Mánudagsblaðið - 01.10.1951, Qupperneq 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 1. október 1951.
W^/VWWVVWWWVWWWWWVWMVVAVUVVWUWWVWVVVVVWUWVVMJVWW
IFRAMHALDSSAGA: ;Í
Efhel M. Dell:
NICK RATCLIFFE
(THE WAY OF AN EAGLE) ;j
þeirra gat ekki verið stöðug
vopnaviðskipti.
Að því er virtist var Nick
ekki á sömu skoðun. „Sjáðu
ekki eftir því“, sagði hann
léttilega. „Eg skil þig vel. Eg
verð aldrei móðgaður, þegar
ekki er til móðgunar ætlazt
og stundum ekki þó til þess sé
ætlazt. Það er engin ástæða
til að sjá eftir“.
Hún skildi, að hann reyndi
að forðast hana og hún sneri
sér frá honum án þess að
segja fleira. Það átti þá ekki
að vera neinn skilningur, eng-
in vinátta og engin hugarró.
Um leið og þau gengu til
hússins, þá töluðu þau um
þýðingarlaus málefni. En hún
var mjög bitur í hjarta sínu.
Hún vildi hafa gefið allt til
þess að hafa neitað heimboði
hans og vera komin langt í
burtu frá öllu þessu.
31. KAFLI
„Á ég að segja þér, hvað. er
að þér?“ spurði Nick.
Muriel hrökk við og sá þá,
að hann lá á flata klettinum,
sem hún hafði setið á um
stund. Hann var sérstaklega
bjartur á svipinn. Henni
fannst einhvern veginn, að
hann byggist við, að hún færi
að hlæja.
„Afsakaðu, að ég lét þig
hrökkva við“ sagði hann. „Þú
ættir að vera farin að venjast
mér. En samt sem áður
skaltu ekki vera hrædd. Það
er fyrir löngu búið að taka
úr mér vígtennurnar.“
Hún sneri sér skyndilega að
honum. „Nick“, sagði hún,
„stundum finnst mér ég vera
voðalegur kjáni.“
Hann kinkaði kolli. Ákafi
hennar virtist honum ekki
undrunarefni. „Mig grunaði,
að þú myndir sjá það fyrr eða
seinna,“ sagði hann.
Hún gat ekki gert að því
að hlæja, þó tárin stæðu í aug-
um hennar. „Ekki er mikil
huggun í því.“
„Eg get ekki huggað þig,“
sagði Nick. „Ekki eins og
komið er. Eg skal gefa þér
ráðleggingu, ef þú vilt, sem ég
þó veit að þú þiggur ekki.“
„Nei, gerðu það ekki. Það
yrði aðeins verra.“ Rödd henn
ar skalf dálítið. Hún vissi, að
hún hafði gengið einu feti of
langt. En hún hafði ákafa,
jafnvel ástríðufulla löngun til
þess að vita eitthvað um það,
sem væri að ske bak við svip
hans.
„Við skulum ekki ræða um
mín málefni," sagði hún.
,Segðu mér eitthvað um sjálf-
an þig. Hvað ætlarðu að
gera ?“
Nick leit upp. „Eg hélt, að
ég væri kominn í brúðkaupið
þitt. Það er allt og sumt, sem
ég geri í bráð,“ sagði hann.
Hún varð óþolinmóð.
„Hugsarðu aldrei um fram-
tíðina?“
„Ekki þegar þú ert við-
stödd," sagði Nick hlæjandi.
„Eg hugsa um þig — þig og
aðeins þig. Vissirðu það
ekki ?“
Hún sneri sér þegjandi við.
Var hann að kvelja hana að
gamni sínu? Eða mistókst
henni að skilja, að hann væri
einlægur?
Það varð dálítil þögn, en
síðan samkvæmt óskiljanlegri
hvöt, gerði hún mjög einkenni
legan hlut. Hún sneri sér aug-
liti til auglits við hann og
spurði:
. ~„Nick, hvers vegna kem-
urðu alltaf svona fram við
mig ? Hvers vegna ertu aldrei
heiðarlegur við mig?“
Rómurinn var fremur sár
en ávítandi. Röddin var djúp
og dauf.
En Nick leit varla við henni.
Hann reytti gróðurinn af
berginu, sem hann lá á.
„Góða mín“, sagði hann.
„Hvers vegna geturðu búizt
við því?.
„Búizt við því ?“ endurtók
hún. „Ég skil þig ekki. Hvað
meinarðu?“.
Hann settist rólega Upp.
Hvernig á ég að vera heiðar-
legur í þinn garð?“ spurði
hann. „Þegar þú ert ekki
heiðarleg gagnvart sjálfri
þér?“
„Hvað meinarðu?" spurði
hún.
Hann leit einkennilega á
hana. „Viltu fyrir víst vita
það?“
„Auðvitað“, sagði hún á-
kveðin. Gamla hræðslan var
að koma upp í henni, en hún
vildi ekki láta undan henni.
Nú eða aldrei myndi hún
komast að, hvað innifyrir bjó.
Hún mundi vita sannleikann,
hvað sem.hann kostaði.
„Það sem ég meina er
þetta“, sagði Nick. „Þú vilt
ekki játa það, auðvitað, en
þú ert að svíkja. Ekki ein
af tíu þúsund konum þora að
leggja spilin á borðið, eftir
að hún er byrjuð að svíkja.
Hún heldur áfram — eins og
þú munt gera — þar til líf-
inu lýkur, aðeins vegna
þess að hún þorir ekki annað.
Þú ert að svíkja Muriel. Þess
vegna er allt í svona hræði-
legum rústum. Þú ætlar að
giftast röngum manni, og þú
veizt af því.“
Hann leit framan í hana á
^sama augnabliki og hann
sagði þetta. Hann hafði tal-
að ákveðinn eins og hans var
vani, en alveg æsingarlaust.
' Hann hefði getað verið að
tala um alveg ópersónulegt
málefni.
Muriel stóð þegjandi og
gerði holur í sandinn. Hún
gat ekkert sagt við þessari
yfirlætislausu ákæru.
„Og nú,“ hélt Nick áfram,
skal ég segja þér af hverju
þú ert að gera það“.
Hún leit upp og greip
framí kafrjóð í framan". Ég
held ekki, að ég þurfi, að
heyra meira, Nick. Það er
orðið — áliðið — er það
ekki ?“
Hann yppti öxlum. „Ég
vissi, að þú myndir hræðast
að heyra það“, sagði hann.
„Það er miklu auðveldara að
halda áfram að svíkja“.
Augu hennar tindruðu
augnablik. Hann hafði komið
við hjarta hennar. „Jæja“,
sagði hún ákveðin. „Segðu
það, sem þér sýnist. Það
skiptir engu máli. En mundu
það, að ég játa ekkert af
þessu“.
Brosið á andliti Nicks
breikkaði. „Ég bjóst heldur
aldrei við því“, sagði hann
kuldalega. „Þú myndir frem-
ur drepast en að játa, það. úf
þeirri einföldu ástæðu, að þér
væri léttara að drepast. Þú
verður sjálfri þér ósönn.
Grange ósönn og mér ósönn,
heldur en að lækka þetta ves-
ala stolt, sem kom þér til
að segja mér upp í Simla.
Ég álasaði þér ekki svo mjög
þú varst aðeins barn. Þú
skidir ekki. En sú afsökun
kemur þér ekki að liði nú.
Þú ert kona, og þú veizt
hvað ást er. Þú kallar hana
ekki því nafni, en þú þekkir
hana“.
Hann þagnaði augnablik og
Muriel reyndi að mótmæla.
„Þú veizt ekki, hvað þú
ert að segja“, sagði hún lágri
röddu.
Hann stökk skyndilega á
fætur. „Já“, sagði hann fljót-
mæltur. ,,Þannig muntu
blekkja sjálfa þig til bana-
dægurs. Kvenfólkið gerir oft
slíka hluti. En það hjálpar
þeim ekki. En sá hlutur hjarta
þíns — sá sem þú vilt ekki
játa og samt heimtar útrás
-— sá sami og rak þig til
Granges, til þess að fá vernd
— mun aldrei deyja. Þú get-
ur gert við hann eins og þér
sýnist, falið hann, gælt við
hann eða trampað á honum.
En hann mun lifa það allt
saman. Allt líf þitt verður
hann þarna. Þú gleymir hon-
um aldrei, þótt þú reynir að
telja þér trú um, að hann
tilheyri liðínni tíð. Allt líf
þitt —“ rödd hans skalf allt
í einu og ókyrru augun hans
skutu gneistum" Allt líf
þitt muntu muna, að ég var
einu sinni þinn, hvort sem þú
vildir eiga mig eða láta mig
fara. Og— þú þráðir mig,
en kaust samt að láta mig
fara“.
Hann þeytti orðunum fram-
an í hana. Það var ekkert
ópersónulegt við hann núna.
Hann var algjörlega einlæg-
ur. Dökkur roði var í brúnu
andlitinu. Á þessari stund var
hann þrunginn ástarofsa.
Og Muriel horfði á hann
höggdofa eins og ógnir hefðu
dunið yfir. Hvað var þetta,
hvað var þetta, sem hann
hafði sagt við hana. Hann
hafði sannarlega opnað hug
sinn fyrir henni. En hvers
konar hræðilega sýn hafði
borið fyrir augu hennar ?
Gamla lamandi hræðslan
bærðist í brjósti hennar. Hún
óttaðist á hverju augnabliki,
að djöfullegur svipur kæmi á
andlit hans. En þegar augna-
blikin liðu sá hún, að hann
hafði enn yfirhöndina á skapi
KÍnn. Kánn hafði kastað
hanzkanum og mundi ganga
lengra, ef hún ekki tæki hann
upp. Og það gat hún ekki.
Hún vissi, að við honum hafði
hún ekki.
Hann horfði á hana gaum-
gæfilega, og eftir nokkur
augnablik hafði hún eignast
kjark til þess að mæta
augnaráði hans. Henni fannst
það brenna sig, en hún vildi
ekki láta undan. Hann mátti
ekki gruna eina sekúndu, að
þessi hörðu orð hans hefðu
stungið hjarta liennar. Hvað,
sem seinna kynni að ske, eft-
ir að þetta áfall hefði lið-
ið hjá, þá mátti hún ekki
láta sjá, að hún tæki hann
alvarlega.
Svo að lokum leit hún
framan í hann og hló dá-
lítið að henni fannst drengi-
lega, en hana grunaði ekki
hve vesall sá hlátur raunveru-
lega var.
,,Ég held ekki, að þú sért
eins slyngur og þú varst einu
sinni, Nick,“ sagði hún. „Þó
ég játi“, varir hennar skulfu
lítið eitt, ,,— að þú sért
stundum mjög skemmtilegur.
Blake sagði mér einu sinni
að þú hefðir augu slöngu-
temjara. Ég efast um að það
sé rétt. Þau hafa samt engin
heillandi áhrif á mig“.
Hún þagnaði fremur
skyndilega, hálfhrædd við
ró hans, Myndi hann skilja,
það var ekki ætlun hennar
að bjóða honum byrginn
(ögra honum) — að hún var
bara að neita að berjast?
Hjarta hennar sló ákaft
nokkra stund, en svo róaðist
það. Já, hann skildi. Hún
hafði ekkert að óttast.
Hann greip höndum fyrir
augu sér og sneri sér undan.
„Ég hefi aldrei reynt að
heilla þig,“ sagði hann með
hálfkæfðri rödd, sem hljómaði
ókunnuglega. „Eg hefi aðeins
— elskað þig“.
I þögninni, sem fylgdi,
gekk hann hægt og hljóðlega
burt frá henni.
Hún horfði á eftir honum
þögul, en hún þorði ekki að
kalla til hans. Og bráðlega
varð hún alein.
37. KAFLI.
Það tók ekki Dr. Jim lang-
an tíma að sjá, að einhver
vandræði lágu unga gestinum
hans á hjarta. Hann sá líka,
að áhyggjurnar höfðu byrj-
að, þegar hún fyrst kom í
hús hans. Enginn annar tók
eftir því, og það var ekki
undravert. Það var alltaf nóg
um að vera í Ratcliff-hús-
inu og nógu eftir að taka,
en Dr. Jim gat þó haft vak-
andi auga með öllum með-
limum íbúanna. Auk þess var,
fljótt á litið, ekkert óvenju-
legt í fari Muriel. Vissulega
var hún þögul, en engan veg-
inn var hún soj'gjhtin. Hlát-'
ur hennar var ekki alltaf
eðlilegur, en það var allt og
sumt. Það voru önnur ein-
kenni, mjög lítil, og algjör-
lega ósýnileg öllum nema
hinu þjálfaða auga, en samt
fór ekkert þeirra framhjá
Dr. Jim.
Hann hafði engin orð, en
fyrstu vikuna, sem hún bjó
hjá honum, þá aðgætti hann
hana og beið tækifærisins. Á
ökuferðunum, sem hún fór
með honum í, þá hagaði hann
sér svona, og hún óttaðist
hann ekki eins og Daisy gerði.
Og svo fór eins og við var
að búast, að hún áð lokum
gaf honum tækifærið. Kvöld
nokkurt seint, þá kom hún
í læknastofu hans, þar sem
hann sat við skriftir.
„Ég þarf að tala við þig,“
sagði hún, „trufla ég þig?“
Læknirinn hallaði sér aftur
ábak í sæti sínu „Seztu
þarna“, sagði hann og benti
henni á stól.
Hún leit bbrosandi á hann
roðnaði lítið eitt og settist.
„Ég er ekki sjúklingur, er
það?“
Hann hnyklaði brýrnar.
„Klukkan er orðin mjög
margt, því ferðu ekki í rúm-
ið?“
„Vegna þess að ég vil tala
við þig“.
„Þú getur það á morgun",
svaraði Dr. Jim. „Þú hefur
ekki efni á að fórna svefn-
inum til þess að hjala“.
„Ég er ekki að fórna
svefninum", sagði Muriel
fremur þreytulega. „Ég sofna.
aldrei fyrr en undir morgun“.