Mánudagsblaðið - 13.03.1950, Blaðsíða 6

ö
--- - MÁNUDACrSBLABIÐ . Mánudaeurínn 13. marz 1950.
...... ■■ ; »!-j'hi .. .n -■vw. - .uw.---..P .. . . ....*w
eru jafnvel þjónarnir annars liug-
ar.“ ~rrr, Poirot liristi höfuSið til
áherzlu. .,^/fáÍijS hlvtur án xifa að
vera rnjög mikils vert. Já, þaö er
eins og mér datr í hug! Hér kem-
ur lögreglan." :
Tveir menn komu rétt í þessu
jnn í hótelið, annar í einkennis-
búningi, hinn klæddur sem borg-
ari. I>eir töluðu við vikapiltinn,
og var strax vísað upp á loft. —
Fám mtnútum síðar kom sami
drensjur niður til okkar.
„Opalsenshjónin biðja að heilsa
ykkur og biðja ykkur að koma
upp.“'
Poirot stökk fimlega á fætur.
Það var rétt eins og hann hefði
verið að bíða boðanna. E<r fór
o
mpð honum.
Herbqrgi t Opalscns-hjónantia
vqru á fyrstu hæð. Þegar dreng-
ur hafði barið, fór hann, og við
fórum inn. Þar var undarlegt um
að litast. Þetta var svefnherbergi
frú Opalsens, og hallaðist frúin
sjálf aftur í stól, er stóð-á;miðju
gólfi og hágrét. Hún var undar-
leg á að líta: Tárin böfðu gert
sund í andfitsfarðatín,’“senr' h'úri
hafði borið mjög þykkt framán í
sig. Opalsen skálmaði reiðilega
fram og aftur urri herbergið. En
lögregluþjónarnir tveir stóðu á
miðju gólfi með vasábækurnar í
hendinni. Herbcrgisþernan var
dauðhrædd á svipinn og stóð við
arininn. pg Kjnum mégin í her-
bérginu stóð frönsk stúlka, ber-
sýnilega yinnustúlka frú Opal-
sens. Hún var að gráta og fórna
höndunum, hvorttveggja mcð
sama ákafanum sem frúin sjálf.
Inn í þctta svefnhcrbergi stik-
aði nú Poirot, uppstrokinn og
brosandi. Frúin stökk á fætur og
skundaði til hans með meira fjöri
en búazt hefði mátt við af jafn-
holdugri konu.
„Hann Ed getur sagt, hvað
hann vill, en ég trúi á heppni.
Það var ákveðið af örlögum, að
ég skyldi kynnast yður í kvöld
á þann hátt, sem ég gerði, og
ég trúi því, ,að enginn finni perl-
urnar mínar, ef yður tekst það
ekki.“
„Vcrið þér róleg, frú,“ sagði
Poirot og klappaði á hönd henni
til að gcra hana rólega. „Verið
hughraust. Hercule Poirot mun
hjálpa yður.“
ppalsejæsneri sér til lögreglu-
foringjans. „Þér hafið vonandi
ekkert á móti því', að ég fái þenn-
an mann í lið með yður?“
„Ekki hót,“ svaraði hann kur-
teislcga, cn rétt eins og honum
stæði alveg á sama, hvorum meg-
in hryggjar hann lægi. „Kannske
að frúin segi okkur söguna, því að
nú líður henni betur,“ sagði Poi-
rot.
Erú Opalsen leit vandræðalega
á Poirot. Hann lciddi hana að
stól og lét haná setjast.
'i „Setjist þcr, frú, og segið okk-
ur alla söguna, en verið þér ró-
leg.“
Eftir þessa áskorun, þurrkaði

1

FRAMHALDSSAGA:
2.
eftir Agatha Christie
ar þér fóruð niður, og að síðan jeftir skærum. Þá hlýtur hún að
hafi stúLkan ekki fatið úr her- hafa gert það.“
berp-inu?“
frú Opalsen sér um augun og hóf-
söguna.
„Eg fór upp eftir miðdegis-
verð til þess að sækja perlurnar
og sýna þær Poirot. Herbergis-
þernan og Celestinc voru báðar
í herberginu eins og venjulega—“
„Afsakið, frú, en hvað eigið
þér við með ,yvenjulegá“?“ '
Ópalsen skýrði það.
„Eg hef gert mér það að reglu,
að láta engan koma inn í þetta
herbergi, nema Celestine, stúlk-
an mín, sé þar líka. Herbergis-
þef'nán fékur til í herbcrgirtu á
morgnana, en Celestine er við-
stödd, og kemur eftir miðdcgis-
verð til að taka öfan af rúmunum,
.. ; «4 yv ' :' . ' 1 - • ■ J
og er þá hin stúlkan ltka við-
stödd, öðrum stundum kcmur
hún hingað aldrei.“
„Jæja, eins og ég var að segja,“
hélt frú Ópalsen áfram, „kom ég
upp. Eg gekk að skúffunni
héf.na — og hún benti. á neðstu
’skúffuna hægra megin búnings-
borðsins, tók upp gimsteinaskrín-
ið og opnaði það. Allt yirtist cins
pg /enjulcga — en perlurnar voru
þarna ekki.“
Lögregluforinginn hafði verið
önnum kafinn við að skrifa í vasa
bókina. „Hvenær sáuð þér þær
síðast?“ spurði hann.
„Þær voru hérna, þegar ég fór
niðiir að borða.“
„Þér cruð viss um það?“
„Alveg viss. Eg var ekki viss
um, hvort ég ætti að vcra með þær
í þetta sinn, cn að lokum ákvað
ég að vcra með smaragðana, svo
ég lét perlurnar aftur í gimsteina-
skrínið."
„Og þér læstuð gimsteinaskrín
inu?“
„Það gerði ég. Eg hef lykilinn
á bandi um hálsinn,“ og hún
sýndi honum hann um leið og
hún sagði þetta.
Lögrcgluforinginn athugaði
hann og yppti öxlum.
; „Þjófurinn hlýtur að. hafa haft
annan lykil., Það.er syq.saiT; ekki j
erfitt. Læsingin er ósköp ein-
föld. Hvað gerðuð þér, þegar
þér höfðuðu læst gimsteinaskrín-
inu?“
„Eg stakk því aftur í neðstu
skúffuna, þar sem ég geymi það
ætíð.“
„Þér læstuð ekki skúffunni?“
„Nci. Eg geri það aldrci. —
Stúlkan mín bíður í herberginu,
þangað til ég kem upp., svo ekki
iþarf,að læsa.“
Lögregluforinginn varð alvar-
legri á svipinn.
Það var eins og Celestine yrði
allt í einu ljóst, hve hörmuleg að-
staða hennar var, því að hún rak
upp ægilegt hljóð, og varpaði sér
í fang Poirots, og ruddi fram úr
sér stórflóði af sundurlausum
frönskum orðum.
Uppástungan var svívirðileg!
Að hún skyldi vera grunuð um
að stela frá frúnni!, Það var al-
kunna, að lögreglan var ótrúlega
heimsk. En Poirot, sem var
franskur —
. „Belgiski}r,“ skaut Poirot inn
í, en Celestine hirti ekkert um þá
leiðréttingu.
Poirot mundi ekki standa hjá
aðgerðalaus, og hlusta á, að hún
væri ranglega borin sökum, en
ókindin, herbergisþernan slyppi
frí. Henni hefði aldrei geðjast að
henni, rauður, framur stelpu-
skratti, fædd þjófakind., Hún
hafði alltaf sagt, að hún væri ekki
ráðvönd, og hafði gefið henni
nánar gætur, þegar hún var að
taka til í herbergi frúarinnar! —
Það væri bezt, að lögreglu-þorsk-
hausarnir leituðu á henni, furðu-
legt mundi það vera, ef þeir
fyndu ekki perlurnar á henni!
Þótt Celestine bæri mjög óðan
á, meðan hún lét þessa dælu
ganga á frönsku, hafði hun
skreytt hana með miklu pati, og
herbergisþernan skildi að minnsta
kosti nokkuð af þessu. Hún roðn-
aði og varð reiðileg á svipinn.
„Ef þessi erlendi kvenmaður
cr að segja, að ég hafi tekið perl-
urnar, þá er það lýgi! hropaði
hún með ákafa. „Eg sá þær ekki
einu sinni.“
„Leitið þið á henni!“ æpti hún.
„Þið skuluð sanna, að þetta er
eins og ég segi.“
„Þú crt lygari, heyrirðu það?“
sagði herbergisþernan og réðst
á móti henni. „Þú stalst þeim
sjálf og yilt svo koma því á nrig.
Hva, ég var í herberginu aðeins
um þrjár mínútur, áður en frú-
in kom upp, og þá hafðir þú set-
ið hér allan tímann, eins og þú
gerir alltaf, eins og þegar köttur
situr um mús.“
Lögregluforinginn leit spyrj-
andi á Cclestine: „Er þetta satt?
Fórstu aldrei úr herberginu?
„Eg skildi hana eiginlcga ekki
eftir eina,“ sagði Celestine; eins
og henrii væri þvert um geð að
játa þetta. „En ég fór inn í hej-
bergið mitt gcgnum millidyrnar
—- í annað skiptið eftir bóriiull-
og í hitt skiptið
„Þu varzt ekki minutu í
burtu,“ svaraði herbergisþernan
reiðilega. ,‘,Eg skauzt aðeins inn
og svo út aftur. Eg yrðii fegin, ef
lögreglan vildi leita á mér. Eg
hef ekkert að hræðast.“
A þessui'augnabliki var barið
að dyrum. Lögregluforinginn fór
til dyra'. Það birti yfir honum,
þegar hánri sá, hver það var.
„Já, þetta var nú heldur en
ekki heppni. Eg sendi eftir einni
af rannsóknarstúlkunum okkar
til að leita á stúlkunum hérna og
hún var að koma rétt núna. —
Kannske þér viljið gera svo vel
að fara inn í næsta herbergi?“
Hánn leit á herbergisþernuna
(og hún stiklaði yfir þröskuldinn,
hnikkti til höfðinu og leitarkonan
fylgdi fast á eftir henni.
Franska stúlkan hafði hnigið
niður á stól kjökrandi. Poirot var
áð svipast um í herberginu.
,• „Hvert vita þessar dyr?“ spurði
hann og kinkaði kolli að hurð-
inrii, sem nárst var glugganúm.
„Inn í næsta herbergi, held
ég,“ sagði lögregluforinginn. —
„Þær eru lokaðar að innanverðu.“
Poirot gekk að þeim og reyndi
þær. Því næst hleypti hann frá
Iokunum og reyndi aftur.
„Og á hinni hliðinni líka,“
sagði hann. „Þá er því lokið.“
Hann gekk út að glugganum
og athugaði þá alla.
„Og aftur ekki neitt. Ekki
einu sinni svalir utan á.“
, Jafnvel þótt þær væru,“ sagði
lögregluforinginn hranalega, „þá
sé ég ekki, hvernig það ætti að
vera okkur að gagni, hafi stúlkan
aldrei farið úr herberginu."
„Auðvitað,“ sagði Poirot og
brá ekki hót. „Þar sem ungfrúin
er viss um, að hún hefur ekki
farið úr herberginu, þá ■—“
Þá var hann truflaður, því að
hcrbcrgisþernan kom inn óg rann
sóknarkoria lögreglunnar.
„Ekkert,“ ' ságði hiri j síðat'
nefnda.
„Ég skyldi nú halda síður,"
sagði herbergisþernan og suddaði
öll af dyggðum.
„Og þessi franska stelpuskjáta
ætti að skammast sín fyrir að
sverta mannorð heiðvirðrar
stúlku.“
„Svona, svona, stúlka mín. —
Þetta er nóg,“ sagði lögreglufor-
inginn og opnaði hurðina. „Erig-
inn gniriar yður. Nii getið þér
farið og tekið aftur til vinnu.“
Herbergisþcrnan fór út, þótt
henni væri það þvert um geð.
„Ætlið þið að íeita. á hénni?“
spurði hún og bénti á Celestiné.;
„Já, já!“ óg.lokáði hurðinni á
eftir henni og sneri lyklinuíu.
Eftir fáar mínútur kom hún aft-
■
ur. Ekkert hafði furidizt á henni;
Lögregluforinginn varð alvar-
legri á svipinn.
,,Eg er hræddur urn, að ég
verði samt að biðja yðrir að komá.
á stöðina með mér.“ Hann speri
sér að frú Ópalsen: „Mér þykir
það lcitt, frú, en allar ukúr benda
í þessa átt. Ef hún hefur þá ekki
á sér, þá eru þeir faldir einhvers
staðar í herberginu.“
Celestine rak upp ógurlegt
hljóð, og hélt sér'í handlegginn á
Poirot. En hann laut að henni og
hvíslaði einhverju í eyra henni.
Hún lcit framan í hariri efablarid-
in.
„Já, já, barnið mitt. Eg segi
yður það satt, að bezt er að veita
enga mótstöðu.11 Svo sneri hann
sér að lögreglufulltrúanum. —
„Leyfið þér þetta? Smátilraun —
einungis fyrir sjálfan mig.“
„Það er undir því komið, hver
hún er,“ svaraði lögreglrifulltrú-
inn.
Poirot’ávarpaði Celestine enn
einu sirini.
„Þér sögðuð íriér, að þér hefð-
uð farið inn í herbergið )'ðár til
þéss að sækja spólu með bómull-
arþræði. Hvar var hún?“
„Á kommóðunni,“ sagði hún.
„Og skæriri?“
„Líka þar.“
„Munduð þér hafa mikið fyrir
því, ungfrú, að fara þahgað cins
og þér gerðuð áður. Þer sátuð
hérna við vinnu yðar, segið þér?“
Celestine settist, en þegar Poi-
rot gaf henni bendingu, stóð hún
upp og fór inn í næsta herbergi,
tók dótið af kommóðunni, og
kom svo aftur.
Poirot gætti jöfnum höndum
að stúlkunni og á úr, sem hann
hélt á í hendi sér.
„Og aftur, ungfrú.“
Þegar síðari ferðinní var lok-
ið, þá skrifaði hann eitthvað í
vasabókina sína, og stakk úrinu
í vasa sinn.
„Þakka yður fyrir, ungfrú, og
yður líka, lögregluforingi, fyrir
kurteisi yðar, og hann hneigði
sig fyrir honum.
Lögregluforingjanum virtist
hálfpartinn skemmt af þessari
kurteisi. Celestine fór út hágrát-
andi og með henni konan frá lög-
Hyglunni og borgaralega klæddur
lögregluþjónn.
Því næst afsakaði lögreglufull-
trúinn sig stuttlega fyrir frú Ópal
sen og tók svo til að leita í her-
berginu. Hann dró út skúffur,
opnaði skápa, reif upp allt rúm-
ið, barði í gólfið. Ópalsen horfði
á, cfablandinn á svipinn.
„Þér haldið í sannleika, að
þér finnið þá?“
Auglýsið í
Mánudagsblaðinu
,,Á ég að skilja það svo, að
gimsteinarnir hafi verið þar, þeg- ‘argarnsspólu,