Morgunblaðið - 11.09.2005, Side 8

8 | 11.9.2005
Hlynur Þorsteinsson keypti sinn fyrsta gítar 17 ára og
byrjaði fljótlega að semja lög og texta. „Það er engin
sérstök tenging á milli tónlistarinnar og vinnunnar,“
segir hann, „því tónlistin kemur löngu á undan. Við
vorum lítill hópur sem spilaði saman, ekki beint hljóm-
sveit, nema einhvern tíma vorum við þó með þjóðlaga-
grúppu, sem kom nokkrum sinnum fram opinberlega.
Þegar valið stóð svo um hvort ég myndi hella mér út í
þetta eða mennta mig, þótti mér einsýnt að tónlistin
yrði aldrei lifibrauð hjá mér, hún yrði að vera auka-
hlutur í tilverunni. Ég skellti mér því í læknisfræðina,
en hef alltaf haft tónlistina meðfram og sú iðkun hefur
reyndar færst mjög í aukana á seinni árum.“
Hlynur er menntaður heimilislæknir og starfar á
slysa- og bráðamóttöku LSH í Fossvoginum. „Ég hef
aðallega fundið fyrir því að menn séu að flokka tónlist-
ina,“ svarar hann spurningunni um viðbrögð fólks við
því að hann stundi þetta tvennt. „Og að það þætti virð-
ingarverðara fyrir lækninn að hafa lært eitthvað og
spila klassíska músík, frekar en að vera sjálflærður
rokkari.“
Hlynur er í þremur hljómsveitum, sem heita Póst-
húsið í Tuva, Sigurboginn og Dúskar, og hafa samtals
sent frá sér sjö plötur á síðustu þremur árum. „Já, þetta
hófst með miklum látum árið 2002 þegar við gáfum út
tvo diska með Pósthúsinu. Af því að við bjuggum við
uppsafnaðan vanda í fjölda laga ákváðum við að setja í
gang annað batterí, Sigurbogann, og fyrsti diskurinn
kom út á Þorláksmessu 2003. Dúskar eru svo farvegur
fyrir annað efni sem ekki kemur formlega út, þeir hafa
gert tvo diska fyrir tvenn síðustu jól og voru þeir sendir
til ættingja og vina eins og jólakort. Í mars síðast-
liðnum kom út diskurinn Gullhamrar með Sigurbog-
anum og innan skamms kemur út nýr diskur með Póst-
húsinu sem heitir Undir grund. Nafnið vísar til
plötudóma Arnars Eggerts Thoroddsen á Mogganum
um okkur, þar sem hann talaði um okkur sem jað-
arhljómsveit, að við vær-
um „underground“.“
En hvernig skilgreinirðu
sjálfur þína tónlist? „Ég
geri það ekki. Við reynum
einfaldlega að láta hvert
lag njóta sín og gefum skít í
hvort það flokkast sem
kántrí í þetta skiptið eða
blús í hitt skiptið eða eitt-
hvað annað. Hins vegar er
þetta eiginlega textamúsík
allt saman. Það er mikið
lagt upp úr því að hafa kjöt
á beinunum í textunum,
háð og spé og skot og
meiningar, undir áhrifum
frá köllum eins og Leon-
ard Cohen og svoleiðis liði,
sem gerði feita texta á sín-
um tíma. Ég er að vinna
niður mikið lagasafn og er
núna með um fjögur verk-
efni í gangi. Yfirleitt byrja
ég á því að semja textann
og eins og einhver sagði þá
leynist að minnsta kosti
eitt lag í hverjum þokka-
lega sömdum texta og maður reynir að finna það.
Óneitanlega gerist stundum að lagasmíðarnar tengist
lækninum, einkum það sem ég hef gert fyrir árshátíðir
á spítalanum. Eitt þeirra laga er nokkuð þekkt og heitir
Flórens í höfuðið á erkihjúkkunni sjálfri. Að öðru leyti
tengist þetta ekki, ég held ekki að maður semji fleiri
eða færri lög vegna þess að maður vinnur á spítala.“
HLYNUR ÞORSTEINSSON, 52 ÁRA
Kjöt á beinunum
Eitt þeirra laga er nokkuð
þekkt og heitir Flórens í
höfuðið á erkihjúkkunni.
Páll Torfi Önundarson var tíu ára gamall þegar hann byrjaði að læra á klassískan gít-
ar. „Ég stundaði það nám alveg þangað til ég varð stúdent,“ segir hann. „Ég var í MH
og fór í kórinn hjá Þorgerði Ingólfsdóttur, þar sem ég kynntist því fólki sem varð
uppistaðan í hljómsveitinni Diabolus in Musica. Öll komum við úr klassískri tónlist,
en vorum líka að hlusta á tónlist frá Suður-Ameríku og djass. Í kórnum sungum við
lög eftir Jón Ásgeirsson og Jón Leifs, svo það kom líka keimur af því inn í tónlistina
okkar sem var órafmögnuð og mikið instrúmental. Þetta var mjög skemmtileg sam-
suða.“
Eftir stúdentinn lá leiðin beint í læknisfræðina. „Ástæðan fyrir því var sú að ég
ímyndaði mér alltaf að ég yrði aldrei nógu góður músíkant til að hafa það að ævistarfi.
Þetta var líka einhverju leyti praktískt val. Menn fara ekki í læknisfræði með ein-
hverja draumóra, heldur veit maður að ef maður stendur sig þá bíður áhugavert starf
að námi loknu. Ingólfur Margeirsson, rithöfundur og blaðamaður, sagði einhvern
tíma: Tónlistin er fögur, en hún er mögur. Og það er mikið sannleikskorn í því nema
fyrir tiltölulega fáa einstaklinga. Tónlistin er mjög skemmtileg að því leyti að maður er
alltaf að hitta gott fólk í alls konar samspili og skapandi starfi.
Lækningar eru líka mjög fjölskrúðugt starf, og þótt ávallt sé einhver rútína til stað-
ar þá veit maður aldrei hvað dettur inn hjá manni á hverjum degi. En það er alls ekki
óalgengt að læknar leggi stund á listir. Sigvaldi Kaldalóns tónskáld var til dæmis
læknir, svo má nefna Úlf Ragnarsson lækni og ljóðskáld, Valgarð Egilsson lækni og
leikritaskáld og fleiri. Læknar eyða ekki bara frístundum sínum í að spila bridds eða
golf eða fara í laxveiði.“
Diabolus in Musica sendi frá sér plötuna Hanastél árið 1976 og eftir það skildi
leiðir. Páll Torfi hafði þá lokið einu ári í læknisfræðinni og einhenti sér í námið og fór
síðan í sérnám í Bandaríkjunum, tók fyrst lyflækningar og svo blóðmeinafræði. „All-
an þann tíma spilaði ég bara klassíska gítartónlist fyrir sjálfan mig, enda ekki tími til
annars en að læra. Þetta var mjög stíft í Bandaríkjunum, iðulega 36 tíma tarnir og ein-
hvern veginn litið svo á að öðruvísi væri ekki hægt að læra læknisfræði. Fljótlega eftir
að ég kom síðan aftur heim hitti ég gömlu félagana og þeir fengu mig til að spila með
sér. Út úr því komu meðal annars diskar eins og Flauelsmjúkar hendur, sem er sóló-
plata Jóhönnu V. Þórhallsdóttur, og Björt mey og mambó með hljómsveitinni Six-
pack Latino. Árið 2000 gaf ég út sólódisk sem heitir Timbúktú, og svo kom út annar
diskur með lögum eftir mig í mars síðastliðnum, Jazzskotin stef. Mér finnst þetta
sjálfum fara batnandi hjá mér, þannig að nýjasti diskurinn sé bestur.
Hvað vinsældir varðar hafa ákveðin lög lifað frá Diabolusartímanum, eins og Pét-
ur Jónatansson, Timbúktú og Sautján gráður á Celsíus, og á nýja diskinum er lagið
Ferrari sem var í undankeppni Evróvision á sínum tíma og sungið af Ragnheiði
Gröndal. Framhaldið verður svo bara að koma í ljós. Þetta kemur yfir mann stund-
um og meira ef maður er í einhverju samspili, það hefur áhrif á hvað maður semur
mikið. Hins vegar tæmist maður þegar maður er í stúdíói, ég get að minnsta kosti
ekki haldið áfram að semja um leið og ég er að klára eitthvað annað. Ég hef líka nóg
með að sinna mínu aðalstarfi sem yfirlæknir á blóðmeinadeild og blæðaramiðstöð
LSH og dósent í blóðsjúkdómum við læknadeildina.“
PÁLL TORFI ÖNUNDARSON, 50 ÁRA
Fögur, en mögur
Mér finnst þetta
sjálfum fara batn-
andi hjá mér.