Sunnudagsblaðið - 11.04.1965, Blaðsíða 15
siH, ncma hon fái apahjarta að
eta. I
Apinn glottL
— Þú ert fífl, sagði hann þurr-
lega, eins og allir í þinni ætt!
Veiztu þá ekki, að við aparnir
gþngum ekki með hjörtun I
skrokknum. Nei, við tökum þau
út og geymúm þau í hreysum
okkar uppi í trjánum, því þar
eru þau bezt geymd. Hvers vegna
sagðirðu mér ekki, hvað þú bafðir
• hyggju, áður en við lögðum af
stað? Það er veikoniið, að ég
láti þig fá þjartað úr mér banda
vesalings móður þinni sem er
svona veik, ég skal fara sjálfur
°g sækja það handa
snýrð bara við með
ir aftur til Ponko.
■— Ja, hver skollinn þá, sagði
krókódíllinn, stundi þungan og
skeílti saman skoltinum, um leið
°g hann snéri seinlega við og
synti að hinum bakkanum. Þetta
vissi ég sannarlega ekki, — og
greinilcgt er, að maður á margt
ólært. •
Þegar þeir komu að bakkanum
i Ponko, klifraði apinn í hend-
ihgskásti upp í tré, hélt áfram
iengra inn í skóginn og var brátt
ór allri hættu.
— Við viljum náttúrlega helzt
hafa hjörtu okkar fyrir okkujr
sJálfa, eins og annað fólk, kallr
aði apinn niður til krókódílsing
°g vinkaði honum glaðlega í
kveðjuskyni.
Krókódíllinn snautaði lúpuleg-
Ur út í fljótið og synti heim til
sin- Hann hafði margt að hugsa,
Siðan er sagt að aparnir geymi
hjörtu sín í trjápum.
Geir Kristjánsson þýddi.
HELGARGAMAN
Ritstjírh
Kristján Birsi Úlafsson
ÖtgefantH:
AlþýffublaVif
Printun:
KrtatsmiBja Alþýffublaffsfns.
Þetta var beppni. Ég verð alltaf svo veikur í bíl.
Benjamin Franklin lagði cins
og kunnugt er mikið kapp á að
nota tímann vcl. Hann var al-
inn upp á guðræknu heimili,
þar sem alltáf var beðin borð
bæn á undan máltíðum. Einu
sinni þegar faðir hans var að
salta vetrarforðann af kjöti
niður í tunnu, datt Benjamin í
bug aðferð til að spara tíma.
— Pabbi, sagði hann, — væri
ckkl bejrt að þú læsir nú borð-
bænina yfir aliri tunnunni í
einu?
Arnulv Overland sat i þýzk
um fangabúðum á styrjaldarár
unum. í eitt, skipti lét fanga-
búðarstjórinn alla fangana
ganga fram og skipaði að garð
yrkjumaður, ef einhver væri
meðal þejrra, skyldi ganga
fram. Enginn hi'eyfði sig.
— Hvað, er enginn garðyrkju
roaður bérna? öskraði Þióðverj-
inp. En enginn gaf sig fi-am
að heldur.
Þá hesnrðist allt i cjnu hóg-
vær rödd Överland: — Væri
ekki hægt að taka einn fast-
an?
Karolina Björnsson, ckkja
norska þjóðskáldsins, varð há-
öldruð, og siðustu æviárin gekk
hún alltaf í einföldum hvítum
kjól og bar gullkross í festi um
hálsinn. Þegar hún varð níræð
komu gestir til hennai', og þeir
fyrstu höfðu tekið með
þar sem stór mynd
birtist á forsíðu. Þegar gamla
konan sá blaöið, hrópaði hun
upp yfir sig: — Guð hjálpi mér;
er nú páfinn dauður?
Danski skopteiknarinn Sform P.
teiknaði Svía alltaf með blá
nef. Þetta féll í misjafnan jarð
veg meðal þessarar nágranna-
þjóðar Dana norðan Eyrar-
sunds. Einu sinni kom
kunningi teiknarans að máli við
hann og spurði, hvort hann
gæti ekki haft nef Svíanna
einhvern veginn öðru vísi á lit
inn.
— Auðvitað gæti ég gert
svaraði Storm P. — En hvernig
ætti þá nokkur maður að vjta
að það væru Svíar?
- SUNNUDAQSBþAí) 2*7