Sunnudagsblaðið - 10.10.1965, Blaðsíða 14
6g Rússlands spryttu upp úr Lau-
sanne-ráðstefnunni. Sama daginn
og Rússar undirrituðu viðskipta-
samninginn við Stóra-Bretland,
gerðu þeir vináttusáttmála við
Tyrkland. Það þótti mjög óviðeig-
andi í London. Um svipað leyti
gerðu Rússar og sáttmála við Pers-
íu og Afghanistan, en þeir samn.
báðir voru andstæöir skoðun Cur-
zons lávarðar á því, hver samskipti
þessara landa og Sovétríkjanna
ættu að vera. Hann hafði litið á
þessi ríki sem virki, er áttu að
bægja ásælni Rússa frá Xndlandi.
Nú var svo að sjá, sem þau kysu
fremur samkomulag við árásarað-
ilann hugsanlega en tengsl við
fórnarlambið. Ráðstefnan i Lau-
sanne var haldin til að skera á
tengslin milli Rússlands og Tyrk-
lands, sem Curzon lávarður var
mjög andvígur, og hann beitti
allri herkænsku sinni til þess.
Honum tókst það líka að vissu
marki, því að hann knúði fram
skoðanamun milli Tsjitsjeríns og
Ismets pasha, sem var fulltrúi
Tyrklands. Hann tryggði einnig
fullt siglingafrelsi verzlunarflota
allra þjóða um sundin frá Svarta-
hafi á friðartímum og skipum hlut-
lausra þjóða á stríðstímum. En
honum mistókst með öllu að skapa
andúð milli Tyrklands og Rúss-
lands, sem héldu mjög góðum
samskíptum allt þar til samningur
Breta og Tyrkja var gerður 1938.
En afstaða hans í Lausanne gat
auðvitað ekki annað en spillt
sambúð Breta og Rússa, án þess
að neitt annað ynnist við það.
^UIIiHllirilU Ili llllllllllllillllllllllli II11211111111111111111»
| MOLAR |
„Það er sitthvað Skálholt 1
| og skítholt”, er orðtæki, sem \
| enn er til á Suðurlandi, óg =
X "
| merkir hér um bil sama og: =
| það er annað Ólafur pá en 1
l Ólafur uppá. — Kominn \
I mun þessi talsháttur til ára |
É sinna. — (Blanda).
r
Svona mega Hainfiröíngar ekki haga sér!
Guðmundur ralli var karl í
Fljótsdál austur á næstliðinni
öld. Eftir honum var þetta haft:
„Ég á hest, kærustu, tík og tíu
kindur. Þessu lóga ég öllu í
liaust”.
Séra Markús Sveinbjarnar-
son í Flatey var ekki úr hófi
fram vinsæll af sóknarbörnum
sínum. Eitt sinn hafði hann
sungið messu uppi á Skálmar-
nesi og vildi fá flutning út i
Flatey aö messunni lókinni, en
bæudur töldu tormerki á þvi,
þar eð þurrkur var kominn, en
votviðrasamt hafði verið lengi.
Prestur reiddist og sagði, að
hvergi myndu finnast slíkir vít-
isfantar sem Múlsvaitungar.
Eiun bændanna tók undir þatta
og sagði: „Satt segir prestut
vor”.
Presti kom þetta nokkuð a
óvart og spurði því: „Hví salli
sinnir þú því, elskan mín? ,
'Bóndi svarar: „Þetta hlýt'1*
aö vera satt, þvi að annars hef
guð ekki refsað okkur með sli
um presti sem þér eruð‘'.
Magnús Pálsson, sem
kaWð;
ur var Tíkar-Mangi, var ekk^
við allra skap og gat ver
meinlegur í orðum. Einu
sin111
var hann viö kirkju í Vallailt^
og var þar margt manna. Eft-
messu fór fólk að spjalla samai’
á hlaðinu og varð þar tdlsver ^
ur kliður. Þar á meðal v
Ingunn húsfreyja á Eyt° ^
stöðum, en hún þótti nauin
3,4iiiiiiiiiiiiiiiiu.4iiiiiiiiiiiiiiii/iiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiim'i*
l?
494 sy^íQ1RA8SÞÞA&- - AhfeSí»íBLAÐXÐ