Mánudagsblaðið - 11.02.1974, Blaðsíða 2

2
AAánudagsblaðið
Mánudagur 11. febrúar 1974
UR SÖGU LANDS OG LÝÐS
NÝDAUÐIR MENN
EINNAR AAÍNÚTU
GETRAUN:
Hve
slyngur
rannsóknarí
i ertu?
Skotínn úr
launsátri
„Það er bezt að við göngum héma meg-
in“ sagði Fordney þegar þeir gengu eina stig-
inn, sem lá að skóginum.
Á leiðinni sagði John. „Eins og ég sagði
þér prófessor þá fór Crane úr veiðikofanum
til að sjkóta. Um það bil tíu mínútum seinna
heyrði ég skothvell og óp. Ég hljóp niður
skógargötuna og fann hann fimm hundruð
metrum frá kofanum, og það blæddi ægilega
úr sári á höfðinu. Ég stökk til baka og náði
í umbúðakassa og batt um sárið eins og ég
bezt kunni en hann var látinn áður en ég
var búipn. Þvínæst fór ég aftur í veiðikof-
ann og hringdi í þig.“
Þegar þeir komu að staðnum þar sem Crane
, ■^ niiRh
lá, þá skýrði John svo frá: „Ég sneri honum
við svo ég gæti bundið um sárið.“
„Hann h lýtur að hafa verið skotinn úr
launsátri fyrst ekki nema þrjú spor þín, sem
sjást þrisvar og hans Cranes” sagði prófess-
orinn eftir nákvæma rannsókn.
Hann gekk að skógarjaðrinum, þá bætti
við: „Það hlýtur að hafa verið héma, sem
morðinginn stóð eða hér nærri. Sérðu púður-
mörkin hérna á blaðlaufinu?”
Meðan hann var að skera limið af trénu,
þá skar Fordney sig um leið á hendinni.
„Það er eins gott að sterelisera þetta” sagði
John.
Þegar þeir komu aftur í kofann, þá var
Fordney að taka upp flösku með zoníti,
þegar hann sá brúnan blett á flöskumerkinu.
Um leið og hann gekk að vaskinum, þá sá
hann í speglinum, að John var að laga skær-
in í sjúkrakasanum.
Hann snéri sér hægt við og sagði: „Ég ætla
að taka þig fastan fyrir morð, John.“
. Hversvegna? Svar á 6. síðu.
^ ^ ^ ^ ^
Sönnun
fyrir vofum
Teitur nokkur Ólafsson, bóndi
á Klukkufelli í Reykhólasveit,
varð bráðkvaddur úti fyrir
rúmum 40 árum. Þá stóð ung-
lingspiltur, sem enn lifir, yfir
fé á Hríshólsflóa andspænis
Klukkufelli. Sá hann sem
dökkna á skaflinum hjá fjár-
hússdyrum á Klukkufelli og
kindurnar vera að ganga fram
og aftur. Kvenmann sá haim
lúta ofan að dökknanum á
skaflinum og fara síðan heim
að bænum. Svo sá hann ann-
an kvenmann fara frá Klukku-
felli yfir að Hríshóli (eftir
dauða Teits sótti hann mjög
að ungmenni því er getið var
í upphafi sögunnar) og svo
fóru tveir menn yfrum með
henni og smalamaður að þeir
bátru lík Teits í brekáni heim
í smiðjukofa á Klukkufelli og
þegar ungmennið kom heim
að Hríshóli fékk hann allt að
frétta um lát Teits. Þá var
harðviðrasamt mjög; rak ung-
lingspilturinn hesta hjá Klukku
felli í haga og varð samferða
öðrum manni sem einnig rak
hesta. Fýsti unglingspiltinn frá
Hríshóli mjög að skoða lík
Teits og gjörði það þrátt fyrir
það þó fylgdarmaður hans letti
og þuklaði á líkinu. Síöan var
Teitur kistulagður og jarðsett-
ur og leið vika þangað til
unglingspilturinn á Hríshóli
átti að láta inn hesta, og gengi
hann ekki innan um húsið áð-
ur hestar voru inn látnir fór
allt með felldu, en brygði hann
af því létu hestarnir sem þeir
væru hamstola með frýsi og
fælni. En þegar hami rak féð
þó glaða sólskin væri var hann
spurður af fólkinu á hinum
bæjunum hver fylgdi honum,
en það var reyndar enginn
maður, heldur svipur Teits.
Þessu gekk allan veturinn;
missti sveinninn svefn og mat-
arlyst. Hann vann það á kvöld-
in að hann malaði korn og
var hurð fyrir framan kvörn-
ina. Gat hann malað tvær og
þrjár kvarnir óttalaust; síðan
kom óþefur mikill, en þegar
honum létti kom í ungmennið
megn hræðsla svo hann flúði
upp á loft. Unglingur þessi
átti fóstra sem vorkenndi hon-
um og fór að aðgæta hvað
valda mundi myrkfælni hans
og sá hann þá svip Teits fyr-
ir framan hurðina.
Eina nótt dreymdi ungling-
inn Teit brosleitan í bragði
og þótti honum hann taka á
fótleggjum sér og draga sig
upp fyrir hné ofan í loftsgatið
og þá varð hann vakinn. Þoldi
unglingurinn ekki við fyrir
fótaverk hálfan mánuð á eftir,
en þegar búið var að gjöra að
þessu tókst af ásókn Teits, en
l ona hans varð brjáluð upp
frá því og lifði fjörutíu ár
eftir mann smn.
Bræðurnir
fyrir vestan
Það voru einu sinni tveir bræð-
ur vestrá landi og var mikill
ófriður á milli þeirra. Einu
sinni lagðist annar þeirra í
sótt og dó. Þegar búið var að
leggja hann til þá sér fólkið
að hann rís upp og tekur föt-
in sin sem héngu á stagi uppi
yfir honum og fer í þau, og
fer síðan út og tekur hestinn
simi út úr hesthúsi og ríður
á stað til mótstöðumanns síns,
en hann hafði ekki frétt að
hann var dáinn. Þegar hann
kemur þá er bóndi úti. Sá
dauði biður hami að fyrirgefa
sér. Hann segir það sé sjálf-
sagt. Sá dauði biður hann að
gefa sér brennivín; hann fer
inn í skemmu og kemur með
flösku og fær honum. Hann
sýpur á og biður hann að súpa
á með sér. Hann segist ekki
geta það; hann biöur hann
aftur. Hann segist ómögulega
geta það. Hann segir hann
fyrirgefi sér þá ekki. Hann
segist allt eina fyrirgéfá hon-
um það. Hann biður hann í
'fSnðja sinn; hahn'“ségist ekki
geta það. Hann segir hann fyr-
irgefi sér þá ekki. Hann segist
aílt eina gera það fyrir því.
Hann fær honum flöskuna og
stígur á bak og fer í burtu og
heim til sín og inn og fer úr
öllum fötunum og hengir á
stagið og leggst síðan aftur. En
um morguninn fannst hestur-
iim dauður í hesthúsinu og
murinn bein frá beini. Og end-
ar so þessi saga.
Draugurinn og
tóbakskyllirinn
Eitt sinn dó maður á bæ ein-
um, hann var tóbaksmaður og
átti nokkuð eftir sig af skornu
tóbaki í kyllir. Kelling var á
bænum; henni þótti gott að
taka í nefið. Hún hirti kyllir-
inn með tóbakinu í og um
kvöldið þegar hún háttaði í
rúmi sínu lét hún hann fram-
an undir koddahornið hjá sér.
Hún sofnar skjótt og vaknar
brátt við það að maðurinn
dauði er þar kominn og er
með hendinni að reyna að ná
kyllinum undan koddahorninu.
Kelling lét sér ekki bilt við
verða og mælti: „Aldrei okaltu
tóbakið hafa, þú hefur ekkert
með það að gjöra." Við þetta
hörfar hann frá, en hún tek-
ur kyllinn og stingur honum
undir koddami fyrir ofan sig,
snýr sér að vegg og fer að sofa,
en brátt vaknar hún aftur við
það að hann er að fálma eftir
kyllinum fyrir ofan hana, og
segir hún þá: „Ekki er þér
leiklaust, snáfaðu burtu, því
aldrei skaltu kyllinum ná,“
Rís hún þá upp, snýtir sér og
tekur ríflega í nefið úr kyllin-
um, fer á fætur allsber og treð-
ur honum upp í millum raft-
anna yfir rúminu svo hátt sem
hún gat stilst, en á meðan
hverfur vofan. Kelling leggst
niður, snýr sér að stokk og
sofnar lítinndúr, en sem hún
vaknar sér hún að afturgangan
stendur upp á rúmstokknum
og teygir sig upp í raftana. Þá
mælti kelling: „Gaman er að
þér strípalingurí en aldrei
skaltu að heldu rkylliim hafa.“
Bröltir hún þá á fætur og
hrindir honum ofan af stokkn-
um, en tekur kyllinn og vel i
nefið úr honum, leggst síðan i
niður að sofa og lætur hann
undir handkrika sér og hvarf
þá að öllu reimleikinn.
Valdi á
Hrafnfjarðareyri
Þorvaldur er maður nefndur;
hann bjó að Hrapps- eða
Hrafnsfjarðareyri í Grunnavík-
ursveit. Konu átti hann og
börn og kölluðu menn hann
fjölkunnugan. Það var vani
hans aö fara fyrstur út á
morgnana og síðastur inn á
kvöldum. Bar það oft við að
hann hvarf frá bæ og vissi eng-
inn hvar hann dvaldi. En þaö
þótti mönnum sjálfsagt í þann
tíma að þá gengi hann í hóla.
Ekki er þess getið að Þorvald-
ur glettist við saklausa, en oft
misstu óvinir hans snögglega
hest eða kú þegar þeir gjörðu
á hluta hans og gátu ekki
hefnt.
Þegar Þorvaldur var orðinn
gamall tók hann sótt þunga og
lá heilt sumar eða lengur.
Varð konan að vaka yfir hon-
um því ekki var annað fólk
þar á bæ en konan og börnin.
All(ó)skemmtilegar sagði hún
að verið hefðu hinar síðustu
nætur sem bóndi lifði og sækti
þá ýmsar kvikindamyndir að
honum. En þegar hann dó
komu hrafnar margir á glugg
er uppi var yfir rúmi hans og
létu illa. Ekki gat konan látið
prest vita dauðsfallið og sat
hún yfir líkinu fjóra sólar-
hringa, en ekki gat hún eða
börnin sofið neitt þann tíma.
Af hendingu kom þar bóndi
er Bjarni er nefndur; hann bjó
að Snóðskoti við Þaraláturs-
fjörð. Sagði konan honum frá
látinn væri Þorvaldur; þar með
biður hún Bjarna að vera þar
um þá næstu nótt og gjörir
hann svo. Um kvöldið sér
hann hund mórauðan skríða
undir loftið og hristist það þá
sem á þræði léki. So hafði
gengið hvurja nótt síðan Valdi
dó og hafði það að sögn kon-
unnar valdið svefnleysi henn-
ar og barnanna. Fer nú Bjarni
undir pallinn og vísar seppa
þessum út, Tekur hann þá
þrjá steina úr nærbuxnavasa
sínum; einn hvítan, annan
rauðan og þriðja grænan; bið-
ur konuna hafa þá milli
brjósta sér og muni hún geta
sofið. Vakir hann þá nótt yfir
Valda. Um morguninn fer
hann til Staðar og lætur prest-
ur smíða um Valda og syngur
yfir. En Bjarni tekur aftur
steinana og segir ekki muni
konuna saka þó Þorvaldur
hefði ætlað hemii bana.