Morgunblaðið - 11.09.2005, Qupperneq 26

26 | 11.9.2005
É
g byrjaði að leika sjö ára, þá í Galdrakarlinum í Oz sem var settur
upp í Borgarleikhúsinu. Það var mjög spennandi þótt hlutverkið
væri lítið, ég lék blóm og átti alveg eina setningu í stykkinu ef ég
man rétt.“ Svona segist Arnmundi Ernst Björnssyni, tæplega sextán ára
menntskælingi, frá upphafi leiklistarferils síns en hann hefur vakið athygli
fyrir fagmannlega framgöngu í kvikmyndinni Strákarnir okkar, sem sýnd er
í bíóhúsum um þessar mundir. Um frammistöðu Arnmundar sagði gagn-
rýnandi Morgunblaðsins: „Bestur af öllum er Arnmundur Ernst, hans við-
brögð eru þau eðlilegustu í myndinni og hann vinnur einkar trúverðuglega
úr erfiðu hlutverki stráks á viðkvæmum aldri sem lendir í hverju áfallinu á
fætur öðru. Það má eitthvað yfirnáttúrlegt gerast ef hann verður ekki orð-
aður við Edduna í haust.“
Þrátt fyrir ungan aldur hefur Arnmundur leikið í ófáum leiksýningum í
gegnum tíðina. „Eftir Galdrakarlinn í Oz lék ég í Pétri Pan og svo kom
Beðið eftir Godot þar sem ég lék m.a. með pabba mínum. Síðan var það
Mýrarljós, sem mamma leikstýrði, og loks Kalli á þakinu.“ Í ljós kemur að
Arnmundur á ekki langt að sækja hæfileikana því foreldrar hans eru Edda
Heiðrún Backman, leikkona og leikstjóri, og Björn Ingi Hilmarsson leik-
ari. „Jújú, þetta er algerlega í blóðinu,“ samsinnir hann vasklega.
Hann segir það hafa verið spennandi upplifun að leika í kvikmynd og
hikar ekki hið minnsta þegar hann er spurður hvort hann hyggist leggja
leiklistina fyrir sig. „Algerlega,“ segir hann, „og þá myndi ég vilja hafa
kvikmyndir og leikhús í bland. Ég hef aldrei brugðist leikaranum í
mér, nema á tímabili í fyrra þegar ég ætlaði að verða kokkur.
Síðan kom bíómyndin og kokkurinn var drepinn á augna-
blikinu.“
Hvað öðrum áhugamálum líður segir Arn-
mundur þau helst tengjast eldhúsinu. „Ég
hef mikinn áhuga á eldamennsku og
nýt þess að gera góðan mat. Síðan
kann maður á tölvur eins og flest-
ir unglingar í dag og reynir bara
að halda í við vinina með þær.“
Þar fyrir utan var Arnmundur
að hefja nám við Mennta-
skólann við Hamrahlíð og
daginn sem samtalið á sér
stað er einmitt verið að taka hann í
tölu menntskælinga á hinum al-
ræmda busadegi. Og þá hjálpar
ekki að þekkjast af hvíta tjaldinu.
„Það gerir bara illt verra ef eitt-
hvað er,“ segir Arnmundur með
áherslu. „Ég get a.m.k. ekki sagt
annað en að ég sé búinn að lenda
rækilega í því.“
| ben@mbl.is
A
R
N
M
U
N
D
U
R
E
R
N
S
T
B
JÖ
R
N
S
S
O
N
LOFAR GÓÐU
L
jó
sm
yn
d:
Á
rn
i S
æ
be
rg
Ég hef
aldrei b
rugðist
leikaran
um í mé
r …
Á ður en Bandaríkjamaðurinn Edward Lowe upp-götvaði að nota mætti sérstakan rakadræganleir til að fanga afurðir heimiliskatta máttu
kattareigendur þola sand- og öskuspor eftir heimilis-
dýrin út um allt hús. Ein þeirra var Kay Draper sem
skömmu eftir seinni heimsstyrjöld gafst upp á katt-
arkassaöskunni sem kötturinn hennar dreifði um heim-
ilið eftir að hafa gert þarfir sínar í kassann. Hún leitaði
því til nágranna síns Lowe sem seldi rakadræg iðnaðar-
efni, m.a. fyrrgreindan leir sem hann gaukaði að vin-
konu sinni. Þar með var lausnin á vanda hennar fundin.
Árið 1947 ákvað Lowe að pakka leirnum í rúmlega
tveggja kílógramma söluumbúðir sem merktar voru
„Kitty litter“ en hugmyndin var að selja vöruna í gælu-
dýrabúð bæjarins. Eigandi búðarinnar fannst ósenni-
legt að hægt væri að selja leirinn fyrir uppsett verð,
sem var 65 sent pokinn eða um 40 krónur. Lowe fékk
hann þá til að stilla pokunum upp í búðinni og gefa ein-
tök til prufu. Ekki leið á löngu áður en kattareigendur
bæjarins voru viljugir til að borga fyrir kattaleirinn.
Lowe hélt áfram markaðssetningunni með því að aka
um landið og selja leirinn úr bíl sínum. Hann gekk
meira að segja svo langt að taka að sér að þrífa öll
kattarbúr á kattarsýningu gegn því að hann fengi bás á
sýningunni þar sem hann gæti kynnt þessa uppgötvun
sína.
Fyrr en varði náðu vörur merktar „Kitty litter“ veru-
legum vinsældum í Bandaríkjunum og Lowe setti á fót
fyrirtækið Edward Lowe Industries sem sérhæfði sig í
fjöldaframleiðslu og markaðssetningu á kattarsandi og
öðrum tengdum vörum. Árið 1984 náði svo efnafræð-
ingurinn Thomas Nelson betrumbótum á framleiðslu
Lowes þegar hann fann upp fyrsta kattarsandinn sem
gerir kekki úr þeim afurðum sem í hann fer.
Þrifnaðarátak á kattarklósettinu
M
or
gu
nb
la
ði
ð/
Á
rn
i S
æ
be
rg
SAGA HLUTANNA | KATTASANDUR