Morgunblaðið - 24.06.2005, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 24. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Helgi Geirmunds-son fæddist í Að-
alvík á Hornströnd-
um 17. nóvember
1934. Hann andaðist
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði 14.
júní síðastliðinn.
Helgi var sonur
hjónanna Geirmund-
ar Júlíussonar, f. 4.
mars 1908, d. 17.
október 1996, og
Guðmundu Regínu
Sigurðardóttur, f. 5.
maí 1904, d. 23. júní
1994. Systkini Helga
eru Halldór, f. 29. janúar 1930,
Gunnar, f. 15. apríl 1931, Sigur-
líni, f. 25. maí 1932, Ásthildur, f.
19. júní 1936, Baldur, f. 15. októ-
ber 1937, og Karl, f. 13. mars 1939.
Árið 1959 kvæntist Helgi Ernu
Magnúsdóttur ættaðri frá Ísafirði
og varð þeim sex barna auðið.
Börn þeirra eru: 1) Magnús Geir, f.
16. mars 1958, kvæntur Dagnýju
Einarsdóttur og eiga þau þrjú
börn. 2) Grétar, f. 5. október 1959,
kvæntur Eddu Bangon og eiga
þau tvö börn. 3)
Helgi, f. 22. febrúar
1963, hann á þrjú
börn. 4) Brynja, f. 6.
mars 1965, gift Við-
ari Erni Sveinbjörns-
syni og eiga þau eitt
barn, fyrir átti
Brynja eina dóttur.
5) Ómar, f. 1. nóvem-
ber 1969, kvæntur
Karen Óladóttur og
eiga þau þjú börn. 6)
Jóhann Birkir, f. 16.
júní 1971, kvæntur
Gabríelu Aðalbjörns-
dóttur og eiga þau
þrjú börn.
Helgi ólst upp í Aðalvík og
Fljótavík á Hornströndum til 12
ára aldurs og fluttist þaðan til
Hnífsdals. Fyrstu ár þeirra hjóna
voru í Hnífsdal og fluttu síðan til
Ísafjarðar og hafa búið þar síðan.
Helgi vann ýmis störf þar til hann
hóf útgerð. Síðastliðin ár starfaði
hann hjá Trésmiðjunni í Hnífsdal.
Útför Helga verður gerð frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku pabbi, það var erfitt að
kveðja þig 14. júní sl. og það er ennþá
erfitt, þar sem við trúum því varla
enn að þú sért farinn. Þú varst og ert
svo stór hluti af okkur, það er svo
mikið tómarúm hjá okkur öllum. En
þegar við settumst niður til að skrifa
þessa minningargrein komu upp all-
ar þær góðu minningar sem við átt-
um um þig. Við munum ekki ein-
göngu minnast þín sem pabba okkar
heldur líka sem besta vinar okkar.
Þú varst okkur alltaf til halds og
trausts. Kenndir okkur á skíði,
fyrstu sundtökin og sýndir okkur
jafnvel hvernig átti að skauta. Það er
svo gaman að hugsa til þess þegar við
bræður vorum á skautum í Mið-
túninu og þurftum að nota skíðastafi
til að komast áfram, þá datt okkur í
hug hvað það væri gaman að sjá þig
detta á skautum og viti menn, þú
skautaðir fram og aftur eftir Mið-
túninu eins og ekkert væri og kall-
aðir á okkur hvort við ætluðum ekki
að halda áfram. Þú varst líka svo
veikur fyrir öllum nýjungum, t.d.
sjónvarpi, vídeó og þráðlausum síma
svo eitthvað sé nefnt, þú varst alltaf á
meðal þeirra fyrstu að kaupa. Þú
lærðir aldrei á tölvu en á bygging-
arsýningu í Þýskalandi sl. vetur þá
skoðaðir þú bara nýjustu og flottustu
tölvustýrðu tækin og vildir kaupa
þau. Síðasta tækið sem þú keyptir
var risasjónvarp rétt fyrir jólin.
Við munum aldrei gleyma því þeg-
ar þú skaust ísbjörninn í Fljótavík,
þessa sögu höfum við sagt okkar
börnum og munum segja hana
barnabörnum okkar.
Gamlárskvöld í Miðtúninu eru líka
ógleymanleg þar sem þú lékst alltaf á
als oddi og sást til þess að allir
skemmtu sér vel. Svo ekki sé minnst
á alla flugeldana.
Þú hafðir líka svo gaman af því að
ferðast og skoða heiminn. Þó að
tungumálakunnátta þín væri ekki
þín besta hlið áttir þú sjaldan í erf-
iðleikum vegna þess.
Já, pabbi, í huga okkar ertu sá al-
besti pabbi sem nokkur gæti hugsað
sér og ert okkur fyrirmynd í einu og
öllu.
Þín elskandi
börn.
Tengdafaðir minn Helgi Geir-
mundsson lést 14 júní sl. á Sjúkra-
húsinu á Ísafirði eftir erfiða baráttu
við sjúkdóm. Ég get varla með orð-
um lýst hvað hans Helga verður sárt
saknað, hann gaf mikið af sér. Það
var alveg sama hvað það var, það var
alltaf hægt að leita til hans um að-
stoð. Það eru ófá smíðahandtökin
sem Helgi er búinn að taka fyrir
börnin sín. Þegar ég kom fyrst inn í
fjölskylduna þá tók Helgi mér opn-
um örmum, mér var strax tekið mjög
vel og ég tala ekki um þegar hann
komst að því að afi hans og langafi
minn voru bræður. Ég var eini
tengdasonur hans og kom hann alltaf
fram við mig eins og einn af sínum
sonum. Það eru margar minningar
sem ég á um hann Helga minn. Þau
eru ófá ferðalögin sem við hjónin er-
um búin að fara með tengdaforeldr-
unum. Það sem mér er minnisstæð-
ast er ferðalagið sem við nefndum
„langaferðalagið“, þegar við keyrð-
um um Evrópu og allar pælingarnar
okkar á landakortinu. Ferðirnar
hefðu aldrei verið svona margar er-
lendis ef Helgi hefði ekki alltaf komið
til okkar með bæklinga til að æsa
okkur upp í einhverja ferð og alltaf
vorum við til í það að fara því að það
var virkilega gaman að ferðast með
þeim.
Þegar ég byrjaði að smíða minn
sumarbústað í Aðalvík þá var Helgi
strax tilbúinn til að hjálpa, hann
hvatti mig áfram og ef honum fannst
verkið ganga full seint þá tók hann
upp hamarinn og hætti ekki fyrr er
verkið var búið, hangs var ekki til í
hans orðaforða.
Þar er Helga rétt lýst þegar hann
sagði við mig eitt sinn: „Viðar, þú
snertir ekki hamarinn fyrr en ég kem
aftur.“ Hann vildi fá að klára sjálfur
það sem hann var byrjaður á.
Þær eru margar minningar sem
við eigum saman úr Aðalvíkinni. Ein
mín besta stund með honum tengda-
föður mínum í Aðalvíkinni var þegar
við tveir sátum saman um miðnætti í
fjörunni, aleinir í víkinni. Kyrrðin var
dásamleg og við horfðum á miðnæt-
ursólina setjast og ég man á þeirri
stund hvað mér fannst gott að hafa
hann við hlið mér og hvað mér þótti
vænt um hann.
Ég kveð þig nú, elsku Helgi minn,
með söknuði.
Viðar Örn Sveinbjörnsson.
Mig langar til að minnast tengda-
föður míns í fáum orðum.
Það var erfitt að þurfa að kveðja
þig, elsku Helgi minn. Eftir er stórt
skarð í fjölskyldunni sem verður
aldrei fyllt. Það voru forréttindi sem
ég verð ævinlega þakklát fyrir að fá
að eiga eins dásamlegan tengdaföður
eins og þú varst mér. Svo hlýr,
traustur og alltaf stutt í húmorinn.
Þú varst mikill afi. Gafst þér alltaf
tíma til að ræða við börnin og sam-
gleðjast þeim. Fyrir þér var aldur af-
stæður. Þú áttir marga vini og það
sem mér fannst einkenna þig var að
þú varst ekki bara faðir barnanna
þinna, heldur líka besti vinur þeirra.
Því er söknuður þeirra og Ernu mik-
ill. Þú tókst mikinn þátt í daglegu lífi
þeirra og fylgdist vel með okkur öll-
um. T.d. máttir þú aldrei vita af börn-
unum þínum vera að framkvæma
eitthvað, þá varst þú mættur fyrstur
á svæðið með hamarinn og tommu-
stokkinn. Hún er ómetanleg öll sú
hjálp sem þú veittir okkur Jóhanni
þegar við vorum að laga til í húsinu
okkar. En þú vast dugnaðarforkur
og hafðir alltaf eitthvað fyrir stafni.
Það var þér erfitt að greinast með ill-
vígan sjúkdóm. Þú hafðir alltaf verið
svo hraustur og líkamlega vel á þig
kominn. Því var þetta mikið áfall fyr-
ir þig og okkur. En dvöl þinni hér á
jarðríki er lokið. Ég trúi því að það sé
mikil þörf fyrir góða smiði í himna-
ríki þar sem aðrir fái að njóta krafta
þinna og dugnaðar. Eftir eigum við
minningu um yndislegan mann sem
mun lifa í hjörtum okkar um ókomna
tíð.
Elsku Helgi minn, ég vil þakka þér
allar þær yndislegu stundir sem ég
átti með þér. Þín verður sárt saknað.
Þín tengdadóttir
Gabríela Aðalbjörnsdóttir.
Elsku afi minn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þú ert afi minn, vinur og hefur ver-
ið mér sem „pabbi“. Heimilið þitt og
ömmu er mér sem mitt annað heim-
ili. Fyrstu ár ævi minnar bjuggum
við mamma hjá þér og ömmu. Eftir
að við fluttum var nú líka stutt fyrir
mig að koma til ykkar. Þú sagðir líka
oft: „Ég man þegar þú komst hlaup-
andi, kinnarnar hristust og með tárin
í augunum; þá þóttumst við amma
þín alveg vita að þið mæðgur hefðuð
orðið eitthvað ósammála.“ Þetta
breyttist aldrei, þú vissir alltaf
hvernig mér leið.
Ég á svo ótal margar dýrmætar
minningar um okkur saman. Fljóta-
víkurferðirnar, þar sem þú sagðir
mér sögur þaðan. Ferðalögin mín
með ykkur ömmu um landið og einn-
ig erlendis. Allar stundirnar sem ég
átti heima hjá ykkur og var þá ósjald-
an setið um helgar til 3-4 á nóttunni
og spjallað saman, ég, amma og þú.
Þú hefur alltaf sýnt mér svo mik-
inn áhuga og fylgst vel með mér hvar
sem ég var. Þú hefur átt svo mikinn
þátt í að móta mig sem þá manneskju
sem ég er í dag. Minn draumur er að
finna mér mann sem ég veit að þú
yrðir sáttur við og ekki myndi það
skemma fyrir að hann líktist þér; lífs-
ánægjuna og alla gleðina, danshæfi-
leikana, ákveðnina, hlýjuna og drif-
kraftinn og traustið.
Síðustu ár hef ég verið búsett er-
lendis, en alltaf er ég kom að utan,
fannst mér ég ekki komin heim fyrr
en ég steig inn fyrir þröskuldinn í
Miðtúni 21.
Elsku afi, ég veit að það er erfitt að
fara frá okkur en ég mun gera mitt
besta til að hjálpa ömmu í gegnum
sorgina.
Þú munt lifa áfram meðal okkar.
Ég elska þig af öllu mínu hjarta.
Þín „Drottning“,
Helga Sigríður.
Helgi Geirmundsson, svili minn og
mikill vinur er allur.
Kynni okkar Helga, sem hófust
fyrir 40 árum, þróuðust upp í trausta
vináttu.
Stundum verður vinátta manna
svo sterk að hún virðist órjúfanleg
hvað sem á dynur. Þannig var okkar
vinátta. Þegar ég lít til baka minnist
ég margra skemmtilegra stunda er
við áttum saman. Þú varst mikill
gleðigjafi í öllum okkar samskiptum.
Við ræddum málin oft á léttu nót-
unum og fékk þá flest að flakka er
kom upp í hugann. Í þjóðmálunum
vorum við stundum ósammála og
urðu þá umræðurnar á stundum
kappsamar og háværar svo að nær-
stöddum þótti nóg um. Traust, heið-
arleiki og gleði voru meðal þinna
vörumerkja. Og hvort sem það var
nú á Flórida, Barbados, Spáni, í
Þýskalandi eða í Miðtúninu á Ísa-
firði, þá varst þú hrókur alls fagn-
aðar. Stundum fór eitthvað úrskeiðis
í því sem við brölluðum saman eins
og gengur, en þegar frá leið urðu
slíkir atburðir hið mesta skemmti-
efni, sem við hlógum að, er við rifj-
uðum þá upp.
Ég hverf nokkur ár aftur í tímann,
þegar þú tókst að þér að byggja sól-
skála við húsið mitt í Stykkishólmi.
Ég, eigandinn og verkkaupandinn,
var að sjálfsögðu í hlutverki hand-
langarans. Og þótt ég hefði varla
sagað í sundur spýtu og kynni að
sjálfsögðu ekki neitt til slíkra verka,
var ég ákveðinn í því að standa mig
vel í þessu hlutverki. Ég get vel
hugsað mér að þú hafir stundum
brosað í laumi, er þú varðst vitni að
því hvernig aumur blýantsnagarinn
bar sig að við verkin. Sú var venja í
samskiptum okkar Helga, að við
hældum hvor öðrum aldrei. Þvert á
móti létum við óspart í ljós gallana
sem við þóttumst sjá í fari hins.
Þannig var þessu einnig háttað við
smíðarnar í Hólminum. Smiðurinn
Helgi skammaði handlangarann
Þórð óspart, sem á móti lét smiðinn
hafa það óþvegið, þótt innistæðan
fyrir slíku hjá mér væri harla lítil.
Svo var það kvöld eitt þar sem ég lá
uppi í rúmi, allur af manni genginn
eftir mjög erfiðan dag, en ég hafði
verið að grafa fyrir staurum í harð-
bala allan daginn, að ég heyrði á tal
Helga við Lilju frammi í stofu. Þar
fór Helgi einkar fögrum orðum um
mína frammistöðu og sagði mig vera
furðu seigan verkmann. Auðvitað var
hann viss um að ég væri sofnaður
enda algjört stílbrot að hann hefði
um mig slíkt lof svo ég heyrði.
Ég kleip mig í handlegginn til að
vita hvort ég væri vakandi, sem svo
reyndist vera.
Já, þannig voru okkar samskipti
og þannig vona ég að þau verði fram-
vegis, Helgi. Nú gæti ég skrifað um
þig langa lofræðu, en það ætla ég
ekki að gera, því ég veit að slíkt er
þér ekki að skapi. Auk heldur mundir
þú ætla, að nú hefði ég endanlega
tapað glórunni.
Ég þakka þér, Helgi minn, fyrir
allar skemmtilegu samverustundirn-
ar fram til þessa og ég hlakka til að
taka upp þráðinn næst þegar við hitt-
umst.
Ernu, börnum, barnabörnum og
öðrum ættingjum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þórður Sveinbjörnsson.
Nú er góður maður fallinn frá í
blóma lífsins. Hljómar kannski und-
arlega að segja slíkt um mann sem
náði sjötugsaldri. En Helgi var bara
alltaf eins og unglingur, segjandi
brandara eða jafnvel dansandi með
bros á vör. Orkan var þvílík að þeir
sem umgengust hann, máttu hafa sig
alla við til að fylgja honum, hvort sem
var við vinnu eða leik.
Á heimili Helga og Ernu var oft
mannmargt og okkur bræðrum
ávallt vel tekið. Þar var sjaldan dreg-
ið úr uppátækjasemi okkar og sona
þeirra, hvort sem verið var að smíða
fleka, risavaxna flugdreka, píluboga
eða hvað sem okkur datt í hug. Eina
sem skorti var meiri tími til að fram-
kvæma allt sem okkur datt í hug. Það
gat verið gaman að vera viðstaddur
þegar Helgi kom heim úr sínum fjöl-
mörgu ferðum til Spánar ásamt fjöl-
skyldu sinni. Hann var svo nýjunga-
gjarn að alltaf komu ný tæki á
heimilið sem gaman var að leika sér
að. Hann eignaðist fyrsta mynd-
bandstækið í hverfinu, þráðlausan
síma sem var uppspretta margra
prakkarastrika og að ógleymdum
skemmtara sem enginn kunni að
spila á. Hann leit bara svo vel út í
stofunni.
Helgi var gleðimaður og leiddist
ekki í góðra vina hópi á góðum degi.
Einn slíkur eftirminnilegur dagur
var nú í nóvember síðastliðnum þeg-
ar kempan hélt upp á sjötugsafmæli
sitt. Þar lá nú aldeilis vel á kalli.
Ótrúlegt að nú nokkrum mánuðum
síðar er Helgi allur og aðeins minn-
ingarnar eftir.
Í orðabók Helga voru ekki til orð
eins og verkkvíði, leti og þreyta. Það
virtist einna helst eins og hann
þekkti merkingu þeirra aðeins af af-
spurn. Engum verkum mátti ljúka á
morgun ef hægt var að framkvæma í
dag. Ekki laust við að örlaði á óþol-
inmæði þegar kom að gangi verk-
legra framkvæmda. Það er ljóst í
okkar huga að tími endurbóta og
framkvæmda er runninn upp hinum
megin.
Við sendum Ernu, strákunum og
Brynju samúðarkveðjur og biðjum
Guð að geyma hann Helga, okkar
kæra vin og frænda.
Hjalti, Rúnar Óli og
Smári Karlssynir.
Hinn 14. júní síðastliðinn fékk ég
hringingu frá Ísafirði um það að
frændi minn Helgi Geirmundsson
væri látinn. Hann hafði verið veikur
um hríð af krabbameini. Ég heim-
sótti hann á Landspítalann fyrir
rúmum mánuði. Þá sá ég hvað hon-
um leið illa en bar sig vel. Hann lét
okkur Lína smakka matinn og spurði
hvort maturinn sem ég framleiddi
væri svona vondur. Ég sagði nei og
að ég skyldi senda honum smakk
vestur á Ísafjörð sem ég og gerði og
fékk miklar þakkir fyrir.
Við Helgi vorum miklir frændur,
ólumst upp á sömu torfunni í Hnífs-
dal. Hann frá 11 ára aldri og ég frá
eins árs aldri. Mamma mín og pabbi
hans voru systkini og mamma hans
og pabbi minn voru bræðrabörn.
Mamma mín og pabbi hans voru alin
upp á Atlastöðum í Fljótavík. Þar
lágu leiðir okkar saman í mörg ár.
Helgi vann þar mikið verk við bú-
staðinn sem við eigum þar. Við fórum
nokkrum sinnum saman til Fljóta-
HELGI
GEIRMUNDSSON
Elsku Svava
frænka. Okkur systk-
inabörnin þín langar
til að minnast þín með
örfáum orðum og
þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar sem þú áttir með okkur, fyrir
alla hlýjuna sem við fundum frá þér
þegar þú passaðir okkur og fyrir
allar góðu stundirnar sem þú gast
gefið okkur þegar sjúkdómurinn
var ekki að buga þig.
Þú hvarfst
þér sjálfum og okkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
dyr eftir dyr luktust
SVAVA
EGGERTSDÓTTIR
✝ Svava Eggerts-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
12. mars 1952. Hún
lést á Víðivöllum á
Kjalarnesi hinn 9.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 20.
júní.
og gátu ei opnast á ný
þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr
bústaður sálarinnar
er hér enn
en stendur auður
sál þín er frjáls
líkami þinn hlekkjaður
við líf
sem ekki er hægt að lifa
þú horfir framhjá mér
tómum augum
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast.
(Þýð. Reynir Gunnlaugsson.)
Elsku Svava frænka, megi sál þín
vera frjáls og öllum heimsins
áhyggjum og erfiðleikum létt af
þér. Við vitum að afi, Elín og Óskar
sem og allir aðrir ættingjar sem
hafa yfirgefið þetta tilverustig eiga
eftir að taka vel og innilega á móti
þér.
Þín systkinabörn
Aldís, Guðni, Jóna, Eggert
og Kristján Bjarki.