Sunnudagsblaðið - 07.11.1965, Qupperneq 22

alltaf reiður”.
„Hann er óþverri að sparka í
litla kisu”, segir Rudoli'.
„Já”, segir Elsa. „Það segir hr.
Túlli, þegar Putti sparkar í
mömmu, en mamma segir, að það
sé ljótt að segja það um fólk”.
„Hver er hr. Túlli?” segir Rud-
olf.
„Hann er lögregla”, segir Elsa.
„Hann á heima hinum megin við
götuna og hann er voða góður við
mig. En nú verð ég að fara heim”,
segir Elsa, „því að í kvöld kemur
Putti heim að borða, þá verð ég að
vera komin í rúmið, áður en hann
kemur, svo að hann verði ekki
vondur. Putta þykir ekkert vænt
um litlar stelpur. Putta þykir ekki
vænt um kisur. Putta þykir ekki
vænt um neitt. Mamma er logandi
hrædd við Putta, og ég líka.
Heyrðu”, segir hún, „ég ætla að
skilja Jóa eftir hérna hjá þér og
koma aftur á morgun og leika við
hann”.
„Heyrðu, Elsa”, segir Rudolf,
„kemur hr. Túlli líka heim að
borða í kvöld?”
„Já, já, hann kemur heim á
hverju kvöldi. Stundum þegar
Putti kemur ekki heim í kvöldmat,
lofar mamma mér að fara yfir til
Íir. Túlla og leika mér við Kalla,
Hundinn hans. En þú mátt ekki
segja Putta það, því að honúm er
ekkert vél við hr. Túlla. í kvöld
kemur Putti heim og þess vegna
segir mamma mér að fara snemma
í háttinn”.
Rudolf tekur nú gamalt sendi-
bréf upp úr brjóstvasanum og
blýant úr öðrum vasa. Hann skrif-
ár nokkur orð á umslagið, en allt
í éinu engist hann sundur og sam-
an á gólfinu, oó, oó, oó, veinar
hánn. Síðan segir hann við Elsu:
„ÖjáðU iiú til Elsa”, segir liann,
„þti ert svo klár stelpa, og'
taktu nú vel eftir því, sem ég
ætla aö segja þér. Þú ferð
ekki að hátta fyrr en
Pútíi kemur. Þá”, segir Rud-
olf, „segir þú honum, að þú hafir
farið inn í þetta gamla hús að
leita að kisu þinni og þá hefir þú
heyrt einhvern hljóða svona óskap-
lega eins og mig áðan, í herberg-
inu við endann á stiganum. Og
segðu, að þu finnh- þarna náunga,
séin segist heita Rudolf, líggjandx
á gólfinu, fárveikan og geti ekki
hreyft sig. Segðu honum, að kjall-
aradyrnar séu opnar. En”„ segir
Rudolf, „þú mátt ekki segja hon-
um, að Rudolf segi þér að segja
þetta allt. Skilurðu það?”
„Jaá”, segir Elsa, „þú vilt fá
hann hingað yfir um. En hann
sparkar í Jóa, ef hann kemur hing-
að”.
„Hann kemur örugglega, en
hann sparkar ekki í Jóa”, segir
Rudolf. „Ef hann kemur ekki hing-
að, þá má djöfullinn hirða mig.
Reyndu að segja honum, hvernig
ég lít út, Elsa. Hann spyr ef til
vill, hvort ég sé með byssa. Þá
segir þú honum bara, að þú hafir
ekki séð neina. Sérðu nokkra
byssu, Elsa, ha?”
„Nei”, segir Elsa, „hara byss-
una, sem þú varst með, þegar ég
kom inn og þú stakkst undir frakk
ann þinn. Putti á byssu, og hr.
Túlli á líka byssu, en Putti segir,
að ég megi aldrei segja nokkrum
lifandi manni frá því, að hann sé
með byssu. Þá sparki hann í mig
eíns og mömmu”.
„Jæja”, segir Rudolf, „þú mátt
ekki beldur muna eftir því að hafa
séð mína. Jæja”, segir hann, „ef
Putti fer að heiman til þcss aS
fara hingað yfir til mín, sem ég er
handviss um að hann gerir, hleyp-
ur þú til hr. Túlla og færð honum
þetta bréf, en þú mátt ekki segja
'Putta, eða mömmu þmni frá bréf-
inu. Ef Putti fer ekki, sem ég vona,
að komi ekki til, fcrðu samt með
bréfið til hr. Túlla. Segðu mér nú,
hvað þú átt að gera, Elsa”, segir
Rudolf, „svo að ég viti, hvort þú
hafir skilið mig rétt”.
„Ég á að fara heim og bíða eftir
Putta”, segir hún. „Segja honum,
að Rudolf, feitur maður, liggi
emjandi og veinandi hérna á gólf-
inu í þessu skítuga, gamla húsi og
hann sé voða veikur, það hrygli og
snörli í honum, þegar hann andi.
Kjallaradyrnar séu opnar, og ef
hann spyr mig, hvort hann sé með
byssu, þá hef ég ekki séð neina.
Þegar Putti fer til að hitta þig,
á ég að fara með þetta bréf til hr.
Túlla, en mamma og Putti mega
ekki vita um bréfið. Ef Putti fer
ekki, á ég samt að íara með það
til hr. Túlia. Þú verður hérxia og
passar Jóa”.
„Þetta er fínt”, segir Rudolf.
„Hlauptu nú”.
Elsa fer. Rudolf sezt upp aftur,
hallar sér upp að veggnum, af þvi
að honum er hægra þannig. 3oi
eineygði skríður upp í kjöltu hans
og malar lágt. Myi-krið færist yfir>
svo að það verður brátt dimmara
þarna inni heldur en í lokaðri
tunnu. Rudolf finnur, að það er
að líða yfir hann einu sinni enn og
reynir að streitast á móti.
Skömmu síðar segjast nágránn-
arnir hafa heyrt skot innan úr hús
inu, og síðan tvö önnur hvort a
eftir öðru, síðan heyrist ekki meir,
þar til Túlli lögregluþjónn og
nokkrar fleiri löggur koma með
sjúkrabíl og lækni og ryðjast inn
í húsið, alvopnaðir og með kast-
ljós. Hið fyrsta, sem þeir reka
augun í er Putti, neðst í stigan-
um, með tvö skotsár á hálsinum
hVort hjá öðru. Hann er auðvitað
steindauður.
Rudolf hallast enn upp að vegg11'
um með eittlivað, sem Iíkist loðnu
skinni í kjöltunni. Þetta reynist
vera það, sem eftir er af litla
kettinum, sem ég var að segja þér
frá. Það tekur að vísu enginn eft-
ir honum í fyrstu. Þeir hugsa ekki
um annað en að koma hnappheld-
unni á úlfnliðina á Rúdolf. Áður
en þeir fara með hann flettir
liann fötunum frá Sér og sýnir
lækninum skotsárið í síðunni-
Læknirinn lítur á sem snöggvast,
hristir höfuðið og segir:
„Það er komið drep í þetta”, seg-
ir hann. „Svo lxeld ég, að þú hafir
lungnabólgu, eftir því hvernig Þu
andar”.
„Ég veit það”, segir Rudolf. Ég
fann það í morgun. Útlitið er ekki
gott, er þaö, þú, Iæknir?”
„Nei, það er það ekki”, scgir
læknirinn.
„Jæja strákai*, upp, upp mín
sáli”, segir Rudolf. „Ég býst við, að
þið kærið ykkur ekki um Jóa, fyrst
hann er dauður”.
„Jóa, hvaða Jóa?” spyr ein lögg'
an.
„Jói eineygði”, segir Rudolf-
„Kötturinn hérna. Puttl skaut úi'
honum góða augað og tók mest af
hnappnum með. Ég lief aldrci séð
annað eins skot. Jæja, Jóa líðm’
bctur mina, en ég sakxxa bauí-
Hann var beztx vinur xninn til bi»S
50Q SPNNUDAGSELAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ