yfirferðar. Sums staðar
var hann svo mjór og stórgrýttur,
að hann gat varla fundið fótfestu.
En hann beit á jaxlinn og skreið
áfram á fjórum fótum. Hann var
dauðuppgefinn og kófsveittur, þeg-
ar hann var loksins kominn yfir
þessa toríæru og sá lamahofið í
fjarska. Dyr þess voru aftur. Hann
varð svo feginn að hann gleymdi
allri þreytunni. Hann tók á rás að
hofinu og hrópaði eins hátt og
hann gat: „Ljúkið upp dyrum!
Ljúkið upp dyrum! Ljúkið upp
dvrum!“
Hann beið örlítið, en enginn
kom. Þá gekk hann að þungri eik-
arhurðinni og barði á hana af öll-
um kröftum með hnefunum. Dyrn-
ar lukust þá upp og roskinn munk
ur kom í ljós. Án þess að mæla
orð af vörum þreif hann í piltinn
og barði hann. Pilturinn mundi
vel, hvað gamli maðurinn hafði
sagt. Hann bældi reiðina niður og
lét munkinn berja sig að vild sinni.
Þegar munkurinn hafði látið af
barsmíðinni leit hann á piltinn og
spurði: „Hver ságði þér, að ég ætti
heima hér?“
Pilturinn skýrði honum nákvæm
lega frá því, þegar hann hitti
gamla manninn.
Munkurinn hló, þegar hann
hafði heyrt sögu piltsins.
Hann hrósaði piltunum, marg-
sinnis og sagði: „Þú ert mjög
hraustur og áræðinn, drengur
minn. Mér fellur vel við þig fyrir
það. Ég skal svo sannarlega
hjálpa þér til að veiða ljónið."
Hann tók i hönd piltsins og
benti honum á mjóan og krókótt-
an götustíg hinum megin við hof-
ið. „Farðu eftir þessum stíg”,
sagði hann, þangað til hann end-
ar. Þá muntu sjá liafið. Á strönd
þess vex ilmviður. Að honum
kemur ljón á hverjum degi til að
drekka. Þú skalt leynast uppi í
trénu. Áður skaltu taka þér í
hönd grein af trénu og biða svo
rólegur. Fyrst munu fuglarnir
koma til að svala þorstanum. Þú
mátt ekki fæla þá burt. Þá koma
villidýrin og þú skalt heldur ekki
fæla þau. Og síðan mun ljónið
koma. Þú skalt stökkva niður á
bakið á því, slá það í höfuðið með
ALÞÝjEHJBLAЮ - SUNNOTAGSBLAÐ- 1Q5