Mánudagsblaðið - 24.05.1976, Blaðsíða 3

Mánudagur 24. maí 1‘976
Mánudagsbíað ið
3
Eg er
líka hræddur, sagði nauðgarinn
Elisabet E.:
HANNSKAR
AF MÉR
NÁTTFÖTIN
SVO ÉG LÁ
NAKIN UNDIR
HONUM...
TUTTUGU dögum eftir velheppn-
aða árás mína á Janet D. — það
var 8. desember, kom Elisabet E.
heim til sín. Hún býr á Owl-
stone Road, og varð næsta fórn-
arlamb mitt.
í lögregluskýrslunni segir hún
svo frá:
— Þetta var rétt eftir miðnætti.
Klukkan var um það bil eitt þeg-
ar ég kom heim. Ég opnaði úti-
dyrnardyrnar með lykli, lokaði
þeirn og læsti á eftir mér, fór i
rúmið í herberginu mínu, sem
er það fyrsta sem maður kemur
að þegár gcngið er upp stigann
upp á efstu hæðina.
Ég lá og las í rúminu í svo sem
tvo tíma. Klukkan hlýtur að hafa
verið um 2,30 þegar ég slökkti
Ijósið og bjóst til svefns. Ég var
klædd siðerma náttkjól og hnjá-
síðum náttbuxum.
Ég veit ekki hve lengi ég svaf.
En skyndilega var eitthváð sem
vakti mig. Ég veit ekki hvað það
var.
Rúmið mitt stendur við einn
vegginn og ég get séð gluggann
frá því. Dyrnar eru á sama
veggnum og rúmið er við og þær
opnast inn. Ég sef með fæturna
að dyrunum.
Þegar ég opnáði augun sá ég
citthvað dauft Ijós. Það líktist
skímu frá vasaljósi, og skyndilega
kom ég auga á einhvem sem leit
út fyrir að halda á ljósinu. Ég
sá ekki hvort þetta var karlmaður
eða kona. Fyrst í stað hélt ég
að þetta væri ein af stúlkunum
sem væri í vandræðum með ljós
í húsinu.
— Hvcr cr þetta?
Um leið og ég spurði reyndi
ég að kveikja ljós á lampanum
yfir rúminu, en hann virkaði
ekki.
En ég heyrði karlmannsrödd
segja:
— Ekki æpa! Ég er með hníf,
svo þú skalt vera róleg!
Hann stóð milli dyranna og
rúmsins. f tilraun ti! að halda
honum talandi .spurði ég:
—Hver ert þú?
— Ég er James, svaraði hánn.
Jafnframt kom hann nær. Hann
hafði slökkt á vasaljósinu og nú
kom aðeins dauf birta að utan.
Hann lagði vinstri hönd sína
aftur fyrir höfuðið á mér og þá
hægri fyrir andlitið. Hann var
með klút eða eitlhvað svoleiðin
í hendinni og það kom af því
lykt eins og á rannsóknarstofum.
Hann reyndi að þrýsta klútnum
upp i munninn á mér. Skipaði
mér:
— Opnáðu ' munninn! Gerðu
eins og ég segi! sagði hann harð-
neskjulega. — Mundu.að ég er
með hnif . . .!
— Ég skal gerá eins og þú
segir, sagði ég og reyndi að snúa
höfðinu burt. — Ég skal ekki
æpa. Þú þarft ekki að nota þelta.
Hann hlýtur að hafa sett klút-
inn yfir í hiná höndina, því nú
lét hann hnífinn snerta aðra kinn-
ina á mér. Ég færði hendina upp
og fann fyrir hnífsblaðinu. Fann
að það var beitt.
Ég reyndi enn að tala hann til
að hælta við að setja klútinn
í munninn á mér en þegar hann
stakk í mig með hnífnum sá ég,
að ég yrði að gera eins og hann
sagði. Ég opnaði munninn og
hann þrýsti klútnum inn. Ég fann
ekki til þess að ég yrði á nokk-
urn hátt deyfð við það, eins og
ég hafði óttast þegar ég fann
lyktina af honum.
— Hefurðu einhverja peninga
sem ég get stolið? spurði hann.
— Nei, umlaði ég o ghristi
höfuðið. — Ef ég hefði þá myndi
ég láta þig fá þá!
— Þú lýgur, urraði hann, en
ég endurtók það sem ég ■ hafði
áður sagt.
Hann skipaði mér að leggjast á
mágann, og ég hlýddi því. Með-
an ég lá með andlitið í koddan-
um tók hann teppið ofan af mér.
Ég heyrði hann hreyfa sig urn
herbergið og róta í kommóðu-
skúffunum. Hann framlciddi þó
ekki mikinn hávaðá. Svo kom
hann aftur að rúminu. Ég lá enn
á maganum. Hafði ekki þorað að
hreyfa mig og ekki séð hvað hann
gerði.
Hann batt sokkabuxur, sem
hann hafði bersýnilcga tekið úr
kommóðunni minni, fyrir augun
á mér. Því næst batt hann hendur
mínar aftur fyrir bak með öðr-
um sokkabuxum. Og þannig lá ég
meðan hann rannsakaði húsið
nánar. Ég man að ég reyndi að
spýta klútnum út úr mér og
hugsaði mér að reyna að ná yfir
að glugganuni til að hrópa á
hjálp.
En skyndilegá kom hann aftur
og spurði hvort ég vildi koma í
gönguferð. Ég unilaði eins kon-
ar „nei“ gegnuni klútinn, og man
ekki hvort liann neyddi mig á
fætur með hnífnum eða hvort ég
stóð upp ótilneydd. Reyndar sá
ég engan hníf til að byrja með.
En ég stóð á fætur og held hann
hafi togað ntig upp. en svo ýtti
hann mér i átt til dyranna.
Við gengum niður i myrkri.
Komum inn i dagstofuna, og hann
sagðist ætla að loka mig úli í
garðinum meðan hann rannsakaði
húsið betur. En það er þár eng-
inn garður, aðeins reiðhjólaskúr,
og það sagði ég honurn. Þá sagðist
hann ntyndi loka mig inni í reið-
hjólaskúrnum.
Hann tók harkalcga unt vinstri
handlegg minn og dró mig að
bakdyrunum, en ég bað hann
grátandi að láta mig vera.
Þegar við komum að bakdyr-
unum reyndi ég að æpa. Það var
erfitt því ég var enn nteð klút-
inn upp í mér. Ég reyndi að
hrækja honum, en maðurinn tók
fýrir mumiinn á mér og ýtti hon-
um lengra inn.
Hann hratt mér út fyrir . og
niður stiginn scm liggur að mjó-
um vegi að baki húsunum. Áðúr
hafði hann tekið einhvem þvolt
sem hann batt fyrir augun á mér
svo nú gat ég aðeins séð skímu.
Ég held ég hafi skolfið, og
hann spurði:
— Hvað er að þér?
— Ég er hrædd, svaraði ég eft-
ir bcstu getu.
— Hrædd við hvað?
— Ég veit ckki hvað þú ætl-
ar að gcra við mig.
ÚR DAGBÓK
KYNFERÐIS-
GLÆPAMANNS:
2. HLUTI
— Hvað heldur þú? spurði
hann stríðnislcga.
— Ætlárðu að nauðga mér?
spurði ég.
En hann svaraði ekki.
Þess í stað hrinti hann mér um
kell. Ég féll á eitthvað sem mér
fannst vera grasrönd við hlið
stígsins. Ég reyndi að halda fót-
unum saman, en hánn reif niig
upp á hnén, svo ég varð að liggja
á fjórum fótum. Hann sagði ekki
orð. Þrýsti fótum mínum sundur.
rcif náttbuxumar niður og nátt-
kjólinn upp fyrir höfuðið á mér.
Þvi næst skar hann í náttkjólinn
svo hann hékk að síðustu í smá-
stykkjum um úlnliðina á mér.
Náttbuxumar risti hann i sundur
líka og að lokum lá ég alls
nakin.
— Er þér kalt? spurði hann
skyndilega.
Ég kinkaði kolli. Hann skip-
aði mér að rísa upp aftur og
vafði einhverju, sem ég hcld að
hafi verið teppi sem hann hafði
tekið í þvotlahúsinu, utan um
mig. Því næst ýtti hann mér á-
fram niður stíginn og talaði sí-
fellt um „hnífinn". Ég ráfaði á-
fram niður stíginn en hafði tapað
öllu umhvcrfisskyni, svo ég vissi
ekki hvar við vorum.
Ég held við höfum farið niður
á mjóa vcginn.
— Ég er líka hræddur, sagði
hann. — Hræddur um að lenda í
vandræðum. skilurðu.
Stuttu síðar hratt hánn mér um
koll aftur. Hann sneri mér svo
ég lagðist á tcppið. Ég lá-á bak-
inu og heyrði hann eiga við
fötin sín. Svo kom hann yfir mig.
Ég fann ' stífan lim hans þrýstast
milli fóta mér.,Hann nartaði með
■yörúnum í annáð brjóst. mitt.
Stútt usíðar þvingaði hann mig
á magann. Ég fahn lim hans uppi
á •milli: rfótanna, : sem ég reyndi
að-.þrýsta. saman. Hann sieri mér
aftur á. .bakið, þvingaði fsetur
mína i s.undur og ýtti þeim upp
svo hné mín lágu að öxlum. Hann
hélt mér fastri þannig og ég
fann lim hans þrýsta á. Skyndi-
lega rann hann svo upp í kyn-
færi mín. Hann gérði samfara-
hreyfingar og ég veit ekki hve
lengi þetta varði. Ég fann ekki
þegar hann fckk úrlausn, en þeg-
ar hann dró sig úr mér á eftir
fann ég eitthvað renna niður eft-
ir lærum mínum. Þegar hann
byrjaði að þrýsta limi sínum
upp í mig umlaði ég, að ég væri
mcð tampaxpúða þar inni.
— Þú'lýgur því, sagði hann.
Ef til viíl reyndi hann að þreyfa
eftir því. en hann hélt áfram
að þröngva sér alveg upp í mig.
Ég held ekki að þetta hafi tck-
ið mjög langan tíma. Á eftir
spurði hann mig hvort ég hefði
notið þess. Ég heyrði hánn gcra
föt sín í stand. Því ntcst stakk
hann upp á að við gengum niður
að fljótinu, Cam. Ég hristi höf-
uðið.
— Ætlarðu til lögreglunnar?
spurði hann.
— Nei, umlaði ég.
— Auðvitað gerirðu það, sagði
hann, og cg sagði:
— Já.
Hann þrýsti hnífnum að húð
minni, held ég, og ég endurtók:
— Nei, nei, ég fer ekki til lög-
reglunnar.
— Annars kem ég aftur í nótt,
sagði hann, — svo þér er eins
golt að láta það vera.
Hann hralt mér áfram aftur og
við fórum af stað. Ég held við
höfum komið í garðinn bak við
húsið. Hann stóð kyrr og ég hélt
hann ætlaði að drepa mig.
— Ég er með bíl úti á göt-
unni, sagði hann, — svo ég verð
kominn til London áður en þú
gctur náð í hjálp.
Ég stóð allt í einu ein í garð-
inum. Ég heyrði ekkert fótatak,
og hcldur ekki bíl ræstan. Ég held
ég hafi heyrt eitthvað sem líktist
hljóði frá reiðhjóli.
Ég komst inn í húsið og gat
losað hendur mínar með miklum
erfiðismunum. Síðan hljóp ég til
vinkonu minnar, Díönu, en hún
var ekki heima. í sama’ bili komu
tvær aðrar stúlkur sem einnig
hafa herbergi í húsinu. Við
hringdum til lögreglunnar, en
okkar sími var bilaður svo við
urðum áð hlaupa x næsta síma-
klefa.
Eftir þessa árás bað lögreglan
sálfræðing að lala til mín í sjón-
varpinu. Hann heitir dr. Fox. Ég
sá hann í sjónvarpinu og hann
bað mig áð hringja í sig. Ég
gerði það, en það var eins með
hann og lögregluna, hann trúði
mér ekki þegar ég sagðist vera
hinn frægi nauðgari í Cambridge.-
Hánn hélt ég væri bará einn
af þessum fávitum sem alltaf era
að reyna að vera sniðugir.
Eins og lögreglan um heim alt-
an, hafði Cambridgelögreglán alls
ekki gert ráð fyrir því, að nauðg-
arti myndi leita aftur á stað, sem
hann hafði einu sinni framið af-
brot sitt á.
Þess vegná fór ég aftur tii
Huntington Road. En ekki aðeins
aftur í götuna. Ég fór inn í sarna
húsið og ég hafði áður heim-
sótt.
Ég fór inn í sama herbergið,
þar sem ég hafði nauðgað Elisá-
betu E. Mig langaði að sjá hver
hefði tekið við herberginu af
þriðja fóinardýri mínu.
(Framhal í næsta Ma>ðiJ;
MEINHORNIÐ