Frjáls þjóð - 03.03.1962, Blaðsíða 10

Rex Stout:
DULARFULLT
DAUÐSFALL
FJÓRÐI KAFLI.
Arrow hafSi komið sér fyrir í
rauða leðurstólnum inni á skrif-
stofunni og strauk um hnakkann
til þess að gefa til kynna, að
handtök min hefðu verið heldur
ómjúk. Það getur vel verið, að
ég hafi tekið dálítið harkalega
á honum, en það er betra að hafa
vaðið fyrir neðan sig, þegar mað-
ur á í höggi við rciðan ókunnan
mann.
Ég settist niður og tók að at-
huga hann með mikilli athygli.
Hann var úran-milljóneri og hann
var auðsjáanlega einnig þaulvan-
ur hnefaleikamaður. Hann þekkti
fallega lijúkrunarkonu, um leið
og hann sá hana fyrst, og breytti
satokvœmt því. Og nú var hann
sennilega grunaður um morð.
Hreint ekki svo slæm frammi-
staða af svo ungum manni. Og þar
við bættist að hann leit lireint
ekki svo illa út.
Hann liætti að strjúka hnakk-
ann og leit forvitnilega á mig
með sinuin brúnu, hláturmildu
augum. — Þér kunnið svo sann-
arlega tökin, sagði liann án þess
nokkurrar óvinsemdar gætti í
röddinni. Ég hélt sannarlega að
þér liefðuð hálsbrotið mig.
— Þér liefðuð svo sannarlega
átt það skilið, sagði Wolfe illi-
lega. Sjáið þér bara hvernig
stóllinn er útleikinn.
— Ó já, ég slcal með ánægju
horga stólinn. sagði hann og dró
búnt af samanvöðluðum peninga-
seðlum upp úr vasa sínum. Hvað
kostar hann?
Herra Goodwin mun senda yð-
ur reikning, hreytti Wolfe út úr
sér. Skrifstofan min er enginn
hnefaleikahringur. Þér eruð
sjálfsagt komnir hingað vegna
þeirra skilaboða, sem við gerðum
yður?
Hann hristi höfuðið. — Ég hef
ekki fengið nein skilaboð. Þér
hafið siálfsagt sent jiau til gisti-
hússins. enn þangað hef ég ekki
komið síðan í morgun. Um hvað
voru bau skilaboð?
— Aðeins að ég vildi endilega
fá að tala við yður.
Hann lyfti hendinni og strauk i
hálsinn. — Og ég er hingað kom-
inn, vegna bess að ég vildi endi-
iega tala við vður. Ég vildi einnig
endileaa hifta Pál Fyfe. en ég
liafði enea hiiemynd nm. að hann
væri hér að finna, það var hrein j
hennni. Kn mig langar til þess
|að ræða við liann um smá þorp-
arabragð, sem hann er að reyna
Jað leika ... Þér hafið sjálfsagt
lieyrt um hitapokana?
Wolfe kink-aði kolli. .Tá, — livað
vilduð þér svo tala um við mig?
— Ég vil tala við yður vegna
þess, að mér skilst, að þér grun-
ið mig um að hafa stytt meðeig-
anda minum aldur. Get ég nokk-
uð aðstoðað yður í starfi yðar?
— Þér hafið fengið alveg rang-
ar upplýsingar, herra Arrow,
þrumaði Wolfe. Ég lief verið ráð-
inn til þess að kynna mér kring-
Umstæðurnar við datiða Bertrams
Fyfe og að ganga úr skugga um,
hvort ástæða sé til lögreglurann-
sóknar, til þess þarfnast ég allrar
þeirrar hjálpar, sem ég inögu-
jlega get fengið. Ég gruna yður
ekki um nokkurn skapaðan hlut.
Vitaskuld var tilboð yðar sett
fram í háði, en ég þigg það með
þökkum. Eigum við að byrja?
— JByria á hverju?
— Fyrst og frenist að skiptast
á almennuái upplýsingum. Það,
seni þér vitið um þetta inál, liafið
þér fengið að vita hiá ungfrú Gor-
en, ekki rétt? Leiðréttið mig ef
mér skjátlast Ég geri ráð t'yrir
þvi, að þér hafið rætt við hana
eftir klukkan 16 i dag. Ég efast
ekkert um það, að hún hefur
reynt að segja yður satt og rétt
frá, en ef yður hefur virzt, að ég
grunaði yður, þá skjátlast vður
algjörlega. Er |iað rétt hjá mér,
að það sé vegna upplýsinga ung-
frú Goren, sem jiér eruð hingað
komnir?
— Já, það er rétt. Hún snæddi
kvöldverð með mér, sagði Arrow
ibygginn.
— Þá ættuð þér einnig að gera
yður það ljóst. að hún er ekki
fullkomlega raunsæ, þótt hún liafi
siálfsagt ekki viljandi skreytt frá-
sögn sina neitt. En ég fullvissa
yður um það, — og er reiðubúinn
til þess að gera það skriflega ef
hér óskið. að ég lief ennþá ekki
fundið nokkra minnstti ástæðu
til þess að setja yður í samband
við dauða Bertrams Fyfe. Og
snúum okkur nú að staðreyndun-
um. Hvað vitið þér um hitapok-
ana? Ég á ekki við, hvað aðrir
hafa sagt yður, ekki einu sinni
ungfrú Goren. Nei, það er yðar
eigin persónulega vitneskja, sem
ég lief áhuga fyrir.
— Ég veit alls ekki neitt um þá.
Ég hcf aldrei séð þá.
— Og ekki heldur hreyft við
þeim
— Nei, alls ekki. Hvers vegna
í ósköpunum skyldi ég liafa gert
það? Og ef þér eruð að spyrja
um það, vegna þess að þessi Páll
Fyfe fullyrðir, að hann liafi
fundið þá tóma, hvað kemur það
staðreyndum við?
— Sennilega ekki neitt. Hve-
nær sáuð þér Bertram Fyfe síð-
ast á lifi?
— Áður en við fórum í leikhús-
ið á laugardagskvöldið. Ég var
smástund inni hjá honum.
— Var ungfrú Goren þar líka?
— Já, að sjálfsögðu.
— Þér fóruð ekki inn til þess
að lieilsa upp á hann, þeg-ar þér
ikoniuð aftur úr leikhúsinu?
| — Nei, og viljið þér líka vita
hvers hvegna?
— Það veit ég þegar. Þér fóruð
strax til þess að liitta Pál Fyfe, er
ekki svo?
— Alveg rétt. Og ég f-ann hann
lika. Það var hreint ekki svo erf-
itt. Ég fann hann niðri á barn-
um.
— Og þar réðust þér strax á
hann?
— Já, að sjálfsögðu. Mig lang-
aði °kkert til þess að skiptast á
neinum kurteisískveðjum við
hann, sagði Johnny Arrow og
hló ánægjulega. Ég má víst vera
ánægður með að lögregluþj|nn
tók fram fyrir hendurnar á mér,
því ég var satt að segja alveg
sjóðandi reiður.
— Og hvað svo? spurði Wolfe.
Eftir því sem ég bezt veit, fóruð
þér ekki aftur upp i ibúðina.
— Nei, og ég var löglega afsak-
aður. Ég var settur í járn og
fhiítur á lögreglustöðina og lok-
aður þar inni. Ég neitaði að segja
lögreglunni, hver það væri, sem
ég hafði ráðist á og hvers vegna
ég hefði gert það. Að lokum
leyfðu þeir mér að liringja og ég
náði i lögfræðing, sem fékk mig
lausan. Svo kom ég að lokum aft-
ur til Cliurchill Towers, þar sem
ég hitti þennan Pál Fyfe og einn-
ig Tuttle og konu hans. Og Bert
jyar dáinn. Læknirinn var þar
einnig.
j — Það hlýtur að hafa fengið á
yður, að Bertram Fyfe var dá-
inn.
— Já, það getið þér reitt yður
á. En það hefði ekki verið mik-
ið áfall ef ég hefði sjálíur myrt
liann, er það? bætti Arrow við
og kreisti fram hlátur. Ég skal
segja yður eins og er: Við Bert
liöfum haldið saman gegnum
þykkt og þunnt i fimm ár. Við
dóum ekki úr hungri, en stund-
um var mjótt á mununum. Það
var engin barnfóstra, sem gætti
okkar! Er við fundum Black El-
bow, var það injög erfitt að fá
kröfur okkar viðurkenndar í
tima og hvorugur okkar hefði
sennilega getað það án liins. Það
var um þctt-a leyti, sem við feng-
um lögfræðing til þcss að gera
þcnnan samning um erfðirnar,
til þess að enginn utanaðkomandi
gæti troðið sér inn í félagsskap-
inn og eyðilagt allt saman, ef
annar okkar félli frá. Við vorum
vinir; að lokum var svo komið, að
hvorugur okkar gat án hins ver-
ið. Það var ástæðan til þess, að
ég kom með honum til New York,
þegar liann bað mig ,um liað.
Annars kærði ég mig ekkert um
New York og það var alveg eins
hægt að stjórna fyrirtækinu í
Black Elbow eða Montreal. Ég
kom svo sannarlega ekki með
honum til New York til þess að
drepa hann.
— Hann hefur jiá ekki komið
hing-að til New York í verzlunar-
erindum?
— Nei, jiað gerði hann ekki.
Hann sagði, að ástæðurnar væru
einungis persónulegar. Hann náði
strax sambandi við systur sína
og bræður, og mér fannst, að það
væri eitthvert atvik úr fortíðinni,
sem ávallt kveldi liann. ITann fór
nokkrum sinnum til Mount Kisco,
og ég fór með honum. Við heim-
sóttum luisið, þar sem liann fædd-
ist, — þar býr nú einhver ítölsk
fjölskylda. Við komum einnig í
apótek Tuttles. Og við ætluðum
að heimsækja einíiverja konu,
sem rak gistihús, sem Bert bjó í
einhverntíman, en hún var flutt
biirtu, fyrir mörgum árum. Fyrir
úin það bil viku komst Bert að
þvi, að hún bjó í Pouglikeepsie
og þar heimsóttum við hana.
Jolinny Arrow hallaði undir
flatt, eins og hann væri að hugsa
sig betur um, síðan liélt liann á-
iram. Ég lók víst dálítið vægt til
orða, þegar ég sagði, að það væri
eitthvað i forlíð Berts, sem hefði
kvalið hann. Hann sagði mér frá
þvi eitt sinn í Kanada. Hann sagði
mér, að ef okkur auðnaðist að
græða penitiga, gæti vel farið svo,
að hann færi lieim og gerði upp
reikningana. Vitið þér um dauða
föðuni Iians og að Bert var á-
kærður fyrir að liafa myrt hann?
Wolfe sagðist liafa lieyrt um
það.
— Bert sagði mér, að hann
hefði aldrei krafizt sins hluta af
arfinum, því hann vildi ekkert
koma nálægt því máli meir. Það
var honuin líkt að líta þannig á
málin. Hann sagðist líka alltaf
liafa verið stoltur yfir að liafa
slegið striki yfir það og gleymt
þvi, en nú vildi liann gjarna fara
heini aftur og kynna sér málið
betur, cf hann fengi tækifæri til.
jÞað gerði hann svo. Hann sagði
ímér aldrei, hver það væri sem
iiann liefði horn i síðu á, en ég
ímyndaði mér nú 'hitt og þetta.
Þegar liann sagði fjölskyldu sinni,
jað hann væri að fá endurriL af
! öilum vitnaleiðslunum i málinu,
var auðvelt að sjá á svip þeirra,
að þeim líkaði það ckki vel. Og
iþeim féll heldur hreint ekki við
það, þegar liann sagðist liafa
jheimsótt konuna, sem hann leigði
hjá á þeim tíma, sem faðir lians
| dó. Það var auðséð, að hann
skemmti sér vel við að láta þau
brjóta heilann um það livað h-ann
væri að fara.
Johnnj' Arrow tierpti augun
saman, svo allar hrukkur komu
vel í Ijós. — Haldið samt ekki, að
ég sé að reyna að gera cinlivern
tortryggilegan í yðar augum.
Læknirinn segir, að Bert liafi dá-
ið úr lungnabólgu, og mér virð-
ist hann vera ágætur læknir, sem
liægt sé að treysta. fig vildi hara
útskýra, hvers vegna Bert kom
til New York. Viljið þér spyrja
mig um eitthvað fleira?
Wolfe Iiristi höfuðið. Nei, ekki
núna, sagði hann. Ef til vill síðar.
En ég stakk áðan upp á, að við
skyldum skiptast á upplýsingum,
Er eittlivað, sem þér viljið fá að
vita?
— Það kall-a ég svei mér nær-
gætið! kallaði Arrow upp og svo
virtist, sem hann raunverulcga
meinti það. — Nci, það er víst
ekker.t. Hann stóð upp og stóð
kyrr smástund og hugsaði sig um.
— En úr því þér finnið ekkert
grunsamlégt við þetta mál, hvers
vegna hættið þér þá ekki hrein-
lega við rannsóknina?
— Af því að ennþá er eitt grun-
samlegt atriði, sem verður að upp-
lýsast, áður en ég get sagt álit
mitt, sagði Wolfe með áherzlu.
— Og hvaða atriði er það?
—Ég hef þegar spurt yður um
það, en þér gátuð ekki útskýrt
það. Næst, þegar ég spyr um það,
skal ég vera betur undirbúinn.
Goodwin sendir yður reikning
fyrir slólnmn, slrax og við vitum,
livað hann kostar. Sælir Arrow.
Er hann var farinn, Iiallaði
Wolfe sér aftur á bak í stól sín-
um, lokaði augunum og Iinykl-
aði brýrnar. Ég raðaði stólbrot-
unum upp í einu horninu, setti
aðra stóla á sinn stað, tók til á
skrifborðinu mínu, læsti peninga-
skápnum og sagði svo við Wolfe:
Hvað voruð þér að fara? Voruð
þér bara að rugla hann? Ef þarna
er eitthvert dularfullt atriði um
að ræða, hlýt ég bæði að vera
blindur og heyrnaiTaus. Hvað er
það?
— Hitapokarnir, taulaði Wolfe,
án þess að opna augun. Ilver get-
ur það hafa verið, sem tæmdi
liitapokana, og hvers vegna?
— Sennilega Páll Fyfe. ITví
ekki hann?
— Af þvi að ég trúi því ekki.
Lítið á málin eftir þvi sem hann
sjálfur lýsti þeiin hér í kvöld.
Hann fer inn til bróður síns og
finnur hann látinn. Hann tekur