Frjáls þjóð - 23.12.1965, Síða 6

SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS^SSSSSSSSSSSSSSSSiSSS
Fernando Arrabal:
(dutrænt Leikrit
í einum jpætti)
FERNANDO ARRABAL er fæddur Spánverji og er aðeins 33
ára gamall. Hann er lögfræSingur aS mennt, frá höfuSborg-
inni Madrid, en síðan 1954 Hefur hann dvalizt i Frakkiandi
og ritar jafnan skáldverk sín á þarlenda tungu.,
Veröld Arrabals fær á sig mynd fáránlelkans vegna þess að
persónur hans sjá „ia condition humaine" — mannlífið með
skilningsvana augum barnslegrar einfeldni. Hann er eins og
flestir leikritahöfundar gersneyddur örvæntingu heimspek-
ings, sem kannar vandamál tilverunnar að leiðum vitsmuna
og rökvísi. Persónur Arrabals eru oft grimmar, eins og börn
eru, vegna þess að tilvera slðferðilegra mælikvarða eða vit-
undar er þeim hulin ráðgáta, og eins og börn þola þau misk-
unnarleysi tilverunnar eins og hverja aðra menningariausa
uppákomu. — Einþáttungurinn, sem hér fer á eftir, heitir á
frummálinu: ORAISON.
PERSÓNUR:
Fidio (maður)
Lilbé (kona)
SVIÐSBÚNAÐUR:
Svört barnalíkkista.
Fjögur kerti. Jámkross.
Svört tjöld í bakgrunn.
TÓNLIST I FJARSKA:
„Black and BIue“, Louis
Armstrong
Þögn.
F: Upp frá þessari stundu
aetlum viS aS vera góS og
hreinlynd.
L: HvacS er komiS yfir
þig?
F: Eg er aÖ segja, að
upp frá þessari stundu ætl-
um viÖ að vera gócS og
hreinlynd eins og englar.
L: Við?
F: Já.
L: Það gætum við ekki.
F. Það er rétt (þögn).
Það verður mjög erfitt
(þögn). En við skulum
reyna.
L: Hvernig?
F: Með því að hlýða boð
orðunum.
L: Eg er búin að gleyma
þeim.
F: Eg líka.
L. Hvernig förum við þá
að?
F. Að vita, hvað sé gott
eða illt?
L. Já.
F. Eg er búinn að kaupa
biflíu.
L. Er það nóg?
F. Já, það er nóg.
L. Við verður dýrðling-
ar.
F. Það væri nú til of
míkils ætlazt. (Þögn). En
við getum reynt.
L. Þá verður allt öðru
F. Já, allt öðru vísi.
L. En þá leiðist okkur
heldur ekki eins og núna.
F. Og allt verður svo gott
líka.
L. Ertu viss?
F. Já, auðvitað.
L. Lestu mér úr bókinni.
F. Biflíunni?
L. Já.
F. (les) : ,,í upphafi skap
aði Guð himin og jörð (hrif
inn) : Er þetta ekki fallegt?
L. Jú, ósköp fallegt.
F. (les) : „Og Guð sagði:
flóknara, þegar ég heyrði
það áður fyrr.
F. Sköpunarsagan?
L. (Brosandi) : Já.
F. (brosandi) Það fannst
mér líka.
L. (brosandi) Og líka
þróunarkenningin.
F. (les) ,,Þá myndaði
Drottinn Guð manninn af
leiri jarðar og blés lífsanda
í nasir hans og þannig varð
maðurinn lifandi sál.“
(þögn). ,,Þá lét Drottinn
Guð fastan svefn falla á
manninn, og er hann var
sofnaður, tók hann eitt af
rifjum hans og fyllti aftur
með holdi. Og Drottinn
Guð myndaði konu af rif-
inu, er hann hafði tekið úr
manninum".
(Fidio og Lilbé kyssast ) .
L. (áköf) Og getum við
haldið áfram að sofa sam-
an?
F. Nei.
F. Auðvitað ekki.
L. Það er ekki andskota-
laust að vera góður.
F. Nei, það er satt.
L. Má ég þá skrökva?
F. Nei.
L. Ekki einu sinni pínu-
lítið ?
F. Nei, ekki einu sinni
það.
L. Og ekki stela appel-
sínum frá kaupmanninum?
F. Nei, aldrei framar.
L. Megum við þá ekki
leika okkur í kirkjugarðin-
um, eins og við erum vön?
F. Jú, því ekki það?
L. En krækja augun úr
dauðu fólki?
F. Nei, það megum við
ekki.
L. En megum við drepa
fólk?
F. Nei.
visi.
verði Ijós; og það varð
ljós. Og Guð sá, að Ijósið
var gott: og Guð greindi
Ijósið frá myrkrinu. Og Guð
kallaði Ijósið dag, en myrkr
ið kallaði hann nótt. Og
það varð kveld og það varð
morgunn hins fyrsta dags".
L. Var það þannig, sem
allt byrjaði?
F. Já, hugsaðu þér, hve
einfalt það er og fallegt.
L. Já, það hljómaði miklu
L. Verð ég þá að sofa
alein?
F. Já.
L. En það verður hræði-
lega kalt.
F. Þú venst því.
L. Hvað um þig? Verð-
ur þér ekki kalt?
F. Jú, mér verður líka
kalt.
L. En þá rífumst við
ekki, eins og þegar þú tekur
L. Nú, hvað? Eigum við
að láta það lifa áfram?
F. Greinilega.
L. Nú, jæja, fólk verður
þá að sætta sig við það.
F. Gerirðu þér ekki grein
fyrir, hvað þú þarft að
gera til að vera góð?
L. Nei (þögn). En þú?
F. Ekki greinilega (þögn)
En nú hef ég bókina, svo
að ég get fundið það út.
L. Er það allt í bókinni?
F. Allt í bókinni.
L. Og hvað gerist svo?
F. Við förum til himna.
L. Bæði tvö?
F. Ef við hegðum okkur
vel bæði, já.
L. Og hvað gerum við á
himnum?
F. Njótum lífsins.
L. Allan tímann?
F. Já, allan tímann.
L. (vantrúuð) Það er
ekki hægt.
F. Jú, víst; það er hægt.
L. Hvers vegna?
F. Vegna þess, að Guð
er almáttugur. Guð gerir
hið ómögulega; kraftaverk.
L. Ja hérna.
F. Og á allra einfaldasta
hátt.
L. Væri ég hann, mundi
ég gera það sama.
F. Hlustaðu nú á, hvað
segir í biflíunni: (les) . . .
,,og menn koma með blind
an mann til hans og biðja
hann snerta hann. Og hann
tók í hönd blinda mannsins
og leiddi hann út úr þorp-
inu og hrækti í augu hon-
um, lagði hendur yfir hann
og spurði hann: Sér þú
nokkuð? Og hann leit upp
og mælti: Eg sé mennina,
því ég sé þá á gangi rétt
eins og tré. Síðan lagði hann
aftur hendur sínar yfir augu
hans og hinn hvessti sjón-
ina og varð albata ög sá
alla hluti glöggt."
L. Er þetta ekki fallegt?
F. Hann sagði við yrðum
að vera góð.
L. Þá skulum við vera
góð.
F. Og að við yrðum að
verða eins og lítil börn.
L. Eins og börn?
F. Já, saklaus eins og
börn.
L. Það er erfitt.
F. Við skulum reyna.
L. Hvers vegna hefurðu
allt í einu tekið upp á þess
ari dellu?
F. Eg er búinn að fá nóg.
L. Bara vegna þess?
F. Og allavega þá höfum
við hegðað okkur hrylli-
lega hingað til. Þetta er
miklu betra.
L. Og hvað á allt þetta
með himnaríki að þýða?
F. Þangað förum við,
þegar við erum dauð.
L. Ekki fyrr?
F. Nei.
L. Getum við ekki farið
þangað fyrr?
F. Nei.
L. Það er ekkert gaman.
F. Nei, það er það versta.
L. Og hvað eigum við að
gera á himnum?
F. Eg er búinn að segja
þér það; njóta lífsins.
L. Eg vildi heyra þig segja
það aftur (þögn). Það er
allar ábreiðurnar?
^^n^^J^^V^g?^2S2S2SáagS28SSgggggSgggS8^g8SSSS28S8ggS8SSggSg282SgSg3gg25gSa2S2ggSgggggSSggSggSggggggSgS2gSSgSgggSg8gg8Sggg8g8gg£Sg8g8SSgSSSgggSg8g88SgggS8SSggSSgSSgg8Sggg8ggggSgSggSggSg5gSgSSS3gggggSS8g£SSSS^ggS^S^5i?.a^^?igWJSw?á*a^8?W•
Frjáls þjóð — JÓLABLAÐ