Mánudagsblaðið - 03.11.1952, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 3. nóv. 1952.
Og nú var Edgar Moreland
að koma, og konan hans Alice,
björt yfirlitum og með liðað
hár — og við það að sjá aðra
laglega konu varð herra
Prentice himinlifandi. Barn-
ey kom næst, hár og grár yfir-
iitum, vantrúaður á svipinn,
en honum þótt líka gaman að
fögrum konum og kokkteilum,
og hann lét miklu minna á
því bera að hann ætti peninga
*r«
25.
n
(Stay out oí my life.)
Ffðmha! ds^aga
r saio—
SSSSSSSSS8S8SS2S2?5SSS!SSSSS2£S2SSSS?SS2S2SíSSSSSS8SSSSSS2S2S2SSS2S2S2?£SKSSSSgSS8S
sér, eða hvort Amy hefði ráð-
stafað því sjálf. Hvað, sem
og hefði áhrif, enda var hanni Þv' annars leið, þá var hún nú
betur ættaður en Prentice ög: h®1' °& hnn myncii notfæra
kom betur fram. Hann leit um1 s<ir Þa<5. eftir beztu getu. „Eg
herbergið athugull, og sá, að! ver^ að klára að segja þér frá
’ hr. Sears,“ sagði hún áköf.
eftir honum,
það var smekklegt
eins
oftast hjá prófessorum,
skorti auðsýnilega efni. Hann
var ánægður með húsfreyj-
una og ha.fði ofð á því að hann
hefði ekki búizt við að litla
og iu. Sears,“
enl „Þú manst eftir nonum, er
það ekki? Manninum, sem þú
vildir ekki hjálpa mér til þess
að kaupa húsið af.“
Um sama leyti hóf herra
stúlkan hans Lowes yrði Barney samræður sínar við
svona
fönguleg.
Hann tók
kokkteilinn sinn, saup hann
ánægjulega og horfði gaum-
gæfilega á Amy.
Og nú voru Jonna og ung-
frú Rósa að koma; ungfrú
Rósa í beztu fötunum sínum
og glitrandi af gimsteinum,
hálsmeni, armböndum og
eymalokkum, en á eftir henni
kom Jonna sem var á svipinn
eins og hún gerði þetta af
greiðasemi að mæta í mann-
fagnaði hjá þessum smáborg-
urum. Jonna var eins heims-
borgaraleg og henni var
mögulegt. Kjóllinn hennar var
baklaus og skreyttur öllum
þeim tilfæringum sem nýtízku
kjólar gátu verið, nærskorinn
með heljarmikilli nælu á ann-
arri mjöðminni. Jonna bjóst
ekki við neinni samkeppni í
þessum klæðnm; hún hafði
haft þau með sér vegna þess
að hún vissi að skólahátíðin
var haldin þessa vikuna, og
vonaðist eftir tækifæri til þess
að sýna kjólinn í Marburg og
láta Howard sjá hann. Hún
hafði ekki gert ráð fyrir þeirri
heppni að vera í honum í hans
eigin húsi.
„Það skyldi þó aldrei vera“,
sagði Edgar Moreland við
Amy, „að Jonna sé tekin upp
á slöngudansi. Þetta eru at-
vinnuklæðin. Sjáðu Prentice,
hann er tilbúinn að klappa.
Amy þetta samkvæmi byrjar
vel, taktu eftir því, sem
ég segi, góða mín.“
„Eg vona, að þú sért góður
spámaður."
Lánaða vinnukonan kom
dyrnar: „Kvöldverðurinn er
tilbúinn," sagði hún.
Amy gekk í f ararbi-oddi inn
í borðstofuna og setti gestiina
í sæti. Howard við borðend'
ann, ungfrú Rósu til hægri við
hann, jú, hún myndi setja
Jonnu til vinstri, Barny því
næst og Prentice milli Alice
og Jonnu. Prentice var himin-
lifandi yfir að sitja á milli
þessara laglegu kvenna. Rósu
kom alltaf vel saman við How-
ard. Jonna ein var óánægð,
því að litli feiti karlinn var
alltaf fyiir henni, en Jonna
vildi aðeins tala við Howard.
Hún var að hugsa um hvort
hann hef ði iátið hana sitja hjá
Amy. „Eru þetta ekki gömlu,
bleiku rósimar, sem eru þama
á miðbörðinu? Eg hef ekki
séð þær svo árum skiptir, en
þær uxu í garðinum hennar
ömmu minnar þegar ég var
smástrákur.“
„Þær vaxa í gariðnum mín-
um,“ sagði Amy. „Þær lifa
aðeins stutta stund inni, en
ég elska litinn á þeim. Og var
það ekki sniðugt að Alice
skyldi vera í kjól, sem passar
einmitt við rósirnar?”
Það var jafnvel sniðugt,
fannst herra Marney, hvernig
hún hafði bent honum að
stúlkunni í bleika kjólnum:
„Eg verð að segja Lowe, ef
ég sé hann, að dóttir hans sé
ekki reynir hún til þess að
heilla þá, en. aliir snúast þeir
um hana. Jafnvel þessi apa-
köttur Prentice, sem komst
allur í uppnám þegar hann
fyrst sá mig starir lika á hana..
og hvað Howard viðvíkur, þá
virðist hann ekki vita að
nokkur önnur sé til. Ef ég
gæti aðeins hætt að þrá hann.
Eg gæti elskað hann hundrað
sinnum meira en hún. En hvað
sem því líður, þá er mitt barn
hérna í húsinu og hann kallar
sig föður þess, jafnvel Amy
kallar sig móður þess. Það er
mitt barn, og ég er fegin að
ég lét hana fá það. Hún er svo
helvíti snjÖll. I hvreju leynist
það?
Amy, sem sat við hinn enda
borðsins, vissi ekki að Jonna
var að byrja að hata hana á
ný. Hún hataði ekki Jonnu,
hún hugsaði ekki um hana né
aðra mjög skilmerkilega.
Þau voru öll í móðu nema
Howard. „Þetta eru lokin,"
sagði eitthvað í huga hennar,
„Þetta eru lokin. Á morgun
verður allt breytt. Á morgun
verðum rið að byrja nýtt, ó-
þekkt líf í nýjum óþekktum
gott, láttu ekki þurfa
gahga'á eftirþéí’T4''
að
yndisleg, hún myndi allstaðar heimi. Á morgun. Á morgun.“
bera af, tignarleg og hrif- Tilfinningin um að fjölskyld-
andi og veit hvernig á að haga an myndi vemda þaú'var horf
sér. Kvöldverðurinn er prýði-| in. Styrjöldin var dökkur
legur, hún hefm- vit á því að skuggi og skyggði á þann,
stilla öllu í hóf við efni sín,
reynir ekki að látast. Hvar
skyldi hún annars hafa fengið
Burgundarvínið, það smakk-
ast svo ákaflega vel.“
Amy vissi ekki að hún var
að njóta hróssins, sem átti við
vínkjallara skólastjórans og
heiðui’sins, sem átti við kokk-
inn hahs. En hún vissi, að
sem hún elskaði mest.
15. KAFLI.
„En þú verður að spila fyr-
ir okkur svolítið," sagði herra
Barney vinalega. „Eg veit að
við eigum ,að vera komnir á
fundinn, en við getum ekki
farið án jiess að heyra þig
kvöldverðurinn var vel heppn- spila.“ Hann vildi ekki fara;
aður, eins og Edgar hafði kvöldverðurinn hafði verið vel
spáð, hinir tveir virðulegu heppnaður, og nú var hann að
gestir voru orðnir svo mýktir reykja einn af sínum eigin
í skapi að þeim gleymdist sín vindlum, því þótt hann væri
mikla virðing: Edgar hafði hrifinn af víninu, þá vildi
skemmt ungfrú Rósu svo vel
að hún fékk hláturskast, Alice
var í sjöunda himni og Jonna
var hátíðlega að segja How-
ard og Prentice frá lokavið-
skiptum sínum og Sears, því
hún hafði komizt að því, að
hún gat ekki haldið óskiptri
athygli Howards, því hann
horfði alltaf við og við till
hinns enda borðsins. Eftir því
sem leið á kvöldverðinn varð
henni ljósara og ljósara, að
allir drógust að Amy, hún
heillaði þá án sýnilegrar á-
reynslu, eins og heillaði þá
með ytri og innri fegurð, sem
var sjaldgæf og ómótstæðileg.
Það gerði Jonnu reiða: „Hvað
er það?“ hugsaði hún. „Eg
get ekki skilið það, mér er
það ómögulegt. Þama situr
hún í gamla hvita kjólnum og
hann ekki reykja tóbak pró-
fessoi’sins. Hann vildi sitja,
hvílast og láta skemmta sér,
án fyrirhafnar, þar til vind-
iliinn væri búinn. Það var sér-
staklega þægilegt hér, þrjár
hrífandi konur, viðkunnan-
legir karlmennog ekkert erf itt
umræðuefni. Dálítil, ekki mik-
il músikk, væri hinn rétti end-
ir. Herra Prentice var sam-
starfsmanni sínu sammála.
„Eg veit ekki —“, sagði
Amy. Hún vildi ekki spila í
kvöld, hun var hrædd við til-
finningarnar, sem hljómlist-
in vakti.
„Gerðu það fyrir okkur
Amy,“ sagði Edgar og Alice.
„Við fáum svo sjaldan að
heyra í þér.“
„Ekki eg heldur", sagði
Rósa. „Spilaðu nú barnið
Jonna vildi ekki heyra
neina músik, það yrði einungis
' til þess að Amy yrði miðpunkt
ur samkvæmisins enn lengur,
en hún varð að koma vel fram
vegna Howards. „Auðvitað
verðui’ðu að spiía,“ sagði hún
og þokaði um set í sófanum,
svo að Howard gæti setið hjá
henni. En Howard leit ekki á
hana og Prentice settist í auða
sætið. Howard færði sig hinu
megin við píanóið, svo hann
gæti séð andlit konu sinnar;
og verið burt frá hinum.
Hún spurði þau ekki hvað
þauvildu heyra, en byrjaði ó
sjálfrátt á Franck forspilinu,
sem spyr um örlög mannsins;
þrfnæst lék hún Choralið, sem
svarar þessum spurningum á
göfugan og vísan hátt, ódauð-
leg fegurð og samhljómur er
ofin milli mannlegs lítilfjör-
leika og mannlegra áhuga-
mála.
Músikkin hreif þau öll, jafn-
vel Jonnu, en Jomiu minnst.
Jonna reyndi að ímynda sér
hana leiðinlega. En samt hreif
hún hana og gerði hana óró-
lgga og þó hún stæði upp strax
og henni lauk — ekki meira af
Amy fyrir mig í kvöld — hugs
aðihún — þávarhún hnugg-
in og gat ekki brosað meðan
hrifningin endurómaði enn í
herberginu. Hún var fegin að
komast burt. Og þegar Prent-
ice, sem heimtaði að fylgja
henni heim ásamt Rósu, áður
en hann héldi á fundinn, fór
að spyrja hana um heimilis-
fang hennar í New York
„Eg vinn í Chicago, en leik
mér í New York — ha, ha, ha,
—“ sagði hún honum kulda-
lega að heimilisfang sitt væri
í símabókinni og hugsaði sér
jafnframt, að láta segja að
hún væri ekki heima, ef hann
hringdi. Ekki sagði hún hon-
um heldur að símanúmerið í
íbúðinni sinni væri leynilegt
„Þetta er skemmtilegasta
lcvöld, sem ég hef Iengi lifað,“
sagði Rósa, þegar Prentice
var farinn. „En hvað í ósköp-
unum kom þér tii þess að
hlaupa svona strax í burtu?
Amy hefði getað' leikið lengur
fyrir olckur, þótt hinir hefðu
orðið að fara. Eg hefði getað
hlustað á hana endalaust."
Jonna var að setja sigarettu
í langa munnstykkið sitt. „O,
hún verður að sýna sig í öðru
samkvæmi í kvöld, sagði kona
Edgars, að mig minnir.“
„Það er mesta gæða kona,“
hélt ungfrú Rósa áfram. „Hag
ar sér alltaf vel, spilar vel
bridge, hugsar svo vel um
himilið eins og hún fengi borg
að fyrir það, er sérlega skap-
góð —“.
Jonna hló, án þess að hlát-
ur væri í rödd hennar. „Rósæ
frænka, þú hlýtur að vera að
tapa þér. Síðan hvenær fórstu,
að hafa álit á þessum elskum,
sem hugsa vel um heimilin og
eru geðgóðar? Þú veizt að
þessi stúlka er lireinn auli,
Edgar elskar Amy og Alyce
er aðeins sái*abót fyrir Amj-.“
Ungfrú Rósu datt fyrst ’£
hug að svara. „Þú hefm- alltaf
verið reið, af því að piltunum.
líkaði betur við Amy en þig,“
en hætti við það. Hún var að
verða dálítið þreytt á hinní
hæfu, öruggu og harðbrjósta
Jonnu. Svo í stað þess, að
minnast á afbrýðisemi Jonnu,
sagði hún aðeins: „Ef til vill,
ef til vill,“ og bætti síðan við:
„En hvorki Alice né Amy voru
í kjólurn, sem hægt væri að
bera sman við þann, sem þu
ert í. Þetta er sem kalla má,
mjög snaggaraleg flík“.
Jonna ypti öxlum við hrós-
inu. Það var sama hverju hún.
klæddist, hún yrði ekki nær
því, sem hún þráði mest. En
hún gat ekki með öllu gleymt
illsku sinni yfir kvöldinu og
það sem hún hataði mest af
öllu var Amy, og það, að Amy
hræddist hana ekki. Amy ætti
að skilja, að það var hættu-
legt, að skilja mann eins og
Howard eftir með snjallri
konu allt kvöldið, sem var
betur klædd, meira hrifandi,
og veraldlegri. Tilfinniiig’
þessi óx, svo loksins náði hún
yfirhöndinni. Amy hafði farið
í eitthvað samkvæmi með
Howard, Barny og Edgar
líka, ekki að þeir væru mikils
virði, en fyrir henni lá að verá
allt kvöldið með Rósu og þar
að auki í spariklæðum.
„Marburg fer ekkert fram.'6
.sagði Jonna og nálgaðist mál-
efnið óbeint. „Hér eru enn
gömlu leiðinlegu siðirnir.“
„Hvað viltú,“ sagði Rósa.
„Eg verð að segja að það er
prýðilegt að hlutirnir breytist
ekki mikið frá ári til árs.“
„Það er vegna þess, að þú
ert görnul," sagði Jonna ill-
girnislega . Það var gaman að
særa einhvem. „En hérna,
þegar á allt er litið er háskóla-
borg, full af ungu fólki niu
mánuði ársins, svo að það ætti
að fylgjast dálítið með tíman-
um.“
Auglýsið í