Mánudagsblaðið - 27.02.1961, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 27. febrúar 1961
NIÐUSLAG.
,,Það er ekkert við yður,
l>að veit ég vel, en mér þykir
þiægilegt að vera með yður,
og ég er fegin, að ég sagði
já, þegar þér báðuð mig að
;koma út með yður“.
Var þetta sannleikur eða
'lygi? spurði hún sjálfa sig.
Það var ekki mjög fram-
■orðið, þegar .þau höfðu lok-
ið við að borða, rétt rúmlega
átta, þegar þau fóru út úr
matstofunni.
,,Mér finnst, að við ættum
að fara eitthvað að dansa,
æða finnst yður ekki“ sagði
Bill.
í bílnum á leiðinni til dans-
staðarins var Bill elskuleg-
ur, nærgætinn og kurteijs,
hugsaði hún, ef það á að
prófa dyggð mína, er það að
minnsta kolsti sentilmaður,
sem ég á í höggi við.
Það bar þægilega hálf-
birtu á dansstaðnum, og
meðan þau dönsuðu, gleymdi
Marcia Moore öllu öðru.
Hann dansaði ágætlega, og
hann var bersýnilega einn
af þeim fáu karlmönnum,
■sem dansa vegna dansins
•sjálfs.
Klukkan var lítið eitt yfir
■ellefu, þegar þau komu út
á 45. götu.
,,Eigum við að ganga svo-
lítinn spotta af leiðinni?“
-spurði Bill.
Hún kinkaði kolli. Hönd í
hönd röltu þau niður á horn-
ið á Madison Avenue.
Hann skqtraði augunum
lil hennar.
„Hvar eigið þér heima?“
spurði hann, „og hjá hverj-
um og hvernig búið þér?
Eða með öðrum orðum: Haf-
ið þér yðar eigin íbúð?“
,,Já, það hef ég“, og gat
■ekki látið sér detta neitt í
hug til að bæta við þetta
afdráttarlausa svar.
„Það hef ég líka“, sagði
hann. „Hún er rétt hjá
Bryant-garði, við 40. götu
'Vestur. Það bjó listmálari
í íbúðinni áður en ég fékk
hana. Komið þér með?“
„Getið þér eiginlega gefið
mér nokkra ástæðu til þess,
að ég skyldi gera það?“
„Já, og hún er sérstaklega
þung á metunum — nefni-
lega þriðjung af köldum,
steiktum kalkún. Hann vó
tólf pund, þegar öxin féll,
og í honum er heimsins
bezta kastanjufylling“.
Hún sperrti upp augun.
„Kunnið þér að matbúa?"
„Eins og flestir karlmenn
bý ég til betri mat en flest-
ar konur“, sagði hann og
brosti hlýlega til hennar.
„Eg vildi óska, að þér vild-
uð koma með. Eg er solt-
inn, og mig langar svo til
að fá tækifæri til að gorta
af kalkúninum mínum. Hann
er í vexti ekki ósvipaður
hinum yndislega vinnuveit-
enda yðar“.
„Jæja, þá kem ég“, sagði
hún, og hún hugsaði: Það
er þá á þennan hátt, sem það
byrjar.
* í
Eftir: IML Heimer * "
Smásaga um
ástir og ýmislegf
Mdtcífl
HJl
raai»gs»!i^8ii!^s83si8»æg§i sœ
íbúðin var mjög skemmti-
leg, lítið eldhús og stór setu-
stofa með dökkbláum veggj-
um og ljósum nýtízku hús-
gögnum. Einn veggurinn var
þakinn bókahillum. Hann
bauð henni að setjast, lagði
kvöldkápuna hennar inn í
svefnherbergið og fór svo
inn í eldhúsið. Eftir tvær
minútur kom hann aftur
sigri hrósandi á svipinn. í
annarri hendi hélt hann á
fati með kalkúninum, og i
hinni á disk með rúgbrauðs-
sneiðum og tveim flöskum
af öli.
„Nú skulum við rétt strax
fá heimsins beztu kalkún-
samloku“, sagði hann.
Hann setti matinn frá sér
á borð og brosti ánægður til
hennar.
„Þér hafið mjög falleg-
ar herðar“, sagði hann, „það
get ég aðeins sagt um þrjár
konur af þeim, sem ég
þekki“.
Þessi orð komu illa við
hana, en hún reyndi að láta
sem sér þætti vænt um þau,
og hún rétti út höndina eft-
ir kalkúnsamloku og ölglasi.
Hann istóð og beygði sig
jdir hana og horfði á hana.
Svo gekk hann að grammó-
fóninum og sellti nokkrar
plötur á. Síðan kom hann
aftur til hennar, settist á
gólfið fyrir framan hana og
hallaði sér upp að stólnum,
svo hún neyddist til að færa
fæturna, svo hann hefði
pláss.
„Eg sé hnakkann á yður“,
sagði hún og hugsaði: „Þetta
er fallegur hnakki, kvenna-
bósinn þinn — hvers vegna
ertu ekki maður, sem hægt
er að treysta?"
„En ég þarf alls ekki að
horfa á yður. Eg man ná-
kvæmlega, hvernig þér lítið
út“.
Þau sátu þannig þegjandi
nokkrar mínútur. Hann rétti
höndina aftur fyrir sig eftir
hendinni á henni, og hún lof-
aði honum að taka utan um
liana. I'íann hafÖi, fallcga
hönd, og hann hélt þétt en
mjúkt um hennar. Allt í
einu fann hún stfeyma um
sig þögula, brennheita ósk:
Bara, að þetta augnablik,
eins og ég finn til þess núna,
mætti vara að eilífu. Bara,
að þetta gangi ekki lengra,
svo það endi ekki með tár-
um á koddanum mínum. En
láttu það ekki heldur líða
hjá svo fljótt, að ég ofur-
seljist sömu tómleika tilfinn-
ingunni og áður.
Áhrif augnabliksins náðu
Hann sleppti henni og
færði sig frá henni, tók blíð-
lega um herðar hennar og
horfði í augu hennar. Augna-
ráð hans særði hana og
truflaði. Hún hélt, að hún
sæi ást og einlæga blíðu í
augum hans — og þó vissi
hún, að það var óhugsandi.
Hann var aðeins rödd i síma,
valdi á Marciu, með snöggri fallegur imgur maður, sem
hreyfingu beygði hún höfuð-
ið niður og lagði vangann
að hárinu á honum.
„Fyrirgefið", sagði hún,
,,en það er eitthvað óumræði-
legt yfir þessu augnabliki
— útsýnið yfir garðinn —
og minningar fortíðarinnar
— draumar framtíðarinnar
—• kannski það hafi verið
ópíum eða eitthvað þvilíkt
í kalkúninum — það lagast
bráðlega“.
„Hreyfið yður ekki“, sagði
hann og þrýsti hönd henn-
ar enn fastar. Hann rétti
fram fótinn, svo að raf-
magnssnúran vafðist um
hann, og kippti úr sambandi.
Ljósið slokknaði og þau sátu
í hálfmyrkri, tunglið skein
inn um gluggann. Hún færði
ekki vangann frá höfði hans,
en hvort sem heldur var af
hralðslu eða feimni', hafði
hún víst hreyft sig lítið eitt,
því hann sagði og leit ekki
upp:
„Hvort sem stúlka er sið-
lát eða ekki, þá getur það
ekki 'haft úrslitaþýðingu,
hvort ljósin eru tendruð eða
slökkt. Eða haldið þér það?“
,.Nei“.
Rödd hennar kom eins og
úr fjarska.
Og þarna sátu þau núna.
Gluggatjöldin blöktu fyrir
vorgolunni, og tunglið varp-
aði sinni mildu birtu yfir
þau.
Bill Vogt stóð upp, sneri
sér við og dró hana að sér.
Eitt augnablik horfði hann
á hana, svo þrýsti hann
henni að sér og kyssti hana.
Hún endurgalt honum koss-
inn.-Þáð var yndislegt og fag
urt. Þetta kom eins og af
sjálfu sér og eðlilega, og
Marcia Moore hugsaði á
þessu augnabliki: Eg held
raunverulega að ég elski
hann.
hafði dansað við hana, mað-
ur, sem kunni að steikja
kalkún, en hann var kvenna-
bósi. Hún horfði upp til hans
með hálfopinn munninn og
stórum spyrjandi augum —
en svo sleppti hann ’henni
allt í einu og gekk þvert jfir
gólfið að dyrunum inn í
svefnherbergið, opnaði þær
og gekk inn. Hjartað stóð
kyrrt í brjósti hennar, með-
an hún fylgdi honum með
augunum. Svo þrýsti hún
hendinni á brjóstið og stundi.
„Nei, ég get það ekki“,
sagði hún við sjálfa sig.
„Það er vor, og ég er tuttugu
og sex ára — en ég get ekki
útatað sjálfa mig og þær
tilfinningar, sem ég hef nú
fundið — ekki einu sinni
vegn a hans“.
Fljótt og hljóðlega greip
hún handtöskuna sína, sem
stóð á reykborðinu við hæg-
indastólinn, og flýði út úr
stofunni, út um dyrnar á
forstofunni, niður tröppurn-
ar og framhjá 'húsverðinum, I hlaupast
og þegar hún kom út á göt- kvöld?
una, grét hún.
Og þess vegna vissi hún
ekki hvað Bill Vogt sagði,
þegar hann kom út úr svefn-
herberginu með kvöidkápuna
hennar.
niður tröppurnar og út á
götuna. Án þess eiginlega að
vita, hvað hún gerði, fór
hún fótgangandi heim.
Og þar, fyrir framan hús-
ið, sem hún átfi heima í, sá
hún hann aftur.
„Hvers vegna eruð þér
kominn?“ spurði hún. „Þér
kærið yður víst ekki um að
sjá mig aftur“.
Hann brosti og sagði:
„Nei, auðvitað ekki. En ég
kom hingað til að sjá hund-
inn yðar. Sérhver kona ætti
að eiga hund. Einn hund og
einn mann — einmitt í þess-
ari röð“.
„Eg get hvenær sem helzt
fengið mér hund“.
Hann stðð og horfði á
hana.
„Þér getið, hvenær sem
helzt fengið þennan mann
hérna. Hvenær sem þér vilj-
ið, að miðvikudögum undan-
teknum, því þá spila ég pók-
er.“
Hún leit á hann, og svo
sneri hún sér frá honum.
„Eg get ekki skilið, að þér
skulið yfirleitt vilja tala við
mig eftir kvöldið í gær“,
sagði hún, „en jafnvel þó
þér, þrátt fyrir það, vilduð
gera það, verðið þér að
skilja, að ég er ekki nokkur
Bill-Vogt-týpa. Eg vildi óska,
að ég væri það. En ég er það
ekki, og við því er ekkert
hægt að gera“.
Hann dró andann djúpt.
— „ef þér eigið við með því
að þér séuð ekki sú týpa,
sem ég kunni að meta, og
sem taka þátt í mínum
stjórnlausu veizlum og
„villtu giemum“, þá hafið
þér alveg rétt fyrir yður,
því það eruð þér ekki“. Hann
sneri henni hægt að sér. „En
samt ert það þú, sem ég hef
verið að leita að allan tím-
ann. Allir menn leita —
stundum lengi og stundum
skemur — að þeirri réttu“.
Marcia horfði á hann:
Oo-?“
„Og kannski hef ég fund-
ið hana núna, og kannski fæ
ég að eiga 'hana“.
,,Og ertu þá ekki reiður
og vonsvikinn, að ég skyldi
á brott í gær-
„Þvert á móti hefði ég
urðið fyrir vonbrigðum, ef
þú hefðir Verið kyrr“.
I Hún hallaði sér upp að
I honum, og hann þrýsti henni
upp að sér — til ósegjan-
„Þú átt að fara heir, i núna, hegrar ánægju fyrir hina
Marcia“, sagði hann l jlíðlega sjötíu og tveggja ára gömlu
og stillilega. En þá u{ jpgötiV-.jfrú Babbie White , sem eyddi
aði hann, að hán vai favin. ihverri vakandi i stund í. lífi
Marcia gat lítið ur.rr ið dag-1 sínu með því að gægjast út
inn eftir, og um lokun lartíma j um gluggann í lit -ia kjallara-
gekk hún eins og í leiðslu j herberginu sínu.
1
Anglýsið
Mámi dsagslilaðiim