Mánudagsblaðið - 03.11.1952, Blaðsíða 1

5. árgangur Mánudagnr 3. nóv. 1952. 40. tölublað.
SVIK BYGGINGARNEFNDARINNAR
Á KELÐUM
Eg A'il ekki draga það lengur að láta koma íyrir al-
inenningssjónir reynslu mína af réttarfarinu í þessu landi.
í framhaldi af þ\í, sem ég hef áður skrifað um bygg-
ingarframkvœmdirnar á Keldum í Mosfellssveit, og um svik
þau og falsanir, er nafn mitt var notað til að svíkja fé út
úr Kockefellerstofmmiiini.
I>að virðist \ era grýtt og torsótt leið fyrir almúgamaim
að ná réti sínum í þessu landi, cinkum og sér í lagi þegav
s\ ik og prettir eni verndaðir af ríkisstj. íslands. Og þar sem
ég hef nú fengið staðgóða reynslu af réttarfari þessa lands,
aeí la ég að skýra frá reynslu minni í þesu máli.
J júnímánuði 1951 stefndi ég fyrir sáttanefnd Keykja-
víkur, ráðherruuum lir Eysteini Jónssyni og lir. Birni Ólafs-
syni, á tilteknum stefnudegi mætti þá aðeins fulltrúi frá f jár-
ni^laráðuneytinu en enginn frá menntamálaráðuneytinu.
A þessum sáttafundi sagði fulltrúi f jármálaráðuneytisins hr.
Sigurður Áskellsson, orðrctt: „Þetta fer eklíi í mál, þetta
er rétt hjá mannimmi og verður greitt“. Eg bað þá sátta-
semjara um að þetfa yrði bókað og var svo gert. Málafærslu-
maður minn sagði mér svo síðar, að f jánnálaráðherrann hr.
Eysteinn Jónsson hefði samþykkt þetta fyrir sitt leyti.
Elisábet 2. Englandsdrottning sést liér á myndiimi sem yfir-
foringi skozku varðanna. Myndin var tekin við athöfn þá,
sem nefnist „Trooping the eolour“ og er atliöfnin sama dag
og hiim opinberi fæðingardagur drottningar er lialdinn
hátíðlegur.
leynilögreglu- ,
maður Crtll
Eftir Austin Ripley
Óheppni leigubílstjórinn
Eg hélt nú að málið væri
til lykta leitt, og ég mundi fá
leiðréttingn á rangindum
þeim er ég var beitur þar sem
þetta fékk svona góðar undir-
tektir hjá sjálfum fjármála-
ráóherranum. En þetta reynd-
ist þó dálítið öðruvísi, orð
þessara manna var ekkert að
marka, lét ég þá málið fara í
unclirrétt. Þar gerðist lítið,
nema það að lögfræðingur rík-
isstjórnarinnar hr. Hannes
Guðmundsson krafðist þess,
að dýrtíðaruppbót sú er mér
átti að hafa verið greidd, yrði
dregin út úr málinu. Á þessu
sést hvað málstaður þeirra
var góður, að taka það mál út
úr, sem einmitt var kjarni
málsins og einmitt það mál,
sem málshöfðun mín byggðist
á. Meðan þetta stóð yfir bár-
ust mér í hendur gögn, sem
gerðu það að verkum, að ég
tók málið úr undirrétti og
hugðist reka það á öðrum
vettvangi, eins og síðar mun
sagt verða.
f sumar er leið, skrifaði ég
svo um málið í Mánudagsblað-
ið og bar þar á skrifstofu
Húsameistara ríkisins að nafn
mitt hefði verið notað til að
svíkja fimmtíu þúsund doll-
ara út úr Rockefellerstofnun-
inni, ásamt jöfnu f ramlagi frá
ríkissjóði, og átti mér að hafa
verið greit þetta, sem dýrtíð-
aruppbót. Skrifstofa Húsa-
meistara svaraði þessu ekki,
og reyndi ekki með einu orði
að hrekja skýrslu þá, sem ég
birti í blaðinu. Þegar sýnt var
að þetta mundi ekki vekja
Húsameistara til rannsóknar
í máli þessu, sneri ég mér til
Sakadómara og krafðist máls-
höfðunar. Fulltrúi sakadóm-
ara lofaði að rannsaka málið
og senda svo málskjölin til
dómsmálaráðuneytisins.
Þeir háu herrar í dómsmála-
ráðuneytinu, voru nú ekki al-
veg á því, að láta embættis-
lausan iðnaðarmann ná rétti
sínum. Þann 22. október til-
kynnir sakadómari mér að
dómsmálaráðuneytið leyfði
ekki frekari aðgerðir í mál-
inu Þannig er þá réttarfarið
á Islandi á því herrans ári
1952.
Þá var það að ég sneri mér
til þess manns, er ég hélt, sök-
um embættis síns, ætti öðrum
fremur áð gæa sóma þessa
lands. Þessi maður er rektor
Háskóla fslands, dr. Alexandr
er Jóhannesson. I maí mán-
uði 1950 fæ ég viðtal við
rektor Háskólans, dr. Alex-
ander Jóhannesson, og spyr
hann þá hvort hann fylgist
með gerðum dr. Björns Sig-
urðssonar í f jármálum Keldna
byggingarinnar. Rektor segir
það vera og segir að Björn
Sigurðsson hafi gert vel við
mig, þar sem ég hafi fengið
greiddar sex hundruð þúsund
krónur. Eg sagði honum þá að
ég hefði ekki fengið eina ein-
ustu krónu af þessum pening-
um, hrukku þá rektor þessi
orð af munni: „Svona eru
þessir andskotans kommún-
istar.“
Eg bjóst nú við að rektor
mundi bregðast við og hreinsa
svikin við Rockefellerstofn-
unina af Háskóla íslands.
Mér er ekki sársaukalaust að
segja frá því, að reyndin hef-
ur orðið allt önnur. Rektor
Háskóla íslands reyndist ekki
hafa þrek eða manndóm til
að hreinsa sig og æðstu
menntastofnun þjóðarinnar af
þessu óþverramáli, og er þar
með orðinn samsekur þeim er
svik fé á fölskum forsendum
út úr Rockefellerstofnuninni.
Ekki get ég skilið svo við
Framhald á 2. síðu.
Brown, leisubílstjóri, benti á
hræið ai' ttauðum manni, sem sat
uppréttur í miðju aftursætinu.
„Þessi maður var að tala við
kvenmann fyrir framan liótelið,
þegar mig bar þar að með far-
þega.
Hann veifaði mér um það bil,
sem ég var að fara þaðan og' bað
mig' að aka sér að Burling ton vega
mótunum. Eg' þekkti stytzlu leið-
ina, en kvensan sagði mér að aka
aðra leið yfir gamla liolótta veg-
inn og þegar liann sagði að það
væri rétt, þá fór ég þá lcið. I»ess
vegua tók það mig svo' langan
tima a ðkomas't þaugað“.
„Haltu áfram“, sagði Forney
prófessor.
„Sannast bezt sagt, þá veit ég
ekki hvernig hann fékk þcnnan
hníf í lijartað. Eg nam aldrei
staðar, slapp við öll umferðar-
ljósin og þegar ég kom að vega-
inótunum og' hann lireyfði sig
ekki, þá sneri ég mér við og sá
hnífinn á kafi í brjósti hans. Það
var ljósastaur rétt lijá svo að það
var augljóst.
Eg fann aðeins púlsinn á hon-
um og flýtti mér á lögreglustöö-
ina. Eg visgi að hann var dauður.
Eg hef séð mörg lík um æfina. En.
hvernig þessi hnífur kornst í
lijartaö á honiun, nema að hann
hafi rekið liann í sig sjálfur, veit
ég ekki.“
„Var konan há eða lávaxin?“
„Smávaxin og grönn — en dálítið
lagleg."
„Var farþeginn, sem þú iórst
með á liótelið hona?“
„Já . . . eldri kona.“
„Þú ert að Ijúga Brown. svo að
ég tek þig fastan“, greip prófess-
orinn fram í.
Hvernig vissi prófessor Fordnev
að Brown var aö ljúga?
Lausn á síðu 8.
Antlxony Eden, utanríliisráðlierra Breta, sést hér tala í
útvarp og skýra Jijóðinni frá mikilverðum málum. Gaman
væri ef Bjami Bcn. gerði liið sama.