Mánudagsblaðið - 02.05.1949, Blaðsíða 5

Mánudagur 2. maí 1949
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Gleðileg jól!
Veðrið, kuldinn, hafísinn,
snjórinn og sumarið. Þetta
hafa nú verið aðaíumræðu-
efnin undanfarið og ekki að
ástæðulausu. Elztu menn
muna ekki aðrai eins ótíð á
þessum tíma árs, en „elztu
menn“ eru nú alltaf svo
fljótir að tilkynna, að þeir
muni ekki þetta eða hitt, svo
það er nú kannske ekki að
marka.
En nú ætla ég að slá tvær
flugur í einu höggi og tala
um lélegt vorveður og lélega
póstþjónustu í sama orðinu.
Daginn fyrir sumardaginn
fyrsta barst mér nefnilega
JÓLAKORT (!), sem sent
var frá Ameríku 22. des.!
Fyrst þegar ég fékk það,
varð ég auðvitað hálffúl út
af þessum slóðaskap póstsins.
en brátt gat ég ekki annað
en séð hlálegu hliðina á mál-
inu og farið að skellihlæja.
því að úti geisaði stórhríð,
og ekki hefði ég þurft annað
en nokkrar jólatrésgreinar,
kertaljós og ilm af rjúpna-
steik til viðbótar við jóla-
kveðjuna. og þá hefði ég ver-
ið til með að bvrja að kvrja
jólasólma. Og blessað sumar-
ið komið!
Eg er að hugsa um að
eyðileggur skóna, þá eru það.ofan í bæ einn morguninn
forarpyttirnir og leðjan.! og rausnazt við að kaupa sér
Ergo: skórnir eyðileggjast einn forláta vorhatt. Daginn
undir öllum kringumstæð-
um.
M --"W"' ~'.T r •■/ : ftfSPQl
Hvað skyldu bæjarbúár
annars gleypa mörg tonn af
ryki á hver’ju ári, og hvað
skyldu þeir, sem heimilis-
störf vinna, þvo og þurrka
burt marga hestburði af skít
á degi hverjum?' Það væri
mjög fróðlegt að vita. Og
þar eð bærinn ekki getur
séð manni. fyrir hreinlegum
götum. þá finnst mér, að
hann gæti að minnsta kosti
borgað einhverjum af okkar
sprenglærðu „fræðingum“
fyrir að safna nákvæmum
skýrslum um þessi atriði.
j Mér datt strax í hug gamli
brandarinn um manninn,
sem sagði í sömu situation:
„En sú heppni, að beljurnar
geta ekki flogið!“. En vin-
kona mín var nú ekki alveg
á því að taka þessu með
„humör“. Bálvond steytti
hún hnefana upp í loftið, svo
að hatturinn dansaði rumba
á kollinum á henni, og æpti
af öllum kröftum:
„Ja, svona eruð þið þá inn
við beinið, skammirnar ykfc
ar! E-g sem hef verið að
norpa út með brauð á hverj
eftir að hún keypti gripinn,
þringdi hún til mín, og bauð
mér að koma með sér i kaffi
á Borginni til þess að viðra
sparihatíinn.
„Ó, ég veit að þú hefur !um degi 1 allan vetur tú þess
aldrei á æfi þinni séð annað j§ela ykkui og 3rkkai slekt
eins knús“, sagði hún við jSpörfugiunu™- Og þetta^^eiu
mig 1
•barðastór
Óhófið og íburðurinn er svo
gífurlegur í kring um marg-
ar fermingar, að það er ekki
einungis óviðéigandi, heldur
einnig næstum ógeðslegt.
Það er því varla nema eðli-
legt, að tilgangur ferming*
arathafnarinnar vilji gleym-
ast hjá krakkagreyjunum,
þar eð pabbi og mamma hafa
í margar vikur ekki talað um
annað en veizluna, fötin og
tilvonandi gjafir. En úr því
að fólk er að láta ferma
börn sín á annað borð, þá er
það ekki of gott til þess að
minna þau tilhlýðilega á
þýðingu fermingarinnar. en
láta hana ekki gleymast
símann. „Rauður, jþakkirnar! Drita á hattinn veiziuhöidum og gjafahrúg-
draumur,- ’ með Íminn! Fína’- nÝ3a battinn um. Ef því er gleymt, verður
slöri
og
Minna má nú gagn
hin hátíðlega athöfn, ferm-
ingin, aðéins að skrípaleik,
og fuglum og slaufum jmmn.
allskonar dúskum ogío61"2'1
dúllum! Nýjasta nýtt bein-j Nú leit.hún á mig með grát ög fermingar í gróða(gjafa-)
ustu leið frá P a r í s, ljúfan! j staf í kverkunum og hatt- skyni eiga ekki að. eiga ser
Kallinn minn sagði nú inn aftur á hnakka, en þeg- stað.
reyndar, að hausinn á mér j ar hún sá, að ég var alveg j j,að gr ekhi óalgengt, að
liti út eins og illa hirtur
hænsnagarðúr, þegar ég var
Það gæti varla kostað mikið búin að setja upp hattinn, -
meira en að hreinsa götúrn- eu Þu getur bókað, að eg tok
- jnú ekki mikið mark a þvi!
fremst hefur hann
og

geta sagt með vissu
sjálfan síg: „Jæja, nú er ég
líklega búinn að gleypa ca.
734 grömm af skít síðustu 10
skrefin—“?
Víkvérji, Hannes á Elorn-
inu og al-lir þeir eru nú bún-
ir að vera að argast árang-
urslaust í mörg ár út af
sorphaugum, öskutunnum,
senda þessari kunningjakonuj óhreinum götum og öðrum
minni nokkrar línur til bakaj sóðaskap, 0g veit ég fullvel,
og óska henni gleðilegs sum-j að ,þeir hafa einkarétt á öllu
ars. Reikna ég þa með, að • siiku. j]n samt get ég nú
kortio berist til hennar um: ehhi orða hundizt hér, mér
næstu jól, og þar eð hún býr hioskrar SVo svíiiaríið á göt-
Og haldið þið, að það ,
þegar jEyrst og
í geön I ekki hundsvit á höttum,
um eitthvert rykskýið. Ið! í lagi var hann bara
við eitursúr yfir þvi, hvað hann
kostaði mikið.
ar:
væri ekki huggun,
maður er að berjast
mjög sunnarlega á hnettin-
um, þá er ekki ólíklegt, að
mitt sumarkort geti passað
prýðilega við hennar jóla-
veðráttu, rétt eins og henn-
ar jóíakort passaði prýðilega
við okkar sumarveðráttu.
Rykský
og- forarpyttir
Og nú veður maður aurinn
og leðjuna upp í ökla. Það
er nú annars meiri fádæma
óþverrinn á götum bæjarins.
Maður getur eiginlega alls
ekki skotizt á milli húsa, án
þess að koma aftur inn með
fleiri pund af fósturjörðinni
neðan á skónum. Og þegar
þurrt er veður (o<f rok eins
og venjulega!), þá er mold-
rokið svo mikið, að vart er
komandi út án þess að hafa
gasgrímu. Suma dagana gæti
manni fundizt, að réttara
væri að nefna okkar ágætu
höfuðborg Rykvík, en ekki
Reykjavík, því að síðan
blessuð hitaveitan kom, er
r y k i ð yfirgnæfandi en
revkurinn hverfandi. Að
maður tali nú ekki um
hvernig göturnar fara með
skóna manns! Ef það er ekki
rauðamölin og grjótið, sem
Jæjaelskan, flýttu þér nú
að korna, ég er svo spennt kð
komast út. og sýna mig. Og
ég veit áð þú deyrð af öfund,
begar þú sérð hattinn!“
Jújú, ég flýtti mér sem
mest ég mátti, því að eftir
þessa fjölskrúðuyu lýsingu
lék mér meira en lítil for-
vitni á því að sjá þennan
mikla grip. Eg ætla þó að
taka það fram, að ég dó ekki
að sálast úr hlátri, bætti hún : fólH haldi börnum sínum
við, bitur ag mædd yiii si-orar fermingarveizlur í
vonzku veraldarmnai. i>Ójá, j samkomuhusum bæjarins, og
laun heimsins eru vanþakk-jb-óði þá 50_100 mannS)
læti. Fuglana fóðra ég allan |skyldUm og óskyldum. Ekk-
veturi-nn á brauði^ og þeii 1 erf er þá fil sparað, og dýr-
launa mér með því að ......■ ustu kræsingar eru bornar
að
öh, og þú, þú gerpið
fyrir gesti . ásamt gullnum
þitt! Þig fóðra ég á kaffi á jveigum eins 0g hver getur í
Borginni, og þú launar mér jsig látið Vill þá oft fara.SVOr
með því að hlæja að óför- i að begar liða tekur á nóttu,
um mínum!“ 'að fermingárbarnið og merk-
Þar eð ég er nú farin ae hsdagUr þess gleymist við
drykkju og söng. Einn dreng
sjá eftir því að hafa verið
svo kvikindisleg að hlæja
að stelpugreyinu, þá vil ég
nú koma þessari spurningu á
framfæri: Getm- nokkur gef
ið okkur ráð til þess að
.hreinsa splúnkunýjan spari-
hatt, sem lítur út eins og illa
hirtur dúfnakofi???
kr
unum.
Ef ég væri fegrunarfélag.
bá mundi ég byrja á því, að
moka burtu einhverju af ölb
um þessum óþverra. Eða fá
bæinn til þess að steypa göt-
urnar. — Eða fa því fram-
gengt, að fengin verði ein-
hver rykbindandi efni til
bess að bera á götuskriflin.
Eða bara finna e i 11 hvert
ráð til þess að maður losnaði
með allan þennan ryk- og
forar-ófögnuð.
★
Laun heimsins
eru vanþakklæti
En þrátt fyrir það, að haf-
ís og stórhríð heilsa sumr-
inu hér á okkar kalda landi,
þá eru nú allir, sem vettlingi
valda. farnir að hugsa til
þess að fá sér föt fyrir sum-
arið, og er kominn regluleg-
ur vorhugur í marga.
í sambandi við það langar
mig til þess að segja ykkur
frá skoplegu atviki, sem kom
fyrir mig og vinkonu mína
um daginn.
Hún var semsé komin
í vorstemmningu, þrátt fyr-
, ir allt, og hafði því labbað
af öfund, heldur var eg _
nærri dauð af feimni yfir að Fermingargjafa-
sþankuléra eftír götum bæj- fargan
arins með þessi ósköp á j
höfðinu á minni ágætu vin- ] Já, vorið er komið, þótt
irnrm Ekki hafði ég þó jgrúndirnar séu ekki farnar
í mér til þess að að gróa. Börnin eru farin að
konu.
brjóst
segja henni, hvílíkt af-
skræmi mér þætti hatturinn,
bví að hún var í sjöunda
himni, og þegar fólk stopp-
aði á götunum og glápti og
gapti, þá reigði hún sig enn-
bá meira og hélt að allir
væru að dást að sér og öf-
unda sig.
Við drukum kaffið á Borg-
inni, og gekk það allt slysa-
laust. Þó fór það ekki fram
hjá mér, að fólk var óvenju
hláturmilt og glaðlegt þenn-
an eftirmiðdag, og varð tíð-
litið til okkar.
Nokkru seinna stóð ég og
vinkona mín (og hatturinn!)
undir húsi einu við Lauga-
veginn og biðum eftir
strætþ. Húsið var hátt og
þakskeggið stórt. Allt í einu
kvað við dynkur mikilh
Klask! Klask! — Vinkona
mín rak upp óp og greip til
hattsins góða, og þegar við
litum upp sáum við hvar
blessaðar, saklausu dúfurnar
flugu í burtu! !
hoppa í parís og leika sér í
boltaleik eða „kýló“, eins og
þau kalla það, og það er allt-
af öruggt merki þess, að vor-
ið sé komið!
Og nú er fermt í öllum
kirkjum á hverjum sunnu-
degi. Fermingardagurinn er
stór dagur í lífi unglinganna,
en hrædd er ég um, að mörg
veit ég um, sem hljóp heim
úr sinni eigin fermingar-
veizlú, sagðist ekki vilja vera
innan um fylleriið. Að vísu
er það næstum von, að gest-
um finnist þeir eiga það skil-
ið, að fá sér duglega að éta
og drjúgum neðan í því (sé'
vin á borðum), þvi að það
kostar ekki svo lítið að vera
boðinn í fermingarveizlu nú
til dags. Og enginn þykir
maður með mönnum, nema
hann gefi gjafir fjrrir mörg
hundruð krónur. Það segir
sig því sjálft, að ef fólk. senr
hefur 2—3000 kr. á mánuði,
er svo óheppið að vera boðið
í tvær fermingarveizlur
sama mánuðinum, þá verðuí
það annaðhvort áð taka lán
eða leggja hart að sér á ann-
an hátt, til þess að geta full-
nægt. „kröfunúm“ um ferm
ingargjafir!
börnin hugsi um fermingar-1 Mér er kunnugt um eina
daginn fyrst og fremst sem j fermingarstúlku, sem fékk
stóran dag stórra veizlu- 5000 krónur í peningum, gull
halda og stórra gjafa. Áður úr í gullkeðju, 5 gull- og
fyrr var það algengt, að silfurarmbönd, silfurbursta-
fermingarstúlkur grétu í sett, 5 gull- og silfurhringi,.
kirkjunni vegna þess að (einn demantshring), 4 háls-
þeim fannst bað stór við-' men, 6 nælur, 6 pör af eyrna-
burður að vera teknar í lokkum, 3 fínar leðurtöskur
kristinna manna tölu, en nú 0g allar íslendingasögurnar
er ég frekar á því, að marg-
ar iði í sætum sínUm í
kirkjunni af óþolinmæði eft-
ir því að komast heim og
opna alla gjafapakkana.
Og það eru nú einmitt
fermingargjafirnar og öll
vitleysan utan um þær, sem
ég ætlaði að ræða um hér.
i skinnbandi, — ásamt o-
grynni af allskonar „simplu
drasli“ eins og t. d. skinn-
bundnum ljóðabókum, ilm-
vatni, silkiundirfötum og því
umlíku, sem ekkert mark var
ú takandi(!!) Hvaða kröfur
kemui’ þessi stúlka til með
Framhald á 7. síðu.
■ - .> - -
* -*K.*.** j& í. w • S *£> ii