Sunnudagsblaðið - 07.03.1965, Blaðsíða 20

greininni og segja um leið: ”Ætl-
arðu að hlýða mér eða ætlarðu
ekki að gera það?“ Þessu skaltu
halda áfram, þar til ljónið kinkar
kolli til samþykkis, þá máttu
sleppa því. Eftir það þarftu ekki
annað en kalla, þegar þu þarft á
ljóninu að halda og það mun
koma til þín.
Pilturinn þakkaði munkinum
fyrir og skundaði áfram stiginn
hinum megin við hofið. Hann
gekk lengi, lengi, þar til hann
kom upp á fjallstind og sá hafið.
Demantgrænt vatn þess lá hreyf-
ingarlaust eins og stór spegill. Við
strendurnar stóðu fjölmörg marg-
lit blóm i fullum skrúða og mitt
á meðal þeirra Var laufríkt ilm-
tré. Þegar hann nálgaðist gat hann
fundið af því ilminn. Þetta hlaut
að vera staðurinn sem munkur-
inn bafði talað um, og hann sveifl
aði sér upp i greinar trésins og
faldi sig bak við laufþykknið.
Hann kaus sér gilda sterklega
grcin og hélt henni tilbúinni í
höndum sér. Síðan hóf hann bið-
iná.
Eftir nokkurn tíma dimmdi í
lófti og fuglahópar flugu að, Þeir
kvökuðu og skóku vængina og
íentu á ströndinni til að drekka.
Þegar þeir höfðu drukkið nægju
sína hófu þeir sig aftur til flugs
með miklum vængjaþyt og hurfu.
Pilturinn beið enn, og þá komu
hjarðir dýra að úr öllum áttum
til þess að drekka. Þarna komu
alis konar skepnur: hyrndar og
kollóttar, snöggar og síðhærðar.
Pilturínn var áfram í felum í
trénu. Hann hélt meira að segja
niðri í sér andanum af ótta við að
fæia dýrin. Þá heyrðist allt í einu
öskur í fjarska. Fjallatindarnir
skulfu pg dýrin tvístruðust í all-
ar áttir frá sér af skclfingu.
Síðan birtist ljónið og hristi
makkann hátignarlega. ‘ Það nam
staðar undir trénu. Pilturinn stökk
þá njður úr trénu niður á bakið
á ljóninu. Hann greip um faxið
og sló ljönið þrisvar í höfuðið
með greininni og sagði: „Ætlarðu
að híýða mér eða ætlarðu ekki að
gera það?” Ljónið öskraði grimmd
arlega. Það hristi höfuðið og
hafði nærri því kastað piltinum
af baki. Hann lyfti greininni þá
aftur ,og síó Ijópið aftur í höfuðið
þrisvar sinnum. Ljónið lét þá
undan og stóð kyrrt eins og lamb.
„Ætdarðu að hlýða mér eða
ætlarðu ekki að gera það?“ spurði
pilturinn.
Ljónið var að því komið að
hrista höfuðið til synjunar, en
sá þá greinina í hendi piltsins og
kinkaði kolli í undirgefni.
Þegar pilturinn hafði þannig tam
ið ljónið hélt hann aftur til hall
'arinnar til að hitta konunginn.
Konungurinn varð agndofa af
undrun. Hafði hann þá lagt ljón
að velli? Konungurinn taldi að það
væri óhugsandi.
„Drengur minn, hefurðu raun-
verulega fellt ljón?“ spurði hann.
,,Nei, herra, en ég hef tamið
ljón.“
Konungurinn varð enn vantrú-
aðri- „Hvernig er hægt að temja
ljón?“ spurði hann sjálfan sig.
En upphátt sagði hann: „Það er
ágætt. Sýndu mér þá ljónið.“
Pilturinn stóð í miðri höljinni.
Hann lyfti ilmviðargreinni og
kallaði hátt: „Ljón, komdu til mín
strax.“
Hann hafði ekkj fyrr lokið kall
inu en svo sterk vindkviða skall
yfir að moldin þyrlaðist npp í loft
ið í skýjum. Höllin skalf og nötr-
aði eins og skip í stórsjó. í sömu
andrá hljóp stórt ljón inn í höll
ina, urraði og sýndi klærnar. Kon
ungurinn skalf af ótta og faldi sig
fyrir aftan piltinn og baðst vægðar
„Sendu það strax í burt. Ég skal
viðurkenna þig sem son minn og
láta sækja móður þína “
En þegar pilturinn hafði komið
ljóninu burt, skipti konungurinn
um skoðun. Hann sá eftir því að
hafa gefið þetta loforð. Hvenær
gat hann viðurkennt veiðimann
sem son sinn og hvernig gat h?r
látið sækja aftur konu, sem hann
hafði rekið frá sér? Hann rang-
hvolfdi augunum og þó datt hon
um ráð í hug.
„Þú ert vissulega þess verður
að vera sonur minn,“ sagði hann.
„En sonur minn verður að eign-
ast fagra konu. Fegursta kona á
jarðríki er dóttir Satans. Heldurðu
að þú getir náð henni og kvænzt
henni?“
,,Það get ég, herra. Ég skal
leggja strax af stað."
]95 SUNNW3AGSBI.Af) ALÞÝÐUBLAÖIÐ
Pilturinn fór síðan úr höllinni
og hélt langt upp í fjöllin til að
leita að hýbýlum Satans- Hann
gekk og gekk í guð má vita hve
marga daga. Dag nokkum kom
hann að sævarströnd. Þar hitti
hann háa og gilda konu. Hún notaði
tunnu fyrir bolia og svelgdi í sig
sjóinn 1 tunnutali. Eftir örstutta
stund hafði hún drukkið helming
inn af hafi-nu. Pilturinn stóð dol-
fallinn. „Þú ert stórkostleg að geta
drukkið hálft hafið," sagði hann.
Þegar hún sá, að piltur, klædd
ur sem veiðimaður, hafði ávarp
að hana, svaraði hún: „Veiðimaður,
hvað er stórkostlegt við mig? En
það er sagt að til sé maður, sem
geti tamið ljón. Það er eitthvað
til að dást að“.
„Ég er veiðimaðurinn, sem
tamdi ljónið," sagði pilturinn.
Konan horfði á hann efablandin
á svip og sagði: ,,Þér þýðir ekkert
að æt]a að lcika á mig. Kallaðu
l.iónið hingað, og þá skal ég trúa
þér.“
Pilturinn lyfti greininni óg kall
aði hátt. Þá kom vindkviða og síð
an Ijónið. Það urraði grimmdar
lega og ætlaði að stökkva á kon
un. Hún varð viti sínu fjær af
ótta og faldi sig bak við piltinn
og sífraði: „Rektu það burt, gerðu
það, þá skal ég þjóna þér.“
Þessi kona vissi hvar Satan áttí
heima, og þegar hún hafði gengið
í þjónustu piltsins kvaðst hún
skyldu vísa honum til hallar
Djöflahöfðingjans. Næsta dag
klifu þau geysihátt fjall- Þegar þau
voru að brjótast frá einum tind
inum til annars, sáu þau risa, scm
stikaði milli fjallatindanna.
Pilturinn horfði á hann mcð að-
dáun. „Þú, eldri bróðir," hrópaði
hann, ,,Þú ert svei mér fær mað
ur. Það væri ekki ónýtt að geta
farið milli tinda í einu skrefi.“
Risinn laut höfði og rýndi nið
ur til piltsins. „Það er ekki hægt að
kalla m:g færan“, þrumaði hann.
,,Eiiyiver sagði mér, að einhver
veiðimaður hefði tamið ljón. Það
er fær maður sem það hefur gert.“
„Þetta er Ijónatemjarinn, hús-
bóndi minn,“ skaut þorstláta kon
an inn í, en hún stóð við hlið hon
um og hafði hlustað á samtalið.
Pilturinn lyfti enn greininni og
^allaði- Vindkviðan kom óðar og
Ijónið á eftir henni. Risinn varð
Syo hræddur að hann stóð sem
steingerður við jörðina. Hann
rétti út höndina og tók piltinn í
fangið.
..Komdu því burt aftur“, kjökr-
aðf hann. „Ég skal glaður
Serast þjónn þinn.“ Þau héldu síð
an áleiðis þrjú til hallar Satans
Á Þriðja degi hittu þau stúlku
^eð gullinn boga. Hún rýndi upp
1 loftið eins og hún væri að leita
að einhverju. Pilturinn gekk til
hennar og spurði af einskærri
forvitni að hverju hún væri*að
Sá.
i,Fyrir fimm mánuðum skaut ég
upp í loftið," svaraði stúlkan-
■■Hún hefur ekki komið til jarðar
ennþá. Ég bið ennþá eftir henní.“
>.Þú ert frækin að geta skotið
Svo langt,“ sagði pilturinn fullur
aðdáunar.
»Hvað er ég samanborið við
h'anninn sem getur tamið ljón.
^ér er sagt, að slíkur maður sé
fU. Það kalla ég verulegan frækn
ieika.“ svaraði stúlkan.
v »Húsbóndi,“ gall við í risanum.
■■kallaðu á jjjónið og láttu stúlk
ana sjá, hve snjall þú ert-“
Pilturinn lyfti greininni og kall
*ði og ljónið kom. Stúlkan varð
ofsahrædd. Hún flliygði gullna
ooganum frá sér af skelfingu.
■'Sendu það burt, Ég skal fúslega
tjóna þér alla ævi,“ bað hún hann.
Pilturinn hafði nú fengið þrjá
[orunauta, og öll fjðgur héldu
”au vonglöð til hallar Satans.
e6ar þau komu að höllinni, var
Ovðið dimmt og hallarhliðin voru
rammlæst. Þau áttu ekki annars
fkosta en að finna sér dimmt
sk°t 0g bíða. Pilturinn var óþolin
Oióður og gat ekki sofið. Hann
afði áhyggjur af því, hvernig
ann ætti að fara að því að sigr
á Satan og fá dóttur hans.
g hann hafði aldrei séð dóttur
stan, svo að hvernig gat hann
tag hver hún var? AUt i elnu
Gyrði hann tvær krákur taka
al saman í tré skammt frá- Hann
udi fuglamál og heyrði hvert
af því, sem þær sögðu.
ar]fUgiinn tók fyrst til máis.
’’ essar fjórar hæfileikamanneskj
r ®tla að létta af hörmungum okk
ar. Þegar Satan hefur verið drep
inn munum við lifa í friði."
„Ætla þau ekki líka að nema
dóttur Satans á brott?“ spurði
kona hans. ,,En hvernig vita þau
hvernig hún lítur út?“
„Það er auðvelt að þekkja hana,“
svaraði karlfuglinn. „Hún er feg
urst allra stúlkna. Á enni hennar
er letrað oröið Om og á brjóst
henni orðið Hum. Hún íer alltaf
út með birtingu til að sækja vatn.“
Þetta samtal fuglanna gaf piltin
um ábendingu um það, hvernig
hann skyldi fara að. Hann gat ekki
legið lengur og beðið- Hann vakti
förunauta sína og sagði þeim,
hvað þau skyldu gera. Sjálfur
faldi hann sig í kjarrlnu andspæn
is hailarhliðinu.
Dagurinn var að byrja að glitra
í austri og fölur himinninn var að
lýsast. Þá var hliðið allt í einu
opnað. Út komu þrjár eða fjórar
stúlkur með fötur á bakinu eins
og þær ætluðu að sækja vatn.
Sú sem síðast fór var yngst þeirra
og fegurst. Pilturinn taldi að það
kynni að vera dóttir Satans. Og
þegar hún kom á móts við kjarrið
sá hann reyndar að á enni hennar
stóð Om og á brjósti hennar Hum
Hann lét hinar stúlkurnar halda
áfram, en stökk, þá skyndilega
fram úr kjarrinu og greip þá
ynggtu og bar hana burt. Stújfcan
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ J97