Eintak - 30.03.1994, Blaðsíða 35

Ætlarðuað
fæðaá
Fæðingar-
heimilinu?
Valdis Gunnarsdóttir þátta-
gerðarmaður:
„Nei, fólkið mitt erá fæðingar-
deildinni. Starfsfólkið ermeð ólik-
indum yndislegt og ég er mjög
ánægð með þjónustuna þar. Eg
erauðvitað fylgjandi þvíað Fæð-
ingarheimilið sé opnað en ég
treysti þeim betur sem hafa séð
um m ig. “
Kolfinna Baldvinsdóttir sagn-
fræðingur:
„Já, annars hefði ég fætt úti á
túni. Fæðing á að fara fram á
mjög heimilislegan og náttúruleg-
an hátt. Á sþítölunum eru börnin
höfð inni á stofunum allan sólar-
hringinn og ég skil ekki hvernig
konurnar eigi að geta hvílst undir
þeim kringumstæðum. Égájafn-
framt bágt með að skilja hvers
vegna heimilinu var iokað til þess
eins að opna það aftur fyrir kosn-
ingar. En það eryndislegt að vera
þar. “
Guðrún Möller Vikingalottó-
kynnir og fyrirsæta:
„Nei, ég ætla að fæða á Land-
spítalanum. Ég á eitt barn fyrir og
ól það þar. Mér leið mjög vel á
Landspítalanum og sé enga
ástæðu til þess að leita annað. Á
hinn bóginn finnst mér mjög gott
að hafa Fæðingarheimilið svo
konur hafi val. Þær sem fætt hafa
þar lofa heimilið í hástert. Ég
hafði hugsað mérað fæða fyrsta
barnið mitt á Fæðingarheimilinu
en það var lokað yfir sumartím-
ann svo ekkert varð úr þvi. “
Hildur Helga Sigurðardóttir
fréttamaður:
„Efbúið verðurað oþna Fæðing-
arheimilið þegar að fæðingunni
kemur mun ég vissulega velta
þeim möguleika fyrirmér. Þær
mæður sem hafa átt sin börn þar
tala um það af mikilli hlýju og ást-
úð. En ég efast heldur ekki um að
ég verði ígóðum höndum á
Landspítalanum. “
©
IBrussel starfa
nú rúmlega 20
íslendingar hjá
EFTA og eftirlits-
stofnuninni ESA
sem var stofnsett
til að fylgjast með
að EES samningnum yrði fram-
fylgt í EFTA löndunum. Þetta fólk
er nú uggandi um sinn hag því allt
bendir til að við stöndum ein eftir í
EES og Svisslendingar skipi hinn
helminginn á móti okkur í EFTA í
Jet Black Joe í hljóðveri © íslendingar í Brussel opna hjólbarðaverkstœði
© Hætt við áform um nœturklúbb á Borginni
framtíðinni. Samningar starfsfólks-
ins sem margt er nýflutt með allt
sitt hafurtask til Brussel renna út
um næstu áramót og ólíklegt
verður að teljast að þeir verði
framlengdir. Heyrst hefur að hluti
þeirra hyggist opna hjólbarðaverk-
stæði gegnt einni af skrifstofu-
byggingum EB í borginni...
JT
Isíðasta EINTAKI var sagt frá
því að Tómas A. Tómas-
SON hefði í hyggju að opna
næturklúbb á Hótel Borg í vor og
að vertarnir á Kaffibamum FRIÐ-
rik Weisshappel og Dýrleif
ÖRLYGSDÓTTIR myndu aðstoða
hann við reksturinn. Nú er það
Ijóst að þetta er dottið upp fyrir.
Undirbúningur mun hafa verið
kominn nokkuð á veg þegar Frikki
og Dýrleif áttuðu sig á því að þau
geta ekki bætt á sig fleiri verkefn-
um en auk Kaffibarsins reka þau
tískuverslunina Frikka og dýrið,
einnig mun Tommi hafa fengið
bakþanka, sérstaklega yfir
því að hávaðasöm röð fyr-
ir utan klúbbinn gæti trufl-
að hótelgesti...
Hljómsveitin Jet
Black Joe hamast í
hljóðveri þessa
dagana við að berja sam-
an endurhljóðblöndun á
breiðskífunni You ain’t
here, sem kom út fyrir síð-
ustu jól. Á plötunni eru
einnig nokkur ný lög
en hljómsveitin er
komin með samning
hjá útgáfufyrirtæki í
Þýskalandi. Fyrirhug-
að er að platan komi
út með vorinu en í
sumar mun Jet Black
Joe fylgja henni eftir
með tónleikum víðs
vegar um Evrópu...
Brennivínsflaska á forsíðu Skinfaxa, tímarits ungmennafélaganna
Brennivín í Bláfjölíum
Bryndís Schram skálar í brennivíni.
Þegar grannt er skoðað sést á þessari forsíðumynd Skinfaxa að flaska afíslensku brennivíni stendur út
úr skaflinum. Það er spurning hvort ungmennafélögin séu farin að hvetja til þess að blanda saman úti-
veru, íþróttum og drykkju.
Ungmennafélag Islands hefur í
gegnum tíðina lagt alla áherslu á
ræktun lands og lýðs, eins og þar
stendur. Spakmæli til að hafa að
leiðarljósi hafa meðal annars verið
sótt til Grikkja og hamrað á heil-
brigðri sál í hraustum líkama. Á
þessum einkunnarorðum er
hnykkt í leiðara nýjasta tölublaðs
Skinfaxa, málgagni hreyfingarinnar
til áttatíu og fimm ára.
Forsíðu tímaritsins prýðir mynd
sem Gunnar V. Andrésson, ljós-
myndari DV, tók á góðviðrisdegi í
Bláíjöllum þar sem þúsundir höf-
uðborgarbúa lyfta upp sál sinni og
stæla líkamann á hverjum vetri.
Á myndinni má meðal annars
þekkja Bryndísi Schram sem
stendur í hópi skíðafólks sem flest
er með glas í hendi standandi við
snjóskafl. Út úr skaflinum miðjum
stendur flaska af íslensku brenni-
víni og hluti innihaldsins er vísast
kominn í glösin.
Ungmennafélögin hafa aldrei
verið þekkt fyrir að hvetja til áfeng-
isneyslu en hver veit nema stefnu-
breyting hafi orðið í þá átt. Að
minnsta kosti er hægt að lesa þau
skilaboð út úr myndbirtingunni að
á góðviðrisdegi sé ekkert betra til að
stuðla að því að halda líkamanum
hraustum en að skunda á skiði og
til þess að hressa jafnframt upp á
sálartetrið sé ekki úr vegi að kippa
með sér eins og einni flösku af
brennivíni.©
EC/ VEIT PAÐ EKKI
EFTIR HALLGRÍM HELGASON
TÆKI
VIKUNNAR
Undraapparat þessarar viku er
upprunnið vestur í Bandaríkjun-
um sem svo oft áður. Fljótt á lit-
ið virðist aðeins um ofurvenju-
lega skrifborðsklukku að ræða,
svona eins og upprennandi
gjaldþrota athafnamenn eru
vanir að skreyta borð sín með,
enda er svipmótið með legstein-
um athyglisvert. í þessu tilviki er
það þó beinlinis við hæfi, því
klukkan sýnir ekki einungis hvað
tímanum líður heldur hvað eig-
andinn á langt eftir. Þegar
klukkunni er komið fyrir í fyrsta
skipti þarf eigandinn að stimpla
inn nafn sitt, kyn og aldur og að
því loknu hefst niðurtalningin,
sem byggist á þeirri staðreynd
að meðalmannsævin stendur í
683.280 klukkustundir eða
28.470 daga eða 949 mánuði.
Tilgangur klukkunnar er vita-
skuld sá að minna menn á fall-
valtleik Iffsins, slá á drambið og
hvetja menn til þess að njóta
lífsins til fulls og nýta tíma sinn.
Það skýtur hins vegar nokkuö
skökku við að klukku þessari
fylgir aðeins 90 daga ábyrgð.
Klukkan kostar tæpar 10.000
krónur og fæst eins og svo
margir skrýtnir hlutir aðrir hjá
verslanakeðjunni Sharper Im-
age, sem póstsendir varning
sinn um víðan heim gegn upp-
lestri á kritarkortanúmeri. Vöru-
númerið er #LT100 og síminn er
901 415 445 6100.
Lao Tsey kona, fúlt tungl, ég og Paul Youn
Ég veit það ekki. Eitthvað verður
maður að borða. Eitthvað ódýrt. Ég
rölti niður úr heimili mínu, þrjár
hæðir. Fimmtudagskvöld í lok
mars klukkan hálftíu. Logn, og gat-
an mín er eins og hún var fýrir sjö-
tíu árum: Hér gæti verið árið 1924
ef ekki væru í stæðum nýjar árgerð-
ir af Renault-bílum og berfættir ný-
búar á sandölum í annari hverri
dyragætt að ræða gengi tyrknesku
krónunnar. Ég geng íýrir hornið, 89
skref, að hinum ódýra Kínverja;
Lao Tse Express. Take-out staður á
stærð við tebolla með tveimur
borðum, í næstu götu: Rue des Pe-
tites Ecuriers. Gata hinna litlu hest-
húsa. Nú orðið eru hér allt annað
en hesthús. Bílageymsla, möntvask,
restaurantar, súpermarkaður, skó-
vinnustofa, skyndibitastaðir, skvass
og djassklúbbur, auk nokkurra
bara. Á stéttinni hinum megin
stendur slangur af fólki fýrir utan
New Morning-klúbbinn. Á plakati
stendur: Ce soir: Paul Young.
Var búinn að gleyma honum.
Greinilega uppselt. Hurðin er opin
og dyravörðurinn stendur í gætt-
inni, þykkur maður og svartlakkað-
ur eins og dyrastafúr. Út hljómar
nýtt vinsælt lag með áðurnefndum
Páli. Yfir blikkandi neonskiltum, á
þeldökkan himin er stimplað tungl.
Fullt tungl. Full moon hálf fúll að
sjá. Ég opna glerhurð inn á Lao Tse,
segi „Bonsoir“ og glugga í borðið.
Sex réttir að vali. Eigandinn, Lao
sjálfur, lúsiðinn Kínverji.leggur frá
sér hekluprjón, brosir til mín alveg
viðþolslaus af þjónslund, æstur í að
taka pöntun. Kínverjar eru ágætir
bara ef þeir væru ekki svona rosal-
ega vingjarnlegir. Maður stressast
allur upp og pantar út í bláinn:
Crevettes aux sauce piquante.
Rækjur í sterkri sósu og hrísgrjón,
sem nokkrum örbylgjum síðar
liggja rjúkandi á diski. Máltíð á of-
anverðri tuttugustu öld. Mann-
kynssagan hefur skilað þessu til
min, lagt þetta á borð fyrir mig
undir fullu tungli. Hrúgu af hvítum
grjónum og fimm stórar rækjur í
rauðleitri sósu. Ég bíð á meðan
micro-wave-gufan rýkur úr þessu.
Konan á næsta borði snýr baki í
mig, með nokkrar undirhökur á
bak við eyrun. Undir permanent-
uðu hári hennar sé ég glitta í upp-
safnaða umframhúð í nokkrum
mosaþembum: Afrakstur andlits-
lyftinga. Uppraktar hrukkur. Eins
og matarleifar. Matarleifar velmeg-
unar. Vandamálum sópað undir
teppi. Orðatiltækið: Að hafa eitt-
hvað á bak við eyrað. Þessi kona er
frönsk, um fimmtugt, á bak við
eyrun felur hún fyrri andlit. Mót-
mæli gegn framrás tímans. Með
hverju ári strekkist á andliti hennar,
herpast varir hennar, teygist á þeim
eins og teygjubyssu sem teygð er
aftur fyrir eyru þar til hún er fulls-
trekkt...og skotið ríður af...fita
flæðir fram undan eyrum, andlit
fellur og falskar tennur fjúka ffam-
an í sesunaut. Frúin talar án afláts
með artificial hreim og ég sný mér
aftur að matnum en finn þó að mig
langar frekar í það sem hún hefúr á
bak við eyrað. Langar frekar í eitt-
hvað ffanskt, en þessar kínversku
rækjur sem ég pantaði meira fyrir
Lao Tse. Byrja samt að rekja upp í
mig grjónapeysu með prjónum,
kínverskan mat með þýsku ör-
bylgjubragði, frönsku vatni og ís-
lenskum hugsunum. Tyrknesk
andlit í glugganum annað slagið og
eimur af ensku popplagi handan
götunnar. Svo fagnaðarlæti. Tón-
leikunum er lokið. Ég hinkra aðeins
yfir tómum diski. Stend svo upp og
borga 32 franka og rölti út. Fyrir ut-
an New Morning bíða hörðustu
aðdáendur poppstjörnunnar, á
milli inngangs og svartrar Merce-
des-bifreiðar sem stendur á göt-
unni, fúllbúin með reyklitum rúð-
um og bílstjóra sem lítur út fýrir að
vera skyldur bílnum, af Benzætt.
Mr. Raymond Benz. Með nef sem
minnir á húdd. Ég hinkra örlítið.
Þar til goðið birtist. Leðurklæddur
og létt halló Paul Young, looking
pretty old en alltaf sama babyfeisið
samt sem áður. Þrjár konur á fer-
tugsaldri biðja hann að árita hend-
ur sínar. Hann er snöggur að rita
sitt stutta nafn (líkt og hann kunni
það utanbókar) og vefur sér síðan
meðvitaður á svip í gegnum tiltölu-
lega þunna þvöguna, lítur í kring-
um sig og yfir götuna, við horfumst
örskot í augu, ég og Paul Yong.
(Hvað maður er ekki búinn að bíða
lengi effir þessari
stund.) Algóður
guð einn veit hvað
hann hugsar um
leið og hann sér
mig. Ég giska samt
á að það sé eitt-
hvað í sambandi
við Pál Þor-
steinsson. Þetta
er ákveðið mó-
ment þarna fyrir
utan New Morn-
ing. Leðurklædd
og Iétt fölnandi
poppstjarna stikar
að svörtum Benz
með geisla ffá fúl-
um mána á herð-
unum og andlit
sem minnir enn og
aftur á rass...ensk-
an millistéttar-
rass...eða tungl í
fýllingu. Ef ég væri
andlitslyftinga-
maður væri minn
æðsti draumur að fá að strekkja á
þessu sloppy-popp andliti. Hvernig
áhrif ætli það myndi hafa á rödd-
ina? Svipuð og á Michael Jack-
son? Svo hverfur Paul inn í bílinn
og bílstjórinn þeysir burt á mjög
ákveðinn hátt. Stígur á bensínið
eins og það sé mjög mikilvægt. „Ev-
erytime you go away you take a
piece of me with you“. Ég rölti aftur
heim, þessi 89 skref með fimm
rækjur í maganum og þetta lag í
Yfir blikkandi
neonskiltum,
á þeldökkan
himin er
stimplað tungl.
Fullt tungl.
Full moon
hálffúll að sjá.
hausnum, sem Páll Þorsteinsson
hefúr sett á, í Morgunþætti rásar 2
fyrir sléttum tíu árum og hljómaði
þá í öllum greiðabílum Reykjavík-
urborgar sem flestir voru á leið upp
í Ártúnshöfða með þrjár 2 sm
krossviðarplötur. Og einhvers stað-
ar á bak við lagið, einhvers staðar
djúpt í undirmeðvitund minni er
Þorgeir Ástvaldsson iðandi
með headphone á hvítum striga-
skóm, skeggjaður og hress. ©
MIÐVIKUDAGUR 30. MARS 1994
35