Mánudagsblaðið - 02.05.1949, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 2. maí 1949
FRÁSKILIN
eftir Anonymous
0 36.
FramhaMssaga
Jæja hann hefur verið að
líeka inn sitt forðum fríða
andlit öðru hverju síðustu
klukkustundirnar og spyrja
um þig. Hann er mjög drukk-
inn. Veslings Ken, hann lítur
út eins og Gyðingurinn gang-
andi í norrænni útgáfu. Hann
er samt farinn fyrir nokkru.
Ég heyrði hann detta niður
stigann. Áttir þú að borða
með honum?”
„Nei, með Hórazi”.
„Hvað hugsarðu þér með
því að vera prófa alla mestu
kvennamenn New York —
.- að eigin sögn — hvern á fæt-
ur öðrum . . . eða langar þig
til að fá mynd af þér? Hann
málar þær aldrei fyrr en
eftir á. Segir, að það sé ana-
tomiskt ómögulegt . . . Ég
býst samt við , að þú hafir
fullt leyfi til að skemmta
þér — og þú hefur verið að
minnka við þig ævintýrin
upp á síðkastið, er ekki svo?”
i Hún settist í hornið við
6tigann, þar sem eitt sinn
býst ég við, áður en húsið
var' endurbyggt, stóð mynd
af helgum manni eða brjóst-
mynd af stjórnmálamanni
eða jafnvel mynd af Maríu
mey.
..Pat, ég hef eina mínútu
til að tala.. Ertu mjög óham-
ingjusöm út af skilnaðinum?”
_ -,Ég hugsa ekki um það.
■^Ég HEF minnkað það, sem
þú kallar ævintýri — þau
koma mér ekki að neinu
gagni. í fyrstunni hélt ég,
að ég gæti valið þau sem
skjótustu leiðina til að
að gleyma Pétri, enþað hefur
ekki hjálpað. Ég er ef til
vill ekki sköpuð til að vera
ástmey neins”
"Láttu þér á sama standa
— ég stóðst ekki heldur þá
raun. Ég skal finna mann
handa bér.. Ég kem til að
hafa nógan tíma afgangs,
þegar ég er gift. Þangað til
skaltu skemmta þér með
miklum kvennamönnum”.
„Horaz er ekki mikill
kvennamaður, svo ég viti til
— og hann er of gamall,
Lúsía”.
‘ En Lúsía lagði af stað nið-
ur. Loftið bar rödd hennar
tilbaka ásamt angandi ilm-
vatnslyktinni. ,/Miklir kvenna
menn — menn, sem hafa
þekkt „hundrað konur” og
státa af því — þeir minna
mig á manninn, sem langaði
til að verða músikant og tók
svo eina kennslustund á
hvert hljóðfæri í hljómsveit-
inni”.
Ég kallaði niður.
„Hvað varð um hann,
Zúsía?”
Hún lagði andlitið fram að
handriðinu fyrir neðan.
„Að lokum gat hann ekki
spilað eitt einast lag á nokk-
urt þeirra, Pat”.
Átta um kvöldið.
Hóraz var næstum eins
mikill á þverveginn eins og
hann var hár. Ég hitti hann
í vinnustofunni hans, eins og
hann hafði beðið mig um.
Mig hafði langað til að sjá
það, sem hann var að vinna
að, af því að það væri áreið-
anlegt þess virði og svo
mundi Nat hafa gaman af að
heyra um það.
Horaz var búinn að blanda
hálfa flösku fulla af Martinis
þegar ég kom. Hann kyssti
mig á höndina hellti í glas
handa mér og byrjaði að tala.
Hann dáðist að kjólnum —
ég var í safir - bláum
taffetkjól — af því að það
var kjóll, „sem hægt væri að
mála”, og þó að ég hefði
ekki í hyggju að leggja mig
í framkróka til þess að fá
Hóraz til að mála af mér
mynd, þá var aldrei gott að
vita.
Ef hann langaði til, þá gat
málverkið hangið á einhverju
safni, þar sem Pétur gæti
farið að sjá það, þegar hann
væri gamall, og það gæti
gert honum hægara að muna,
hvernig ég hefði litið út.
(Ég gat ekki fengið mig til
að leggja trúnað á þessa
fallegu hugsun með neinni
sannfæringu. Ég var vissum
að er Pétur yfirleitt myndi
eftir mér, þá væri það sem
einum af æskubrekum sín-
um) Hóraz var skemmtileg-
ur. Hann hafði kysst og mál-
að og málað og kysst allt
frá Soho í London til Mainila
og endurminningar hans um
málverk þau og kvenfólk
sem hann hafði handfjallað
um dagana voru nærri því
eins góðar og málverkin
sjálf og sennilega miklu
betri en kvenfólkið.
Hann sagði mér söguna af
konu, sem hafði sent eftir
honum (frá St. Louis til
Honolulu) til þess að feðra
son sinn. Barnið reyndist
samt dóttir — og þar að
auki var fæðingardagur þess
ekki nema sex mánuðum
eftir að Hóraz kom til
Honolulu. En íburt séð frá
þessu var sagan rómantisk.
Þegar hann úr þessari
sögu fór yfir í langa tölu
um það, hve ungar konur
gætu lært mikið um heims-
ins háttu af gömlum heims-
mönnum, þá andvarpaði
ég, því að ég sá, að hann
hugsaði um mig sem svefn-
herbergis en ekki málverka-
safnsskihut. Pétur yrði að
láta sér nægja ljósmynd, ef
hann geymdi eina.
Undankoma mín, eins og
á stóð, var auðveld. Hún er
það alltaf við menn, sem eru
gagnteknir af fegurðardýrk-
un; ef konan er nógu auð-
mjúk til þess að gera sér
ljóst, að þeir líta á hana
sem lítið eitt spennandi en
sólarlag, og ekkert sem
jafna megi við vel unnið
skraut.
Hóraz átti í vinnustofunni
hið alfallegast skrifborð úr
hlyni, sem ég hafði nokkurn
tíma séð. Hlutföllin voru
dásamleg í því og ellin
hafði ljáð því þetta sambland
af flauelsmýkt og silkigljá,
sem ekki er hægt að eftir-
líkja.
Eg byrjaði að dást að
borðinu. Eg talaði eins skipu
samlega um það og ég gat.
Brátt var Hóraz niðursokk-
inn að skoða. það og strjúka
því af sömu ást og augu hans
höfðu áður dvalið á herðun-
um á mér.
Þegar mér 'hafði tekizt að
beina' allri athygli hans að
skrifborðinu, sagði ég, að ég
væri sársvöng. Maðurinn
kunni sig. Hann fór með mig
að borða, en staðnæmdist lit-
ið eitt til að bölva hinni ó-
fullgerðu mynd sinni af
spönsku stúlkunni um leið
og við fórum út.
Klukkan eitt um morgun.
Eg hafði skemmt mér
prýðilega hingað til. Hóraz
var geni, og ég hafði hitt
svo fá geni meðal liinna hálf-
frægu. Hann hafði talað í
fimm klukkustundir óslitið,
en þó mátt vera að að sporð-
renna tröllauknum kvöldverði
og heilli ámu af víni — um
málverk og konur og list og
konur og líf og konur, sem
ætlaðar voru manninum tii
huggunar.
Eg var að reyna að muna
allt, sem hann sagði um mál-
aralist, handa Nat, ég gat
tæplega haldið höfðinu upp-
réttu. Hann var þrjátíu árum
eldri en ég en hafði fjórum
sinnum meiri lífsþrótt.
Samt sem áður, fannst
mér að ofboðlítið meira að
éta mundi áreiðanlega senda
hann inn á draumalöndin,
það sem eftir væri nætur,
svo að ég dröslaði honum til
Childs, undir því yfirskin,
að mig sárlangaði í einn bolla
af Childs kaffi. Ef Hóraz
kæmist heim til mín og væri
enn sjálfbjarga, þá gat ég
ekki reitt mig á aðstoð Lús-
íu. Það var ekki víst hún
kæmi fyrir dögun. Svo að ég
reyndi að biðja um eggja-
köku og grænmetissalat
handa honum. Hann innbyrti
það hvorttveggja án sýni-
legra erfiðismuna.
Tíu manneskjur köstuðu
k\'3ðju á mig en ekki einn
slóst í félag með okkur. Og
Hóraz var búinn að finna
það út, að ég væri hreint og
beint lostug. (Enginn annar
hafði nokkum tímann sagt
það og ég efaðist um dóm-
greind hans. Eg vó aðeins
Í125 pund núna, og það er
jekki lostugt á neinn mæli-
i kvarða).
Eg leit í kringum mig, en
það var ekkert skrifborð úr
hlyni handa Horaz í Childs,
sem hann gæti rannsakað í
stað þess að rannsaka mig.
Svo að ég lét hann ná í bíl
og stakk upp á bílferð, en
komst að því innan fimm
mínútna, að það væri eins
gott að lofa honum að fara
með mig heim, og sagði: „Við
skulum fara heim.“
Klukkan tvö um nótt:
Eg beið, meðan Horaz
borgaði bilstjóranum, og lét
hreint og svalt næturloftið
blása um andlit mér, meðan
vetrar tunglið, fjarlægt og
eyðilegt skein á háar, dimm-
ar byggingar og mannautt,
grátt svæðið og Horaz og
bílstjórann og mig. Og það
kom yfir mig enn einu sinni
eitt augnablik sú tilfinning,
að New York væri yfir leitt
fallegur dvalarstaður, hvað
sem kæmi fyrir mig, sem!
byggi í henni — huggandij
tilfinning, sem hafði komið
yfir ínig nokkrum sinnum
upp á síðkastið, þegar ég
hætti að líta til fólks eftir
huggun.
Horaz þrammaði rösklega
á eftir mér upp stigann. Mér
leið verr með hverju þrepi
sem ofar dró. Eg vildi ekki,
að hann dveldist þar, gat
ekki fundið neina góða af-
sökun á því að ég bæði hann
að fara og opnaði dyrnar.
Eg settist í lítinn stól, svo
að Horaz yrði að setjast á
dívaninn andspænis; kveikti
í sígarettu og óskaði, að ég
gæti farið eitthvað og sofið
í heilan mánuð.
Hóraz settist þunglama-
lega.
Eg beið eftir að hann byrj-
aði á hverju, þvi, sem hann
hugðist byrja.
„Unga kona,“ sagði hann
(Líkast til var hann nú sem
næst því að vera drukkinn,
svo hann myndi ei hvað ég
hét).“ Þegar ég hitti yður,
hélt ég að þér væruð greind-
ar, af því að þér hafið hið
rétta höfuðlag.“
Eg brosti. Hann ætlaði að
verða frumlegur — jæja, ég
hafði mátt búazt við því af
honum.
„Þér eruð samt ekki greind
ar, annars mundu þér kunna
betur að meta en vér virðist.
gera aðdáun manns, sem er
eins mikill kvenþekkjari og
ég. Ef til viil kjósið þér held-
ur óreynda, fallega drengi -“
(Ó, honum sárnaði að vera
gamall, var það? Nú gat ég
ekki sent hann heim. Honum
mundi finnast hann svo —
búinn að vera. Það var ekki
sanngjarnt af aðstoðar skrif-
stofustýru að láta miltinn
málara finnast hann vera —
búinn að vera).
„Mér finnst þér hafa gert
mér mikinn heiður að helga
mér heilt kvoíd, Horaz.“
Jón Reykvíkingur
Framhald af 3. síðu.
skiptir í því sambandi ekki
mestu niá!i, þó nokkru skipti
það, að sögumaður var niarg
sektaður gestur lögreglunn-
ar og ofurölvi um það leyti,
sem sagan átti að gerast.
Enn fæðast Gunnarar
Lambasynir meðal vor, en
nokkur huggun er þó, að
þetta nýja manndæmi slíkr-
ar tegundar skyldi vera úr
Þjóðvarnarflokknum.
Hann íóe ekki
réitlættnr heim
Þess er engin þörf að rekja
lengur aursporin, sem liggja
eftir endilöngum dálkum
Þjóðvarnar, mánudaginn 25.
apríl. Það munu allir sjá,
sem sjáandi eru, og allir
lieyra, sem heyrandi eru og
skilja, að ritnefnd Þjóðvarn-
ar hefur sízt af öllu ástæðu
til að þakka guði fyrir, að
þeir séu ekki eins og aðrir
menn, þegar komið er á vett
vang bfaðanna.
1 blaði þeirra er að finna
ef til vill ennþá Iúalegri og
smáskítlegri sparðatíning,
þegar um er að ræða að
mannskemma. andstæðinginn,
en venjulegast gerist í öðr-
um blöðum. Það er greinileg-
ast, að þessir menn svífast
ekki margs. Og einmitt þetta
að bera það á borð, að það
skipti í tvö horn um þeirra
málflutning og annarra, er
ákaflega algengt í öllum
blöðum. Hvert blað þykist
bezt, Iieiðarlegast og sann-
gjarnast, eins og Þjóðvarnar
menn eru jafnvel að orð-
bragði og baráttuaðferðum
enn lítilsigklari en sumir aðr
ir, svo eru þeir líkir öðrum
um að þykjast sjálfir beztir.
Það þýðir ekki að ganga
upp í helgidóminn með slíkar
ávirðingar á baki til annars
en þess að gera hið sama og
tollheimíumaðurinn, að biðja
sér Iíknar. En séra Sigur-
björn vill heldur feta í fót-
spor hinns mannsins, sem
geið er um í dæmisögunni.
Hann velur sér að „treysta
sjálfum sér, að hann sé rétt
látur og fyrirlítur aðra.“
Og þessi maður fór ekki
réttlættur heim.