Mánudagsblaðið - 24.05.1976, Blaðsíða 5

Mánudagur 24. maí 1976
Mánudagsblaðið
5
menninganná hljóta þessir menn
að hafa gerst uggandi um sinn
hag.
Hvaða tilraunir hafa verið
gerðar til að rannsaka bátsferðir
frá Keflavik mnrætt kvöld? Því
var ekki byrjað á að rannsaka
hvarf Geirfinns með hliðsjón af
smyglmálum? Það hlýtur að vera
lágmarkskrafa við rannsókn svona
máls, að leitað sé ástæðunnar fyr-
ir verknaðinum og þar með byrj-
að á rcttum enda. Hver átti riff-
ilinn sem Erla' segist hafa skotið
Geirfinn með og hvar er vopnið?
Þetta eru aðeins nokkrar spurn-
ingar af mörgum sem vaknað
hafa cftir tilkynningu Sakadóms
sem gefin var út á dögunum. Að
sinni verður ekki frekar fjallað
um þennan þátt málsins.
Líkfundur í Vík
Er morðið á Guðmundi og
Geirfinni aðeins angi af stærri
málum? í því sambandi verður
ckki komist hjá að segja frá einu
atriði þótt það valdi kannski ein-
hverjum sársauká.
t fyrra sumar var ungrar stúlku
saknað. Lík hennar fannst stuttu
síðar í fjöruborðinu í Vík í
Mýrdal. Opinber dánarorsök
hennar var talin drukknun og er
ekki vitað til að við það hafi ver-
ið gerð athugasemd af hálfu á-
kæruvaldsins. Þvi máli er sem
sagt lokið — eða hvað?
Umrædd stúlka hafði aðstoðað
Sævar Ciesielski við fjársvikin frá
Pósti og síma. Hún tók út fyrri
hluta þessarar tæpu milljónar sem
Sævar sveik út en Erla seinni
hlutann. Þessi stúlka fór síðan
til Kaupmannahafnar í þeim til-
gangi, að því talið er, að kaupa
eiturlyf. Hún mun hafa komið
heim án peninga og án eitur-
lyfja. Skömmu síðar hverfur hún
og finnst síðan drukknuð. Var um
morð að ræða eða var hún neydd
út í dauðan með hótunum?
Hver eru tengslin?
I þessu sambandi vaknar sú
spurning hver séu tengslin milli
þessa máls, morðsins á Guð-
mundi og hvarfs Geirfinns. Sagt
er að Guðmundur hafi verið
myrtur svona til gamans eigin-
Iega og komi þessu ekkcrt við
og má það vel vera. En var þá
stúlkan einnig myrt og þá af
hverju? Og var þá Geirfinnur
myrtur og af hverju? Það verður
að segjast eins og er, að það er
harla ólíklegt, að þau ungmenni
sem nú sitja í varðhaldi hafi upp
á eigin spýtur stundað áfengis-
smygl, smygl á eiturlyfjum, fjár-
svik, innbrot og morð árum sam-
an. Ekki síst er þetta ótrúlegt þar
sem sumt af þessu fólki sat meira
og minna í fangelsum, á Skóla-
vörðustíg, Síðumúla og Litla
Hrauni vegna þjófnaða frá þeim
tíma sem Geirfinnur hverfur.
Hvaðá fólk umgekkst þessi ung-
menni? Var maður sá, sem vak-
inn var upp til að flytja lík í
Hafnarfjarðarhraun bara mál-
kunnugur glæpalýðnum? Er hon-
um allsendis ókunnugt um ferðir
félaganna og gerðir yfirleitt?
Hvers vegna var einmitt hann
beðinn að taka að sér aksturinn?
Er ætlunin að upplýsa þessi mál
til fulls eða ekki?
Fréttaflutningur
Fréttaflutningur af gangi mála
í sambandi við Geirfinnsmálið
hefur verið furðulegur síðustu
vikur. Vísir greindi frá því fyrir
nokkrum vikum að gæslufangam-
ir fjórir yrðu látnir lausir fljót-
lega þar sem ekkert sannaðist á
þá. Ennfreniur taldj blaðið. nýj-
Dómsmáláráöherra lagöi fram vcl
unniö frumvarp, en sjálfstæöis-
mcnn komu í veg fyrir mcöfcrð
þess á þingi.
ar upplýsingar vera komnar fram
sem bentu til þess að þessir menn
væru saklausix. Þrátt fyrir ein-
dregna neitun rannsóknardómara
og að gæsluvarðhaidið var fram-
lengt eftir þessa frétt reyndist
Ólafur Ragnarsson fréttastjóri
sannspár. En upplýsingar sínar
hlýtur hann að hafa haft frá rétt-
argæslumanni eða mönnum við-
komandi fanga.
Þá má benda á, að Ómar Valdi-
marsson blaðamaður Dagblaðsins
virðist hafa greiðari aðgang að
ýmsum upplýsingum heldur en
rannsóknarlögreglan. Hann hefur
hvað eftir annað birt fréttir um
Geirfinnsmálið, sem hafá verið
sagðar alrangar þegar leitað hef-
ur verið staðfestingar rannsóknar-
dómará. En síðar kemur í ljós, að
flestar af fréttum Ómars hafa
reynst sannar. Nú síðast upp-
Iýsir Ómar, að Erla hafi játað á
sig morðið á sunnudegi, en ekki
verið dæmd í gæsluvarðhald fyrr
en á þriðjudegi. Það bcndir til,
að játning hennar hafi allavega
fyrst í stað ekki verið tekin trú-
anleg.
Tregða rannsóknardómara til að
gefa fjölmiðlum upplýsingar var
orðin slík, að meira að segjá
sjónvarpið var farið að birta ó-
staðfestar fréttir um gang mála.
Sá er þetta ritar veit mcð vissu,
að löngu áður en skýrt var frá
framburði Erlu um bátsferðina,
var nokkrum mönnum hér í borg
fullkunnugt um að grunur léki á,
svo ekki sé meira sagt, að Geir-
finnur hafi látið Iífið í umræddri
bátsferð. En víkjum nokkrum orð-
um að öðru máli.
Fórnarlamb kerfisins
Fyrir ári síðan varð ungur
maður fyrir því óláni að verða
manni að bana í verbúð í Ól-
afsvík. Þessi ungi maður hefur
síðustu mánuði setið í gæsluvarð-
hafdi á Litla Hráuni, en það er
fátítt ef ekki einsdæmi að gæslu-
fangar séu vistaðir þar. Að áliti
lögfræðinga, en þetta mál hcfur
mjög verið rætt í þeirra hóp, er
varla vafi á að þessi ungi maður
verður sýknaður á þeim forsend-
um að hér hafi verið um nauð-
vörn að ræða. Málsatvik lágu
strax ljós fyrir og því hefði dóm-
■rr átt að ganga fyrir löngu.
Þessi ungi maður hefur orðið
fórnarlamb kerfisins. Frá því að
þessi atburður skeði hafa tvisvar
eða þrisvar orðið skipti á sýslu-
mönnum í umdæmi Ólafsvíkur.
að að fará yfir málsskjöl að nýju
að að fara yfi rmálsskjöl að nýju
og því er það kerfið sem hefur
haldið þessu munga manni í stöð-
ugri óvissu allan þennan tima.
Það er spuming hvort gæsluvarð-
haldsvist og dvöl hans á Litla
Hrauni samrýmist gildandi lög-
um um meðferð gæslufanga og
dvöl hans á Litla Hrauni sýnist
eingöngu verá til þess að geyma
piltinn einhvers staðar þangað til
dómsvaldinu þóknast að kveða
upp sýknudóm.
Lögreglustjóri á móti
1 lokin er rétt að benda á örfá
atriði í sambandi við dómsmálin
hérlendis. Þrátt fyrir allt virðist
það vera ásetningur Ólafs Jó-
hannessonar dómsmálaráðherra að
bæta úr stærstu gölluro núverandi
kerfis. Má þar nefna frumvarp
hans um rannsóknarlögreglu rík-
isins, þarft frumvarp sem brýna
nauðsyn ber til að nái fram að
ganga tafárlaust. Þá skcður það,
að formaður allsherjamefndar
neðri deildar Alþingis, sem hef-
ur frumvarpið til meðfcrðar, Ell-
ert B. Schjum, lýsir því yfir að
nefndin muni ckki skila frunt-
varpinu á þessu þingi. Það þurfi
að skoðast betur.
Auðvitað ber að athuga svona
frumvörp vel áður en þau eru
tekin til afgreiðslu, en þetta frum-
varp var vandlega undirbúið. En
sannleikurinn er hins vegar sá. að
Framhald á 6. síðu.
ÞEGAR dyrabjallan glumdi stóð
ég andartak sem lömuð.
Ég var enn með morðvopnið
I hendinni, og alls ekki í á-
standi til að hugsá skýrt.
Þættist ég ekki vera hérna
myndi það virðast grunsamlegt,
þegar farið yrði að spyrja spurn-
inga. Og þa ðvar öldungis víst
að spumingum yrði varpað
fram. Ég var nágranni fórnar-
lambsins — það hafði gert mál-
ið svo einfalt.
Ég hráðaði mér upp í bað-
herbergið. Undir regnfrakkan-
um, sem nú var allur smurð-
ur blóði, var ég nakin. Engir
blóðblettir á ncinum fötum. Ég
þvoði mér um hendur og
smeygði blettóttum regnfrakkan-
um með eldhúshnífnum innan í,
niður á bak við strauborðið.
Svo fór ég í sloppinn og
flýtti mér til dyra.
Það var Roy.
— Ó, Roy, sagði ég, þegar
ég sá stóran líkama hans. Hann
staulaðist inn fyrir.
— Hæ, systir, sagði hann
þungri röddu. Lokaði dyrunum
í flýti á eftir sér og fékk sér
sæti. Hann leit veiklulega út.
— Er eitthvað að? spurði ég.
— Þú veist ofurvel hvað að
er, sagði hann. — Mér finnst ég
vera veikur, sjúkur . . . og þú
veist hvers vegna.
Hann vissi það!
En hvemig?
— Hvað áttu við? spurði ég.
— Hættu þessu, sagði hann.
Ég sá að hann var reiður. Þykk
æð bifaðist í cnninu á honum.
— Þú veist að ég kem alltaf
með vörur til ungfrú Gray á
föstudögum um þctta leyti —
og að hún lætur dymar ævinlega
stánda opnar. En . . . hvers
vegna, Helen, hvers vegna?
— Það . . . það var óhapp.
Ég hafði ákveðið í skyndingu
hvað cg ætlaði að segja.
— Þú verður að hjálpa mér
Roy . . . þetta var óhapp.
— Óhapp! Þú gleymir því að
ég hef séð hana. Hún liggur
þarna í hrcinu blóðbaði — og
móti niður í fljótið. Það var
ekki eins hátt fall og hjá ung-
frú Sculley, en hún kunni ekki
að synda.
„Dauði af völdum slysfara".
Þeir voru tvær vikur að finna
hana.
Þeir höfðu hr. Plummer gmn-
var einhvem veginn svo æst-
ur núna.
Það var eins og hans fyrri trú-
girni á skýringar mínar um „ó-
höppin“ hcfði svikið i þetta
sinn. Hann var ófáanlegur til að
trúa mér.
— Þú hefur ekki þolað að sjá
• •
DAUÐE AF SLYSFORUM
Death by Misadventure, eftir M. Whitaker
þú kallar það óhapp. Heyrðu nú,
Helen. Ég hef tvisvar sinnum
trúað því sem þú hefur sagt
mér — en þú getur ekki sann-
fært mig um að þetta hafi verið
óhapp.
Hann var grár í andliti og fór
nú að ganga fram og aftur um
gólfið. Svo lagði hann hönd á
axlir minar.
— Skilur þú ekki, að þctta
ofbeldi þitt er . . . sjúkdómur
. . . þú ert sjúk, og við getum
ekki leyst úr þcssu sjálf. . -.
Ég skildi ekki hvað hann vár
að fara. Að eitthvað sem mér
var svo kært gæti verið sjúk-
dómur.
Ég minntist ungfrú Sculley oð
ungfrú Worth. Tvær einstæðar
konur. Þær létust báðar af slys-
förum — með lítils háttar hjálp
frá minni hendi. . -.
Það tók þá nokkra tímá að
finna illa farinn líkama ung-
frú ScuIIey, þar sem ég hafði
hrint henni fram af klöppun-
um.
„Dauði af völdum slysfára"
stóð í dánarvottorðinu.
Ungfrú Worth ýtti ég aftur á
aðan, en hann var fluttur á
brott.
Hún hafði verið svo skotin í
honum, sagði fólk. Og slúðrið
gekk fjöllum hærra. En hann
var hrcinsaður af grun vegna
fjárveru sinnar.
Ungfrú Worth hafði ekki ver-
ið ncin sérstök fegurðargyðja
þegar hún lifði, en nú var hún
gerð að hreinni fordæðu.
„Dauði af slysförum".
Nú.
Hugsanir um fortíðina myndu
ekki hjálpa mér núná.
Ég sá að Roy var í viðsjár-
verðu skapi. Hann hafði yfir-
lcytt verið meðfærilcgur, onhann
Það er eins og
óhöppin elti
sumt fólk.
En það á líka oft
á tíðum sök á
því sjálft...
allt þctta blóð, það er svo erf-
itt að tala við þig, sagði ég
blíðlega. — Ef til vill hefði ég
heldur átt að henda henni í
fljótið.
— Helen! sagði hann skelf-
ingu lostinn.
Ég heyrði á rödd hans að
hann hafði orðið fyrir miklu á-
falli. Ekki aðeins að hánn væri
sannfærður um sckt mína í þessu
tilfelli, heldur hafði það cinnig
orðið til þess að fjarlægja þann
trúnað, sem hann háfði lagt á
fyrri „óhöpp“.
— Nú, jæja hvað hefurðu
hugsað þér að gera við þessu,
sagði ég.
1 þetta sinn var enginn efi á
því, hvað hann ætlaði að gera.
Hann reis á fætur og gekk
hratt í átt að símanum. Hann
ætlaði að Ijóstra upp um mig
áður en hann skipti um skoð-
un. : s
Ég var lítið eitt fljótári en
hann. Tók þunga koparvasann
scm stóð á borðinu, og þegar
hann setti fingurinn á númera-
skífuna til að hringja til lög-
reglunnar, bráut ég höfuð hans
með vcl útilátnu höggi. Höfuð-
skelin hlýtur að hafá vcrið
þykk. Það kom ekkert blóð.
Hann var þungur. En mér
heppnaðist þó að draga hann
inn i íbúðina við hliðiná. Inn
i dagstofu ungfrú Gray.
Mér tókst að draga hann að
hlið kalds og stirðnaðs Hkama
ungfrú Gray. Síðan tók ég rak-
vélarblað úr vasanum og skar
á úlnliði háns.
Mér þótti þetta í aðra rönd-
ina dálítið leiðinlegt.
Roy hafði oft verið mér mik-
il stoð — hánn hafði verið
ákaflega hjálpsamur. En — tja,
jú, — hann var í raun og veru
aðeins hálfbróðir minn. . .
Faðir hans hafði dáið af bron-
kítis — minn hafði dáið snar-
bilaður á Broadmoor hælinu.
Sálfræðingar gætu áreiðanlcga
fundið eitthva ðút úr því, hugs-
aði ég. Nú, — en ég er satt að
segja stolt af arfi fcðránna —
og reyni að vera hans verðug.
Og ég ætla að vera það í
mörg ár enn, því ég er hcil-
brigð og lífsglöð ung kona.
Ég veit ekki hvcmig lögregl-
an leysir þetta mál. Ef til vill
kallar hún þetta „ástríðumorð"
og heldur að Roy hafi verið
svikinn elskhugi ungfrú Gray.
Ég vona það að minnsta kosti.
Larkin lögrcgluforingi er ekki
sérlega klókur náungi, svo það
ætti að ganga.
Endá ætti nú allt að fara að
ganga eins og í sögu.
Þcgar ungfrú Scully, ungfrú
Worth og ungfrú Gray cru dauð-
ar, er ég sú eina sem eftir er
í hátíðarnefndinni — af konun-
um.
Ég og hr. Thurloe.
Hann er myndarlegur hann
hr. Thurloe — og nú hef ég
hann loksins út áf fyrir mig...