Morgunblaðið - 11.09.2005, Qupperneq 6

6 | 11.9.2005
ÓLÆKNANDI BAKTERÍA
Læknavísindunum fleygir ört fram, en þau mega sín lítils gegn tónlistarbakteríunni
hjá fjórum starfandi læknum sem allir eru virkir tónlistarmenn í hjáverkum.
Eftir Pál Kristin Pálsson | Ljósmyndir Kristinn Ingvarsson
Haukur Heiðar Ingólfsson var um það bil sjö ára þegar
hann fór að fikta við gamalt stofuorgel sem móðir hans átti.
„Ég byrjaði á að reyna að spila eftir eyranu dægurlög þess
tíma,“ segir hann. „Svo þótti viðeigandi að senda mig til
náms og tólf, þrettán ára gamall fór ég til orgelkennara af
því við vorum með orgel heima. En það hentaði mér ekki,
ég var kominn á allt aðra línu og farinn að seilast í öll píanó
sem ég komst í hjá kunningjum, í skólanum og á stúku-
fundum. Ég entist því ekki lengi í orgelnáminu en sneri mér
alfarið að píanóinu og eignaðist mitt fyrsta píanó nítján ára
gamall.“
Haukur Heiðar er fæddur og uppalinn á Akureyri og hóf
þar að leika í skólahljómsveit í gagnfræðaskólanum fimmtán
ára. „Þar fékk ég aðgang að píanói, en ég lærði aldrei al-
mennilega að lesa nótur. Ég náði góðum tökum á því að
spila eftir eyranu og las að sjálfsögðu hljóma. Ég hugsa að
ein af ástæðum þess að ég lagði mig ekki eftir nótnalestri
hafi verið að á þessum árum var lítið um nótur yfir létta
músík, þá tónlist sem höfðaði mest til mín á þeim tíma.“
Spilamennska Hauks Heiðars og félaga barst fljótlega út fyrir veggi skólans. „Við
fórum að spila á ýmsum danshúsum í bænum, Hótel KEA, Alþýðuhúsinu og á
sveitaböllum. Eftir gagnfræðaprófið fór ég að vinna í herrafataverslun KEA, spilaði á
kvöldin og ætlaði ekkert í meira nám. En þegar árin liðu fann ég að ég var ekki sáttur
og hafði þá fengið áhuga á læknisfræði. En ég var ekki með stúdentspróf, og til að
komast í menntaskólann þurfti ég að taka landspróf. Ég tók það og síðan þriðja bekk
í menntó utanskóla, en spilaði alltaf meðfram í hljómsveitinni og vann fulla vinnu.
Settist síðan á skólabekkinn og
lauk stúdentsprófi vorið ’65. Þá
flutti ég suður til Reykjavíkur
og settist í læknadeildina um
haustið. Tveimur árum áður
hafði ég kynnst Ómari Ragnars-
syni og okkar langa samstarf
hófst, bæði á samkomum og
nokkrum plötum, meðal annars
á fyrstu og einu gamanvísna-
plötu hans sem kom út 1965 og
við tókum upp „live“ í Ríkisút-
varpinu, sem þá var eina stúd-
íóið á landinu. Hún var endur-
útgefin fyrir skömmu á
geisladiski.“
Langt hlé varð á opinberri
spilamennsku Hauks Heiðars
þegar hann fór í fimm ára sér-
nám í heimilislækningum í Sví-
þjóð og í nokkur ár eftir að
hann kom aftur heim. „Ómar
hafði enda fengið annan með-
leikara þegar ég fór út. En svo hringdi hann í mig eitt kvöldið og vantaði píanista,
spurði hvort ég gæti hjálpað honum eina helgi. Þetta var 1983 og við höfum unnið
saman allar götur síðan. Um svipað leyti fór ég að spila dinnermúsík, einn, til dæmis á
Broadway, og hef núna sent frá mér fimm geisladiska með slíku efni,“ segir Haukur
Heiðar sem þykir læknisfræðin og tónlistin fara afar vel saman. „Það er mjög gott að
hafa þetta sem aukastarf; geta farið úr aðalvinnunni, sem stundum getur tekið á
mann, og í tónlistina sem er allt annar heimur, endurhlaða þannig batteríin og hvíla
hugann. Svo er þetta einfaldlega ólæknandi baktería.“
HAUKUR HEIÐAR INGÓLFSSON, 63 ÁRA
Allt annar heimur
Svo hringdi
hann í mig eitt
kvöldið og vant-
aði píanista.
Lýður Árnason byrjaði seint í tónlist. „Í miðju lækna-
náminu kom tímabil þar sem mér leiddist svo mikið að
ég ákvað að fá mér gítar,“ rifjar hann upp. „Ég segi ekki
að ég hafi náð góðum tökum á gítarnum – hins vegar
hef ég mjög gaman af því að semja lög og samdi mitt
fyrsta lag 25 ára. Við vorum nokkur í læknisfræðinni
sem haldin vorum þessum námsleiða og ákváðum að
fara í hljóðverið hans Didda fiðlu og gera plötu. Diddi
varð ansi hissa, því við vildum taka upp plötu áður en
við höfðum almennilega lært að spila. Stúdíótíminn fór
því mikið í að ná tökum á hljóðfærunum, og útkoman
bar kannski einhver merki þess.“ Þetta voru Kartöflu-
mýsnar, sem gerðu tvær breiðskífur, árin ’95 og ’98.
„Við vorum aðallega stúdíóband, þótt við kæmum ein-
staka sinnum fram opinberlega, á árshátíðum og svona.
Svo kom erfitt ár í náminu, sjötta árið, þá var sjálftekin
pása frá þessu og síðan tvístraðist hópurinn, eins og
gerist, þegar náminu lauk.“
Lýður er fæddur og uppalinn í Reykjavík. Sérgrein
hans er heimilislækningar og hann starfar sem slíkur á
Flateyri, en er einnig með Þingeyri og Ísafjörð að hluta.
„Ég er því hálfgerður flökkulæknir,“ segir hann, sem
starfaði fyrst eftir námið um tíma í Vestmannaeyjum og
svo á Höfn í Hornafirði áður en leiðin lá vestur á firði.
„Samkvæmt samningi hef ég nokkuð rúman frítíma,
eða um fjóra mánuði á ári, og þá fer ég til Reykjavíkur
eða eitthvað annað. Þetta er þægilegt fyrirkomulag fyrir
mann sem hefur fleiri áhugamál en fræðin og gefur
ákveðið svigrúm.“
Lýður er einnig virkur kvikmyndagerðarmaður.
„Kvikmyndagerðin tekur reyndar meira af tíma mínum
en tónlistin, en hún er þó þar eitt af mörgum element-
um. Árið 2002 gáfum við út plötu með tónlistinni úr
kvikmynd okkar Jóakims Reynissonar, Í faðmi hafsins.
Hér á Vestfjörðum gáfum við svo út plötu með mús-
íköntum frá Flateyri, sem var eldskírn mín í upptökum.
Ég ákvað að læra á græjurnar með því að taka upp
plötu, og hún heitir Rokk og reykur. Í
fyrra gáfum við konan mín, Íris
Sveinsdóttir, og Jón Rósmann Mýrdal
út plötuna Frá Valhöll til himnaríkis,
sem innheldur þjóðlegt rokk. Í sumar
hljóðritaði ég þrjár plötur, eina með
Sigga Björns, trúbadúr frá Flateyri,
aðra með íslenskum þjóðlögum í
flutningi Olavi Körre, sem er eist-
neskt tónlistarviðundur og tónlistar-
kennari á Þingeyri, og sú þriðja er
poppmessa eftir mig og Óla popp
skipstjóra.“
Er tónlistin hvíld frá læknisfræð-
inni? „Fyrir mér er læknisfræðin fyrst
og fremst góð og áhugaverð vinna.
Hún er ekki ástríða eins og kvik-
myndagerðin og tónlistin. Ég get séð
mig vera eingöngu í músík og bíó-
myndum, en ekki bara í læknisfræð-
inni, það held ég að myndi ekki ganga
vel. En þetta fer mjög vel saman, og
ég tel alltof fáa lækna hafa einhverja svona hliðargrein.
Það hefur oft hent mig að fólk spyr af hverju læknirinn
sé í kvikmyndagerð og tónlist, ekki síst kvikmyndagerð-
armennirnir. Þeir eru ekkert hrifnir af því að læknir sé
að flækjast um með þrífót, alveg eins og læknar vilja
ekki að grasalæknar séu að fíflast inn á þeirra svið. Það
er þessi „paranoja“ hjá þeim sem hafa lært eitthvað og
telja sig vera komna á einhvern akur sem tilheyrir bara
þeim og vilja verja sitt. Þannig að fyrir sumum er ég
hálfgerður bastarður að stunda þetta tvennt.“
LÝÐUR ÁRNASON, 40 ÁRA
Ástríða, ekki vinna
Ég ákvað að
læra á græj-
urnar með
því að taka
upp plötu.