Morgunblaðið - 24.06.2005, Blaðsíða 41

á steini, þá mun sú mynd vera föst í
minni mínu að eilífu. Það sem ég
dáðist að þessari fallegu konu: dökkt
yfirbragð, þykkar varir, með þessa
líka fullkomnu andlitsdrætti minnti
hún helst á Sophiu Loren þegar hún
var upp á sitt besta. Ég var heldur
ekki feimin við að segja ömmu það
að mér fyndist hún fallegasta kona
sem ég hefði séð. Giftingarmynd
þeirra Birgis afa er líka óendanlega
falleg og mér hefur alltaf fundist þau
ofboðslega heppin að hafa fundið
hvort annað.
Amma var mikill húmoristi og
hrókur alls fagnaðar, hvar sem hún
kom og sagði sögur á ótrúlega
skemmtilegan hátt. Barnabörnin sín
kallaði hún gullmolana sína og var
alger ofur-amma og elskaði að vera
nálægt þeim. Henni tókst líka að
vera yndislegasta mamman og ól
upp þrjár yndislegar verur sem
hvert og eitt fékk kostina hennar og
afa í fæðingargjöf.
Ég finn fyrir gífurlegu þakklæti,
amma og finnst ég svo mikið, mikið
heppin að hafa fengið að vera fyrsta
ömmustelpan þín, því inn í þessa
fjölskyldu var ég ekki fædd. Ef ég
hef „erft“ brotabrot af mannkostum
þínum yrði ég mjög hamingjusöm.
Ég hef hugsað mikið um það síðast-
liðna daga og mig langar að bera
þann boðskap áfram sem þú stóðst
fyrir. Láta gott af mér leiða og koma
fram við fólk af umhyggju og hlýju
eins og var þér svo eðlislægt.
Ég mun sakna þín mikið og finnst
mjög óréttlátt að þú hafir verið rifin
burt úr faðmi fjölskyldunnar þinnar
svona snemma. Þú varst jú, höfuð
familíunnar. Ég vil trúa því að þú
sért á björtum, fallegum stað, um-
vafin fólkinu þínu sem elskar þig
líka. Það mun verða erfitt og tómlegt
hérna án þín.
Ég finn svo til í hjartanu mínu
með ykkur, fjölskyldu og vinum Öllu
ömmu, en ég veit líka að þið gerðuð
hana stolta á hverjum einasta degi.
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Ást frá okkur Júlíu Heiði að eilífu.
Þín
Helga.
Þegar Alla var á öðru ári kom hún
í fóstur til Guðrúnar ömmu minnar
og Guðmundar afa sem bjuggu
ásamt tveim dætrum sínum, Guð-
nýju móður minni og Kristíne, á efri
hæð í húsi bróður síns, Hjörleifs, á
Grettisgötu 20a. Hún var þá lang-
yngst og varð þar af leiðandi auga-
steinninn í húsinu þar til hún varð
níu ára. Sumardaginn fyrsta það ár,
á meðan hún var að selja merki sum-
ardagsins fyrsta í kalsarigningu og
roki, fæddist ég í stofunni heima hjá
ömmu. Alla varð fyrir miklum von-
brigðum því henni fannst ég ekki fal-
leg en það lagaðist sem betur fer
með tímanum. Í stóru húsi fullu af
ást var Alla miklu fremur stóra syst-
ir mín en móðursystir. Við ólumst
þarna upp innan um kýr, hesta og
kindur ömmubróður míns í miðborg
Reykjavíkur og lékum okkur við
krakkana í götunni ýmist í kíló, parís
eða boltaleik í portinu við húsið eða
hlupum yfir alla bakgarða og skúra í
fallinni spýtu. Eitt sumarið þegar
Alla kom heim frá Auðsholti, þar
sem við vorum í sveit öll sumur,
hafði hún vaxið heil ósköp þannig að
allar buxurnar hennar urðu að
kvartbuxum. Eftir það neitaði hún
að fara í sveitina því hún vildi ekki
verða hærri.
Þegar Alla var táningur heimsótti
hún móður sína í fyrsta sinn sem þá
bjó í Skotlandi. Sú heimsókn varð
okkur minnisstæð, ekki síst vegna
þess að Alla steikti niðurskornar
kartöflur í olíu handa okkur þegar
hún kom heim en þær eru kallaðar
franskar kartöflur í dag. Eftir það
hélt hún stöðugu sambandi við móð-
ur sína og heimsótti hana oft. Alla
hafði hins vegar verið í sambandi við
systkini sín sem einnig ólust upp á
Íslandi.
Mér þótti Alla alltaf fallegust.
Hún klæddist kjólum með víðum
pilsum og þrengdi breitt beltið svo
mittið varð ekki neitt. Pilsin lyftust
og fylltu tröppuganginn milli hand-
riðs og veggjar þegar hún hljóp nið-
ur tröppurnar.
Ég leit upp til Öllu og fannst allt
merkilegt sem hún gerði. Þegar Alla
tók þátt í fegurðarsamkeppni gat ég
ekki skilið af hverju hún vann ekki
keppnina. Hún kom einu sinni heim
með bírópenna, einn rauðan og ann-
an bláan en þannig penna hafði ég
aldrei fyrr séð. Hún fór á námskeið
til að læra hraðskrift, einhver óskilj-
anleg tákn. Við gerðum saman
músastiga fyrir jólin sem hún
skreytti stofuna með. Hún pakkaði
gjöfunum svo flott inn og notaði við
það ótrúlega lítið límband.
Síðan kynntist Alla Birgi sínum.
Hann var rosalega sætur og stund-
aði körfubolta. Mér fannst þau
glæsilegt par. Þau trúlofuðust og
fluttu heim til foreldra hans á
Lindargötuna þegar við fluttum í
Kópavoginn. Þau eignuðust þrjú
börn og ég var barnapía hjá þeim
eitt sumar. Ávallt var hátíð í Kópa-
voginum þegar þau komu með börn-
in sín í heimsókn. Öllu fylgdi hlátur
og gleði. Hún sagði alltaf svo
skemmtilega frá.
Alla var með stórt hjarta og var
alltaf boðin og búin að aðstoða alla.
Hún sinnti þeim sem þurftu á henni
að halda.
Síðustu ár hafa verið fjölskyldunni
afar erfið. Það er hræðilegt að missa
barn með þeim hætti sem Alla og
Birgir gerðu. Að nokkur skuli
fremja slíkan verknað er ómögulegt
að skilja eða ræða með vitrænum
hætti. Við slíka upplifun brestur
þrek og kraftur. Það stendur enginn
heill undir svona harmi, sama hve
stofninn er stór og traustur.
Ég er þakklát fyrir að hafa eign-
ast Öllu sem stóru systur og þær
stundir sem við áttum saman.
Guðrún Hallfríður Bjarnadóttir
(Hadda).
Við finnum svo vel hversu mikið
vægi hver og einn einstaklingur í
fjölskyldu manns hefur, þegar hann
er skyndilega hrifinn burt. Nú þegar
Alla mágkona okkar hefur kvatt, er
fjölskyldan orðin svo miklu, miklu
minni.
Alla varð strax eins og ein okkar
systra, þegar hún tvítug flutti til
okkar á Lindó, kærastan hans Birgis
Arnar bróður okkar. Hávaxin, dökk-
hærð, glæsileg ung stúlka með
tindrandi augu og ómótstæðilegt
bros.
Bros sem spratt frá hjartarótum
og hún var óspör á alla ævina.
Hún var alla tíð gefandi. Hún var
huggari og græðari, jafnvel á þeim
stundum sem hún átti bágast sjálf.
Hún var auðmjúk og sterk til síð-
asta dags.
Það er okkur efst í minni þegar við
kveðjum Öllu í dag og þökkum henni
samfylgdina.
Þegar sorgin rís í hjarta þínu
víkja heift þín og reiði
og þú lamast
af langri þreytu
Ef þú reynir að ráðast gegn henni
brýtur hún bugaðan vilja þinn
Eina svarið er auðmýkt
Ekkert veitir eins mikinn styrk
og auðmýktin
(Njörður P. Njarðvík)
Við vottum Birgi Erni bróður okk-
ar, börnum hans, tengdabörnum og
barnabörnum okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Aldísar G.
Einarsdóttur.
Systur Birgis Arnar og
fjölskyldur þeirra.
Aldís Einarsdóttir varð „tengda-
systir“ mín fyrir 44 árum. Við vorum
„tengdasystkinin“ á Lindargötu,
eins og svilkona mín hún Alla nefndi
það.
Hún kunni þá list að láta öðrum
líða vel í návist sinni, enda laðaðist
fólk að henni. Glæsileg, glettin og
skemmtileg og leiftrandi mælsk með
afar næma frásagnargáfu.
Minningar fyrri ára hrannast upp.
Alla var jafnan hrókur alls fagnaðar
og sýndi fjölskyldu og vinum mikla
ræktarsemi.
Hún hafði gaman af að skrifa
sendibréf og stíll hennar var mynd-
rænn. Ljóst var að hún átti auðvelt
með að beita hinum ýmsu blæbrigð-
um íslenskunnar og hlýtur það að
hafa komið sér vel í áratuga starfi
hennar á Ritsímanum. Á árunum
1966-69 skrifaði hún okkur Önnu
mörg afar skemmtileg bréf til
Bandaríkjanna og í þeim urðu ætt-
ingjar og viðburðir heima á Fróni
ljóslifandi.
Börnum fjölgaði og mikil samvera
var því fylgjandi. Minnisstæð er
heimsókn Öllu og Birgis með Bidda
og Einar Örn til okkar í Brussel.
Börnin og barnabörnin voru Öllu
dýrmætari en allt annað. Samheldni
þeirra allra og jákvætt viðhorf til
lífsins, í gleði og sorg, bera ættmóð-
urinni fagurt vitni. Enginn sem tók
þátt í leitinni að Einari Erni fyrir
tæpum fimm árum getur gleymt
þeim styrk sem Alla sýndi. Hún var
þá hin styrka stoð.
Líkami og sál eru ein heild. Hið
andlega atgervi Öllu á erfiðum tím-
um var aðdáunarvert, en hver voru
áhrifin af sonarmissinum á líkama
hennar? Það vitum við ekki, en fyrir
einu og hálfu ári gekkst hún undir
mjög erfiða aðgerð. Fyrir hálfu ári
sá ég hana í síðasta skiptið. Þá var
glettnisglampinn kominn í augun
aftur og gáskafulla brosið á sínum
stað. En fullur bati lét á sér standa
og kallið kom snöggt.
„Tengdasystur“ mína kveð ég
héðan frá New York, en geymi
minninguna um glaðlynda og fallega
konu með einstakt bros, traustan
vin, sem við áttum ótal gleðistundir
með.
Ég bið Guð að styrkja Birgi Örn,
mág minn, Gúddý, Bidda og fjöl-
skyldur þeirra og aðra ættingja og
vini Öllu.
Guð blessi minningu Aldísar Ein-
arsdóttur.
Hjálmar W. Hannesson.
Þessar örfáu línur eru hinsta
kveðja mín til Aldísar Einarsdóttur,
Öllu, sem verður jarðsett í dag.
Þessi stórglæsilega kona varð
tengdamóðir sonar míns, Kristjáns,
árið 1985. Börn þeirra Birgis Arnar
og okkar urðu að einni stórri fjöl-
skyldu sem hittust oft á ári af alls
konar tilefnum. Ég minnist þeirra
glaðværu stunda með söknuði en
jafnframt gleði. Við höfðum gaman
af að vera með unga fólkinu og
kepptumst við að bjóða þeim í mat
um helgar. Við Alla stríddum þeim
stundum, þegar þau hófu búskap,
með að þau kláruðu sig ekki við elda-
mennskuna og yrðu að koma til okk-
ar að borða. En við eins og aðrir
upplifðum breytta tíma þegar fram
liðu stundir, ungu mennirnir komnir
með svuntu, grilluðu og skenktu og
við nutum dekursins eins og hefð-
arkonur.
Barnabörnunum fjölgaði og voru
sérlega hænd að ömmu sinni. Og
ekki bara þau heldur öll börn. Hún
hafði áhuga á öllu sem þau sögðu og
gerðu og var alltaf þolinmóð. Því hún
Alla var með hlýtt hjarta og breiðan
faðm.
Eitt atvik líður mér seint úr minni.
Það tengist voðaatburðinum frá
árinu 2000, er syni hennar Einari og
góðum vini okkar var banað. Sá at-
burður skildi eftir svo djúp sár í sál
Öllu, eins og nærri má geta, að hún
var aldrei söm eftir. Eigi að síður
hélt hún sínum persónulegu ein-
kennum, góðmennsku og hlýju. En
glaðværðin var með öðrum blæ. Það
hefur ekki verið auðvelt fyrir Öllu,
er komið var að máli við hana um að
hún tæki á móti dóttur banamanns
Einars, barni að aldri, á heimili sínu,
því til sáluhjálpar. Sú ósk var upp-
fyllt, hún sýndi henni englamyndir
og rabbaði við hana og var henni
góð. Alla hélt alla tíð upp á engla-
myndir úr hvers konar efni, gifsi, tré
og pappír. Sjálf var hún engill í
mannsmynd. Er ég sendi bæn í huga
mínum til barna hennar, barna-
barna, tengdabarna og eiginmanns,
trúi ég að hún hlusti með hinum
englum guðs í paradís.
Helga Kristjánsdóttir.
Látin er, langt um aldur fram, góð
vinkona mín, samstarfsmaður og
vinnufélagi til margra ára, Aldís
Einarsdóttir, oftast kölluð Alla. Ég
kynntist Öllu fyrst þegar ég hóf
störf á ritsímanum 1967. Líf Öllu var
að mörgu leyti samofið ritsímanum
því þar starfaði hún í hartnær 40 ár.
Fyrst var hún sem unglingur á
skeytaútsendingunni og síðar á rit-
símanum sem talsímavörður og
seinna meir sem símritari. Alla var
ákaflega góður vinnufélagi, glaðlynd
og glettin og tókst engum að vera
lengi með súran svip í hennar návist.
Margt var nú brallað á þessum ár-
um, bæði í leik og starfi og ég á
margar ánægjulegar endurminning-
ar frá „gömlu, góðu árunum“ þegar
allt iðaði af lífi enda var ritsíminn þá
30–40 manna vinnustaður.
Alla var ekki bara glaðlynd og full
af lífi, hún hafði líka ákaflega sterka
réttlætiskennd og bar hag lítilmagn-
ans mjög fyrir brjósti. Á yngri árum
stundaði Alla íþróttir og spilaði með-
al annars handbolta með KR og var
alla tíð mjög tengd íþróttum og
fylgdist vel með öllu sem þar var að
gerast. Á þessum árum tengdist Alla
vináttuböndum við handboltakon-
urnar í KR og héldu þær hópinn alla
tíð og ég veit að Alla hafði mikla
ánægju af þeim óformlegu samtök-
um sem þarna urðu til. En Alla
kynnist fleirum í gegnum íþróttirn-
ar, því þar kynntist hún lífsförunaut
sínum, Birgi Erni Birgis og með
honum átti hún þrjú börn, Guðrúnu
Huldu, Birgi Svan og Einar Örn.
Alla var ákaflega mikil fjölskyldu-
manneskja og ég hef sjaldan kynnst
eins samheldinni og sterkri fjöl-
skyldu og fjölskyldunni hennar Öllu.
Alla var vakin og sofin yfir velferð
barna og barnabarna með um-
hyggjusemi og væntumþykju. Í líf-
inu skiptast oft á skin og skúrir eða
él og yfir fjölskylduna hennar Öllu
gekk afar dimmt og langvarandi él,
þegar Einar Örn lést með hörmuleg-
um hætti fyrir fáum árum. Það er
erfitt að sætta sig við að missa son
sinn í blóma lífsins og árin eftir lát
Einars voru Öllu ákaflega þungbær,
einhver lífsstrengur hafði slitnað.
En lífið heldur áfram og minn-
ingabrotin spretta fram – Alla að
segja okkur græskulausar sögur á
sinn einstaka glaðlynda hátt, Alla að
koma á vaktina á laugardagsmorgni
með rjúkandi vínarbrauð og rúnn-
stykki, grillpartí í garðinum hjá
dóttur Öllu þar sem rausnarskapur
þeirra hjóna var einstakur og svo
mætti lengi telja.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
veit að ég tala fyrir munn félaga
minna á ritsímanum þegar við minn-
umst einstakrar konu, félaga og vin-
ar en yljum okkur við eld endur-
minninganna.
Við hjónum getum af óviðráðan-
legum ástæðum ekki verið viðstödd
útför Öllu en sendum þér, elsku
Birgir, Gúddý og Birgir Svanur og
fjölskyldum ykkar innilegar samúð-
arkveðjur og biðjum Guð og góðar
vættir að varðveita minningu Öllu.
Óli Gunnarsson.
Aldís, kæra vinkona. Þessu stríði
er lokið, þegar við vorum farin að
trúa „að nú færi þetta allt að koma“
eins og þú sagðir stundum.
„Einstakur“ er orð sem notað er
þegar lýsa á því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólalagi
eða manni sem veitir ástúð með brosi eða
vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast
af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru
dáðir og dýrmætir
hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandes.)
Alla mín, við viljum þakka þér 40
ára gamla vináttu, sem aldrei bar
skugga á.
Við Steini og þið Birgir að ferðast
saman og skemmta okkur. Í útileg-
um og sumarbústöðum með börnin
okkar, í veislum og boðum hvort hjá
öðru.
Og ekki vantaði ræktarsemina
þegar börnin voru farin að búa sjálf.
En eins og segir einhvers staðar:
„Sorgin gleymir engum.“
Þið fenguð ykkar skammt. Og
hann stóran, þegar hann Einar Örn
var tekinn frá ykkur í nóvember árið
2000, aðeins 27 ára gamall. Þessi
elska, sem var hvers manns hugljúfi.
Að lokum viljum við kveðja þig
með þessari bæn, sem þú fórst með
yfir börnunum þínum áður en þau
fóru að sofa á kvöldin:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guð styrki og styðji Birgi Örn,
eiginmann þinn, og börnin ykkar
Gúddý og Bidda, maka þeirra og
ömmubörnin.
Kveðja.
Kristín Tryggvadóttir og
Þorsteinn V. Þórðarson.
Árið 1960 var komin alvöru feg-
urðardrottning í fjölskylduna þegar
Birgir Örn, frændi minn, eignaðist
kærustu. Ég sé fyrir mér Aldísi, há-
vaxna, dökkhærða og broshýra með
einstaklega falleg augu, í eldhúsinu á
Lindargötunni hjá Huldu frænku og
Birgi Einarssyni, móðurbróður mín-
um af Skarðsætt. Þessi glæsilega
stúlka varð síðar eiginkona Birgis
Arnar og móðir barnanna þeirra,
Guðrúnar Huldu, Birgis Svans og
Einars Arnar. Var hún á frænkumáli
alltaf kölluð „Alla hans Birgis“.
Persónutöfra Aldísar, hlýjuna og
útgeislunina, sem fylgdi henni alla
tíð, hafa börnin hennar tekið í arf.
Þannig lifir hún áfram í börnunum
sínum og þeirra niðjum.
Fyrir rúmum fjórum árum voru
Aldís og Birgir Örn slegin þungu
höggi við lát Einars Arnar, yngsta
sonarins. Harmleikurinn tók völdin
og fólkið þeirra stórt og smátt var
yfirbugað af sorg. Saman deildu þau
sorginni með börnunum sínum,
barnabörnum, tengdabörnum, vin-
um og vandamönnum. Í blíðu og
stríðu stóðust þau álagið sem hafði
heltekið líf þeirra. Nú hefur sorgin
aftur knúið dyra. Fjölskyldan er
harmi slegin við fráfall Aldísar.
Á kveðjustund sem þessari brest-
ur strengur innra með manni og
kökkurinn situr í hálsinum. Þegar
orða er vant er gott að leita á vit
ljóðsins:
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Minningin um Aldísi verður svo
sannarlega eins og „bjart vor“ í hug-
um vina og ástvina hennar. Við, sem
á eftir henni horfum, erum þess full-
viss að Einar Örn hefur tekið á móti
mömmu sinni með fangið fullt af
blómum.
Birgir Örn, Gúddý, Birgir Svanur
og elskulega frændfólk.
Einlægar samúðarkveðjur.
Guðrún Sverrisdóttir.
Ég finn til í hjartanu því nú er hún
Alla farin. Að geta ekki aftur fundið
hlýja faðminn hennar og heyrt gutl-
andi hláturinn hennar vekur söknuð.
Það eru forréttindi að hafa þekkt
manneskju eins og Öllu og fengið að
hafa hana í sinni nánustu fjölskyldu.
Það er ekki að ástæðulausu að Mika-
el sonur minn, þá sex ára gamall,
spurði hvort hann mætti kalla Öllu
ömmu sína af því hún væri svo ofsa-
lega góð við hann. Hún Alla hélt að
það væri nú í lagi. Hún átti nóga
hlýju fyrir alla.
Mér er það minnisstætt á afmæl-
isdegi mínum þegar ég var barn að
dyrabjöllunni var hringt og úti stóð
maður með skeyti í hendinni og
spurði hvort Ásdís Mikaelsdóttir
byggi hér. Þetta var mitt allra fyrsta
heillaskeyti og þvílíka lukku sem það
gerði. Það var jú bara fullorðið fólk
sem fékk skeyti á þessum tíma. Ekki
þurfti að spyrja frá hverri það var.
Eftir þetta kom alltaf skeyti frá Öllu
á afmælisdeginum mínum.
Gleðistundirnar með Öllu voru
margar. Eftirminnilegust er sú
stund sem við áttum saman fyrir
tæpum þremur árum, við fæðingu
Kristjáns yngri sonar okkar Jóa. Ég
hafði beðið Öllu nokkru áður að vera
viðstödd fæðinguna. Hún gladdist
yfir því og fór strax að gera ráðstaf-
SJÁ SÍÐU 42
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JÚNÍ 2005 41
MINNINGAR