Mánudagsblaðið - 31.07.1950, Blaðsíða 5

Mánudagur 31. júlí 1950
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
3
Handaskön
Það er annars merkilegt,
hvað fólk getur, óátalið, koru-
izt upp með hér í henni
Reykjavík. Hér má ekki gagn
rýna lélega vinnu eða fram-
leiðslu, heldur er það hefð að
froðufella af hrifningu yfir
hvaða „skitti“ sem er, og
hvaða hroðvirkni sem er —
bara af því að íslendingar
hafa framkvæmt það. Gerist
maður svo djarfur að gagn-
rýna nokkuð, þá er æpt upp
um, að það sé „atvinnurógur“.
Af þessu stafar svo að sjálf-
sögðu það, að fólk kemst upp
með það, að hafa fé út úr
manni fyrir lélega eða einskis-
nýta vinnu.
Eg held, að það væri óhætt
að segja, að Reykjavík er
borgin, þar sem ekki er hægt
að fá viðgerð á nokkrum hlut
með góðu lagi. Biðji maður
faglærða menn að gera við
eitthvað fyt ir sig, er engu lík-
ara en að maður sé að biðja
þá að gefa sér gull. Það segir
sig sjálft, að slíkt er í frekara
lagi óheppilegt hér hjá okkur,
þar sem ekkert fæst og menn
verða að nýta vel það, sem
þeir eiga.
Auðvitað er það alkunna,
að t. d. vantar bæði stoppu-
garn og aðra smávöru í búð-
irnar, sem gera mönnum
kleift að viðhalda görmum
sínum. Og nú þegar sífellt er
verið að prédika fyrir okkur
að spara, þar sem landið er
hvort eð er á kúpunni, þá er
það eiginlega einkar skrítin
pólitík að gera fólki ókleift
með öllu að viðhalda því, sem
það á fyrir.
Nú ætla ég að gerast svo
frek að gefa einni „atvinnu-
grein“, ef svo mætti að orði
komast, til tevatns síns. Hún
á það svo sannarlega skilið,
og er ég bara mest hissa á
því, að ekki skuli vera fyrir
löngu búið að segja viðkom-
andi aðilum til syndanna á
opinberum vettvangi, svo að
þeir geti séð að sér og bætt
ráð sitt.
Eg á hér við hinar svoköll-
uðu „fataviðgerðir" bæjarins.
Mér hefur borizt bréf frá
konu, sem kvartar sáran yfir
lélegri vinnu þessara stofn-
ana og frábærlega háu verði.
Bréf þetta kom eins og kallað,
því að sjálf hef ég nýlega átt
viðtal við eina af þessum
„fataviðgerðum" og var þeg-
ar búin að ákveða að láta þær
fá það óþvegið sem allra, allra
fyrst.
Það segir sig sjálft, að fata-
viðgerðir eru bráðnauðsyn-
legar stofnanir. Þær ættu að
vera þannig, að einhleypir
menn og aðrir, sem hvorki
hafa tíma né getu til þess að
gera vel við föt sín, gætu þar
fengið fyrata flokks viðgerðir
og væri þá vandað svo til vinn
unnar sem framast er unnt.
„Fataviðgerðirnar" héma
auglýsa „vandaða vinnu“.
Satt að segja ættu þær að
auglýsa „vandaða vinnu“ inn-
an gæsalappa, eins og ég
skrifa það, því að vinna þeirra
er mildast sagt, hreinasta
handaskömm.
Sem dæmi um það, að ég
fer hér með rétt mál, skal ég
segja ykkur frá viðskiptum
mínum við eina „fatavirð-
gerðina."
Eg á gamla röndótta dragt.
Dragt þessi hefur verið mín
uppáhaldsflík í langan tíma
og þar eð hún nú var orðin
slitin á alnbogunum, hugði ég
mér gott til glóðarinnar að
láta bæta hana vel og nota
hana síðan í ferðalög og því-
umlíkt. Eg bjóst að sjálfsögðu
við ,að „fataviðgerð“ mundi
geta gert þetta miklu betur
en ég sjálf og ákvað því að
kosta upp á klössun á dragt-
argreyinu, — og gerði ráð
fyrir að fá hana fautafína til
baka. Eg átti afgang af efn-
inu og fór því með hann með
mér og bauð þeim að nota í
bæfcur.
Á tilsettum tíma fór ég að
sækja listaverkið, — var að
fara úr bænum morguninn eft
ir og hugði gott til dragtar-
innar góðu.
Og nú skal ég reyna að lýsa
aðkomunni: Þennan tiltölu-
lega stóra efnisbút, sem ég
hafði komið með, höfðu mann
eskjurnar auðsjáanlega byrj-
að á' að klippa niður í smá-
pjötíur, því að í staðinn fyrir
að set ja eina heila bót á hvorn
olnboga höfðu þau aukið sam
an tvær pjötlur! Og ekki nóg
með það. Þar eð dragtin er
röndótt, hafði ég haldið, að
ennþá auðveldara hlyti það
að vera að bæta hana, svo að
lítið bæri á. En þessar „út-
lærðu“ viðgerðardömur höfðu
látið rendurnar snúa þvers-
um í bótunum, hvarímóti þær
snúa langsum í jakkanum!
Nú heyri ég ykkur í anda
segja: „Nei, þetta er ekki
hægt. Svona vitlaus er ekki
nokkur manneskja!“ En þetta
er nú satt samt.
Þegar stúlkan sýndi mér
verksummerkin á mínum heitt
elskaða jakka, var ég svo dol-
fallin, að ég mátti ekki mæla
(aldrei þessu vant!).
Stúlkan leit á snepilinn, sem
nældur var í veslings jakkan
minn og mælti: „Já, þetta
verða víst sjötíu krónur!“
Þá fékk ég málið! Orðin
streymdu af vörum mér, með
álíka krafti og tekinn væri
tappi úr kampavínsflösku.
Eg fræddi hana á því, að þeg-
ar ég var tólf ára, hefði ég
kunnað að bæta miklu betur
en þetta. Eg tilkynnti henni,
að þessi handaskömm væri á
borð við það að smákrakki
hefði verið að leika sér að því
að gera þetta sem verst, —
— og upplýsti hana um, að
systurdóttir mín, sem er sex
ára, mundi hafa getað gert
þetta betur, — hvað þá held-
ur ég!! Eg spurði hana, hvort
þær, sem þarna störfuðu,
hefðu svo sérkennilega ónátt-
úrulega kýmnigáfu, að þeim
þætti það fyndið að reyna að
gera sem verst við föt manna,
til þess að komast að raun um
það, hvort þeir væru svo vit-
lausir að láta bjóða sér slíka
ómynd — og borga drjúgan
skilding fyrir! Eða hvað o.
s. frv.
‘ Þegar ég var búin að hóta
málaferlum og Víkverja, rauk
ég út og skellti hurðum. Og
borgaði ekki sjötíu aura —
hvað þá heldur sjötíu krónur!
Það mætti segja mér það,
að stúlkugreyið hafi lagzt í
rúmið á eftir af tauga-sjokki.
En það verður nú að hafa
það.
Og svo að ég segi söguna
til enda: Efnisbútinn, sem ég
átti, höfðu þær klippt svo
rækilega niður, að þegar ég
kom heim og fór að athuga
það, hvort ég gæti ekki lag-
fært þetta sjálf (og látið a. m.
k. rendurnar snúa rétt!) kom
upp úr kafinu, að ekki var til
nóg í slíka bót.
Jakkinn er rnér því algjör-
lega ónýtur, því að ekki fer
ég að ganga í honum svona
illa viðgerðum! Fólk gæti
haldið, að ég hefði sjálf gert
við liann og ég væri svona
mikil ekkisen ómynd í hönd-
unum!
Þegar ég hafði fengið bréf-
ið frá konunni, sem segir að
,,fataviðgerð“ hafi eyðilagt
algjörlega kápu af dóttur
hennar og tvenn nýtileg föt
af manni hennar og heimtaði
of f jár fyrir vikið, fór ég að
kynna mér þetta nánar, —
með mína eigin reynslu í huga.
Og allstaðar er sama sagan.
Viðgerðirnar eru illa unnar og
’ verðið gífurlegt. Kunningja-
kona mín ein sagði mér af því,
að „fataviðgerð" hefði gjör- j
eyðilagt þrennar buxur af i
manni hennar, alveg að á-
stæðulausu. En hún borgaði
þegjandi og hljóðalaust fyrir
skemmdarstarfsemina, kján-
inn sá ama, og það er einmitt
það, sem flestir gera, og þess-
vegna komast þessar stofnan-
ir upp með það að vinna illa
fyrir mikinn pening.
Við eigum að þverneita að
taka við og borga fyrir svona
viðgerðir. Við eigum ekki að
líða þessu fólki það, að eyði-
leggja föt okkar og heimta of
f jár fyrir.Að þessar hroðvirkn
issjoppur skuli þrífast hér í
bæ, ber þess einungis vitni, að
við kunnum ekki að gera
greinarmun á góðri og lélegri
vinnu, og er það því bæði okk-
ur og (ekki sízt) þeim sjálf-
um til háborinnar skammar!
Svo sannarlega ætti að vera
eftirlit með því, að fólk það,
sem setur upp fataviðgerðar-
stofur, kunni að minnsta kosti
undirstöðuatriðin í sauma-
skap. Eins og er, álít ég það
víðs f jarri.
Enginn þessara „fatavið-.
gerða“, sem ég hér kasta hnúi
um að, tekur að sér að kúnst-
stoppa. Hér í bæ liafa undan*
farin ár stundum verið konur^
sem taka að sér að gera „ó-
sýnilega“ við fatnað fólks^
sem sé kúnststoppa. En af ein,
hverjum óskiljanlegum ástæð-
um hafa þær allar gefizt upp,
en þó get ég sagt, af mínum
eigin viðskiptum við konur
þessar, að vinna þeirra var
óaðfinnanleg.
Ef nú einhver þessara
kvenna gæti verið það snið-
ug að setja upp „fataviðgerð11,
sem gerði smekklega og vel
við föt manna, þá er ég ekki
í nokkrum vafa um það, að
sú stofnun mundi verða vin-
sæl með afbrigðum — og viss
er ég um, að þéna mætti dr júg
an skilding á henni.
Slík fyrsta flokks fatavið-
gerði mundi gera það að verk-
um að enginn mundi verzla við
þær fimmta flokks „fatavið-
gerðir“, sem nú eru við lýði,
og mundu þær því lognast út
af og deyja Drottni sínum.
Sem og réttmætt er.
Framhald á 8. síðu.
AUGLYSING
Hér með tilkynnist heiðruðum viðskiptamönn-
um vorum, að afgreiðslumenn vorir í London, Messrs.
MeGregor, Gow & Holland Ltd., hafa fyrir skömmu
flutt í ný húsakynni, og er hið nýja heimilisfang
þeirra:
16, St. Helen’s Blace Londoa E. C. 3.
Símnefni afgreiðslumannanna verður eftir 3em
áður EASTWARDLY, LONDON, en símanúmer
verður hins vegar London Wall 7500 (25 línur).
Virðingarfyllst,
H. F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS.
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
fæst á eftirtöldum stöðum úti á landi:
Bókaverzlun Böðvars, Hafnarfirði.
Akureyri: Verzlun Axels Kristjánssonar, Bókabúð
Pálma H. Jónssonar.
Akranes: Andrés Nielsson, bókaverzlun.
Keflavík: Verzlun Helga S. Jónssonar.
Selfossi: S. Ó. Ólafsson & Co.
Hveragerði: Verzlunin Reykjafosa.
Vestmannaeyjum: Verzlun Björns Guðmundssonar.
IsafirðL Jónas Tómasson, bóksalL
Siglufirði: Hannes Jónsson, bókaverzlun.
Bókaverzlun Lárusar Blöndals, Siglufirði.
Auk þes er blaðið selt í helztu bókabúðum
Reykjavíkur — greiðasölustöðum og öðrum blað-
sölustöðum.
Þeir, sem beðið hafa um árgang Mánudags-
blaðsins 1949, eru vinsamlega beðnir að hringja
í síma 3975.