Mánudagsblaðið - 25.09.1950, Blaðsíða 6

6
„En þetta er aðeins eðii-
legt,“ sagði Paul og brosti.
„Hundar elta kétti. Kettir
elta mýs, guð einn veit hvað
annað mýs elta en osta. En
ef þér viljið fara hærra í dýra-
ríkið, þá skulum við gera það.
Kvenfólk eltir karmenn."
„Væri ekki réttara að segja
að karlmenn elti kvenfólk?"
greip Cara fram í.
Hann hló allt í einu. „Eng-
an veginn nú á dögum. Ef það
þá hefur nokkurntíma verið
rétt. En“, bætti hann fljótt
við, „við skulum ekki ræða
það. Það eru tveir rauðir depl-
ar efst á kinnbeinunum á yð-
nr. Eg veit af reynslu, að þess-
ir deplar þýða að hætta er í
aðsigi“. ,
„Viljið þér fara út með
hundinn svo ég ge^i lagfært
hér?“, spurði hún kuldalega.
Hann leit á hundinn sinn.
„Eg held varla, að Sweet-
heart vilji fara strax“ sagði
hann. „Mér er ekkert um það
sjálfum. Þegar öllu er á botn-
inn hvolft þá kom ég hingað
til að heimsækja yður. Get-
um við ekki talað saman í
friði einhvers staðar hér?“
,,Og skilja hundinn eftir hér
til þess að kvelja köttinn
minn?“ spurði Cara æst.
„Við getum tekið Sweet-
lieart með okkur“, sagði hann.
„Er þetta bakherbergi skrif-
stofan yðar? Gætum við ekki
farið þangað?“
Allt i einu brosti Cara. „Allt
í lagi“ sagði hún. „Við skulum
fara inn á skrifstofuna mína.“
Hún hafði allt í eihu munað
--eftir því, að Lady Faversham
var þar. Það var mátulegt á
hann. Hana grunaði, að hann
langaði ekkert að hitta ömmu
sína. En hann hefði gott af
því, sagði hún við sjálfa sig.
Hann var í versta skapi og
hæðinn í þokkabót. Auk þess
var hann ekkert leiður yfir
skemmdunum, sem hann
hafði gert í búðinni, þótt ekki
væri minnst á tilfinningar
Tidworths.
Það var erfitt að trúa því,
að Paul væri í dag sá sami
Paul sem þá er hann var
herbergi hennar héma
um kvöldið. — Þá hafði
Hann verið æstur. Það
liafði verið eitthvað næstum
miskunnarlaust við hann. Hún
hafði jafnvel verið hrædd við
hann, og þegar hann kyssti
hana, hafði eitthvað villt og
frumstætt hlaupið í blóð henn-
ar. En núna .... var hann
aðeins ósvífinn ungur maður
alveg án mannasiða.
„Gerið svo vel“ sagði hún,
„og hafið hundinn með yður.“
Sweetheart ákvað að fylgj-
ast með þeim, en ekki fyrr en
hún var dregin á hálsbandinu.
Cara lauk upp dyrunum og
Sweetheart kom inn með
WSB
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 25. september 1950.
FRAMHALDSSAGAz
Ríkur maður - fátæk stúlka
Eftir MAYSIE GREIG
hjálp Pauls. Þegar inn á skrif
stofuna kom, sagði Paul í
undrunarróm: „Hvert þó í
logandi. Þarna er amma.“
16. KAFLI
Lady Faversham kinkaði ró
lega kolli og litlu hvössu aug-
un hennar tindruðu. Hún hall-
aði sér lítið eitt áfram og
spennti greipar um handfang
stafsins síns.
„Jæja ungi maður“ sagði
hún. „Hvað segirðu mér af
þér núna ?“
„Ekkert meira en vant er,
amma“ sagði hann „ég vona
að þú verðir ekki fyrir von-
brigðum."
„Og þú lifir ennþá sama
iðjuleysislífinu, býst ég við?“
spurði hún hranalega.
Hann brosti, næstum hló.
„Heldurðu ekki að ég lifi
vel á því, amma ?“
Hún hvessti svipinn. „Ef ég
mætti ráða. .. . “
„Ef þú mættir ráða yfir
mér,“ greip hann fram í,
„myndirðu loka mig inni í öm-
urlegri skrifstofu, þar sem
síminn hringdi stanzlaust,
einkaritarar bæðu mig að und-
irskrifa skjöl, sem ég ekki
skildi og f jöldi manna, sem ég
vildi ekki tala við, væru að
reyna að fá að tala við mig ..
Hvílíkt líf.“
„Miklu betra en að lifa á
slætti eins og þú virðist gera“
svaraði hún höst.
Hann stakk höndunum í
vasa sína og vaggaði sér.
„Að lifa á slætti væri mjög
góð atvinna, ef maður hefði
gáfur til þess. Ertu ekki sam-
mála, amma?“
„Þú ert alveg ótækur strák-
hvolpur“ sagði hún en það var
eitthvað við augnaráðið, sem
bætti fyrir kuldann í röddinni.
„Nú fyrst það er útrætt“
sagði Paul vingjarnlega
„mætti ég þá ekki biðja um
tesopa? Eg sé að það er til-
búið og það væri sannarlega
gott.“
„Seztu þá, sagði Lady Fav-
ersham. „Tesopann skaltu fá,
þótt það sé meira en þú átt
skilið.'1
„Blessaður sé sá, sem ekk-
ert á skilið, því h’ann mun allt
fá“ sagði Paul og rangfærði
orðin.
Cara sagði ekkert. Hún
hafði horft á þau.með dálitlu
brosi. Þegar hún sá þau sam-
an, þá sá hún sér til mikillar
undrunar að þeim svipaði til í
mörgu. Það var ekki svo mik-
ið svipurinn heldur var það
eitthvað í skapgerð þeirra,
sem hún gat eiginlega ekki
bent á.
„Mér er sagt ungi maður,“
sagði Lady Faversham um
leið og hún rétti honum annan
bollann „að þú hafir haft mik-
ið saman að sælda við ill-
ræmda konu, sem heitir Letty
Havilant“.
Það varð stuljt óþægileg
þögn. Cara hafði fölnað lítið
eitt. Hún leit á Paul dálítið
sek á svipinn og dálítið ótta-
slegin. Hvað myndi hann
gera ? Og hvað gat hann gert
eftir að hafa tekið við þessum
þúsund pundum frá Favers-
ham? Og samt fannst henni,
að það væri honum vissulega
betra að neita því.
„Ja, því ekki það?“ svaraði
hann rólega. „Letty er ekki ó-
fríð, finnst þér, amma?“
„Eg hef aldrei séð stelpu-
tuðruna og vona að ég sjái
hana aldrei“ sagði Lady Fav-
ersham kujdalega. „Eg þykist
vita, að hún er fyrirlitleg.“
„Svona amma, ekki að vera
vond“, sagði Paul og brosti.
„Má ekki ungur maður vera
dálítið óvarkár?“
„Það sem að þér er“, sagði
Lady Faversham stuttlega,
„er að allt þitt líf hefur verið
ein löng óvarkámi. En ekki
þar fyrir,“ og röddin mýktist
„þú getur lokið teinu með
okkur.“
Hann hneigði sig. Bláu aug-
un hans Ijómuðu.
„Þakka þér fyrir virðulega
hefðarfrú."
Ef nokkuð er til, sem heitir
endurholdgun, þá hlaut Sweet
heart að hafa verið sendiherra
í síðustu tilveru sinni á jörð-
unni. Hvort það var eðlileg
hrifning eða hún hélt að Lady
Faversham væri hinn mikli
býtir stórra sykurmola, er
ekki víst. En hvað sem því
leið, þá settist hún hjá gömlu
konunni og starði á hana aug-
um fullum af lotningu. Að
lokum Jagði hún stóra haus-
inn sinn í hné Lady Favers-
ham.
„Þetta er" mjög Ijótur
hundur,“ sagði Lady Favers-
ham, „en hann er vel siðaður.“
- „Siðaður“ . hrópaði Cara.
„Þér hefðuð átt að sjá öng-
þveitið, sem hann skapaði í
búðinni“.
En Lady Faversham strauk
höfuðið á Sweetheart.
„Ef til vill dálítið f jörugur“
sagði hún. „Eva getur hreins-
að til. Til hvers komstu hing-
að Paul?“
„Eg kom til að heimsækja
Cöru“ sagði hann. „Eg kom til
þess að bjóða henni út að aka
með mér“. Hann sneri sér að
Cöru. Bláu augun hans brostu
en það var auðsýnileg beiðni
í þeim. „Viljið þér koma Cara?
Það er dálítið, sem ég þarf að
sýna yður“.
Cara greip andann á lofti.
„En ég get það ómögulega“
sagði hún. „Við lokum ekki
fyrr en klukkan sex.“
„Eftir klukkutíma“ sagði
Lady Faversham allt í einu.
„Eg skal vera hér ef þú vilt,
barnið gott, og Eva getur tek-
ið á móti viðskiptavinunum,
ef nokkrir verða. Hún kink-
aði kolli eins og henni litist vel
á hugmyndina. „Já“ sagði
hún, „þú hefur gott af þvi,
fríið verður þér til góðs.“
„En hvað er að segja um
Faversham?" sagði Cara. Það
hafði verið skilið milli þeirra,
og þó ekki endanlega ákveðið,
að hann myndi hringja til
hennar um kvöldið.
„Frí fyrir hann líka“ sagði
Lady Faversham og hló dálít.
ið. „Farðu“ sagði hún, „Paul
cr allra manna ósvífnastur, en
alls ekki óskemmtilegur“.
„Þetta er ákaflega vel gert
af þér amma“. Rödd Pauls var
hikandi og það leit út fyrir,
að hann væri innilega þakklát
ur.
„Uss“ sagði Lady Favers-
ham. „Ef þú einhvemtíma
kemst á þá skoðun, drengur
minn, að þú viljir og getir
unnið heiðarlega fyrir þér —“
hún lyfti brúnum „þá komdu
og heimsæktu mig.“
Hann svaraði ekki augna-
blik. Svipur hans þykktist
fyrst dálítið. Því næst kom dá-
lítið háðbros í augum.
„Jæja þá, amma“ sagði
hann, „ef til vill kem ég til þín
fyrr en þú býst við. En eitt er
víst. Eg kem ekki til þess að
biðja þig um vinnu.“
„Alltaf jafn þrár,“ sagði
gamla konan.
„Eins og þú ert, góða
ámma“ sagði Paul og hló.
„Kippir í kynið.“
Lady Faversham sat yfir
tebollanum dálitla stund eft-
ir að Cara og Paul voru farin
út úr búðinni. Hugsanir henn-
ar voru ekki alltaf í samræmi.
„Augun hennar Lauru“
tautaði hún. „Hlæjandi og
kæruleysisleg. Röddin hennar
Lauru líka, aðeins dimmri og
hárið, ljósara en hárið á
Lauru var nokkurn tíma ....
Ófyrirleitinn, en gat Laura
ekki verið ófyrirleitin líka?
Daginn, sem hún klifraði upp
í kirsuberjatréð og át öll
berin eftir að ég hafði strang-
lega bannað henni það. Hún
varð auðvitað veik. Eg sagði
við hana: Eg vissi að þú mynd
ir verða veik, Laura. Hún
brosti á sinn sérstaka hátt og
svaraði. „Er ekki betra að
hafa skemmt sér og verða
veik, en að hafa alls ekki
skemmt sér?“
Síminn hringdi og hreif
hana úr endurminningum sín-
um. Hún tók upp heyrnartól-
ið.
Ég undirrit . . . . . óska eftir að gerast áskrifandi að
Mánudagsbiaðinu. -
Nafn -
Heimili
Staður
Utanáskrift:
MánudagsblaSiS
' - Keykjavík
Bezt að auglýsa í
Mánudagsblaðinu