Morgunblaðið - 01.06.2005, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. JÚNÍ 2005 33
MINNINGAR
annar gróður ætlaði að kæfa þennan
legg en þegar ég leit eftir honum 22.
maí s.l. sá ég að upp úr jarðarberja-
plöntunum var kominn keikur vísir að
runna. Hann hafði ekki látið kæfa sig.
Næsta dag lést Sigga eftir langt sjúk-
dómsstríð. Í starfi sínu plantaði Sigga
kunnáttu sem orðið hefur að sprotum
og fullvaxta trjám í starfi blóðmeina-
fræðinnar á Íslandi. Hún átti sem
kennslumeinatæknir drjúgan þátt í
þjálfun meinatækna- og læknanema
og viðhaldsmenntun starfsmanna. Á
þjálfuninni byggir þekking og starf
meinatækna og lækna um allt land.
Þannig lifa afleggjarar hennar áfram
í starfi hinna. Hennar verður sárt
saknað sem samstarfsmanns og vinar
af starfsmönnum blóðmeinafræði-
deildar LSH. Ég sendi innilegustu
samúðarkveðjur til eiginmanns og að-
standenda.
Páll Torfi Önundarson, yfirlækn-
ir blóðmeinafræðideildar LSH.
Í dag kveðjum við Sigríði Ingi-
björgu Claessen kennslumeinatækni
og félagskonu okkar í Svölunum, fé-
lagi fyrrverandi og núverandi flug-
freyja.
Margar okkar kynntust henni og
unnu með henni í fluginu, en hún var
glæsilegur, duglegur og ósérhlífinn
fulltrúi sinnar stéttar. Seinna er þeim
starfsvettvangi lauk gekk hún til liðs
við Svölurnar og var í því félagi í mörg
ár. Hún tók virkan þátt í starfi félags-
ins, fyrst sem ritari stjórnar og síðar í
fjáröflunarnefnd og vann hún störf
sín fyrir félagið af samviskusemi og
dugnaði, ávallt ljúf og einlæg í við-
móti.
Við þökkum samfylgdina og vel
unnin störf í þágu félagsins. Fjöl-
skyldu Sigríðar sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Svalanna,
Þórhildur Sandholt, formaður.
Það er hlutskipti sumra að vera
hrifnir yfir móðuna miklu fyrir aldur
fram. Þetta var hlutskipti Sigríðar,
Siggu eins og hún hét í okkar hópi,
einmitt þegar hún átti að geta verið
með og notið samskipta við barna-
börnin. Þetta tímabil, sem ömmum
þykir svo mikilvægt.
Hún Sigga var klettur. Á sinn hæg-
láta hátt smitaði hún frá sér stöðug-
leika og góðvild. Það var gott að hafa
hana í hópnum, því hún kunni að
gleðjast í hógværð. Okkar spila- og
ferðahópur byggir á gömlum grunni,
en þegar Sigga og Júlíus bættust í
hópinn þá auðguðumst við, sem fyrir
vorum. Að ekki sé minnst á góðgerð-
irnar, sem við spilamenn fengum í
Sæviðarsundinu.
Við minnumst allra okkar
skemmtilegu ferða, utanlands eða
milli heimila. Ekki síst, er okkur fyrir
tveim árum var boðið í nýjan sum-
arbústað þeirra hjóna í Grímsnesi.
Þar var, auk annars, farið í skógar-
ferð um land þeirra undir leiðsögn
gestgjafanna.
Við, spilamenn og konur, vottum
Júlíusi, Guðrúnu móður Sigríðar,
dætrunum og þeirra fjölskyldum
dýpstu samúð okkar og hluttekningu.
En við skulum ekki gleyma að börn
verða fullorðin og taka við okkar hlut-
verki á lífsins leið.
Spila- og ferðafélagar.
Haustið 1981 hóf 14 manna hópur
nám í meinatækni við Tækniskóla Ís-
lands. Fæst höfðum við hist nokkurn
tímann áður, komum víðsvegar að af
landinu og vorum á ýmsum aldri jafn-
vel svo að tvær þær elstu gátu verið
mæður þeirra yngstu. Að loknu námi
hurfum við til starfa á ýmsum stöðum,
en flest þó á Landspítalann. Þessi
hópur náði svo vel saman að alla tíð
síðan höfum við haldið sambandi og
hist reglulega yfir vetrartímann. Allt-
af verið tilhlökkunarefni að komast í
næsta klúbb, rabba um lífið og til-
veruna og ekki síst fagið.
Nú er ein okkar horfin yfir móðuna
miklu og er hennar sárt saknað. Sig-
ríður Claessen vakti strax athygli í
okkar hópi. Há, grönn, ljóshærð og
glæsileg. Við nánari kynni kom fram
að þar fór vönduð, greind og hrein-
skiptin kona – blátt áfram og með
hárfínan húmor. Á hennar fallega
heimili áttum við góðar stundir, og
það leyndi sér ekki hversu mikil
mamma og fjölskyldumanneskja hún
var. Á vinnustað var hún vinsæl og
naut virðingar. Hún sá um kennslu
meinatæknanema og fórst það vel úr
hendi.
Eftir áratuga hlé tók sig upp erf-
iður sjúkdómur og varð ekki við ráðið.
Sigríður tókst á við veikindi sín með
æðruleysi sem lýsir henni vel. Við
vottum eiginmanni hennar, dætrum
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð. Minning hennar lifir.
Skólasystur úr T.Í.
Þýtur í stráum þeyrinn hljótt,
þagnar kliður dagsins.
Guð er að bjóða góða nótt
í geislum sólarlagsins.
(Trausti Á. Reykdal.)
Í dag kveðjum við Siggu, vinkonu
okkar, Claessen. Fyrir fjörutíu árum
kynnti Júlíus hana fyrir hópnum okk-
ar sem unnustu sína. Hún var þá sem
ávallt síðar óvenju glæsileg kona, há-
vaxin, björt yfirlitum, traust og hrein-
skiptin. Hún hafði einstaklega góða
og hlýja nærveru.
Áratuga kynni hafa fært okkur
margar góðar minningarperlur, sem
við þökkum af alhug.
Við sendum Júlíusi, dætrum þeirra
og fjölskyldum, Guðrúnu móður
Siggu og ástvinum öllum innilegar
samúðarkveðjur.
Karenar og Skarphéðingar.
Septembermánuður 1979 er geng-
inn í garð. Ferðalag er hafið í fylgd
Sigríðar Ingibjargar Claessen, Siggu.
Á því ferðalagi er víða komið við, bæði
á sérdeildum Landspítalans svo og
New York-borgar.
Áfangasigrar vinnast er gáfu góða
heilsu og Siggu þrek og þor til marg-
víslegra verka. Hvergi var slegið
slöku við, fjölskyldunni sinnt, en jafn-
framt hafið nám í meinatækni, er hún
lauk á árinu 1983. Starfaði Sigga æ
síðan á blóðmeinafræðideild Land-
spítalans við Hringbraut, undanfarin
ár sem kennslumeinatæknir.
Sigga var glæsileg kona, fríð sýn-
um, hávaxin, ljós yfirlitum og bar allt
hennar fas merki um skapfestu. Var
hún gædd góðum gáfum, öguð í hugs-
un og verki, er skilaði sér í fullkomn-
un þeirra verka er hún tók að sér.
Metnaðarfull, bæði fyrir hönd sjálfrar
sín og sinna, ákveðin í skoðunum,
traustur vinur. Í áratugi höfum við
notið vináttu þeirra Siggu og Júlíusar
og fjölskyldu þeirra. Er þar margs að
minnast, m.a. árlegar skoðunarferðir
um landið í góðra vina hópi, fjölda
sameiginlegra veiðiferða, þar sem
kjölfestan hefur verið Laxárdalur í
Suður-Þingeyjarsýslu, hvar sál og lík-
ami endurnærast við náttúruskoðun
og veiðar á þeim fagra stað.
Á undanförnum árum hefur drjúg-
um hluta frítíma þeirra Siggu og Júl-
íusar verið varið til þess að bæta land-
kosti að Fossi í Grímsnesi, þar sem
þau hófu skógrækt í fjölskyldureit
sínum. Hefur verið ánægjulegt að
fylgjast með framkvæmdum þeirra
þar og njóta með þeim ávaxta verk-
anna bæði innan og utan dyra í Lang-
holti, en svo er staðurinn nefndur.
Hefur skógræktinni fleygt fram, enda
hugað sérlega að hverju tré, þótt
mörg séu. Líktist Sigga helst glögg-
um og nærgætnum fjárbónda, er við
gengum með þeim hjónum um land-
areignina, þar sem hún þekkti hvert
tré og hvern græðling nánast með
nafni og að auki gróðursetningardag-
inn. Bætti hún stöðugt við þekkingu
sína á öllum þáttum skógræktar og
var aðdáunarvert að sjá, hvernig hún
nýtti þekkingaraukann til bættrar
ræktunar.
Unaðsreitur varð til, þar sem dæt-
ur, tengdasynir, barnabörn og vinir
nutu samveru þeirra hjóna.
Fyrir rúmu ári dró ský fyrir sólu.
Erfiður sjúkdómur greindist að nýju.
Ferðalag til bættrar heilsu hafið,
meðferðarleiðir reyndar. Árangur
minni en vonir og vilji stóðu til en
ánægjustundir nýttar til hins ýtrasta.
Gifting dætra, skírn barnabarns,
stundir í Langholti auk ánægjulegs
ferðalags þeirra hjóna í marsmánuði
síðastliðnum. En enginn má sköpum
renna. Ferðin þyngdist, krafturinn
minnkaði og andaðist Sigga á krabba-
meinslækningadeild Landspítalans
hinn 23. maí.
Góð vinkona er kvödd, þökkum við
samfylgdina. Megi Guð og góðar
vættir styrkja góðan vin, Júlíus, dæt-
urnar þrjár og fjölskyldur þeirra,
systkini og móður þeirra, Guðrúnu.
Hildur og Þórarinn.
Við andlát Sigríðar Claessen 23.
maí hvarf ein af bestu vinkonum okk-
ar hjóna úr lífi okkar. Við Sigga erum
fædd á sama ári og uppalin á ættar-
heimili mæðra okkar í jaðri Skugga-
hverfis. Hún fluttist ung að aldri með
foreldrum sínum að Langholtsvegi í
Reykjavík og bjó þar til þess tíma að
hún giftist skólabróður mínum úr
Menntaskólanum í Reykjavík og Há-
skóla Íslands, Júlíusi Sæberg. Þar
með endurnýjuðust kynni okkar
Siggu og rifjaði hún stundum upp að
hún myndi enn eftir hvað hún vor-
kenndi stráknum sem var bundinn í
band í porti við Hverfisgötu.
Með okkur hjónum þróaðist fljótt
góður vinskapur sem hefur fylgt okk-
ur alla tíð síðan. Við höfum því orðið
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að fylgj-
ast með þróun og þroska sambands
þeirra og dætra. Af kynnum okkar
sannast að maður og kona í góðu
hjónabandi eru eitt og því erfitt að
minnast eins án þess að minnast
beggja. Hægt er að minnast ýmissa
atburða af samvistum okkar en ég
kýs að nota þessar fáu línur til að
draga fram persónulýsingu frá bæj-
ardyrum okkar Sigrúnar.
Eftir góða grunnmenntun frá
Kvennaskólanum í Reykjavík og
stofnun hjúskapar ákvað Sigga að
taka stúdentspróf og mennta sig sem
meinatæknir. Hún sýndi þar þraut-
seigju, staðfestu og samviskusemi
sem endurspeglaðist síðar í dætrum
hennar. Heimilið, uppeldi, menntun
og velferð dætranna, Guðrúnar, Guð-
laugar og Elísabetar, var þeim hjón-
um ætíð efst í huga og voru það loka-
verk Siggu að taka þátt í skírn
dótturdóttur og skömmu síðar brúð-
kaupi yngstu dótturinnar. Sigga naut
þess að hlúa að heimili sínu fyrst í
Hlíðunum, síðan í Heimunum og síð-
ast í Sæviðarsundi. Mátti þar glöggt
sjá að hún var myndarleg húsmóðir
og afbragðs hannyrðakona. Um-
hyggja fyrir móður sinni, sem misst
hafði mann sinn á miðjum aldri, var
henni ætíð ofarlega í huga.
Þeim hjónum var annt um vini sína
sem ávallt voru þátttakendur við há-
tíðleg tækifæri, s.s. við lokapróf og
brúðkaup dætranna.
Sigga var glæsileg kona, vel að sér í
þjóðfélagslegri umræðu, glaðlynd og
félagslynd. Eitt aðaláhugamál þeirra
hjóna á síðari árum var að reisa
myndarlegt sumarhús í Grímsnesinu,
í landi Hauks heitins föður hennar.
Þar stunduðu þau gróðursetningu af
kunnáttu og elju og undu vel hag sín-
um í faðmi fjölskyldunnar.
Með söknuð í hjarta kveðjum við nú
góða vinkonu og vottum Júlíusi, dætr-
um og fjölskyldum, móður hennar og
systkinum dýpstu samúð okkar.
Siggu þökkum við fyrir öll árin sem
við höfum átt samleið. Guð blessi
minningu hennar.
Kristján og Sigrún.
Í amstri daganna er okkur mann-
fólkinu gjarnt að taka lífinu sem sjálf-
sögðum hlut. Hugurinn er oftast
bundinn við þá veraldlegu hluti sem
við erum að fást við en síður við fall-
valtleika lífsins. Við ákveðna atburði í
lífinu er hins vegar eins og tíminn
stöðvist og þannig varð okkar innan-
brjósts þegar við fréttum andlát góðs
vinar okkar, Sigríðar Claessen.
Liðin ár rifjast upp, minningarnar
streyma fram og við fyllumst þakk-
læti fyrir að hafa átt allar þær
ánægjustundir sem tengjast henni og
koma upp í hugann. Þær verma og
ylja og skilja eftir gleði í hjarta vegna
þess að þær hafa gert lífið bjartara og
innihaldsríkara. Samverustundir
heima og heiman um langt árabil, sem
eru svo ótal margar og ánægjulegar,
er við hjónin höfum átt með Júlíusi og
Siggu. Þar eru ofarlega minningar frá
árlegum ferðalögum um landið, veiði-
ferðum og heimboðum en ekki síður
frá merkisviðburðum í fjölskyldunni
eins og afmælum, útskriftum og brúð-
kaupum dætra þeirra.
Það sem ber þó hæst er vináttan
sem hefur myndast og það góða og
hlýja viðmót sem ávallt mætti okkur.
Hún var ákveðin og sterkur persónu-
leiki, hreinskiptin, réttsýn, greind og
víðlesin. Það einkenndi fas hennar allt
hvað hún bar hag fjölskyldu sinnar
mjög fyrir brjósti og hafði metnað
fyrir þeirra hönd. Hún var stolt af
dætrum sínum og barnabörnum sem
eru miklir sólargeislar í lífi þeirra
hjóna. Það er aðdáunarvert hvernig
Sigga tókst á við örlög sín þegar sýnt
var að veikindin voru komin á ný á al-
varlegt stig. Hún lét það ekki buga sig
heldur gerði flest það sem hugur
hennar stóð til og reyndi að njóta dag-
anna eftir mætti þótt kraftur færi
þverrandi. Það er ekki fjarri að hugur
manns fylltist helgi að verða vitni að
slíkum hugarstyrk.
Í minningunni munum við sjá hana
fyrir okkur í sumarbústaðnum, glaða
og reifa, ræða málefni líðandi stundar
af áhuga, bera fram góðan mat og
gleðjast með glöðum, helst með alla
fjölskylduna í kringum sig. Þeir sem
skilja eftir góðar minningar og hafa
lagt rækt við sinn garð hafa lifað lífinu
vel því það eflir og styrkir þá sem eftir
lifa. Sigga var góður vinur sem verður
sárt saknað. Mestur er söknuðurinn
hjá eiginmanni, dætrunum og fjöl-
skyldum þeirra, aldraðri móður og
systkinum. Við biðjum algóðan Guð
að styrkja þau og vernda.
Blessuð sé minning Sigríðar Claes-
sen.
Áslaug og Karl F. Garðarsson.
Elskuleg vinkona okkar, Sigríður
Claessen, er látin langt um aldur
fram. Í veikindum sínum sýndi hún
mikið æðruleysi og baráttuþrek.
Sigga var sterk kona, greind,
ákveðin, dugleg með afbrigðum,
skemmtileg og vinmörg.
Við unnum með henni á Rann-
sóknastofu Landspítalans og var það
samstarf mjög ánægjulegt. Hún var
frábær í starfi sínu sem kennslu-
meinatæknir, en hún var ekki aðeins
með fræðin á hreinu heldur kunni hún
svo vel að miðla þeim til annarra.
Fyrir nokkrum árum stofnuðum
við bútasaumsklúbbinn okkar og hitt-
umst reglulega. Efldi þetta enn frek-
ar vináttuna. Sigga var afkastamest
okkar við saumaskapinn og komu list-
rænir hæfileikar hennar þar mjög vel
í ljós. Hún saumaði mörg falleg teppi
og flest þeirra gaf hún vinum og
vandamönnum. Við eigum oft eftir að
minnast skemmtilegrar ferðar okkar
í sumarbústað s.l. haust, þar sem
Sigga naut sín svo vel. Við erum mjög
þakklátar fyrir allar góðu og
skemmtilegu samverustundirnar.
Skarð hennar í klúbbnum okkar verð-
ur aldrei fyllt og mun hennar verða
sárt saknað. Í einkalífi sínu var hún
gæfusöm. Hún talaði með mikilli
væntumþykju um fjölskyldu sína og
var mjög stolt af dætrum sínum og
barnabörnum, sem mikið hafa misst
því betri amma er vart finnanleg.
Megi minningin um umhyggjusama
og hjartahlýja eiginkonu, móður,
ömmu og dóttur, milda sorgina og
gefa þeim styrk, sem eftir lifa.
Anna Lovísa, Hafdís, Hjördís,
Kristín G. og Þórunn.
Sigríður Claessen elskuleg vinkona
mín er látin langt fyrir aldur fram.
Við kynntumst þegar við unnum sam-
an á skrifstofu Loftleiða árin 1965 og
1966 og hefur ætíð síðan verið vin-
skapur okkar á milli. Það var
skemmtilegur tími, bæði í vinnu og
frítíma. Sigga var ákaflega traust og
tryggur vinur vina sinna. Hún var
mjög skemmtileg og hafði skemmti-
lega kímnigáfu og tilsvör. Einnig var
hún minnug og vitnaði oft í gömul at-
vik á sinn sérstaka hátt. Ég er þakk-
lát fyrir að hafa fengið að hitta Siggu
fyrir mánuði síðan. Þá var hún sæmi-
lega hress og leið vel miðað við að-
stæður. Ekki hvarflaði að mér þá að
þetta yrði okkar síðasta stund. Ég
mun sakna hennar sárt.
Fjölskyldu Siggu sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og bið
Guð að styrkja þau í sorginni.
Nanna Sigurðardóttir.
Kær vinkona er kvödd í dag, langt
fyrir aldur fram. Hennar mun ég
sakna sárt. Að henni stóðu góðir for-
eldrar sem með sinni framgöngu
komu börnum sínum vel til manns,
eins og þau bera merki.
Sigga var heilsteypt og samvisku-
söm og trygglynd svo af bar. Vinum
sínum var hún sannur vinur bæði í
gleði og í þraut. Dætrum sínum var
hún góð móðir og allar bera þær vitni
umhyggju og góðs uppeldis úr for-
eldrahúsum. Mikið jafnræði var með
þeim hjónum Siggu og Júlla og á
heimili þeirra var gott að koma, gest-
risni og gleði í fyrirrúmi.
Sigga bar veikindi sín af ótrúlegum
viljastyrk og æðruleysi.
Elsku Gunna mín, stundirnar góðu
á Langholtsveginum hafa staðið mér
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum und-
anfarna daga, þær eru meðal minna
bestu minninga. Júlli, Gunna, Guð-
laug , Bettý, tengdasynir og barna-
börn, ykkar harmur er mikill en
minningarnar um góða konu og móð-
ur er huggunin. Gulli og Helga þið
kveðjið kæra systur sem vildi ykkar
hag og fjölskyldna ykkar sem bestan.
Blessuð sé minning vinkonu minn-
ar.
Lilja.
Kæra Sigga mín, nú ert þú horfin
yfir móðuna mikla. Þú barðist við ill-
vígan sjúkdóm með æðruleysi eins og
þín var von og vísa. Ég leit til þín
morguninn 23. maí og þú sagðir þá við
mig: „Nú er minn tími kominn.“ Ég
var mjög þakklát fyrir að fá þá tæki-
færi til að þakka þér fyrir allar góðu
og ógleymanlegu samverustundirnar,
sem við höfum átt bæði í starfi og frí-
tíma. Ómetanleg vinátta okkar hófst
fyrir 15 árum þegar við unnum saman
að BS-verkefni í meinatækni. Þá
kynntist ég hversu heilsteypt, trygg
og einstök manneskja þú varst. Þegar
við vorum að skrifa ritgerðina kom í
ljós hve næmt auga þú hafðir fyrir
móðurmálinu og hvað þér var það
kært. Við samstarfskonur þínar sem
störfuðum við smásjárskoðun á blóð-
mynd gátum alltaf leitað til þín og
komum þá ætíð að hafsjó fróðleiks
sem þú hafðir aflað þér og varst alltaf
tilbúin að miðla af.
Við áttum margar góðar samveru-
stundir og gátum talað endalaust
saman. Þau voru ófá leyndarmálin,
sem ég sagði þér og ég bætti alltaf
við: Ég treysti þér, þú ert eins og
klettur. Þannig varstu, þú varðveittir
það sem þér var treyst fyrir.
Fjölskylda þín var þér allt. Það var
þín mesta ánægja í lífinu að veita
henni þá ástúð og hlýju sem prýddi
þig. Ég man þegar þú varst orðin
veik, þá bað ég þig um að fara vel með
þig og hvíla þig, en þú sagðir að það
væri ekki þess virði að lifa, ef þú gætir
ekki gert það sem þú hefðir gert hing-
að til. Þú varst mikil hagleikskona og
ég þakka þér sérstaklega fyrir búta-
saumsteppið sem þú saumaðir og
gafst okkur Geir í sumarbústaðinn.
Eitt skiptið þegar við Geir komum í
bústaðinn til ykkar Júlla þá var Guð-
laug dóttir þín þar. Stoltið ljómaði af
henni þegar hún sýndi okkur allt það
sem þú hafðir saumað og málað.
Kæra Sigga, við Geir þökkum ykk-
ur Júlla fyrir allar ánægjulegu sam-
verustundir liðinna ára. Kæri Júlli,
þér og fjölskyldu þinni vottum við
okkar dýpstu samúð. Við vitum að
söknuður ykkar er mikill, en við trú-
um því að minningin um einstaka
konu og móður muni lifa með ykkur
og létta söknuðinn.
Blessuð sé minning þín, kæra
Sigga.
Þín vinkona,
Kristín.
Eg minnist þín í vorsins bláa veldi,
er vonir okkar stefndu að sama marki,
þær týndust ei í heimsins glaum og harki,
og hugann glöddu á björtu sumarkveldi.
Þín sál var öll hjá fögrum lit og línum,
og ljóðsins töfraglæsta dularheimi.
Þú leiðst í burt frá lágum jarðarseimi,
í ljóssins dýrð, á hugarvængjum þínum.
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægurglys.
Á horfna tímans horfi ég endurskin
ég heyri ennþá glaða, þýða róminn,
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(S. Steinarr.)
Við vottum öllum sem syrgja okkar
dýpstu samúð.
Jarþrúður, María,
Sigurlaug og Svava.