Mánudagsblaðið - 01.04.1968, Blaðsíða 3

Mámudagnr 1. apríl 1968
Mánudagsblaðið
MYSTICUS:
The Case of the
Terrified
Taxidermist
Ég hef alltfcaf haft gamam af
Perry Mason-sögunum hans
Gardmers. Ég held að ég sé bú-
inn að lesa meira en þrjátfu
aí þeim, en mér er sagt að þær
séu kommar upp uindir hundrað
í allt. Og ég er ekki einn um
það að hafa garnarn af þessum
sögum. Það er alkunna, að
Perry Mason er orðin ein helzta
s.iónvarpsstjama basði í Ameríku
og Evrópu, jafnvel dýrlingurinn
stendur hon.um ekki á sporði.
Þegar ég nae í nýja Perry Mas-
cmsögu gleypi ég hana oftast í
mig í einum teyg. Það tekur mig
vemjulega svona fjóra til fimm
kilukikutíma að lesa hverja sögu,
og það eru skemmtilegar stundir,
ég sitend alltaf á öndinni af
spenningi þar til hin rétta ráðn-
ing gátummar kemur, oftast á
allra síðustu blaðsíðuna.
Ég var eimu sdnni í haust að
grúska í bókum á fcmnsölu héma
i borginni. Og þá rakst ég á
Perry Mason-sögu, sem ég hafði
aldrei séð áður. Hún bar hið
undárlega nafn „The Case of the
Terrified Taxidermist", þessir
bókatitlar leika oft í Ijóðstöfum
hjá Gardner. Eitthvað rámaði
mig í það, að taxidermist þýðir
maður, sean hefur þá atvimnu að
stoppa upp hami af dýrum. En
nú var efitir að vita, hversvegna
silíkur maður hefði orðið svona
ofsalega hræddur. Ég keypti
bókina fyrir lítinn pening, og
fór með hana heim. Þar hallaði
ég mér upp í legubekk og byrj-
aði að lesa. Og satt að segja
hlakkaði ég ég til næstu klukku-
sfemdanna. Perry Mason mundi
■'•erða skemmtilegur selskapur, ef
að vanda lóti. Og það vamtaði
heldur ekki, að sagan var spenn-
andi þegar frá byrjun. Roskinn
dýrahamss'toppari, lítiill maður
með sterk gleraugu og grátt yf-
irskegg kom á skrifstofu Masons
í Los Anigeles. Delia Street,
skrifstofudaima Masons ætlaði
ekki að hleypa gamla mannin-
um inn til hins fræga húsbónda
sins, en stopparinn var svo æst-
ur, að hún kenndi að lokum í
brjósiti um hann og lét hann
fara inn til Masons. Og það
var furðuleg saga, sem gaimli
maðurinn hafði að segja. Hann
var búinn að stunda þessa sér-
kennilegu iðn sina í áratugi, og
aidrei hafði meitt óvenjulegt bor-
ið fyrir hamm í þvi sambandi
— þar til nú. Kvöldið áður hafði
hann verið á vinmustofu sinni,
en þar voru allmörg dýr, sem
hann hafði stoppað upp. Eitt af
þeim var skógarúlfur, sem veiði-
maður hafði skotið einhvers
staðar norður í Alaska. Dýrið
var svo óvenjulega stórt, að
hann varðveitti haminn, og nú
stóð úlfurinn þama í vinnustofu
stopparans og beið eftir kaup-
anda, furðu líkur á að sjá og
hann hafði verið í ldfanda ldfi
norður í auðnumum. Þetita kvöld
hafði stopparimn — hann hét
Perkins — setið önjnum kafinn
við vinnu sina, þegar hann
heyrði al’lt i einu einhverja rödd
rétt hjá sér og leit upp. Og hon-
um brá rneira en lítið í brún,
þegar hann heyrði, að röddin
kom úr munni hins löngu dauða
úlfs. Þó var þetta mannsrödd,
dimm og hörkuleg. Og það sem ;
hún sagði, var heldur en ekki j
ís.kyggiiegt. „Hefndin er að komá. j
Þú verður tekinn af lífi innan
þriggja daga“. Eims og vonlegt
var brá gaimla manninum held-
ur en ekki í brún við þetta.
Hann var aleinn á vinnustofunm,
svo að ekki gati verið um búk-
tal að rasða eða meitt af því tagi.
Og ekkert seguiband eða neinar
þess háttar tilfærin'gar var að
finna í námunda við úlfshaminn.
Perkins féll verk úr hendi, það
sem eftir var kvöldsdns og eftir
andvökunótt hraðaði hanin sér á
fumd Perry Masons. Hann var
sannfærður um, að ef sá snilling-
ur gæti ekki ráðið gátuna, gæti
enginn maður það. Perry Mason,
hlustaði þegjandi á sögu gamla
manns'ins. Svo lagði hann nokkr-
ai spurmiingar fyrir hann. Hann
spurði hann, hvort hann vissi til
þess, að hann ætti nokkra óvimi,
sem kynnu að bera heiftarhug
tii hains. Perkins kvaðst ekki
vita til þess, en ednhvem veginn
fannst Mason, að hér væri hann
að tala gegn betri vitumd. Hann
þóttist finma á sér, að í fcrtíð
gamla maonsins væri eitthvert
skuggaiegt leyndarmál, sem hann
skammaðisft sím fyrir. Hann lét
þetta svar þó gott heita og lofaði
að athuga málið síðar um daginn
og heimsækja þá Perkins á
vinnustofu hains.
En þremur klukkustundum síð-
ar heyrði Perry Mason í útvarp-
iiiU, að Perkins dýrastoppari
hefði verið myrtur. Hann hafði
fundizt dauður á vimmustofu
sinni undir d'ularfullum kriing-
umstæðum. Það var ekki amnað
að sjá en að eitthvert óargadýr
hefði bitið hann á barkann. Og
lögreglan hafði ekkert fundið á
vinnustofunni, sem gæti stuðlað
að ráðmingu gátunnar.
Perry Mason hraðaði sér á
vinustofu Perkins. Likið hafði
verið flutt í burtu til frekari
rannsókmar og hinn skarpskyggm
Mason gat ekki í fljótu bragði
fundið neina skýrimgu á þessum
aitburði. Þegar hann stóð þarna
í þunigum þönkum heyrði hamn
allt í einu rödd! „Perry Mason,
ef þú ert nokkuð að sletta þér
fram í þetta mál, ferð þú sömu
leiðima og Perkins". Og röddin
virtist komna beint úr mumm
úlfsims. Mason stóð snöggvast
sem steirni lostinn.
Mér var farin að þykja þessi
saiga ærið du'larfull og hörku-
spemnandi. En í sama bili var
ég kaillaður í sírnann, sem er
frammi á gamgi. Ég bölvaði i
hálfuim hljóðum yfir þvi að vera
truflaður í þessum skemmtilega
lestri. Ég lagði bókima opna á
dývaninm og fór í símamm. Fimm
miím'útum síðar kom ég inn aftur
og hugði mú gott til glóðarinmar,
að halda áfram lestrimum, þar
sem frá var horfið. En bókin
var ekki lemgur á dívamimuim. Ég
hólt fyrst, að hún hefði dottið
á góifið, en hana var hvergi
að finna. Ég vissi ekki til, að
neinin hefði komið inn í her-
bergið á meðan ég var í sífnam-
um. Þó gat ég enga skýringu
aðra fumdið á hvarfi bókarinnar
en að einihver hefði tekið hana
og farið á burt með hana. Ég
var í vondu skapi það sem eftir
var kvöldsins. Ég hafði verið
svikinm um skemmtilegan lestur,
eiumdtt þegar ég stóð á önd-
inni af spemnimgi. Og ég var a-llt-
af að velta því fyrir mér, hver
væri ráðnimg gátunmar, hvaða
rcdd þetta hefði verið, sem komi
úr munni úlfsins. Daginn eftir
fór ég aftur til fornþóksalans, ef
vera kynrni, að hann ætti annað
eintak af bókinmi. Hann mundi
ekkert sérstaklega eftir þessari
bók, hann sagði, að bækur væru
ailltaf að koma og fara hjá sér.
En hamm lofaði að hafa mlg >.
huga, ef hann femgi anmað ein-
tak af hemnd. En óg var bráð-
látur og vildi sem íyrst fá að
vita ráðmimgu gátumpar. Égspurði
eftir ;þessari bók i ö3:lum mögu-
legum bókaverzlunum hérna i
bænum, en engirnn kannaðist við
hana. Þetta var kannski ekkert
UTidarlegt, því að það eru til svo
rnargar Perry Mason-sögur.
Loksins stóðst ég ekki mótið og
fékk bókaverzlun til að panta
bókirna fyrir mig beint frá for-
laginu í Ameriku. Mér var sagt,
að ég yrði búinn af fá hana eftir
svo sem sex vikur. Svarið frá
ameríska forlagin.u barst núna
fyrir skömu. Og það var næsta
furðulegt. í því var sagt, að Earle
Stanleý Gardmer hefði aldrei
skrifað neina sögu, sem héti ,,The
Case of .the Terrified Taxiderm-
ist‘.‘
Og það fylgdi með, að slík saga
hefði aldrei verið skrifuð aí ein-
urn eða neinum, hún fyndist ekk-i
í nákvæmustu bókaskrám. Ég
held að kaupmaðurimn í bóka-
búðinmi héma, sem ætlaði að
panta bókima fyrir mig, haldi að
ég sé eithvað meira en lítið
skrýtinn. Ég held, að hann haldi,
að þessi bók sé bara hrein í-
myndun hjá mér. Mér stendur nú
nokkurn veginn á sama um,
hvað hann heldur. En nú sit ég
uppi með tvær róðgátur í stað-
inn fyrir eina. Ég fæ víst aldrei
að vita, hvernig stóð á þessari
rödd úr munni úlfsins, og ég fæ
víst heldur aldrei ráðið gátuna
um það, hvaðan þessi bók um
skelfda dýrastopparann kom, og
hvert hún fór.
Mysticus.
Þeir sem þnrfa að koma auglýs-
ingísm eða öðrn efni í Mánndags-
blaðið _ þurfa að koma því til
dMj. í síðasta lagi á miðviku-
dag næstan á undan útkomudegi
4