Mánudagsblaðið - 31.07.1950, Blaðsíða 8

r
Framhald af 5. síðu.
„Helgur" sfaSur
Þegar það þarfafyrirtæki
yar á döfinni, að breikka
Lækjargötuna, komu upp
ýmsar raddir um það, að ekki
mætti skerða hinn sögulega
blett, Menntaskólatúnið. Man
ég ekki betur en að rektor
sjálfur og aðrir Skrifuðu í
blöðin um þessa fyrirhuguðu
svívirðu og vanhelgun.
Svo fór, að Lækjargatan
var breikkuð saxnt, sem bet-
ur fer. En áhugi hinna ýmsu
fyrir því að halda Mennta-
skólatúninu óskertu, — og þá
líklega velhirtu líka ? -— hefur
gufað skyndilega upp eins og
dögg fyrir sólu. Eða. hvar er
nú þeirra heilaga vandiæt-
ing?
Menntaskólatúnið er nú
ljótara en nokkru sinni fyrr,
og er það nú enn meira áber-
andi en fyrr, þar eð gatan er
orðin svona fautafín fyrir
neðan.
Ekki man ég til þess, að
nokkru sinni hafi verið hlynnt
að Menntaskólatúninu, þess-
um ,,helga“ stað, nema hvað
túnið var slegið einu sinni eða
tvisvar á sumri. Aldrei var
þáð sléttað, heldur var það
alla tið holótt og hnúskótt
rétt eins og það er enn þann
dag í dag, og aldrei datt
nokkrum manni í hug að
koma þar upp fallegum blóma
eða trjágróðri. Túnbrekkan
var almenn sleðabraut ung-
viðis bæjarins, og man ég ekki
til að nokkurntíma hefði ver-
ið amaztvið því, þótt við gerð-
um túnið að gljáandi svelli
vetur eftir vetur. Og vart
mun sú meðferð hafa bætt úr
skák.
Þó er rétt að geta þess, að
einu sinni voru settár niður
trjákrséklur meðfram girðing-
unni, en aldrei báru þær þess
merki, að nokkuð væri að
þeim hlynnt, enda fá þær nú
að deyja Drottni sínum í friði.
Sem sagt, það var ekki fyrr
en að það átti að breikka
Lækjargötuna, að þessir
menn voru gripnir óviðráðan-
legri ást á hinum vanhirta
'Sögublétti.
Nú skyldi maður halda, að
þegar þeir voru búnir að
vekja athygli á þessari ást
sinni og virðingu é bléttinum
með blaðaskrifum, hefðu þeir
séð sóma sinn í því að sýna
virðinguna í verki með að
hef jast handa og gera Menhta
skólalóðina fallega. En gangi
maður fram hjá Menntaskól-
anum, kemst maður að.raun
um, að þvi fer víðs f jarri.
Þegar hin óslétta Jjóta
brekka var gerð niður að
breikkaðri Lækjargötunni,
voru trjákræklurnar fluttar
jipp fyrir hana, og þar standa
þær nú hálfdauðar og krækl-
óttari en nokkru sinni fyrr
öllum gömlum og ungum
Menntskælingum og öðrum
bæjarbúum til megnustu van-
virðu. Ekki þarf að taka það
fram, að gamla túnið „hinn
helgi sögustaður", er alveg
jafn óræktarlegt og fyrr.
Hvernig getum við verið
þekkt fyrir þetta nú, þegar
allir bæjarbúar með Fegrun-
arfélagið í broddi fylkingar
eru einmitt að vakna af dval-
anum og eru farnir að hugsa
um að fegra og prýða bæinn ?
Það ætti að vera hægt að gera
Menntaskólalóðina fallega
með blóma og trjágróðri ekki
síður en aðra garða bæjarins.
Væri nú ekki góð hugmynd
fyrir rektor og aðra, sem
þykjast vilja láta sér annt um
þennan títtnefnda ,,scgustað“,
að sýna það i verki með því
að beita sér með oddi og egg
fyrir fegrun lóðarinnar, koma
þar upp fallegum trjám og
blómabeðum ? Alveg er ég
handviss um, að ungir og
gamlir nemendur skólans
mundu fúslega leggja þar lið
sitt til, annaðhvort meo fjár-
framlögum eða sjálfboða-
vinnu.
T. d. get ég getið þess hér,
að mörg skólasystkin mín og
aðrir, sem ég hef átt við tal
um þetta, hafa sagt, að þeir
mundu með ánægju vera til í
að vinna þar í sjálfboðavinnu.
Bekkimir gætu tekið sig sam-
an og gefið eitt dagsverk
bekkjarins, og gæti það orðið
skemmtilegt fyrir gömul
skólasystkini að hittast
þannig, en gamla skólanum
gerður greiði um leið.
Einhver jar raddir hafa ver-
ið uppi um það, að ekkert þýði
að setja niður blóm og tré á
Menntaskólatúninu. Það
mundi strax traðkað niður af
nemendum skólans. En þetta
finnst mér hljóta að vera ó-
verðskuldað vantraust á
krakkagreyjunum, því að
bágt á ég með að trúa því, að
nemendur Menntaskólans séu 1
meiri skríll en nemendur ann-
arra skóla. Eða litum t. d. á
hinn fagra garð í kringum
Menntaskólánn á Akureyri,
sem virðist þrífast hið bezta!
Sé það svo, að nemendur
Menntaskólans í Reykjavík
kunni ekki að umgangast
blómabeð og snyrtilegan
garð, þá er sannarlega kom-
inn tími til þess. að þeir læri
það! ,
Eins og er, er lóðin og van-
hirðing hennar okkur öllum
og bænum sjálfum til hábor-
innar skammar, og er þvf
nauðsynlegt að hafizt verði
handa til úrbóta eins fljótt
og unnt er á nokkum hátt.
CLIO.
Vígsla Borgar-
virkis
Framhald af 2. síðu.
lagni gera eina þolanlega
sneið úr þremur.
1 hinum tjöldunum var
verðið eftir því, og kostaði
ein pylsa og bjór krónur níu,
en harðsoðið egg tvær krón-
ur. Enn fleiri dæmi maétti
nefna um okurstarfsemi
greiðasalanna þarna, þó ekki
verði það gert að sinni.
Hátt á þriðja þúsund manns
sótti vígslu Borgarvirkis, svo
ætla má, að ekki hafi verið
tap á starfsemi félagsins, sem
um skemmtunina sá, Þeir,
sem forgöngu höfðu um end-
urreisn virkisins, hafa ef til
vill gert það af áhuga fvrir
sýslunni, en víst er um það,
að svona prangarastarfsemi
einstaklinganna hlýtur að
skapa sýslunni í heild leiðin-
legt og óverðskuldað orð.
R.ikið veitti félaginu styrk til
framkvæmdanna og að lík-
indum sýslan sjálf. Blöð og
útvarp hófu fagurgala for-
ráðamanna um fórnfýsi og
ræktarsemi „við gömlu heim-
kynnin“ upp til skýjanna.
Fjöldi manna trúir þessu og
leggur fé í dýrar ferðir til
þess að styrkja þessa virðing-
arverðu viðleitni.
En þegar á staðinn er kom-
ið, þá er ekki um annað að
ræða en auðvirðilega okur-
starfsemi, sem gerði þessa
góðu og gagnmerku hugsjón
að ömurlegum skrípaleik,
samboðnum því einu, sem
lægst er í mannlegu eðli.
Táknrænt dæmi um þann
blett, sem nokkrir einstakling-
ar settu á Húnvetninga, voru
'nokkrir ölkærir félagar, sem
sátu á virkisgarðinum og
köstuðu niður tómum brenni-
vínsflöskum og æptu: „Grípið
mörsiðrið piltar, hér er nóg
af eldsmeti“.
Ferðamaður....
Framhald af 1. síðu.
Eftir að hafa horft á starfs-
aðferðir Garðars Þormars og
Gunnars Þórðarsonar, bif-
reiðarstjóra, hjá Norðurleið-
um h.f. og heyrt umsögn
þeirra, sem ferðazt hafa með
þeim, þá er ekki annað hægt
en að hvetja menn að ferðast
með því félagi, sem hefur svo
frábæra menn í þjónustu
sinni.
—OO—
Konan: Margir þeirra
manna, sem ég vísaði frá, eru
nú orðnir ríkir menn. En það
ert þú ekki.“
Bóndinn: „Það er ástæðan“.
Mánu JagsblaSíð
Mánudagsþankar
Framhald af 3. síðu
armannaflokkinn íslenzka,
því á síðustu tímum hefur
sá flokkur tekið steínu,
sem gæti orðið okkur dýr-
keypt. Þessi flokkur hefur
hafnað samstarfi við aðra
borgaralega flokka í þjóð-
málunum og hefur nú enga
aðra viðleitni en þá að
reyna ' að auka fylgi
sitt og miðar allar
aðgerðir við það eitt. At-
kvæðaveiðarnar eru Iiins
vegar algerlega miðaðar
við kommúnistaflokkinn,
og má því segja, að þessir
rfeir flokkar vinni nú al-
gerlega saman að því að
koma á sem mestri ringul-
reið. Það nýjasta, sem ger-
ist í þessum efnum, er, að
Alþýðusamb. undir forystu
jafnaðarmanna reynir nú
að koma af stað sem
víðtækastri verkfallsöldu
í haust. Flokknum dettur
vitaskuld eklii í liug að
leita samstarfs við liið opin
bera um nauðsynlegar að-
gerðir til að FORÐA verk-
föllum í haust. Hann reyn-
ir ekkert slíkt, heldur æs-
ir til uppsagna á vinnu-
samningum í samkeppni
við konunúnista.
Það hefur mikið verið
um það talað, að ís-
lenzku jafnaðarmennirnir
væru miklir bitlingasegg-
ir. Víst er það rétt, að þeir
kunna á því gott lag að sjá
um sig í þeim efnum, en
aðrir flokkar eru sízt sak-
iausir af slíku heldur. En
stefnuleysi flokksins er þó
miklu verra en bitlingasýk-
in. Flokkurinn hefur ekki
birt neina ákveðna þjóð-
málasíefnu, sem miðuð er
við vandamál dagsins í dag.
Þegar flokkurinn sleppti
stjórnartaumunum, lét
hann sem það væri vegna
ágreinings út af dýrtíðar-
málunum, en lét þó alveg
farast fyrir að leggja fram
nokkrar tillögur til úrbóta.
Það eina, sem flokkurinn
gerði, var að gagnrýna
með almennum orðum að-
gerðir hinna, en greinilegar
tillögur komu aldrei fram.
Það er líka vitað, að flokk-
urinn fór ekki úr stjórn
vegna raunverulegs ágrein
ings út af dj'rtíðarmálun-
um, heldur vildi flokkurinn
leysa hendur sínar til þess
að geta stundað atkvæða-
veiðar, ef það mætti verða
til að stöðva hrun fíokks-
ins.
íslenzld jafnaðarmanna-
flokkurinn er lík í lest vorr-
ar stjóramálafleytu, og er
öll siglingin nógu óburðug,
þó ekki væri slíkur farmur
undir þiljurn. Og það má
segja, að "full heilindi fáist
ekki í borgaralegt stjóra-
málasamstarf hér á landi
frekar en annars staðar
fyrr en þessu líki hefur ver-
ið sökkt í djúpið með þeim
yfirsöng ua „nie mehr
Wiedersehen“, sem hæfi-
legur er.
Hegðun
íþréifantanna
Framhald af 7. síðu.
fari ekki líkt að og hinir út-
lendu íþróttamenn, er ég gat
um áður.
Eg hef nc-kkuð gagnrýnt
hegðun íþróttamanna og aðal-
iega bent á hið neikvæða í fari
þeirra. Það má þó enginn
skilja orð mín þannig, að ég
álíti alla íþróttamenn með
sama marki brennda.
Við eigum, sem betur fer,
marga sanna íþróttamenn,
sem við megum vera stoltir af,
en hinu er ekki að leyna, að
við eigum marga, sem gera
íþróttasamtökunum ógagn og
skömm með líferni sínu og
hegðun.
Við þurfum þvi að fara eins
að og læknir, grafast fyrir
meinið og síðan uppræta það.
Forystumönnum verður að
vera ljóst, ao þeir þurfa að
taka saman höndum af ein-
urð og fylgni og þvo hiirn
svarta blett af, sem ósannir
íþróttamenn hafa sett á hinn
hvita skjöld íþróttahreyfing-
rinnar. Þetta er hægt, en það
kostar auðvitað fómir.
En mikið skal til mikils
vinna.
Við megum ekki gleyma
því, að sæmd er í veði.
S. Þ.
Hámssfyrkir fil 4 ára
Menntamálaráð íslands hef-
ur nýlega veitt eftirtöldum
stúdentum námsstyrk til
f jögurra ára (f járlög 14. gr.
B. H. á.) : Bjarna Bjarnasymi
til náms .í heimspeki í Sví-
þjóð, Eyjólfi Kolbeins Hall-
dórssyni til náms í grísku í
Danmörku, Gunnari Her-
mannssyni til náms í húsa-
gerðarlist í Danmörku, Gunn
laugi Elíassyni til náms í efna
fræði í Danmörku, Stefáni Að
alsteinssyni til náms í búnað-
ai'vísindum í Noregi, Sverri
Júlíussyni tij náms í hagfræði
í Noregi, Þóreyju Sigurjóns- I
dóttur til náms í þýzku í Nor-
egi og Þorsteini Þorsteinssyni :
:
til náms í náttúruíræði í Dan-
mörku.