Mánudagsblaðið - 27.10.1958, Blaðsíða 3

Mánudagur 27. október 1958.
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
3
S.í. fösfudag; frumsýndi Þjóð-
leikhúsið ameríska gamanleikinn
„Sá hlær bezt . . .“ eftir þá
Teichmann og Kaufman, kunna
bandaríska höíunda. Eínið er um
eldri konu, sem kémur . á aðal-
fund stórfyrirtækis, en þar er
liún lítill hluthafi, og gerir þar
allt snarvitlaust. Leikrit þetta er
fremur dauft fyrir íslenzk eyru,
enda staðbundið og viða fjarri
okkur. Hrifning var heldur í
minna lagi, og bar nokkuð til, en
þó má rnest um kenna, hve þýð-
anda hefur tekizt að bei-ja niður
alla fynani, velja þunglamalegar
setningar, misskilja með öllu ým-
islegt, bæta við eða skera niður
eftir eigin höfði og af takmark-
aðri vizku.
Leikstjórn Ævars Kvarans ber
víða vott um smekkvísi óg hug-
myndaauðgi, en á köfium mis-
tekst svo mjög, að undrum sætir.
Lýsingar höfunda á aðalpersón-
um eru veigamikill þáttur sýning
arinnar. En þýðandi upþhefur
starf sitt á því, að gjörmisskilja
persónulýsinguna, ekki einungis
á forstjórunum fjórum, heldur og
öllu öðru. Mistök leikstjóra liggja
í því, að trúa þýðanda, en velja
siðan leikara eftir trú sinni. Það,
sem um ræðir, eru fjórir undirfor
stjórar, sem taka við billjónafyr-
irtæki eftir að aðalforstjórinn er
kallaður til Washington til vinnu
í ráðuneytinu. Þeir hafa alla tíð
verið í skugga aðalforstjórans, en
komast nú skyndilega til valda.
Þetta eru burgeisar að utan, smá
menni að innan, en setja upp svip
virðuleikans samfara hækkun í
embætti; ytra borðið á að koma
glögglega í ljós þegar í upphafi,
en innri maðurinn þegar þeim
skjöplast í viðskiptum sínum við
hina örmu, en brjótsvitru kerl-
ingu. Leikstjóra hefur ekki tekizt
að ná þessu tvíþætta atriði nógu
ÞJÖÐLEIKHÚSIÐ:
$á I?ter b®%»%....
Höfundar: FEICíIMANN og G. KAUFMAN
Leikst]óri : ÆVAR R. KVARAN
„íjérár ;kyrfur blasa víð ~ hVer og' eih íireð marni
knm í sér” —
sýningarinnar sé glajsilgt og satt,.
einkum framkoma forstjóranna
og skrifstofu beirra. Þetta fer
allt framhjá þýðanda en. leik-
stjóri trúir honum..
Indriðl Waage, John, leikúr
vel á sprettum, en fötin hans
kyrkja alla trú á því, að hér 'sé
háttsettur forstjóri á ferð. Frám
sögnin er oft létt, en hann smit-
ast, af einum einkennilegasta sám
leik félaga sinna, sem ég hef séð.
Lárus Pálsson, Snell, og Vatde-
mar Helgason, grípa þegár í upp
hafi til vaudiville-leikbragða, sem
eru svo yfirborðskennd og smekk
laus að raun er á að horía. Valdé-
mar ber ekki við að leika fremúr
nú en endranær og óskiljanlegt
klæddum trúði á svtðinu. Róbert
Arnfinnsson, Alíreðj, er sá eini,
sem nær y.tra boroinu, en leik
ha.rs er ruglingsfeiur, éins og
hann finni ekki'Sjálfhn |i|f í þess-
um ósköpum, sera félagár Hans
skapa.;
Emilía Jónasdóttijr, frú Lára
nær mörgu skemmtilegu úr hlut-
v'erki sinu, en sköftir oft réttar
áherzlur á hið gamansarna. Henni
hættir tii að vera of hranaleg,
en má þó vel við una eftir að-
stæðum. Haraldur Björnsson, Mc-
Keever, leikur rnjög þokkalega en
er alltof. fíngerður í hreyfingum.
Þetlá er driffjöðurinn, sem unnið
hefur upp fyrirtækið; maðurinn,
, sém vann sig upp úr fátækt,
Sigríður Þorvaldsdóítir og Indriði Waage.
Lárus Pálsson og Emilía Jónasdóttir.
hve langlífur hann ætlar að ! eljumenni mikið, en laus við
vérða á leiksviði. Jón sterki er
, eri' hann á ekki heima á
skrifstofu í New York, og höfund-
ar gera
pempíufas. Bryndís Péíursdóttir,
Amelía, sýnir nú bezta leik sinn
til þessa, gerir hinni uppburð-
ekki ráð fyrir borgara- arlausu stúlku ágætustu skil.
Því miður verður ekki hjá1
því komizt að segja, að losara-
bragurinn, sem yfir sýningunni |
hvilir, skemmi talsvert. Orsakar-
innar er íyrst og frenist að leita
í vandkvæðum leikstjóra í að
velja og hafna. Þrátt fyrir hrað-
an og tækniék ágæti leikst verk-
ið aldrei upp að ráði. Málið er-
þungt og flatt, en -einstök úrelt
orðskrípi þýðanda þvælast í
munni leikenda einí; og hrárar
kartöflur. Val fjórmenninganna
og hinn einstæði samleikur
þeirra skapar þegar í upphafi
ótrú á öllum persónunum. Eg
fullyrði, að el-jki es'jnn einasti
karlleikari pf þeim, sem þarna
hafa stærri hlutverk, leggur sig
allan fram, nema Valdemar, sem
ekkert getur hvort sem er. -—
Leikstjórinn sjálfur, -sem undan-
ijarin ár hefur unnið hvert verk-
ið öðru betur. óg iilotið veróskuld
a ðlof fyrir, hlaut hér át'all. sem
ekkert fær skýrt nema hrein
skemmdarstarfsemi af einhvers
eða einhverra háifu.
Mun nú rætt nokkuð um þýð
ingura og gildi hennar, en pláss
vinnst eklci til að gera henni
bau skil, sem skyldi.
Þeir eru ekki svo fáir hér s
íslandi, sem telja sig íæra um
það að þýða leikrit, eiginlega
úr hvaða máli sem er. Skáld
og rithöfundar hafa þó aðallega
verið í þessum flokki þýðenda
þótt einstaka menn aðrir hafi
í það ráðist. A léikárinu, sem
hófst í haust, hafa áhorfendui
fengið tvö dæmi um leikhúsþýð
ingar, sem ættu að sýna forráða
j mönnum í leiklist og leikstjórn
| um munin á vel þýddu leikriti
j og lélega afbakaðri blöndu af
kunnáttuleysi, skilningsleysi og
Framhald á 7. siðu.
Svandís Jónsdóitir, Har. Björnss.
glöggt fram, enda valið í hlut-
verkin fremur af handahófi.
Tæknilegum atriðum hefur tekizt
að ná fram betur nú, en áður í
leikhúsinu, ýmislegt smávægilegt
en þó nauðsynlegt snilldarvel
unnið. En við skulum staldra við.
Skrifstofa billjónafyrirtækis í
Bandaríkjunum er búin dýrlegum
húsgögnum. Iiér er hún aðeins
stór, of stór, en svo látæklega
búin að undrun sætir. Forstjórar
,í amerísku stórfyrirtæki eru
menn vel klæddir og i'lestir lát-
laust. Af fjó'rum forstjórum klæð-
ast þrír eins og ræflar, einn sam
kvæmt kröfum..
Mikið er lagt upp úr því, af
höfundar hálíu, að ailt ytra borð
Reykt svínasíða Cocktailpylsa SvínarúIIupylsa SS-steik
Kindaspægipylsa Tepylsa Soðið nautabrjóst Hangilæri
Svínaspægipylsa Feit lifrarpylsa Soðið, saltað nautakjöt Hangirúllur
Salamipylsa Kjötbúðingur Soðin bógskinka Blóðmör
Gróf Ilamborgarpylsa Dönsk íifrarkæfa Soðinn svínahnakki Lifrarpylsa
Fín Hamborgai'pylsa Lifrarkæfa Reykt svínafilet Kæfa
Reykt medisterpylsa Ilamborgarhryggur Reykt nautafilet Svínasulta
Malakoffpylsa Lamba-IIamborgar- Parísarfilet Nautasulta
Kjötpylsa ltryggur Lambasteik Sviðasulta
Cervelatpylsa Lamba-Hamborgarlæri Nautatungur
Víinarpylsa Kindarúllupylsa
Hunið hinar Ijölfers’/ífis íramleiöslyvörur okkar.