Frjáls þjóð - 13.12.1958, Qupperneq 17

JÓLIN 1958
FRJÁLS ÞJÓÐ
17
aðist konuna vinalega og
sleikti kalda, máttvana hönd
hennar.
Drummond skenkti glas hálf-
fullt af viskíi og fyllti það með
sjóðheitu vatni. Hann rétti
konunni glasið.
„Hana, súptu þetta,“ skip-
aði hann og tók við vatnsósa
hattkúfi hennar, sem hún hafði
tekið ofan.
Konan dreypti lítillega á
viskíblöndunni og rétti honum
jafnskjótt glasið aftur, en hann
neyddi hana til að taka við
því á ný og drekka úr því
meira en helminginn.
Gufumökkur tók nú að stíga
upp frá rennvotum klæðum
hennar. Maðurinn sagði henni
að fara úr bleytunni. Hún af-
tók það; en sem þau kýttu um
þetta, gat hann séð, að það
var ekki blygðun, sem hélt aft-
ur af henni. Það var eitthvað
annað. Loks kom bilbugur á
hana, er hann hafði vakið máls.
á því, að hún gæti ekki setið
í stellunni .alla nóttina, því að
með því mundi hún baka hon-
um fyrirhöfn og kostnað af að
sjá um útför hennar.
Hún mændi á hann, og úr
augum hennar skein þögul
bæn og minnti á augnaráð
umkomulauss dýrs. Svo sneri
hún sér undan. Það var gott
að vera inni í skjóli fyrir
stormi og regni. Það var gott
að sitja og verma sig við arin-
eldinn; það var gott að láta
einbeittan karlmann segja sér
íyrir um hvert viðvik. Henni
var strax farið að líða betur,
og hún var greinilega orðin
styrkari.
„Jæja, þá,“ sagði hún allt í
einu og reis á fætur. Hann var
ekki með þau látalæti að snúa
sér undan.
Hún brosti við honum —
annarlegu, skældu, daufu brosi,
sem var gersamlega laust við
a]la léttúð.
Hún byrjaði að hneppa frá
sér rennvotri treyjufiðunni,
sem var hneppt upp í háls. Við
annan hnappinn afhnepptan sá
hann, að hún var í engu inn-
an undir. Hún hélt áfram að
hneppa frá sér treyjunni, síðan
smeygði hún sér hægt úr henni.
Hún var í engu fyrir of.an pils-
ið og stóð nú nakin niður að
mitti. Það stirndi á vota húð-
ina. Þunnar og gisnar flíkurn-
ar höfðu ekki veitt henni neina
vernd fyrir regninu.
„Það var nú það," sagði hún
lágt við sjálfa sig.
Hann rétti henni handklæði,
og hún þurrkaði sér um bol-
inn. Eftir það stóð hún hreyf-
ingarlaus, en maðurinn mælti
ekki orð. Hún fálmaði um pils-
haldið.
ég? Verð ég?" spurði hún
umkomuleysislega.
Hann skildi, við hvað hún
átti. Hann benti á gufumökk-
inn, sem stóð upp af henni, og
sagði ákveðinn:
„Auðvitað máttu til!"
Hún smeygði krók úr lykkju
og tók sundur pilsklaufina:
pilsið, höfugt af vatni, féll um
fætur henni. Ekkert skýldi nú
nekt hennar nema óhreinir
sokkagarmar og botnlausir
skór.
Hún lét skyndilega fallast
niður í stólinn, laut áfram,
huldi andlitið í höndum sér
og grét.
Maðurinn klappaði á herð-
•ar henni og vissi ekki, hvað
hann átti að segja. Hann greip
handklæðið og lagði það yfir
hnén á henni, en hún hreyfði
sig ekki, enda þótt hún væri
ekki síður holdvot að neðan-
verðu en hún hafði verið um
bolinn.
Hann dró nú aftur fram bað-
kerið og tæmdi í það ketilinn
og balann; síðan kældi hann
það lítið eitt með því að
skvetta f það ísköldum vatns-
sopa úr fötu. Hann sáldaði
mustarði út í baðvatnið og
hrasrði í því með hendinni.
„Svona nú," lempaði hann
hana, en konan grét enn hæg-
um gráti í gaupnir sér. Maður-
inn horfði niður á hana og
kraup síðan á kné. Hann tók
handklæðið og þerraði á henni
lærin. Hún hreyfði sig, eftir
því sem við þurfti, og hallaði
sér aftur á bak, en hélt þó
enn fyrir augun.
Hann bretti lipurlega niður
um hana óhreinum sokka-
görmunum og færði hana úr
þeim. Fætur hennar, sem eitt
sinn hlutu að hafa verið fagr-
ir, voru hruflaðir, sárum særð-
ir, rauðir og þrútnir. Blóð
seytlaði úr langri rispu ofar-
lega á annarri ristinni.
Hann lyfti upp fótum henn-
ar, ýtti baðkerinu nær og lét
fæturna niður f vatnið. Hann
þó henni vandlega um fæt-
urna, og þegai' því var lokið,
reis hann á fætur, lyfti henni
upp úr stólnum, beygði sig síð-
Lan með hana yfir baðkerið og-
lét hana í hnipri niður í vatn-
ið. Hún hló að þessum aðför-
um hans í gegnum tárin. Hann
baðaði á henni bakið, hélt stór-
um, vatnsfullum svampi aftur
og aftur að vel sköpuðum
lierðum hennar og lét snarp-
heitt vatnið hrislast niður um
hana.
Svo sagði hann henni að
standa upp og hjálpaði henni
til að rísa á fætur. Hún stóð
í baðinu, líkami hennar í
gufukófi fyrir framan arineld-
inn, eins og föt hennar höfðu
áður verið. Hann þerraði hana,
hitaði handklæðin fyrir fram-
an eldinn, og hún þáði eftir-
lát þessa þjónustu hans.
Hann tók í burtu óhreina
og vota sessuna úr stólnum, og
lét aðra sessu í hennar stað.
Hann lét konuna setjast nið-
ur með fæturna enn í kerinu.
Þá lyfti hann fótum hennar,
fyrst öðrum og síðan hinum
og þerraði þá varlega með
fullri gát á skrámum og skurð-
um. Hann reis á fætur og færði
baðkerið frá.
Hún þakkaði honum fyrir
allt, sem hann hafði gert fyrir
hana, en það rumdi aðeins í
honum, og hún hélt jafnvel,
að hann væri reiður. Henni
fannst hún vera lítið barn, og
eins og Htið barn var hún
hálfhrædd, þangað til hann
kom aftur og rétti henni nátt-
fötin sín brosandi. Hún neit-
aði að þiggja þau, sagðist hafa
bakað honum nóga fyrirhöfn,
hann þyrfti sjálfur að nota
náttfötin. Hún sagði, að sér
væri meira en nógu hlýtt, og
þar sem hann hefði séð hana
klæðlausa og væri enn að
hdlrfa á hana, hefði jafnvel
baðað hana og þerrað hana,
skipti nekt hennar engu máli.
Hann skildi náttfötin eftir
hjá henni án þess að hafa
fleiri orð um og veik frá til að
reiða fram kvöldverð. Hann
fyllti skaftpott með mjólk. Og
þegar hann kom aftur til að
láta skaftpottinn á eldinn, var
hún enn nakin og strauk tík-
ina.
„Hvað heitir hún?" spurði
hún.
Hann sagði henni það og
hóf síðan að bera á borð.
Þegar hann hafði lokið því
og tekið mjólkina af eldinum,
sagði hann henni aftur að
klæða sig í náttfötin. Hann
sagði, að hún þyrfti hvort sem
væri að sofa í einhverju.
Við það leit hún upp og
spurði, hvar hann ætlaði að
sofa og hvernig. Hann sagði: f
stólnum og í fötunum. Þegar
hún andmælti því og sagði, að
svo langt gæti þetta ekki geng-
ið, hún fengi ekki af sér að
flæm,a hann úr rúmi, það kæmi
ekki til mála, þá spurði hann
nærri hranalega:
„Jæja, þá, hvar ætlarðu þér
að sofa?"
Hún sagði án þess að hika:
-„Hjá þér. Ef þú vilt leyfa mér
það. Þú ert vænti ég ekki
hræddur, eða ertu það?" spurði
hún.
Hann hló og henti í hana
náttfötunum.
„Farðu í þau," sagði hann.
„Ég á hreina, mjúka skyrtu,
sem nægir mér."
Með því að hún var komin
til viðurkenningar á þvi, að
heimskulegt væri að kýta um
þetta lengur, og sér þess með-
vitandi, að reyndar var hún
fegin að fá eitthvað til að skýla
sér í, færði hún sig í treyjuna,
og síðan smeygði hún löng-
um, fagursköpuðum leggjum
sínum í buxurnar.
„Þær passa mér ágætlega" —
hún reyndi að hlæja — „ég er
ekki miklu minni en þú."
Hann færði henni hárbursta
og greiðu og rétti henni speg-
il. Hún þakkaði honum með
brosi.
„Ég er ekki frá því, að ég
eigi jafnvel einhvers staðar í
fórum mínum rakduft — talk-
um —," sagði hann og rótaði
til í skúffu.
Hann kom með duftið og
rétti henni með því bómullar-
lagð, um leið og hann sagði,
að lengra kæmist hann ekki í
þessari grein.
Henni fannst allt ágætt —
allt, og dró ekki dul á það.
Hún andvarpaði, og hann leit
á hana án þess að segja nokk-
uð. Hún hugleiddi, hvað úr
þessu öllu saman ætlaði að
verða og hvað mundi gerast í
fyrramálið.
Eftir kvöldverðinn, sem þau
snæddu að kalla þegjandi, gekk
hann að rúminu.
„Þú hlýtur að vera þrevtt,"
var ágizkun hans.
Hún bar á móti þvf, enda
þótt hún hefði rölt nærri
fimmtán mílur þann dag og
legið úti á Sévjótheiði nóttina
fyrir.
Hún gekk líka að rúminu.
Hann hafði brett ábreiðurn-
ar niður. „Við hvorn stokk-
inn á ég að hvíla?" spurði hún
hikandi og hálffeimin.
„Við hvorn, sem þú vilt.
Hafðu alla þína hentisemi."
Hún skreið yfir að stokkn-
um, sem fjær var.
Hann gaf hundinum ruður
og mjólkurlögg. Síðan afklædd-
ist hann framan við arininn.
Úr rúminu blíndi hún á hann,
eins og hann hafði horft á
hana.
Fáum mínútum síðar lagð-
ist hann fyrir við hliðina á
konunni og gætti þess, að sið-
samlegt bil væri á milli þeirra.
Hann lá á bakið og horfði á
birtuna frá eldinum, sem flökti
um bitana í stofuloftinu. Úti
geisaði stormurinn af óbreytt-
um ofsa.
Þau lágu lengi grafkyrr. Þá
hreyfði hún sig, og óvart snerti
fótur hennar fót hans. Allt í
einu fann hann, að hönd henn-
ar leitaði handar hans. Hann
greip hönd hennar, sneri sér
að henni og sá tár glitra i aug-
um hennar. Á augabragði
fleygði hún sér fast upp að
honum. Hún hafði þungan
ekka, eins og hjarta hennar
væri komið að því að bresta.
Og hann var líka nasrri gráti.
Hann vafði hana örmum og
hélt henni fast að sér, eins og
hann væri ráðinn í því að
sleppa henni aldrei.
í gegnum ekkann andvarp-
aði hún: „Guð! Ó, guð!“
Hann hvíslaði að henni
slitrótt, og í geðshræringunni
varð áherzla orðanna skozk og
sjálf orðin skozk, gelisk orð úr
norðlægum dalabyggðum fjar-
lægrar æsku hans:
„A Mháiri a ghráidh, mo
chridhe! Tha mo chridhe lán!
Ó, María, kona, kona mín,
hvers vegna varstu nokkurn
tíma að fara frá mér? Og hvar
hefurðu verið?"
Bif reiðastöðin
BÆJARLEIÐIR
óskar öllum nær
og f jær
GLEÐILEGRA JÓLA
og gæfuríks kom-
andi árs.
Þökkum viðskiptin
á liðna árinu.