Sunnudagsblaðið - 04.07.1965, Blaðsíða 14

Stolt hennar var eins mikið og
hatur hennar. Hún neitaði að
þiggja ráðleggingar nokkurs
manns um það, hvernig hún hagaði
lífi sínu. Jafnvel hinar tíðu bænir
meþódistaprestsins í þorpinu
voru árangurslausar. „Hvað kem-
ur það þér við, hvernig ég hegða
mér?” sagöi hún einu sinni við
hann. „Þú skalt halda þínar sunnu
dagsræður, en láttu okkur, sem
borgum þér kaup, í friði. Má þér
ekki vera sama svo lengi sem þú
færð þína peninga. Farðu burt og
kristnaðu þessa O’Hagan heið-
ingja og láttu heiðarlegt, kristið
fólk í friðL” '
Eina viku, snemma vors, var
mjög mikill snjór, og ég og tveir
eða þrír aðrir strákar fórum að
dyrunum og spurðum kaftein
Gillespie, hvort við ættum ekki
að moka stéttina hjá honum, og
vonuðumst eftii> nokkrum krón-
um fyrir. Enga fengum við pen-
ingana, en þegar við vorum bún
ir, bauð hann okkur inn til að
drekka te. Húsið var lítið og
snyrtilega um það gengið, fullt af
skipslíkönum í flöskum. Það var
tómstundastarf kafteins Gilles-
pie, og hann útskýrði íyrir okkur
Iið fyrir lið allt sem til þurfti að
leysa af hendi þetta vandaverk,
sem virtist allt að því óframkvæm
anlegt, að koma fjórmöstruðu
skipi niður um þröngan flösku-
háls.
Fröken Gillespie, sem sat við
enda bor-ðsins, virtist vera í mjög
slæmu skapi. Sýnilega líkaði
henni illa, að bróðir hennar skyldi
liafa boðið okkur ihn. Hún hafði
bakað þennan dag og við fengum
stórar, volgar sódakökusneiðar,
sem smjörið lak af og bleksterkt
te. Sjálf borðaði hún og drakk
mjög lítið, og þegar hún var bú-
in, sat hún og gaut á okkur augun
um og rumdi, meðan kafleinninn
sagði okkur eina af sínum óendan-
legu sögum, af ævintýri á segl
skipi úti fyrir Góðrarvonarhöfða.
Á meðan við sátum þarna,
heyrðist veikt högg á aðaldyrnan.
Kafteinninn reis upp til að fara
til dyra. Við heyrðum unglega,
ákafa rödd og drynjandi svör kaf-
teinsins.
AUt I einu leit hún til dyra og
hrópaði, svo við hrukkum við:
„Hver er þetta, Albert?,<
Dyrnar opnuðust og bróðir henn
ar kom inn og lokaði á eftir sér.
Hann var heldur vandr-æðalegur.
„Það — það er eitt af O’Hagan
börnunum. Hann segir að faðir
sinn hafi sent sig til áð spyrja
hvort þú vildir koma þangað strax.
Hann hóstaði óstyrkur. „Frú
O’Hagan er að eignast barn. Þau
geta ekki náð í lækninn. Vegur-
inn er ófær”.
Hann stóð og beið og horfði á
hana undan úfnum, loðnum auga-
brúnum. Fyrst í stað gat fröken
Gillespie ekkert sagt. Hið eina
sem sýndi vaxandi reiði hennar
var andlitsroði, sem jókst í sí-
fellu. Síðan sagði hún:
„Hvílík ósvífni. Hvílík ótrúleg
ósvífni. Þeirra líkar að voga sér
að senda eftir mér”.
„Ég held að þú ættir að fara,
Berta”. sagði bróðir hennar.
„Konan hlýtur að vera talsvert
mikið veik”. 1
„Fara? Svona, farðu út og segðu
þessum krakka að fara heim og
segja pabba sínum að ég muni
ekki lyfta minnsta fingri til hjálp
ar, ekki þótt þau væru að eignast
þríbura. Að láta sér detta annað
eins í hug.“ Hún nötraði. Stór tár
runnu niður kinnar hennar. „Að
láta sén detta annað eins í hug —
þau að senda eftir mér til bjálpar.
Svona, stattu ekki þarna með gap
andi ginið. Farðu og segðu honum
hvað ég sagði. Fleygðu honum
héðan út áður en ég fer og lem
liann í klessu“.
Hann yppti öxlum og fór fram
itil drengsins, sem beið. Fröken
Gillespie virtist hafa gleymt nær-
ver-u okkar. Hún sat með hendur
í skauti og snökti. Tárin runnu
niður feitar kinnar hennar og
meðfram nefinu. „Að láta sér detta
slíkt í hug", sagði hún hvað eftir
annað og starði á borðdúkinn fyrir
framan sig. „Hugsa sér, að þau
skuli senda eftir mér“. Rödd henn-
ar var loðin af gráti-
Við vissum ekkert hvað við átt-
um af okkur að gera, en allt í
einu, eins og okkur hefði öllum
dottið það sama í hug í einu, ris-
um við á fætur og flýttum okkur
út. Kafteinninn stóð við dyman
og horfði á eftir drengnum, þar
sem hann gekk hægt niður veginn,
4/g SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝBUBLAÐ10
Við þökkuðum honum fyrir tei®'
og þegar við vorum komnir út d
þjóðveginn, tókum við þetta ekb1
nærri okkun lengur og byrjuðuö1
að hlæja að stóru kerlingunni, seiu
sat og skældi yfir borðdúk. V1
eltum OHagan-strákinn og héng
um fyrir utan húsið, fullir efti17
væntingar. Við heyrðum konupa
stynja og hljóða fyrdr innan.
Ekkert af börnunum var að leika
sér fyrir utan dyrnar.
Við byrjuðum að búa til snj°'
karl við veginn og ég klifraði in11
á akur og náði í gamlan veiði
mannshatt af fuglahræðu til a
setja á hann. Elzti drengurinn
kom út og sagði okkur að fa^‘r
hans segði að það mætti ekki ha a
svona hátt, vegna þess að rooo
hans væri véik. Við létum knl°
boltana dynja á honum, svo han®
varð að forða sér inn í húsi
aftur.
Við urðum leiðir á að bíða
vorum í þann veginn að fara
þorpsins aftur þegar við saU
fröken Gillespie koma hjólan
eftir veginum. Húrt riðaði á þrðn
um stígnum milli hárra snjóveg&^
anna og við áttum von á ÞvU
hverri stundu að hún ræki sig a .
dytti. Við biðum og héldum ni ^
jí okkur hlátrinum. Hún datt sarn^
ekki og þegar. hún kom til °^Þa
hoppaði hún af og spurði reiðilen
hvað við værum að gera ÞarU
Svarti stráhatturinn hennar s
efst á höfðinu, festur með löngn ^
prjóni í hvorri hlið. Augnalö
liennar voru rauö og þrútin. Á
un sáust varla. ,n
„Burt með ykkur”, hrópaði Wj
„Burt héðan áður en ég slí*
ykkur eyrun með mínum eI®
höndum". g
Hún otaði að okkur hjólú111
við þustum niður veginrt, flauta0
og flissandi. og skríkjandi. *
Fröken Gillespie gerði sig
lega til að stíga á hjólið aítu*’
hikaöi, setti svo hjólið upp a®
um veggnum fyrir framan O
an húsið og stikaði upp að óy1^,
um hvatleg og óþolinmóð í Þr ^
ingum. Við biðum ekki leng«r’ .
hlupum niður í þorpið, til að sC ^
frá því sem við höfðum heyi ^
séð. Um það bil klukkustuud
ar kom fröken Gillespie hjo a _
eftir götunni, stanzaði fynir fr