Mánudagsblaðið - 22.06.1953, Síða 6

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Af því, svaraði hann, af
iþví hér er ekki um það að 1
hvemig þér lízt á mig.
Hún glápti á hann, li
•ekki —
Hann horfði á hana stund-
Eirkom, áður en hann skildi
Bvo hló hann. Þú hefur víst
farið of oft í bíó. Nei, það var
■ÍÐkki neitt svona tuddalegt,
Isem ég hafði hugsað mér.
Hann hristi höfuðið. Þú ert
■iekki eins sæl og þú ættir að
fvera, eða finnst þér það ?
! Auðvitað er ég það. Því
Jieldur þú, að ég sé það ekki?
Eg hef þó augu í höfðinu.
Eg sé að hjónabandið hefur
ekki alveg uppfyllt allar vonir
þínar.
Þar skjátlast þér, og þú hef-
ur engann rétt til þess að —
Því tekur þú ekki það, sem
þú þarfnast, þegar enginn hef
ur illt af því ? Þegar það gerist
með þeim manni, sem ekki
hefur neinar tálsýnir um
neitt ? Sem ekki skýzt í burtu
með þér eða breytir líferni
þínu á neinn hátt? Hvers-
yegna ættir þú að kvelja þig?
Það geri ég ekki
Það eru einstaka konur,
sem eru þannig gerðar, sagði
hann ófeiminn, og þú ert ein
faf þeim. Einum karlmanni
mun aldrei takast að full-
nægja þér.
Zona setti upp stór augu,
ibæði af reiði og af því að
ihenni blöskraðí. Hvaða við-
hjóðstal var þetta í honum?
Hvaða rétt hafði hann til að
segja nokkuð þessu líkt? Það
var ekki satt, það var ekki
satt. Var þefta í 'rauninni
svona augljóst? Gátu allir séð
þetta ? Eða bara menn eins og
hann? Og vissi hann það eða
hafði hann getið upp á því?
Hana langaði til að segja hon-
um, að honum skjátlaðist, og
ausa úr skálum reiði sinnar
yfir hann, og losna við það,
,sem hann vildi gjöra henni,
en það sem hann hafði séð
eða gizkað á, var alltof hræði-
legt. Hún gat ekki að því gert,
að hún fann til máttleysis og
svo sem eins og allir gætu les
ið hana eins og opna bók.
Hún var hrædd og gekk frá
honum.
Hvað vilt þú mér?
Blíðlega, eins og hann hefði
saert eitthvað, sem hann elsk-
aði og óskaði að bæta fyrir,
laut Foster yfir hana og tók
hana í faðm sér. Þegar hann
snerti varir hennar þá varð
hún rugluð. Henni virtist hann
vera viðbjóðslegri maður en
nokkru sinni áður. Samt lað-
aðist hún að honum, máttlaus
og töfruð. Hún hataði þennan
mann af öllum lífs- og sálar-
ikröftum. En hér var samt aft-
ur kominn sætleikinn, sem
hitaði henni meir en allt ann-
að. Hún vildi ekki hafa þetta.
Hún streittist í móti því, en
það var ekki til noips. I ákaf-
anum varð hún vör við tilfinn-
inguna mn móður hennar, og
1 Theodore Pratf: ZON A l Framhaldssagan; ■
12. (THE TORMENTED)
hún gaf sjálfri sér, að ef hún
gæti ekki reitt sig á sjálfa sig,
skyldi hún hugsa um móður
sína.
Örvita hratt hún Foster
burt og stökk á fætur. Hann
stóð á fætur þegar hún lét
dynja á honum ásakanir og
skoraði á hann að hverfa
burtu og lofa sér að vera í
friði. Augnabliki síðar var
hann farinn, hafði ekki sagt
neitt, en skilið eftir þögnina,
sem sagði henni, að hann
mundi koma aftur, og þetta
væri aðeins byrjunin hjá hon-
um.
Með hinum vaxandi störf-
uim, sem Roger hafði með
höndum og með stuðningi
Lyntons Wirt, sem hann veitti
honum fyrir firmað, hækkuðu
laun hans jafnt og þétt. .
Fyrstu sex mánuði hjóna-
bandsins hafði Zona unnið öll
hússtörf, að fráskildum nokkr
um hreingemingum, sem unn-
in voru fyrir timakaup, en í
ágúst, þegar hitar höfðu geng
ið í margar vikur, var Zona
orðin leið á hússtörfunum. —-
Daghjálpin, Gladys, byrjaði
með tímavmnu. Hún reyndist
vera afbragðs matselja. Zona
varð fegin að hafa manneskju
á heimilinu allan daginn, því
það var að minnsta kosti nokk
ur vöm gegn næstu heimsókn
Fosters.
Zona eyddi nú talsvert meiri
tíma en áður við búningsborð-
ið sitt. Hún reyndi að ímynda
sér, að það einfaldasta væri
ofureðlileg ósk hennar að vera
sem fallegust. En innra með
sjálfri sér vissi hún, að or-
sökin átti sér dýpri rætur. —
Hún varð að horfast í augu
við þau sannindi, að hún
reyndi ákaft að vekja Roger,
þannig að hann þráði hana
meira en eðlilegt var fyrir
hann, svo að óskir hennar um
neitt annað yrðu að hverfa.
Hún reyndi að segja sér
sjálfri það, að hún væri hepp-
in með þessa tilraun sína. En
það leið ekki á löngu áður en
henni var fullkomlega Ijóst,,
að hún var ekki komin nær
takmarkinu en áður, um að
vera fullkomlega ánægð.
Það var árdegis einn dag,
meðan hún sat fyrir framan
búningsborðið, að hún hrökk
við, þegar hringt var dyra-
bjöllunni. Það kom kippur í
hönd hennar, sem hélt á vara-
litnum, svo að rauð rá,k var
eftir á annarri kinninni. Henni
geðjaðist ekki að þessu og
nuddaði rákina burt, meðan
hún beið eftir að Gladys opn-
minningin um loforðið, semað Ijúka við andlitssnyrting-
una, heyrðist ekkert hljóð í
íbúðinni.
Það var hingt aftur. Zona
mundi allt í einu eftir því að
það var fimmtudagur og frí-
dagur Gladys. Hún var ein.
Hún stóð á fætur, stóð kyrr
nokkra stund og settist svo
aftur. Hún vildi ekki opna,
ekki ef það væri sá, sem hún
hélt að það væri. Það var enn
hringt. Hún stóð hægt upp.
Það var hringt ennþá einu
sinni, í því hún kom til dyr-
anna. Hún hikaði, lagði hönd-
ina á lokuna og hikaði aftur,
svo kallaði hún:
Hver er úti?
Það er hann faðir þinn,
Zona.
Ljómandi af gleði lauk hún
dyrimum upp undir eins og
hljóp upp um hálsinn-á föður
sínum.
Góðan daginn, pabbi! sagði
hún.
Eg var búinn að hringja svo
oft, að ég var farinn að halda
að þú værir ekki heima.
Eg — ég var einmitt að búa
mig undir að fara í bað.
Það er að minnsta kosti
skemmtilegt að sjá að þér
þykir mikið varið í hann föð-
ur þinn. Svona á það að vera.
Ef öll börn virtu f oreldra sína
eins og þú, Zona, þá væri
betra að lifa í heiminum.
Þegar þau voru sezt í stof-
unni, sagði hún:
Hvernig líður mömmu?
Will Dodd skimaði um her-
bergið með meiri áhuga á öðr-
um hlutum, áður en hann
svaraði
Já, henni líður vel. Það er
að segja, hún heldur áfram
með þessa heimskulegu spila-
tíma sína. Eg hef alltaf verið
mótfallinn þeirri hugmynd
hennar. Það er ekki nauðsyn-
legt. Einkum ekki núna, með
þeim viðskiptum, sem ég hef
í undirbúningi. Það er þess
vegna, sem ég er kominn hing
að til New York, sérðu.
Hann skýrði fyrir dóttur
sinni, hversu vel allt myndi
fara fyrir sér. Þetta virtist
býsna flókið í frásögninni og
ruglingslegt, og hugmyndin
sjálf var í lausu lofti. Fyrir
Zonu þýddi þetta það eitt, að
hann hafði nú einu sinni enn
misst atvinnuna. Enginn gat
notað hann til neins.
Hún lét föður sinn vaða elg-
inn án þess að koma með
nokkrar mótbárur. Þegar
hann ætlaði að fara að fara,
þá stakk hún að honum sam-
anbrotnum tíu dala seðli. —
Hann neitaði með meiri ein
aði dyrnar. En meðan hún var lægni en hún hafði búizt við.
Eg get ekki tekið á móti
þessu, Zona, þið Roger hafið
alltaf verið svo góð við okk-
ur og —
Taktu hann og kauptu eitt-
hvað fallegt handa mömmu,
sagði hún, þótt hún vissi vel,
að mamma hennar mundi
ekki fá mikið af þessu, en það
varð nú svo að vera.
Þegar Roger kom heim um
kvöldið og hún sagði honum,
að faðir hennar hefði komið
í heimsókn, sagði hann:
Já, ég . . . og svo þa.gnaði
hann. Orðin voru komin fram
á varir honum áður en hann
áttaði sig.
Hann heimsótti þig þá líka ?
spurði Zona.
Hann rak bara inn höfuðið
augnablik.
Hvað var hann að vilja?
Ekki neitt, bara bauð mér
góðan dag.
Zona horfði vandlega fram-
an í Roger. Hann var of heið
arlegur til að geta skrökvað,
til að þegja yfir leyndarmáli.
Hún gat séð það á andliti
hans. Með lágri röddu spurði
hún:
Hvað gafstu honum mikið ?
O, bara fimmtíu dali.
Eg gaf honum tíu dali. Og
hann þáði þá.
Roger huggaði hana og
sagði, að ekki væri nein á-
stæða að fyrirverða sig, og
hann varði föður hennar.
Zona fór ekki til Cranston
aftur fyrr en daginn fyrir
brúðkaup Gracie Warrens, í
lok sumarsins. Zona átti að
verða brúðarmey. Gracie ætl-
aði að giftast blaðamanni frá
Pensylvaníu, og hún sagði, að
hún væri viss um, að Zonu
mundi geðjast að honum. Og
Zonu geðjaðist að honum.
Johnny Leonard var sjaldan
allsgáður, en hafði aðlaðandi
bros og var vinur þeirra, sem
hann var með. Þegar hann
var ódrukkinn var hann góð-
ur blaðamaður. Gracie játaði,
að hún hefði vitað um allan
hans drykkjuskap, allt frá
upphafi, og að hún ætlaði að
koma honum á rétta braut.
Daginn eftir leit Gracie vel
út, en Zona var þó fallegri.
Við brúðkaupsmiðdegisverð-
inn kom líka Emest og heils-
aði Zonu glaður og brosandi
á svipinn.
Eg heyri, að Roger sé að
verða mikill maður í Wall
Street, Zona, sagði hann.
Já, það gengur ekki svo illa
hjá honum.
Það getur vel verið, að ég
flytji til New York áður en
langt mn liður, sagði hann,
En hvað það væri gaman,
Emest.
Mánudagurinn 22. júní 1953.
þá verður þú að koma og
heimsgekja okkur.
Hann hikaði eitt augna-
blik áður en hann svaraði. Eg
vildi óska að ég gæti það. En
þú skilur víst, í rauninni á ég
við, að þú skilur mig, ef ég
get það ekki.
Hann fór frá henni í öllum
gauraganginum út af morg-
unmatnum, þar sem brúðgum
inn lagði mesta áherzlu á há-
tíðinni. Hann skálaði við alla
og við hvert tækifæri. Hann
hélt ræðu, og það kom í ljós
að hann var eitthvað ruglað-
ur um, hvers brúðkaup það í
rauninni var, sem verið var
að halda uppá, og hann settist
mitt í ræðunni og kyssti
Gi’acie. Og þegar þau óku
burt, hrópaði hann aftur til
Zonu; heyrðu, brúðmey, ef
hún ekki þolir mig, þá kem ég
til þín.
I New York rak faðir Zonu
upp höfuðið aftur, einn góðan
veðurdag, alveg eins og fyrr.
I þetta sinn tók hún á móti
homun dálítið ef ablandin.
Þetta sá hann strax, og sagði.
Eg hef ekki verið hjá Roger,
það segi ég alveg satt.
Eg hef heldur ekki efast um
það.
Nei, það hef ég heldur ekki
gert. Eg veit að ég hefði ekki
átt að geraþað í fyrra skiptið,
þótt ég sjái ekki mikið rangt
í því að fá smá lán. Og þegar
á allt fer litið, ef ættingjarnir
geta ekki ....
Meðan hann hélt áfram
varnarræðunni, horfði Zona á
hann og sá að hann var að
ljúga. Henni gramdist, og hún
tók framm í fyrir honum. Gaf
Roger þér nokkuð?
Eg hef ekki hitt hann. Eg
hef ekki séð hann síðan um
daginn. Og ég skil ekki hvers
vegna þú heldur að —
Ó, pabbi, ég sé það á and-
litinu á þér.
Hann opnaði munninn til að
koma með fleiri mótbárur, en
síðan sagði hann. Auðvitað
hefði ég ekki farið til drengs-
ins, ef við hefðum ekki
neyðzt til þess, Zona.
Þú veizt svo ofboð vel, að
ef þú eða mamma þurfið ein-
hvers, þá gerum við allt sem
við getum. En ekki á þennan
hátt. Ekki á bak við mig. Og
ekki á bak við mömmu.
Það er ekki svo að —
Jú, ég veit það. Eg veit
hvað þú hefur gert. Það lá við
að reiðin ætlaði að ná yfir-
höndinni yfir henni, þegar
hún horfðist í augu við breisk
leika hans. Það vakti henni
viðbjóð þegar henni var ljóst,
að þessi veikleiki hafði gengið
í arf til hennar. Það var frá
honum, að ajlir erfiðleikarnir
og sársaukinn stöfuðu. Og
hún æpti að honum: Þú get-
ur ekki hagað þér svona við
mig. Þú getur ekki gert ann-
að eins og þetta við mig.
En Zona, hvemig geturðu
talað svona við hann pabba
þinn?