Sunnudagsblaðið - 30.08.1964, Side 3

BÆK-
- íif mitt
og yndi
í viötali, sem Valtýr Steíáns
son, ritstjóri, átti viö Finn Sig-
mundsson, landsbókavörö, fyrir
tíu áruni síðan, í tilefni sex-
tugsafmaelis þess síðarnefnda,
farast Valtý svo orö: „Hann
(Finnur) er meó'al þeirra
manna, er ég licf mætt á Iífs-
Iciöinni, sem einna frábitnast
ur er aö' láta á sér bera“. —
Viö á Alþý'ðublaöinu fengum
nokkra staöfestingu á þessum
ummælum ritstjórans hér á tíög
unum, þegar viö báðum Finn
um viötal, — aö þessu sinni í
tilefni þcss, aö í hausl lætur
hann al' störfum landsbókavarð
ar fyrir aldurs sakir. Finnur
tók dauflcga í málaleilunina en
fyrir þrábeiöni, lét lvann þó til
Ieiöast. Taldi liann sig mundu
liafa lítió aö segja, enda mun
l)aö rnála sannast, aö þessum
„hlédl'æga, hógværa fræöi-
manni“ sé margt kærara cn
sitja á tali viö ókunnuga
menn.
Við hittum Finn aö mali uppi
í Landsbókasafni, þar sem hann
hefur lcngst af dvalizt á með-
al vina sinna, bókanna, haft
meö þcim trútl cftirlit um ára-
tuga skciö og unniö þess á
milli aö samniugu sagníræöi-
legra rita. Hann er ekki ein-
nngis bókavörður licldur einn