Morgunblaðið - 24.05.2005, Side 20

20 ÞRIÐJUDAGUR 24. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MENNING
ANDRI Hafliðason, arkitektúrnemi
við University of Strathclyde í Glas-
gow, hlaut 3. verðlaun í ritgerða-
samkeppni Berkeley-háskóla í Kali-
forníu í byrjun mánaðarins.
Samkeppnin byggist á því að skrifa
ritgerð um tiltekið efni, og að þessu
sinni varð fyrir valinu almennings-
svæði sem þema. Keppnin er opin
arkitektúrnemum í grunnnámi hvar
sem er í heiminum og bárust 126
ritgerðir í samkeppnina að þessu
sinni.
Viðfangsefni Andra í ritgerð sinni
var Laugavegurinn í Reykjavík.
„Maður átti að skrifa um almenn-
ingssvæði sem maður þekkti og
virkar mjög vel. Lýsingin átti að
vera raunsæisleg, en um leið dálítið
ljóðræn,“ segir Andri, sem dvaldi á
Íslandi í hálft ár í fyrra og starfaði
á arkitektastofu í nágrenni Lauga-
vegarins. Hann hafði fram til þess
ekki verið búsettur á Íslandi, en
heimsótt landið reglulega í sum-
arfríum. „Ég var spenntur fyrir
þessari götu og því hve fjölbreytt
hún er. Mér finnst hún virka mjög
vel og það er svo margt sem skeður
þarna. Svo finnst mér „rúnturinn“
líka alveg frábær og sérstakur –
það er afar sjaldgæft í útlöndum að
bílar séu jákvæðir í þessu sam-
hengi. En á rúntinum er einfaldlega
keyrt mjög hægt og það býður upp
á mikil félagsleg samskipti, sem
sjaldan verða milli bíla og fólks.“
Verðlaunafé Andra var 500 doll-
arar, rúmar 30.000 krónur, og seg-
ist hann væntanlega munu nýta það
í ferð til Barcelona að skoða arki-
tektúr í sumar. „Ég er að útskrifast
í júlí, svo það væri gaman að fara
eitthvert í smá frí eftir það,“ segir
Andri sem stefnir á framhaldsnám í
arkitektúr eftir útskrift í sumar.
Byggingarlist | Andri Hafliðason hlaut 3. verðlaun í
ritgerðasamkeppni um arkitektúr við Berkeley-háskóla
Morgunblaðið/Golli
Laugavegurinn var viðfangsefni verðlaunaritgerðar Andra Hafliðasonar.
Laugavegurinn fjöl-
breytt gata sem virkar
Eftir Ingu Maríu Leifsdóttur
ingamaria@mbl.is
þó setji söngvararnir sinn svip á flutninginn.
Einnig eru upprunaleg barokkhljóðfæri not-
uð; tvær fiðlur, tvö selló, víóla og semball.
Alessandro Scarlatti var hirðtónskáld í
Napólí og Hin heilaga þrenning eitt af hans
síðustu verkum. Að sögn Steingríms eru tón-
verk Scarlattis sjaldan spiluð og erfitt að
nálgast handrit hans.
Hópurinn Rinascente, sem þýðir end-
urreisn, hefur starfað í eitt og hálft ár og
haldið nokkra tónleika. „Við flytjum ein-
göngu forntónlist og þetta verk er það
yngsta sem við höfum flutt. Við munum jafn-
vel athuga næst með tónverk frá byrjun sex-
tándu aldar,“ segir Steingrímur. „Ég hef
TOGSTREITA á milli trúar og vantrúar og
hinn guðlegi kærleikur er yrkisefni óratórí-
unnar Hin heilaga þrenning sem flutt verður
í Neskirkju í kvöld.
Verkið, sem er gamansöm barokktónlist
þrátt fyrir trúarlegan þráð, er eftir ítalska
tónskáldið Alessandro Scarlatti og var fyrst
flutt í Napólí árið 1715.
Tónlistarhópurinn Rinascente flytur verk-
ið í kvöld ásamt hljómsveitarmeðlimum úr
tónlistarhópnum Aldavinum.
Steingrímur Þórhallsson, listrænn stjórn-
andi Rinascente-hópsins og organisti Nes-
kirkju, segir að útfærsla verksins verði eins
nálægt upprunalegri mynd þess og hægt er,
mjög gaman af að grúska í gömlum hand-
ritum og vinna með tónverk sem ekki eru
spiluð á hverjum degi. Ólíkt mörgum öðrum
listformum er tónlistin dauð ef hún er ekki
spiluð.“
Að þessu sinni verður nokkrum köflum úr
verkinu sleppt en næsta vetur er stefnt að
því að flytja tónverkið í heilu lagi á tónlist-
arhátíð Neskirkju.
Rinascente-hópinn skipa Steingrímur Þór-
hallsson, Hallveig Rúnarsdóttir sópran,
Marta Guðrún Halldórsdóttir sópran, Jó-
hanna Halldórsdóttir alt og Hrólfur Sæ-
mundsson baríton.
Tónleikarnir í kvöld hefjast klukkan 20:30.
Tónlist | Tónlistarhópurinn Rinascente flytur óratóríuna Hin heilaga
þrenning eftir Alessandro Scarlatti á tónleikum í Neskirkju í kvöld
„Ólíkt öðru er tónlistin
dauð nema hún sé spiluð“
Morgunblaðið/Jim Smart
Tónlistarhópurinn Rinascente, sem þýðir endurreisn, á æfingu í Neskirkju. Tónleikarnir í kvöld hefjast klukkan 20:30.
Í EINNI af Beethoven sónötunum
sem Sigrún Eðvaldsdóttir og Gerrit
Schuil fluttu í Ými
á sunnudags-
morguninn rifnaði
óvænt hlíf sem
byrgði fyrir þak-
gluggann. Sólar-
ljósið flæddi þá
inn, en það virtist
ekki trufla tónlist-
arfólkið. Verst að
þetta gerðist ekki
í hápunktinum á
verkinu; það hefði
örugglega verið áhrifamikið. En
reyndar þarf engin svoleiðis trix þeg-
ar tónlist Beethovens er annars veg-
ar; a.m.k. ekki þegar hún er flutt eins
og vera ber.
Strax á upphafstónum Vorsón-
ötunnar op. 24 heyrði maður að Sig-
rún var í toppformi. Tónarnir voru
tærir en þrungnir einlægni, ýmiskon-
ar hendingar og blæbrigði voru vand-
virknislega mótuð og allar meginlín-
urnar voru skýrt settar fram. Má í
rauninni segja hið sama um hinar
sónöturnar, í A-dúr op. 30 nr. 1 og í c-
moll op. 30 nr. 2; leikur Sigrúnar var
einstaklega fókuseraður og markviss,
fullur af allskonar tilfinningum og
það var stöðugt eitthvað nýtt að ger-
ast hjá henni. Tæknileg atriði voru
líka á hreinu; erfið hlaup upp og niður
strengina voru örugg og án nokk-
urrar fyrirstöðu; það var eins og Sig-
rún hefði ekkert fyrir því sem hún var
að gera. Svoleiðis spilamennsku heyr-
ir maður ekki oft hér á landi.
Því miður get ég ekki sagt hið
sama um frammistöðu Gerrits, þó
hann hafi gert margt vel. Hljómurinn
var vissulega mjúkur og styrkleika-
jafnvægið á milli hans og Sigrúnar
var eins og það átti að vera, auk þess
sem þau voru fyllilega samtaka. Við-
eigandi stemning var líka oft í túlkun
hans; krafturinn sem einkennir
Beethoven var til staðar á réttum
augnablikum. Hins vegar var sumt,
eins og t.d. síðasti kaflinn í Vorsón-
ötunni, svo órólegt að það dró veru-
lega úr ánægjunni sem þessi fallega,
ljúfa tónlist annars veitir manni. Auk
þess skorti stundum upp á að nægi-
legur skýrleiki væri í leik hans, hugs-
anlega vegna of mikillar pedalnotk-
unar, því hraðar nótnarunur voru
óþægilega loðnar. Fyrir bragðið
misstu þær merkingu sína og var út-
koman skortur á litbrigðum – segja
má að þetta hafi verið Beethoven í
svarthvítu.
Þar sem ég hef margoft heyrt
Gerrit spila alveg frábærlega þá veit
ég að hann getur gert betur en þetta.
Sigrún hins vegar var í banastuði eins
og þegar er komið fram. Leikur
hennar var aðdáunarverður; óhætt er
að fullyrða að hún sé einn af fremstu
listamönnum þjóðarinnar.
Sigrún í toppformi
TÓNLIST
Listahátíð í Reykjavík
Ýmir
Beethoven í botn, annar hluti. Sigrún Eð-
valdsdóttir fiðluleikari og Gerrit Schuil pí-
anóleikari fluttu þrjár sónötur eftir
Beethoven. Sunnudagur 22. maí.
Kammertónleikar
Jónas Sen
Sigrún
Eðvaldsdóttir
MENNTASKÓLINN við Hamrahlíð skartar
frábærum kór eins og frægt er, og eftir því sem
ég best veit hefur Kór Menntaskólans í Reykja-
vík verið að sækja í sig veðrið undanfarin ár. Af-
hverju skyldi Kvennaskólinn í Reykjavík ekki
líka eiga góðan kór? Það var þessi spurning sem
leiddi til þess að ég fór á tónleika í Fríkirkjunni
á sunnudaginn var undir yfirskriftinni „bráðum
kemur betri tíð“, en þar var Kór Kvennaskólans
að syngja.
Því miður ollu tónleikarnir vonbrigðum. Fyrir
það fyrsta er kórinn býsna smár, aðeins sautján
stúlkur og – merkilegt nokk – einn piltur. Hvað
á það eiginlega að þýða? Ef kór á að vera bland-
aður þá verður að vera sæmilega jafnt hlutfall á
milli kynjanna, annað gengur ekki upp. Stjórn-
andinn útskýrði reyndar að engir aðrir piltar
hefðu fengist til að vera með í kórnum (aug-
ljóslega) og í framhaldi má spyrja hvort meina
hefði þessum eina pilti frá því að syngja með
stúlkunum. Ekki ætla ég að svara því, en víst er
að útkoman á tónleikunum var pínleg. Rödd
aumingja piltsins, sem er algerlega óskólaður
söngvari, var eins og hvert annað tíst við hliðina
á stúlkunum og skal engan undra. Í rauninni er
hið eina undarlega að opinberir tónleikar skuli
hafa verið haldnir með kórnum yfirleitt. Hann
er ekki tónleikafær.
Óneitanlega voru sum lögin sungin af ein-
lægri tilfinningu, en það er ekki nóg. Kór sem
getur ekki sungið vegna þess að honum finnst
tiltekið lag svo óstjórnlega fyndið er ekki hægt
að taka alvarlega. Lagið hét Ohn dohn dehn og
var eftir Bent Lorentzsen; flutningurinn á því
var með öllu ómögulegur. Vissulega klúðraðist
annað á efnisskránni ekki eins hrikalega, en inn-
komur voru þó oftast klaufalegar og ónákvæm-
ar, sérstaklega er á leið. Skrifast það væntan-
lega á kórstjórann, Margréti Helgu Hjartar-
dóttur, sem greinilega hefur takmarkaða
reynslu af kórstjórn ef marka má ómarkvissar,
ef ekki viðvaningslegar bendingar hennar.
Hið eina jákvæða við dagskrána var mjúkur
og fallegur píanóleikur Tómasar Eggerts
Guðnasonar. Í rauninni hefði hann átt að koma
þarna fram einn og enginn annar. Vonandi er
yfirskrift tónleikanna meira en bara orðin tóm –
kórinn þarf á því að halda að bráðum komi betri
tíð.
Piltur í
kvennakór?
TÓNLIST
Fríkirkjan
Tónleikar Kórs Kvennaskólans í Reykjavík undir yf-
irskriftinni „Bráðum kemur betri tíð“. Á efnis-
skránni voru lög eftir Jón Ásgeirsson, Inga T. Lár-
usson, Skúla Halldórsson, Bengt Ahlfors, Harold
Arlen og fleiri. Sunnudagur 22. maí.
Kórtónleikar
Jónas Sen