Vísir - 24.12.1962, Síða 2

78
V1SIR . Mánudagur 24. desember 1962.

•—
...........—....

Forum Romanum.
:';y-

'wsBfjteJL ...
tilyl Ég *4 U | • , 'y -1-. f & Cr ijæl
Eftir Hannes Pétursson
fyrir sér það sama og ég: Skaga-
fjörð. Bessastaði, Fjölni, — sól-
bráð eftir langan, langan vetur,
morgunbjarma á fjöllum íslenzkr-
ar sögu. Ég undraðist það ekki.
Og við gengum aftur af stað;
spjölluðum ofurlítið saman. Ég
spurði, hvað þessi kirkjugarður
vœri gamall, og hann svaraði,
talsvert hreykinn: Den fejrer i
ár netop sit 200 árige jubileum!
Og loks: gröf Jónasar. Ég
kvaddi fylgdarmanninn og þakk-
aði honum aðstoðina, — til þess
að geta verið einn. Tíminn leið,
ég horfði og horfði niður fyrir
fætur mér, hjá þessari blómlausu
gröf, undir þessum hlustandi
trjám. Hér var það þá, sem allt
komst í kring. Og ég hugsaði með
sjálfum mér: Hér hvíla bein Jón-
asar, nú og ævinlega, hversu
langan veg, sem þau verða flutt
burt frá þessum stað, því það
var hér, sem vinir hans og kunn-
Með næturlestinni frá
Höfn til Rínarlanda
Köln, 29. júlí
J^estin brunaði suður eftir Sjá-
landi og bar mig inn £ nýja
daga.
Oti hvíldi rauðleit sól yfir ökr-
unum, og það sló fyrir svölum
ilmi, Ur jörðinni, þegar lestin þaut
áfram með opnum gluggum. Það
rökkvaði, við byrjuðum að ferð-
ast inn í nóttina.
Trjákrónur, hlaðnar kvöld-
myrkri, bærðust f kulinu — og
handan við þær blýgrár himinn.
Skarður máni fylgdi okkur eftir
á hægri hönd og sneri egginni
suður til Evrópu. Það var engu
líkara en lestin kepptist við að
slíta hann af sér, eins og hún
væri með því að bjarga lffi/SÍnu
undan þessu himinborna egg-
vopni.
Stöku vindmylla sveiflaði stíf-
um örmunum, f kynlegri kvöld-
AF DAGBOKARBLOÐUM
f Assistenskirkjugarði
Kaupmanahöfn, 4. júlí
J agði árla af stað upp Gothers-
íjade með notalegan vind í
fangið, fram hjá blaktandi lauf-
þykkni trjánna í Rósenborgar-
garði og sem Ieið ligur út i
Assistenskirkjugarð — yfir brúna
og áfram Nörrebrogade.
Og þarna var kirkjugarðurinn,
þögul, græn byggð hinna dánu,
mitt í sfhvikulu lífi okkar hinna,
sem enn erum á gangi, horfum
og hlustum og tölum, vinnum og
lesum.
Rétt innan við garðshliðið
blasti við kort, þar sem merktar
voru grafir danskra frægðar-
manna, en þar var auðvitað
hvergi að fina þá tvo staði, sem
ég var einkum kominn til að sjá:
upphaflegan legstað Jónasar Hall-
grfmssonar og leiði Konráðs
Gíslasonar. En ég nóteraði hjá
mér, hvar grafa Kierkegaards,
H. C. Andersens, Nexös og
Voggos Stuckenbers væri að
leita.
Kierkegaard hvílir við hlið for-
eldra sinna og systkina; á leiðinu
eru þrír legsteinar. Það er grasi
gróið og með járnrimlum í kring,
ekki blómum prýtt, en einhverjir
— kannski erlendir aðdáendur
Kierkegaards — höfðu fyrir
skömmu komið að gröfinni með
blóm, því tveir rósavendir lágu
ofan á grasinu.
Hélt lengra inn f garðinn því
gröf Kierkegaards er í suðaustur-
horni hans, svo til um leið og
komið er gegnum hliðið, sem
snýr að Kapelvej. í Ioftinu lá
þungur ilmur af blómum og
trjám, ótölulegum fjölda trjáteg-
unda, sem bærðust mjúklega í
andvaranum.Og söngfuglar skokk
uðu um stígana og á leiðunum
eða sungu í trjánum. Margrödd-
•íð tónlist þeirra glitraði inni í
lágróma Iaufþytinum og fjarlæg-
um þysi umferðarinnar á Nörre-
brogade, þar sem allir voru að
verzla, verzla, verzla ...
Á leiði Nexös er stór, rauðleit-
ur steinn, ótilhöggvinn, og þar
stóð skál með rósum, og margir
blómvendir lágu á gröfinni, votir
eftir regnið í gær og nótt. Blóm-
in voru farin að seytla niður til
gamla mannsins, seytla niður f
jörðina. Þannig komast blóm til
skila, gefin hinum dánu.
Leiði Andersens ér látlaust,
girt svörtum járnrimlum. Þar eru
rauð og blá blóm í litlum klös-
um. Á steininum stendur nafn
skáldsins, fæðingar- og dánar-
dægur og neðan undir f jögur visu
orð eftir sjálfan hann, þar sem
hann fullyrðir, að sálin deyi ekki.
Sitt hvoru megin við legsteininn
standa tvö lágvaxin tré.
Og enn kom einn af þessum
gæfu fuglum, sem syngja hér í
útlandinu, nam staðar í loftinu,
blakandi vængjum, rétt fyrir
framan andlítið á mér, meðan ég
las áletrunina, eins og hann vildi
gá, hvort ég væri með tár í aug-
unum. En af þvf ég hafði ekki
Franz frá Assisi við hlið mér,
skildi ég ekki, hvað hann vax að
syngja.
En nú brá ég mér inn á kirkju-
garðs-kontórinn og bað fólk að
segja mér, hvar Konráð lægi
grafinn og hvar Jónas hefði verið
greftraður upphaflega. Það
mundi, að bein hans höfðu verið
flutt heim til íslands (vonandi,
að það hafi verið þau). Og það
fletti upp í registrum frá 19. öld,
og sfðan var sendur maður með
mér af stað út í garðinn.
Komum fyrst að liði Konráðs
(nr. 555, Q). Ég horfði um stund
á legsteininn, lágan og dökkan,
og las það, sem á honum stendur,
nafn, fæðingar- og dánardægur
og: Den Arnamagnæanske Kdm-
mission satte ham dette Minde.
r
Maðurinn við hlið mér teygði
sig inn yfir leiðið til þess að lesa
á steininn líka, en þegar hann
var búinn að því og leit á mig,
fann ég, að hann hafði ekki séð
ingjar stóðu bjartan maídag 1845
og horfðu á eftir kistu hans ofan
í jörðina, og það var hér, Iangt
frá ströndum lslands, sem torf-
an kyssti náinn.
Kirkjudyr í Köln.
leikfimi, og eitt og eitt hús lauk
upp gulum augum.
Og svo kom ferjan yfir til
Þýzkalands — og Hamborg kl. 3.
Þar kastaði lestin mæðinni; hristi
svo af sér doðann, og skipin í
Hamborgarhöfn hurfu fram hjá
f næturmyrkrinu, prýdd Ijósum,
eins og litlar, fljótandi álfaborgir.
Ég fékk mér blund, og allir
fengu sér blund; hrukku upp,
geispuðu f lófa sér, litu út um
gluggana og sáu, að jörðin hafði
haldið áfram að snúast, þvf kom-
in var grá morgunþoka, sem
Iyppaöist milli trjákrónanna og
skreið eftir bithaganum, þar sem
svartskjöldóttar kýr í stórum
hjörðum siluðust áfram álútar
og höfðu líklega vakað mestalla
nóttina við að breyta jörðinni f
mjólk.
Og turnar Kölnardómkirkju
komu f augsýn. Tveir fingur að
benda til guðs, sem aldrei hefur
sézt.
123
Klukknahringing
Köln, 30. júlf
Tjegar ég gekk út til kvöldverð-
ar, var komið yndislegt veð-
ur, loftið tært og svalandi eftir
rigninguna; göturnar hreinar. Fal-
legar, hánýtízkar byggingar og
gapandi brunarústir síðan f stríð-
inu toguðust á um augað, skópu
einkennilegan samleik lifandi og
dauðra flata, togstreitu milli lífs
og dauða.
Götukerfið gamla er að mestu
óbreytt hér í miðborginni, og
þessi nýju og glæsilegu hús njóta
sfn ekki ævinlega sam skyldi fyr-
ir bragðið, þvf áhorfandann
skortir heppilega fjarlægð frá
þeim. Víða blasir við skemmtileg-
ur tvfleikur milli himinþyrstra
dómkirkjuturnanna og nægju-
samra, rólyndra nýbygginganna.
FRA SUMRINU 1962