Mánudagsblaðið - 18.02.1963, Blaðsíða 5

N
Mánudagsblaðið
Mánnclagur 18. febrúar 1963
aga, en hinn var búinn að fara
um mörg lönd.
„Það voni dýrlegir tímar,
Denzil." sagði Verischenzko,
sem gat sér til um hugsanir vin
ar síns. „Við hugðumst sigra
heiminn — og hver veit, nema
við eigum eftir að gera það?“
„Já, hver veit? Mér finnst
líf mitt eiginlega rétt vera að
byrja. Hvað erum við gamlir,
Stepan? Tuttugu og níu ára!“
Rétt á eftir stóðu þeir upp
frá borðum, en á leiðinni út
stöldruðu þeir við borð Bol-
eskihjónanna, og Stepan kynniti
þeim Ardayre höfuðsmann.
Harietta var nú öll eitt bros
og skjallið átti sér engin tak-
mörk —-• svo buðu þeir góða
nótt og gengu út.
1 skjóli við eina súlu í saln-
um hafði setið maður, sem var
falinn sýn þeirra, og þegar
Stepan gekk framhjá, hallaði
hann sér fram og horfði á
Stpan, augun logandi af hatri
og afbrýðisemi.
„Ach, Gk>tt in Himmel!“ taut-
aði hann fyrir munni sér. „Það
er hann, sem hún elskar, en
ekki fíflið, sem við giftum hana.
Einhvern daginn mun ég drepa
hann“. Hann lyfti glasinu
sínu og bætti við: „Skál fyr-
ir þeim degi!“
Þetta sama kvöld hafði Sir
John Ardaýre farið út að
borða með konu sinni, og nú
sátu þau og hlustuðu á hljóm-
eveit veitingahússins leika.
Amaryllis var sér þess með-
vitandi, að kvöldinu var að ein-
hverju leyti áfátt. Héma sat
hún tíu dögum eftir brúðkaup-
ið sitt í yndislegu umhverfi —
og þarna sat John og reykti
dýran vindil og sagði ekki neitt!
Henni var ekki mikið um mál-
gefið fólk, og hún gat jafnvel
hugsað sér þögiu, sem væri
þrungin merkingu. En þessi
þegjandi drumbsháttur og virðu
leiki, meðan hljómsveitin spil-
aði rómantísk lög og næturlíf
Parisar í baksýn — vissulega
krafðist slíkt umhverfi heitari
tjáningar.
Láklega elskaði John hana —
auðvitað elskaði hann hana —
ella hefði hann aldrei beðið
hana að giftast sér, hann sem
var svo ríkur og hún svo fá-
tæk Hún gat ekki stillt sig um
að renna huganum yfir við-
kynningu þeirra, það voru ekki
nema þrír mánuðir síðan hún
hófst!
Þau höfðu hitzt uppi í sveit
og leikið saman golf, og svo
höfðu þau hitzt í annað sinn á
öðru sveitasetri mániuði siðar,
í marz, en hana rak ekki minni
til neinna ástamála. ekki neinna
hlýrra augnatillita eða leyni-
legra handtaka, sem Elsie Gold
more hafði sagt, að karlmenn
væru svo örlátir á. þegar þeir
væru ástfangnir. Jú, að vísu
þóttist hún hafa greint
hrifningu í augum tveggja
eða þriggja pilta, þrátt fyrir
hlédrægni hennar og tak-
mörkuð efni, síðan hún útskrif-
a'ðist úr skólanum í Dresden,
en þangað hafði fræn'ka hennar
í fátækt sinni sent hana til
náms. Þýzkir liðsforingjar
höfðu horft á hana með þó
nokkrum áhuga, og sömuleiðis
synir prestsins þrir og báðir
synir greifans, þegar hún kom
heim. Já, meira að segja hafði
Tom Clarke gengið nn lengra!
Hanni hafði kysst hana á kinn-
ina við dyrnar í myrkri eitt
kvöldið og fengiö duglega ráðn
ingu fyrir vikið.
Hún hafði lesíð kynstrin öll
af skáldsögum, gömlum og nýj
um. Hún vissi, að ást var in-
dæl; hún vissi lika, að nútíma-
líf og nútímaástæður höfðu
skapað miklu órómamtiskara
viðhorf til ástarinnar heldur en
tíðkaðist 5 gamla daga. Hún
bjóst ekki við miklu. og hafði
alls ekki sökkt sér 5 neina róm-
antíska sæludrauma, eins og
sagt var, að stúlkur hefðu þá
gert, en hún bjóst við ein-
ur, en ég skal reyna.“
Það var líka alltaf einhver
skuggi í bláu augunum hans.
Hann var ákaflega fálátur og
dulur maður, og það var
kannske ekkert á móti því, en
til hvers að vera fálátur við
konu, sem honum hafði geðjast
svo vel, að hann vildi giftast
henni ?
Um þetta hafði hún oft hugs
að og einsett sér að brjóta nið
ur þennan vegg fálætisins. En
John var alltaf samur og eins
og hann var alltaf kurteis og
hugulsamur og prúður í fram-
komu. Hann talaði rólega og
af heilbrigðri skynsemi við
laus um einkamál sín núorðið,
að það var erfitt að vera fá-
kæn mær til lengdar.
Það var satt, að John liafði
kysst hana einu sinni eða tvisv
ar, en það var enginn hiti í
faðmlögum lians, og að aflok-
inni ágætri kvöldmáltið þegar
hjartað 5 henni byrjaði að slá
örar í undrun og eftirvæntingu,
hafði hún hugsað sér, hvað
þetta mundi tákna? Svo varð
hún vandræðaleg og hvislaði:
„Góða nótt“, og gekk ein til
hinna glæsilegu svefnherbergja
sinna.
Þegar hún var farin frá hon
um, drakk John Ardayre fullt
hvem, sem 1 hlut átti, en mjög glas af Benerictinelíkjör í botn
framhaldssagaframhaldssagaframhaldssagaframhaldssagafrj
£ Glyn:
AMARYLLIS
©
FRAMHALDSSAGAFRAMHALDSSAGAFRAMHALDSSAGAFRAMHALDSSAGAFRl!
hverju og hér var ekki neitt —
hreint ekki neitt!
Daginn sem John bað
hennar, hafði hann ekki verið
í mikilli geðshræringu. Hahn
hafði ymprað á spurningunni
rólega og blátt áfram, og hana
hafði ekki dreymt um a'ð neita
honum. Þetta var bersýnilega
skylda hennar. og það hafði
alltaf verið ætlun hennar að
giftast vel, ef tækifæri byðist,
og lcena þannig burt af heim-
ili, sem var henni ekki mjög
að skapi.
Hún hafði komið á nokkra
dansleiki í London með frænku
sinni, sem aldrei hafði gifzt, en
var í miklu áliti meðal heldra
fólksins. En það rignir ekki
heimboðum yfir auralausar
stúlkur ofan úr sveit, og Am-
aryllis, sem var ómanniblendin
að eðlisfari, hafði svo marga
auðmýkjandi stundina setið yf-
ir í dansi, að hún var búin að
fá óbeit á dansleikjum. Hún
var ekki fyrir að láta mikið
á sér bera og sein til vináttu,
og þótt hún væri fríð stúlka,
var heppnin ekki með henni.
Þegar hún var búin að játa
bónorði Sir John jafn blátt á-
fram og hann hafði borið það
upp, hafði hann sagt: „Þú ert
indæl.“ og það hafði henni
fundist ákaflega hversdagsleg
athugasemd. Hanin hafði beygt
sig fram — þau voru að klifra
niður í djúpa laut í leit að golf-
kúlu — og tekið um hönd henn
ar með virðingu. og svo hafði
hann kysst hana á ennið, eða
eyrað, hún mundi ekki hvort
— það skipti ekki máli, henni
hafði ekki fundizt það mjög
spenmandi.
„Eg vona ég geti gert þið
hamingjusama," hafði hann
sjaidan brá fyrir glampa af
áhuga í augum hans. Satt að
segja hafði Amaryllis aldrei
orðið vör við áhuga hjá hon-
um, nema þegar hann talaði
um Ardayre — þá breyttist
rödd hans.
Hanm talaði oft um heimili
sitt við heitmey sína, og hún
fann, að það var honum helgur'
dómur, cg ættin, heiður hennar
og hefðir, var honum dýrmæt-
ari en nokkur einstök persóna
gat nokkurn tíma orðið.
Það munaði minnstu, að hún
yrði afbrýðisöm. Brúðarkjóllinn
hennar hafði verið mjög falleg-
ur — frænka hennar hafði séð
um þaö. Allir höfðu verið mjög
ánægðir með brúðkaupið. Ein
af Adayreættinni húsmóðir á
Ardayre! Gott blóð á báðar hlið
ar og rikidæmi, það var alveg
eins og það átti að vera! Og
þarna stóð brúðguminn, fríður,
traustur, rólegur í fasi, og svo
öll hvítu blómin og biskupinn
cg silfurbrokaðe slóðinn og
brúðarsveinarnir og brúðarmeyj
arnar. Já, já, brúðkaup voru
mjög ánægjulegir viðburðir!
Ef hún hefði getað lesið í
hug Johns Ardayre á þeirri
stundu, þegar hann kraup með
henni við grátumar, hefði hún
heyrt þessa bæn: ,,ö, guð, láttu
ekki öxina falla strax, gefðu
mér son.“
Og nú, þegar hún var orðin
konan hans, nú hlyti hann að
byrja að votta henni ást sína?
— raunverulega ást, kossar,
faðmlög, og hver veit hvað. Því
að Elsie Goldmore hafði notað
sér vinátturéttinn frá skólaár-
unum og gerzt allberorð upp á
síðkastið, enda var nú Amar-
yllis engin tepra frá dögum
Viktcríu drottningar. Kven-
bætt við. „Eg er mesti drumb- þjóðin var orðin svo hispurs-
cg gekk svo upp stigann a eftir
henni, en í augum hans var
ekki hin háleita hrifning elsk-
hugans, heldur ángist, sem
nálgaðist örvæntingu.
Amaryllis hugsaði um þessa
nótt — og aðrar nætur — þeg
ar húm sat þarna þetta glitr-
andi, örvandi Parísarkvöld.
Svo þetta var að vera giftl
Það var ekkert gléðilíf — og
hvers vegna sat John þarna svo
þegjandlegur? Hvers vegna?
Vissulega hefði Rússinn ekki
verið svo þögull! Þessi undar-
legi Rússi!
3. ’W
1 garðinum fyrir neðan Troc-
aderohöllina beið hávaxinm
þýzkur liðsforingi óþolinmóður.
Kvöldsett var, og hann hafði
tekið sér stöðu á afviknum
stað í skjóli trjánna.
Litlu síðar kom kona í Ijós,
hún var með slæðu fyrir and-
litimu og í ósköp hversdagslegri
kápu.
„Hans!“ hrópaði hún glað-
lega, og hélt svo áfram að
tala á reiprennandi þýzku en
með sterkum amerískur hrein.
Hann skimaði í kringum sig
til þess að ganga úr skugga
um, að þau væru ein, svo greip
hann hana í faðm sinn Hann
þrýsti henni svo fast að sér, að
hún greip andanm á lofti; hann
kyssti hana þangað til varirn-
ar á henni voru aumar, og
hann hvíslaði ástarorð í eyru
henni með kokhljóði sem minntí.
á urrið í dýri
Konan svaraði honium í sömu
mynt. Það var eins og tvö villi
dýr hefðu liitzt.
Svo fengu þau sér sæti cg töl
uðu saman í hálfum hljóðum.
Konan andæpti og mögíaði. en
karlmaðurinn heimtaði. Þau
skiptust á umslögum, svo byrj-
uðu hin gróífu ástaratlot á ný,
og áður en þau skildu, þrýsti
hann henni enn einu sinni fast
að sér og beit hana í eyma-
snepilinn, þangað til hún rak
upp óp. ,
„Já — ef tími væri til,“ hvísl
aði hún hásri röddu, „þá
væri ég til í það — en hér
í garðinum .... Ö, passaðu
hattinn minn!
Svo sleppti hann lienni, þau
höfðu mælt sér mót seinna. Og
þegar hann var orðinn einn,
settist hann aftur á bekkiim og
hló dátt.
Konan hljóp við fót upp á
götuna og stökk upp í leigubíl,
sem beið hennar. og þegar hún
var komin upp í b'ílinn, dró hún
upp gulldós með spegli og púð
urkvasti og rauðum varalit.
„Hamingjan góða! Eg get
ekki kennt mýflugunum um
þetta!“ Hún skoðaði á sér eyr-
að. „En hvað Hans getur verið
grófur og óvarkár! En, æ,
hvað það var unaðslegt! Ef
það hefði bara verið tími til“—
Svo hló hún lí'ka og púðraði
á sér andlitið, og þegar hún
steig út úr bílnum fyrir fram-
an Hótel du Rhin, vom engin
merki eftir, sem sagt gátu frá
viðureign þeirra, nema tanna-
förin á eyranu.
En þegar hún hitti herbergis
þernuna sína, var hún með litla
kjölturakkann sin í fanginu og
var að lúskra á honum.
„Sko, Marie! Litla kvikindið
beit mig í eyrað!“
„Hvað er að heyra!“ sagði
Marie móðguð, því hún tilbað
Fou-Shou. „Og elsku litli hund
urinn frúarinnar er svo blíður
í sér!“
Stanislass Boleski var að
blaða í stórum skjalabúnka,
þegar konan hans, klædd í gagn
sæani kvöldslopp, kom inn í setu
stcfuna. Þau höfðu glæsilega
lega íbúð á leigu í Rhin hótel-
inu. Málefni Póllands stóðu
ekki með slíkum blóma sem
hann hafði vænzt til, og þessi
skjöl kröfðust óskiptrar athygli
hans Alstaðar var þýzkur und-
irróður 1 gangi. Hann þráði þá
samúð sem Harietta hafði ver-
ið svo örlát á, áður en> hún
tryggði sér skilnaðinn frá Þjóð
verjadýrinu, sem hún var gift,
og sem hún hataði svo mjög.
Nú mátti hún varla nokkum
tíma vera að því að hlusta á
hann, og hún geispaði upp í
opið geðið á honum, þegar
hann talaði um Pólland og sín
háu markmið. En hann mátti
ekki misvirða það við hana. hún
var svo mikið bam, svo hrif-
næm, svo yndisleg. svo töfrandi!
Og hér í Paris, þar sem hún
naut svo mikillar aðdáunar —
var það nokkur furða þótt
hun væri með liugann við ann-
að?
„Stanislass, gamli minn,“
hvíslaði hún undurblíðlega í
eyrað á honum, „í hverju á ég
að vera á dansleiknum hjá her
togafrúnni af Montivacchini í
kvöld? Þú vilt, að ég njótí
mím sem bezt, það veit ég, og
ég vil umfram allt geðjast þér.“
Meira þurfti hún ekki til að
handsama athygli hans, og
hann ýtti frá sér skjölunum.
um leið og hún lagði hendum-
ar um háls honum og togaði í
skeggið á honum svo kyssti
hún hann á skallann, þar sem
hárið var gisnast — en hafði
ekki augun af skjölunum á með
an.
„Vertu nú ekki lengur með
áhyggjur af þessum leiðinda-
skjölum. Farðu og klæddu þig
í sloppinn þinn og komdu svo
inn til mín og spjallaðu við
mig meðan ég pússa á mér
neglumar; við getum átt hálf-
tíma saman, áður en ég fer að
búa mig. Eg bíð þín héma —
þú verður að vera góður við
mig í kvöld. Eg er þreytt og í
afleitu skapi.“
Stanislass Boleski spratt á
fætur. Það vom margir dagar
síðan hún hafði verið góð við
hann, hún hafði verið önuglynd
upp á síðkastið og kenjótt og
ómögulegt að gera henni til
geðs. Hann mátti ei láta þetta
tækifæri sér úr greipum ganga
— verst að það skyldi koma,
þegar hann var svona önnum
kafinn, en —
„Hlauptu nú, fljótur!“ skip-
aði hún og stappaði í gólfið.
Hann flýtti sér að stinga skjöl
unum niður í skúffu, sem hann
læsti, og hraðaði sér hæstá-
mægöur út úr herberginu.
— Hún gjörbreyttist,
kveikti sér í sigarettu og
hummaði lagstúf, meðan hún
fitlaði við lykil, sem hékk í
hálsfestinni hennar.
Auglýsendur athugið
4uglýsingar sem birtast eiga
í Mánudagsblaðinu
þurfa að berast rítstjorn
eigi síðar en á miðvikudögum
næstum á undan utkomudegi
hlaðsins.