Mánudagsblaðið - 01.06.1959, Side 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 1. júní 1959.
síðan kjól og með herra í kjól
eða smoking, hlýtur að gera
það að meiri viðburði í huga
manns. Eg á frænku, það er
elzta sy'stir mömmu, sem
harmar hversdagslitinn í
leikhúsunum nú á dögum.
Hún segir, að þegar hún hafi
verið ung, hafi það verið
miklu hátíðlegra að sjá
kvenfólkið klætt í fallega
kvöldkjóla, einkum þegar
sýningartímabilið ístóð sem
hæst. Núna, jafnvel á frum-
sýningu, fer margt fólk bara
rétt eins og þiað stendur.
Fólk ætti að gera sér daga-
mun. Það eykur ánægju
fólksins og gerir lífið litrík-
ara og allt það.“
Pauline hló. ,,Þú ættir að
skrifa um þetta í blöðin, ljúf-
an.“
,,Ja, því ekki það. Enginn
er betri maður, þó hann klæði
sig kæruleysislega, og það(
er fátt fólk hér í kvöld, sem
imme. •
hefur klætt sig upp. Hvaða
stúlka skyldi vera í stúkunni
þarna? Eg er viss um, að ég
hef séð haná einhversstaðar
áður. Líttu fljótlega til
vinstri. Hún horfir ekki í
okkar átt.“
Pauline leit upp og athug-
aði stúlkuna gaumgæfilega.
Hún studdi berum handleggj-
unum á stoppaða stúkubrík-
ina og starði framundan sér
á sviðstjaldið, bersýnilega
með hugann annars staðar.
Gullhærð fegurðardís í
hvítum kvöldkjól, hlíralaus-
um, og dýrindis mink yfir
berar herðarnar.
Pauline horfði með áhuga
á fríðan vangasvipinn og
fanst eins og Klem, að hún
kannaðist við hana. Þetta var
fallegt andlit með algjörlega,
reglulegum dráttum.
„Litur út fyrir að vera ein-
hver persóna,“ hvíslaði Klem,
„finnst þér það ekki. Hvað
var það sem Tennyson sagði
um „ískalda fegurð“ eða eitt-
hvað í þá átt og „fallegt
núll“. Eg er viss um, að ég
hef séð hana áður en ekki á
sviði eða í bíómynd. Heldurðu
það.“?
„Nei.“ Pauline þagnaði,
því hún varð að standa upp,
svo fólk gæti komizt í sæti
sín. Það var líka hreyfing í
stúkunni fyrir ofan. Falleg
eldri kona hafði komið og
setzt við hliðina á stúlkunni,
en rétt þegar ljósin voru að
fara, hrökk hún við, því Klem
hafði klipið hana í handlegg-
inn.
„Fyrirgefðu. En líttu upp
fljótt í stúkuna.“
Pauline nuddaði á sér hand
legginn, leit upp og fékk ákaf
an hjartslátt. Tveir menn
höfðu komið inn í stúkuna
og setzt. Annar var með hvítt
yfirvararskegg og höfðing-
legur. Hann hafði tekið sér
stól og setzt á milli kvenn-
anna. Hinn settist rétt á bak
við fallegu stúlkuna og hall-
aðist litið eitt fram, en hún
* ' *. • • '
hafði snúið sér við til að tala
við hann.
Þefta var Lucius Bellamy.
11.
Hermina Black:
PAULINE
FRAMHALDSSAGA
„Nú veit ég það“, hvísl-
aði Klem, „Þetta er stúlkan,
sem hann drakk te með á
Fortune’s11.
Pauline fann, að sig yfir-
þyrmdi. Aðeins vissan um
það, að hann sæti þarna uppi
yfir henni, hafði þau áhrif,
að henni fannst kvöldið eyði-
lagt fyrir serT f
„Við skulum*flýtá okftur11,
sagði hún við Klem, þegar
leikurinn var búinn, „ég
borga fyrir bílinn heim, og
verðum við nógu fljótar get-
um við náð í vagn í Shaft-
esbury Avenue11.
„Allt í lagi, við skulum
flýta okkur11, sagði Klem.
En það var ekki svo auð-
velt að flýta sér upp tröpp-
urnar gegnum mannþröng-
ina. Ef þau stoppuðu í and-
dyrinu, þá var Pauline viss
um, að hún mundi hitta Lu-
eiús, en hún óskaði þess
heitt og innilega, að hún
rækist ekki á hann.
Henni létti, þegar þær
voru komnar út á gangstétt-
ina fyrir utan leikhúsið.
„Bölvuð vandræði11, hróp-
aði Klem upp yfir sig, „ég
hef gleymt hönzkunum mín-
um. Eg man núna, að ég
missti þá, þegar ég stóð
upp fyrir fólki, sem þurfti
að komast í sæti á undan
síðasta þætti. Eg verð að
ná í þá — ég verð enga
stund — og hún var ’farin,
áður en Pauline gæti stöðv-
að hana, svo það var ekk-
ert fyrir hana að gera nema
bíða.
Nokkrir bílar stóðu við
gangstéttina, en Pauline
varð fegin, þegar hún sá
ekki grája Roll’s-Roysinn
hans dr. Bellamy. „Þetta
nær ekki nokkurri átt“,
sagði hún yið sjálfa sig, því
hún var sér þess meðvitandi,
að hún skalf af taugaóstyrk,
„sjálfsagt verð ég að fara
til dr. Brownlows á morg-
un“, hugsaði hún.
Klem kom fljótlega aftur,
sigri hrósandi yfir að hafa
fundið hanzkana. „Það er
nógur tími“, sagði hún.
„þetta var svo fljótlega bú-
ið“.
Þær flýttu sér áfram, og
þegar þær komu fyrir horn-
ið, voru þær nærri roknar í
fjasið á manni, sem»kom á
móti þeím. „Eg bið yður að
fyrirgefa —“ hann tók skref
afturábak, en þó ekki svo
fljótt, að Pauline hafði orð-
ið litið beint framan í hann.
Hún næstum dró Klem með
sér yfir götuna.
„Sástu hver þetta var?“
sagði Klem með andann á
lofti.
i „Já“. \ | •; |
„Hann starði,- hann hlýtur
að hafa þekkt þig", sagði'
hún og flissaði, „þú hefðir
átt að segja góða kvöldið.“
„Vitleysa er þetta, ég geri
alls ekki ráð fyrir að hann
hafi þekkt mig“.
„Eg sá, að hann þekkti þig.
Almáttugur, hvað hann tók
sig vel út í kjól“.
„Var það?“
Pauline náði í bíl.
En Klem gat ekki hætt
að tala um dr. Lucius Bell-
amy. „Mér þætti gaman 'að
vita, hvort það væri nokk-
uð á mili hans og ísprins-
essunnar. Hún er ákaflega
falleg, en ég gæti trúað,
að hún væri hörð eins og
nögl. Það er náttúrulega ó-
mögulegt að segja um smekk
fólks — en þó finnst mér
nú, sem hún vera af því
tagi, sem sízt félli honum í
geð“.
Það fannst Pauline líka,
en svo sagði hún reiðilega
við sjálfa sig, að það kæmi
henni ekkert við, hvaða
smekk Lucius Bellamy hafði
á kvenfólki.
8. kapítuli.
Vegna þess að Pauline var
vön að hlýða skipunum, fór
hún til dr. Brownlows, yfir-
læknis á spítalanum.
Hann hnyklaði brýrnar og
sagðí, að það sem hún þyrfti
með, væri að taka sér frí,
en þar sem þau máttu ekki
missa hana við spítalann,
skrifaði hann á lýfseðil, sem
hún stakk í borðskúffuna
og steingleymdi og þegar
hún fann hann viku seinna og
sá, að sér hafði ekki versn-
að, þá lét hún þar við sitja.
Þetta var ein af þessum
smáyfirsjónum í lífinu, sem
menn verða að borga fyrír
fyrr eða seinna.
Pauline hafði erfiðan
siúkling og mátti ekki vera
að hugsa neitt um sjálfa
sig núna. Þolinmæði henn-
ar brást ekki, jafnvel þó
sjúklingur hennar væri. rell-
inn, kröfuharður og 'fullur
áf sjálfsmeðaumkun.
„Þú ert hreinasti dýrling-
konan, sem hafði nætur-
vaktina á móti henni. „Eg
veit, að hún hefur haft það
erfitt, en þetta er versti
sjúklingur, sem við höfum
haft til meðferðar. Sjálfri
veitti þér ekki af að vera
í rúminu nokkra daga“.
> „Vitleysa11, sváraði;- Paúl-
ihe, „það er ekkert að mér“.
En hún vissi, að eitthvað var
að Aldrei hafði vinna henn-
ar verið svo erfið, og henni
fannst hún ekki inna verk sitt
nógu vel af hendi.
Það vgr eins og safinn
væri farinn úr öllu.
Hinn mikli skurðlæknir,
sem hún vann með, kunni
vel að meta hina fullkomnu
samvinnu frá hennar hendi,
og þó hann væri ekki marg-
orður maður, þá sagði hann
sjúklingnum hreint út, að
hann ætti hjúkrunarkonunni
bata sinn að þakka.
Einhvemtíma hefði þetta
hól fyllt hana gleði. Lucius
Bellamy hafði aldrei sagt
svona við hana. Lucius Bell-
amy!
Henni gramdist sú stað-
reynd, 'að ávallt var hann í
huga hennar, og að hún
saknaði að sjá hann ekki
ganga inn í sjúkraherbergið.
Jafnvel saknaði afskiptaleys-
is hans.
Hann mundi 'aldrei biðja
um hana aftur handa sjúkl-
ingum sínum, og sú trú
særði stolt hennar sem
hjúkrunarkonu, því hún
dáðist að honum sem lækni.
Hún var sjálfri sér reið
yfir að geta ekki gleymt
þessu öllu saman, en þegar
hún lá vakandi á nóttunni,
og hún átti bágt með svefn
núna, þá kom þetta allt í
hug hennar aftur.
Og svo kom inflúensan
eins og þruma úr heiðskíru
lofti og lagði hvern af öðrum
í rúmið, og hjúkrunarliðið
varð að taka á sig tvöfalt
prfiði.
Það var á mánudagsmorg-
un, sem Pauline hitti yfir-
hjúkrunarkonuna, sem var
að koma frá forstöðukonunni
og var öll í upnámi.
„Ungfrú Ross, nú verðið
þér að hjálpa okkur og sjá
um, að stúlkurnar, sem út-
búa herbergi nr. 5, geri það
alménnilega. Dr. Bellamy er
að senda inn sjúkling. Blóð-
tappi".
„Dr. Bellamy11, endurtók
Pauline áður en hún vissi
af.
„Já, ungfrú Meadows
verður að taka við sjúkl-
fngnum. Hennar sjúklingur
fer í dag. Ef þér aðeins vild-
uð leiðbeina stúlkunum.
Þessi nýja á að hafa spítala-
reynslu, þó það líti ekki út
fyrir, að hún kunni að búa
um rúm. Og ég hef ekki
tíma til að vera alls staðar.
Ofan á allt þetta bætist, að
mér finnst höfuðið á mér
vera að klofna11.
■Skemmtileg tilhugsun,
hugsaði Pauline, þetta þýð-
ir, að það verður engin yfir-
hjúkrunarkona á morgun.
En hún var ekki að hugsa
um yf'irhjúkrunarkonuna,
þegar hún flýtti sér eftir
ganginum. Náttúrlega mundi
forstöðukonan og ráðamenn
spítalans verða himinlifandi
yfir, að dr. Bellamy skyldi
senda sjúklinga sína til
þeirra, en það yrði líka til
þéss að hún mundi hitta
hann fyrr eða seinna.
Og hún vissi það, að til-
hugsunin ein um að hitta
aftur fLucius Bellamy olli'
henni kvíða, en kom um leið
hjarta hennar til að slá á
óeðlilegan hátt.
Yfirhjúkrunarkonan hélt’
út næsta sólarhringinn, en
svo lagðist hún, og Pauline,
sem gekk henni næst, varð
að taka meiri byrðar á sín-
ar herðar.
Morguninn, sem yfirhjúkr-
unarkonan lagðist í flens-
unni, skeði það.
Pauline sat á skrifstofu
yfirhjúkrunarkonunnar og
var að skrifa nótur, þegar
barið var á dyrnar. Hún
kallaði „kom inn“ án þess
að líta upp frá vinnu sinni.
„Góðan daginn, yfirhjúkr-
unarkona —“
Pauline leit upp og stóð
á fætur. Hún hafði ákafan
hjartslátt, Það hefði verið
erfitt að dæma um, hvort
þeirra varð meira undrandi,
en Lucius varð fljótari til
að átta sig.
„Góðan dagin, ungfrú
Ross11, sagði hann rólega, „ég
ætlaði að hitta yfirhjúkrun-
arkonuna.11
„Góðan daginn. Því miður
er yfirhjúkrunankonan
veik“.
Hann hnyklaði brýnnar.
„Hvaða vandræði11.
Pauline langaði til að
brosa, því hún þóttist viss
um, að hann meinti eitt-
hvert sterkara orð.
„Er það eitthvað, sem ég
get gert fyrir yður?11 spurði
hún.
Hann svaraði með því að
spyrja snöggt:
„Hafið þér ekki sjúkling?"
„Jú, ég hef sjúkling, di'.
Kerr-Fallowfields“.
Hún velti því fyrir sér,
hvað mundi ske, ef hún
bætti því við, að honum lík-
aði prýðilega við hana.
AuglýsiS
j '8’Wj
MánudagsblaÖinu •