Sunnudagsblaðið - 04.07.1965, Blaðsíða 13
SÖtunni, j>ar SGm óiirein börn léku
SíA1 fyrir íraman dyrnar, þvottur-
illn hékk til þerris á limgerðinu
®óreykurinn liðaðist upp úr
ökkum reykháfnum.
Ævinlega hjólaði hún framhjá
^úsinn án þess að líta til hægri eða
Vlostri; síðan dró hún úr ferðinni
®ns og henni hefði skyndilega
°ttig eitthvað í hug, hallaðist út
1 aðra hliðina, steig harkalega á
0ftýtar bremsurnar og hjólaði til
oaka.
® Hagan f jölskyldan var sú
j ®rsta og sennilega sú fátækasta
. héraðinu. Faðirinn var hávax-
lnri, þögull maður, sem virtist eyða
f/ Um tíma sínum í að hugsa um
illa kjúklinga og smáblett bak
fáe
við
frer
húsið. Hann var mjög ófram-
111111 og sást sjaldan inni í þorp
o. Móðinin var lítil, þreytuleg
S áhyggjufuji kona, og sást ekki
ggatl húss nema þegar hún fór
sækja vatn í nálæga vatns-
k u eða hengja ósköpin öll af
b!°tti á limgerðið. í>au áttu sjö
°rtl> hið elzta gat ekki verið
lra en tíu ára. Þessi lijón voru
guðlirædd, og ég held nú
; *®> a<5 einmitt þessi guðhræðsla
bL hljóðláta undirgefni við erfið
hafi sest fröken Gillespie
á móti þeim.
O’ít ^1®311 hjólaði hún aftur til
Q liússins, stökk af hjólinu
® stóð við hliðina á því, með
11311 fótinn á jörðinni og hinn á
, eðalanum.- „Þið þarna", kallaði
fil barnanna, „farið og segið
hún
ie'5Ur ykkar, að ég vilji tala ýmis-
jj® við hann. Segið honum að
b.1113 út, ég ætla að segja honum
0rertlig hann er. Flýtið ykkur,
^arnir ykkar.”
;, 3 hlupu börnin venjulega inn
þa'g Sl® °g lokuðu dyrunum, og við
,, GsPaðist fröken Gillespie enn.
j, rtu ekki farinn enn, O’Hagan?
iblðu nieð þessa vælandi kerl-
k Mna og þessa hrúgu af
^ahvolpum, farðu burt —
á;, iandamærin, þangað sem þil
__ heima. Hunzkizt þið öll burt
r,. h'ð hafið saurgað umhverfið
'pngi bað veit guð. Snautið
0f> 1161111 * páfakirkjurnar ykkar
iátið
fr>ið;
111*il
®kki
heiðarlegt, kristið fólk
h Þetta er siðmenntað mót-
ehdaríkí — rið kserum okkur
Um fólk eins og ykkur hér."
Þessu héit hún áfram í um það
bil tiu mínútur, þar til hún kom
ekki upp orði lengur vegna hæsi
og mæði. Aldrei var gerð nokkur-
tilraun til að stöðva hana. Veg-
farendur hlógu aðeins og gerðu
grín að henni og við það urðu
skammirnar ennþá meiri. í hús-
<nu var engin áhugamerki að sjá
’ndir reiðilestri hennar. Við
s’rákarn r. sem voru í felum bak
við limgerðið, flautuðum og köll-
uöum og köstuðum leir og þurn-
um kúaskít í hana, en svo upptek
in var hún af O’Hagan-fólkinu, aff
liún virtist ekki taka eftir neinu
öðru. Þegar hún hafði lokiS sér
af, steig hún svo upp á hjóliff
sitt og hjólaði í áttina helm til
sín, ennþá tautandi ógnanir og
bölbænir fyrir munni sér. Skömmu
síðan opnuðust svo venjulega
dyrnar hjá O’Hagan og börnin
komu út og héldu áfram að leika
sér eins og.ekkert hefði f skorizt.
Sumt af eldra fólkinu reýndi
af og til að fá hana ofan af þess-
um vana (alveg eins og það reyndi
að fá hana til að hætta aff
drekka). Áform þess voru góff, en
tilraunirnar gagnslausar. Frðken
Gillespie hlustaðl okkí á fortöiur.
ALÞTÐU*tABI&- - SUNMUÚÁnSBtÁÐ'^y