Mánudagsblaðið - 12.11.1962, Síða 6

6
Mánudagsblaðið
Mánudagur 12. nóvember 1962
\
sleppa sér, því það var svo ó-
líkt henni. Helen hafði, sem bet
ur fer, aldrei verið sykur-sæt,
en hún hafði ekki heldur verið
kaldhæðin.
Hún er þreytt, hugsaði hann.
Og það er ekki undarlegt eins
og hún hefur þrælað undan-
fama daga. Hún hafði meira
sér til afsökunar en/ Lola, sem
þurfti lítið tilefni til að rjúka
upp. Þó voi-u áhyggjur Lolu
vegna barnsins ekki nein upp-
gerð — þetta var reyndar í
fyrsta sinn, sem hún sýndi Car-
ol nokkra umhyggju — og það
skildi hann, sem góðs vita. Car-
ol þurfti á móðurlegri um-
hyggju að halda, og föðurlegri
lika ___
Hannn sagði við Helen:
,,Hún var mjög ósvífin
við þig, það verð ég að játa.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði
Helen kuldalega.
„Þú verður að taka nokkurt
tillit til sálarástands hennar.
Hún varð hrædd, þegar hún
sá okkur standa með spraut-
tma í hendinni yfir Carol.“
Svona var það, hugsaði Hel-
en í reiði siná, hann ber í bæti
fláka fyrir hana En hún svar-
aði honum engu, og hann hélt
áfram:
„Sannleikurinn er sá, Helen,
að Lola e'r í verunni mjög ó-.
hamingjusöm"
En þú átt eftir að gera hana
hamingjusama! hugsaði Helen
og lá við gráti.
Davíð greip um hendurnar á
henni.
„Helen, hlustaðu á mig Eg
er alveg klár á því, að Lola
gerir ekekrt til að koma þér í
klandur — þvi skyldi hún líka
gera það ?“
Vegna þess að hún er á móti
mér, hugsaði Helen, en hún
þagði, og Davíð hélt áfram:
„Og hvað sem því líður, þá
myndi ég sjá um, að hún gerði
það ekki.“
„Þú?“ spurði Helen og rétti
úr sér „Hverndg þá? Með for-
tölum eða beinnd skipun? Jú, ég
ímynda mér, að hún mundi láta
undan hvoru sem væri, ef það
kæmi frá þér.“
Hann horfði undrandi á
hana.
„Eg þyrfti hvoruga leiðina
að fara. Allir á þessu skipi,
frá skipstjóra til messadrengs,
vita, hve mjög þið Brent hafið
lagt að ykkur til að stöðva
þessa veiki. Heldur þú, að
nokkur okkar mundi leyfa
nokkra umkvörtun eða aðdrótt-
anir? Eg get vel skilið,
að þú sért gröm, en það er líka
eitthvað annað, sem amar þig,
þú ert ekki eins og þú átt að
þér.“
„Jú, víst er ég það,“ svaraði
hún með hita, „kannske er
þetta í fyrsta skipti síðan þú
kynntist mér, sem ég er eins
og ég á að mér! Og það þýðir
eld, en ekki vatn, hita, en ekki
ís“
Hún strauk hendinni um enn-
i
ið og fór að hlæja.
„Horfðu ekki svona á mig,
Davíð. Vertu ekki svona óskap-
lega undrandi!"
Hún stóð á fætur og ýtti aft-
ur stólnum svo hastarlega að
kipptist í keðjuna, sem hann
var festur með, og haren Ixrökk
til baka á sinni stað, svo hún
varð að setjast aftur.
„Fínt,“ sagði Davíð rólega,
„þetta heldur þér augnablik
lengur.“
„En aðeins augnablik," sagði
hún„ „ég þarf að fara að
„Við þurfum bæði að fara
vinna“.
„Heldurðu, að það væri þá
ekki vissara fyrir okkur að
byrja, eða viltu halda áfram að
tala máli Lolu ?“
„Til fjandans með Lolu!“
hrópaði haran upp óþolinmóður,
og í eyrum Helenar létu þessi
O0
orð sem unaðslegur söngur. „Ó,
Helen, Helen — getum við ekki
fundið hvort annað aftur?“
Hún sat hreyfingarlaus. Jafn
vel hjartað í herani virtist
hætta að slá. Reiði, afbrýði-
semi, hugsýki, allt hvarf þetta
fyrir óumræðilegri hamingjutil-
finningu, sem gagntók hana.
„Hvað sagðirðu, Davíð ?“
hvíslaði hún.
Hann svaráði með því að
koma til hennar, draga hana
upp úr stólnum og kyssa hana,
— löngum, dveljandi kossi —
og eitt augnablik voru þau al-
eira og alsæl í heiminum, en í
kringum þau stóðu himinn og
jörð kyrr.
Svo að lokum losaði hann
hana úr faðmi sér og lagði
vanga sinn að henraar vanga.
Hvorugt mælti orð frá vör-
um. Helen lokaði augunum og
lét alla hugsun frá sér fara til
þess að njóta þess eins að
finna til. Nálægð haras, styrk-
leikur hans, já tilvera hans ein
sömul, fyllti sál hennar nafn-
lausum fögnuði.
Hann kyssti hana aftur með
vaxandi ástríðu, og hún svaraði
í sömu mynt. Allar þrár og all-
ar einverustundir aðskilnaðarár
anna leystust upp í gleði þeirra
og hamingju.
Svo heyrðist eitthvert hljóð
í gegnum vegginn, frá káetu
Pauls. Hann hækkaði röddina,
en það var ekki hægt að greina
orðaskil. Það var eins og Helen
hefði vaknað við vondan draum.
Húra sleit sig lausa frá Davíð,
ýtti honum frá sér allt að því
harkalega og hljóp út úr her-
berginu án þes að líta á hann.
Paul! hugsaði hún. Paul!
Hvað hef ég gert?
18, KAPlTULI
Paul lá og velti höfðinu eirð-
arlaust á ýmsar hliðar á kodd-
anum. Augu hans voru opin,
en samt varð hann þess ekki
var , að Helen var hjá honum.
Það greip hana snöggvast sam-
blarad af samúð og samvizku-
biti gagnvart honum, en svo
varð hjúkrunarkonu-aginn öll-
um tilfinningum yfirsterkari,
og hún mældi í honum hitann
og þuklaði á púlsinum. Hún var
að færa tölumar iran á línuritið,
þegar Davíð kom inn.
,Hvemig llður honum?“
spurði hann. Eins og hún, var
hann aftur orðinn ópersónuleg-
ur, röggsamur, læknirinn hafði
tekið við af manninum.
„Nokkurn veginn eins.“
„Eg skal taka við, Helen.
Far þú, og hvíldu þig. Þú hefur
ekki tekið þér hvíld frá því
snemma í morgun.“
Hún vék burt án þess að
segja orð, án þess að líta á
hann, þótt hún vissi fullvel, að
hann fylgdist með hennd, augna
ráðið spyrjandi, krefjandi. Var
hann að brjóta heilann um, hví
hún hefði slitið sig frá honum
í svo blindum ofsa ? Þó svo
væri, þá fengi hann aldrei að
vita orsökina. Aldrei. Aldrei.
Þegar hún var orðin ein í
káetunni sinni, hafði hún fata-
skipti, fór úr einkennisbúnijign
um og í baðmullarslopp og lagð
ist fyrir í kojunni. Það var svo
mikið rót á hugsunum hennar
og tilfinningum. Ennþá fann
hún kossa Davíðs á vörum sér.
Þeir höfðu hleypt sælu-ólgu í
blóð hennar — sælu, sem Paul
hafði aldrei vakið með henni
og gæti aldrei vakið hér eftir.
Eg get ekki gifzt horaum,
hugsaði hún. Það er alveg af
og frá. Það væri ekki rétt gert
gagnvart honum, og jafnskjótt
sem hann er orðinn góður, verð
ég að segja honum það Það er
hið eina heiðarlega.
Og út frá þessari hugsun
sofnaði hún. Djúpur þreytu-
svefn tó khana í faðm sér, og
hún vakraaði ekki fyrr en barið
var harkalega á dymar.
Hún var forviða að sjá, að
hún var búin að sofa í fjórar
klukkustundir.
„Doktor Henderson sagði, að
ekki mætti ónáða yður,“ sagði
skipsþeman og var mikið riðri
fyrir,, „en það er litla stelpan
— Carol — hún er að spyrja
eftir yður, systir —“
„Spyrja eftir mér?“ tók Hel-
en upp eftir henni og fleygði
af sér sloppnum og snaraði sér
í einkennisbúninginn og skvetti
á andlitið á sér köldu vatni til
þess að ná úr sér svefninum.
„Hún er grátandi að spyrja
um yður, systir.“
„Haldið þér að hún sé veik?“
spurði Helen.
Konan kinkaði kolli.
„Og hugsa sér, hvernig móð-
ir hennar getur látið Hótar að
klaga til félagsins og guð veit
hvað. Það mætti halda, að bam
ið væri eirai sjúklingurinn um
borð. _____
„Hvar er hún? Er hún á
barnasjúkrastofunni.“
„Ekki aldeilis, systir — móð-
ir hennar neitar að hreyfa
hana. Hún heldur að hún sé að
deyja.“
Helen skundaði framhjá
henni og flýtti sér til herbergja
Lolu.
Þegar hún kom þangað, óð
Lola að herani og hrópaði:
„Loksins kemurðu! Af hverju
komstu ekki fyrr?“
„Vegna þess að ég gaf fyrir-
—æli um, að ekki mætti ónáða
hana,“ sagði Davíð.
Hann stóð við rúmstokkinn
hjá Carol og athugaði litla ó-
rólega líkamann.
Svo bætti hann við:
„Systir Cooper hefur ekki
fengið almennilegan svefn í
marga daga. Húra getur ekki
haldið áfram í það óendanlega
eins og vél.“
„Helen ....‘ muldraði Carol,
„vil fá .... vil fá .... Helen.“
Helen tók um litlu, heitu
höndina hennar. Hún mætti
augnatilliti Davíðs yfir höfða-
lagi Carolar. Hún sá vonbrigði
í augum hans, mikil vonbrigði,
og henná flaug í hug: Hann get
ur þó ekki ásakað sig fyrir
þetta? Hann skyldi þó ekki líta
á þetta líka sem sín mistök?
En henni létti, þegar hann
brosti til hennar, því nú var
bros hans ekki lengur biturt
eins og það hafði verið það sem
af var ferðarinnar.
Bros hans nú var eins og
í gamla daga þegar þau umnu
hlið við hlið á spítalanum. Og
þó skynjaði hún í því núna
eitthvað persónulegra gildi, sem
fylti hjarta hennar fögnuði.
Við hlið hennar stóð Lola
kjökrandi.
„Þið sjáið, hve fáraýt tíma-
eyðsia það var hjá ykkur að
sprauta hana. Ó, Davíð, hvers
vegna gerðirðu það. Þú meiddir
hana, þú meiddir hana!“
Davíð sneri sér að henni og
sagði til að sefa hana:
„Það varð að gera það, Lola.
Þáð var Varnaðarráðstöfun, sem
brást, vegna þess að hún var
gerð of seint.“
Augun í Lolu fylltus tárum.
Þetta var í fyrsta sinn sem húra
hafði séð barnið sitt veikt,
nema þegar Carol fékk misl-
inga, en þá hafði hún haft út-
lærða hjúkrunarkonu til að
stunda hana, og þá hafði hún
auðvitað haft Steve til að
styðja sig við. Hann hafði ver-
ið sem klettur og fullviss-
að haraa hvað eftir aranað um,
að þetta væri bara barnasjúk-
dómur — sem það og auðvitað
var. Carol hafði fljótt komizt
yfir það, en þetta hérna var
allt annað. Nú var hún með
óráði og þekkti ekki einu sinni
móður sína, en hrópaði á Hel-
en Ccoper, sem hún, Lola, nú
hataði. Það, áð Carol, lét að-
eins huggast af skipshjúkrun-
arkonurani, kynti undir afbrýði-
semina,, sem fyrir var.
Hitinn í Carol var á stuttri
stundu orðinn ískyggilega hár,
og það friðaði Lolu ekki hót,
þótt Davíð fullvissaði hana um,
að hitinn í börnum væri fljótur
oð stíga og lækka.
Lola réðst á ný að Helen.
„Ef þú hefðir ekki hleypt heimi
inn til lækraisins, hefði þetta
aldrei komið fyrir!“
Davíð sagði hvasst:
„Þetta er ekki satt, Lola.
Carol hefur vel getað fengið í
sig þakteríuna, áður en hún
fór inn til doktors Brents. Og
það hlýtur svo að vera, því að
öðrum kosti hefði hún ekki tek-
ið veikina svona fljótt Og
gleymdu því ekki, að hún var
búin að vera í herbergi með
ungfrú Armstrong, þangað til
sú vesalings koraa var sjálf orð
in veik.“
„Fjandinn hirði Agötu Arm-
strong! Fjandinn hirði hana!
Hún hefur verið mér einskis
nýt allt frá þvi ég réð hana.
Og ég skal losa mig við hana
strax og við komum á land, það
getið þið bókað.“
Carol var nú orðira rólegri,
og Davfð gaf Helen merki, svo
hún fór að hughreysta Lolu,
sem nú var búin að fá móður-
sýkiskast.
„Við munum annast Carol
svo vel sem unnt er,“ sagði hún
þýðlega. Henni tókst að fá
Lolu til að taka inn róandi
lyf. „Ef þú vilt samþykkja, að
við flytjum hana imn á barna-
sjúkrastofuna, þá væri allt
miklu hægara fyrir okkur, því
sjúkrastofan er stutt frá lækna
stofunni .. . . “
„Nei og aftur nei! Hún verð-
ur að vera hér hjá mér! Ó, guð,
láttu hana ekki deyja! Hún er
allt, sem ég á!“
Djúp meðaumkvun fyllti
hjarta Helenar. Kannske hafði
Davíð haft rétt fyrir sér, þegar
haran sagði, að Lola Montgo-
mery væri mjög óhamingjusöm
kona, og meira en óhamingju-
söm, hún væri einmana eins og
sú kona er, sem leitar að ást-
inni, en finnur ekki.
Þegar Helen var búin að fá
Lolu til að leggjast fyrir, sraeii
hún sér að Carol. Barnið var
alveg rólegt núna og virtist
sofa, var það góðs viti, og gat
bent til, að veikin legðist vægt
á hana.
Davíð sagði:
„Eg ætla inn á læknastofuna,
og þar verð ég, ef þig vantar
mig, Helen.“
Hann leit snöggvast þangað,
sem Lola lá. kjökraradi og fór
út.
Helen gerði allt, sem í henn-
ar valdi stóð, fyrir Carol, og
þegar hún hafði gengið úr
skugga um, að þær mæðgurnar
sváfu, fór hún út og lokaði
dyrunum hægt á eftir sér.
„Eg vildi óska, að Lola vildi
samþykkja, að Carol væri flutt
til,“ sagði hún við Davíð, þegar
hún kom aftur inra í læknastof-
una, „en sem stendur er hún
ekki með sjálfri sér af hræðslu,
og allar fortölur eru þýðingar-
lausar."
Hann leit upp og kinkaði
kolli til samþykkis. Hann var
þreytulegur, en þó bar jafnvei
meira á vonbrigðum í svipraum
heldur en þreytu. Það hafði þá
bara verið orðin tóm, þegar
hann var að hughreysta Lolu,
hugsaði Helen.
Hún sagði umbúðalaust:
„Davíð, þú kennir þó ekki
sjálfum þér um, að Carol var
of seint sprautuð ? Það var full
komlega satt eins og þú sagðir
Lolu, að barnið hefur getað
snjitazt fyrr. Og það hlýtur að
hafa verið miklu fyrr, því ann-
ars væri ekki veikin komira á
þetta stig núna.“
„Eg veit, en engu að síður
er ég vonsvikinn." Hann glotti.
„Það er allt að því kaldhæðnis-
legt, finnst þér ekki? Að ég
skyldi bregðast aftur, meina
ég.“
„Era þú hefur ekki brugðizt!
Þó ég hefði sjálf gefið Carol
sprautuna, hefði útkoman orðið
sú hin sama!“ sagði Helen.
„Llklega er þetta rétt hjá
þér,“ sagði hann þreytulega,
en það var eins og svipur
Christine litlu Derwent hefði
komizt milli þeirra, svo Helen
gat ekki stillt sig um að segja:
„Davíð — Davíð!“ Geturðu
ekki gleymt?“
„Aldrei,“ svaraði hann stutt-
ur í spuna, „ég get aldrei
gleymt þvi.“
Ósjálfrátt hafði hún rétt út
hendurnar til hans, en nú féllu
þær máttvana að síðum hennar.
Mundi undin í hjarta hans
aldrei gróa? hugsaði hún vora-
leysislega. Var ekkert, sem hún
gat gert til þess að græ'ða þetta
sár?
Ömurleikatilfinnig kom yfír
hana. Stutt var síðan hún hafði
hvílt i örmum hans; hann hafði
kysst hana ástríðuþrungnum og
löngunarfullum kossum; þessa
dýrlegu stund höfðu þau hömdl
að meiri sælu en þau hafði
dreymt um áður, og nú náði
hún ekki til hans lengur —
hann var orðinn fjarlægur aft-
ur. Hún snerist á braut. Rödd
hans fylgdi hemni eftir:
„Eg ætti víst að biðja þig
fyrirgefningar, sagði hann eins
og hann styndi upp orðunum.
„Á hverju?‘!‘
Rona Randall:
HELEN
Framhaldssaga
<