Morgunblaðið - 04.10.2005, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. OKTÓBER 2005 35
MINNINGAR
✝ Kjartan Ólafs-son fæddist í
Reykjavík hinn 27.
apríl 1939. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík hinn 24.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Ólafur Gísli Ólafs-
son verkstjóri,
fæddur á Hlaðseyri
við Patreksfjörð
23. janúar 1907, d.
10. desember 1978,
og kona hans
Ólafía Þorgríms-
dóttir, verkakona, fædd í Miðhlíð
á Barðaströnd 6. febrúar 1915, d.
10. júní 2003.
Systkini Kjartans eru Hrafn-
hildur, f. 1.8. 1945, Bolli, f. 3.7.
1947, og Jóhann, f. 11.12. 1953.
Kjartan skilur eftir sig unn-
ustu sína, Sigríði
A. Stefánsdóttur,
f. 15.2. 1956,
ásamt fjórum
börnum af fyrri
sambúð. Þau eru:
1) Ólafur, f. 14.12.
1966, sambýlis-
kona hans er Unn-
ur Edda Hjörvar,
f. 29.12. 1970. 2)
Una Dögg, f. 17.6.
1976, sambýlis-
maður hennar er
Davíð Tryggva-
son, f. 10.12. 1975,
þeirra börn eru
Adam Elí, Ilmur Dís og Sóley
Klara. 3) Birta, f. 27.5. 1978,
dóttir hennar er Emma. 4) Máni,
f. 25.3. 1989.
Útför Kjartans verður gerð frá
Laugarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Í dag er til moldar borinn vinur
minn Kjartan Ólafsson, drengur
góður. Örlögin höguðu því þannig
að við Kjarri eins og hann var
ávallt kallaður hittumst fyrst úti í
Bombey á Indlandi fyrir um 35 ár-
um. Ég vann þá á sænsku
skemmtiferðarskipi en hann á
norsku sem bæði höfðu viðkomu í
Bombey. Líða svo árin án þess að
við fréttum neitt hvor af öðrum
fyrr en þann dag er sameiginlegur
vinur okkar, Jón Þór, ætlaði að
kynna okkur. Þá hlógum við og
féllumst í faðma og þökkuðum hvor
öðrum fyrir síðast og útskýrðum
fyrir vini okkar okkar fyrstu kynni
í Bombey.
Árið 1975 réð ég mig til sjós á
bát frá Stykkishólmi en þá vandi
ég komu mína í Höfðabæinn til
Kjarra sem hann var þá að gera
upp. Þá kom glögglega í ljós
hversu mikill listasmiður hann var,
þar skiptu millimetrarnir máli og
útsjónarsemin vakti undrun.
Um vorið sáum við bátinn Felix
sem við féllum alveg fyrir. Bátur-
inn var falur en við urðum að vera
þrír eigendur að honum eins og
alltaf hafði verið. Fengum við þá
Einar Má vin okkar í lið með okk-
ur. Þegar kaupin voru afstaðin og
innsigluð með handabandi fengum
við nafnbótina Fellarnir, en sú
nafnbót fylgdi þeim sem áður
höfðu átt þennan bát. Kjarri var
skipaður skipstjóri Fellans, enda
þrælvanur til sjós og sá eini okkar
með réttindi og þekkti nokkuð til í
Breiðafirði. Síðan kölluðum við
hann alltaf „karlinn“. Við vorum
yfirleitt með aflahæstu bátum
hvort sem var á handfæri eða grá-
sleppu. Í dag er ég eini eftirlifandi
Fellinn. Takk fyrir þennan tíma,
strákar.
Eftir Fella-árin kom Kjarri til
Reykjavíkur og keypti sér sinn
fyrsta bíl. Fræg er sú ferð sem við
Bjarni Freyr, sonur minn, fórum
með Kjarra hringinn í kringum
landið. Við Lónið hittum við fólk
sem ég kannaðist við og fórum við í
samfloti með þeim til Akureyrar.
Tjölduðum við á nokkrum tjald-
stæðum á leiðinni. Á þessu ferða-
lagi fengum við viðurnefnið „strák-
arnir í gula tjaldinu“. Í þessum
hópi var ung kona, Eva, en þau
Kjarri felldu hugi saman í þessari
ferð. Seinna giftu þau sig og ég var
svaramaður hans.
Um tíma vann ég með Kjarra í
Leðursmiðjunni hjá Kalla Júl og
varð Kjarri síðar meðeigandi hans.
Í þeirri vinnu kom vandvirkni hans
og natni í ljós. Eftir það stofnuðu
þau Eva sitt eigið leðurfyrirtæki,
Skrydduna. Þar sýndi Kjarri list
sína í fatasaumi og meðhöndlun
leðurs. Listrænir hæfileikar
Kjarra komu enn einu sinni fram
þegar hann umbreytti allri íbúðinni
sinni í Miðtúni. Þegar einhver í
vinahópnum hans keypti sér íbúð
var hann gjarnan fyrsti maður á
svæðið og bauð aðstoð sína við lag-
færingar og hætti ekki fyrr en allt
var klappað og klárt.
Við Kjarri vorum saman í ferða-
hópi ásamt fleira góðu fólki sem
kunni að meta fegurð Þórsmerk-
urinnar, fjallgöngur og samveru.
Margar stórkostlegar nýár-
sveislur hélt Kjarri fyrir ferðahóp-
inn okkar. Hann hélt mikilli tryggð
við hópinn og þótti mikilvægt að
halda honum saman. Ferðahópur-
inn hefur farið inn í Þórsmörk og
síðar inn í Bása með mikilli til-
hlökkun í septemberlok í meira en
þrjátíu ár. Fyrstu árin okkar inni í
Básum vorum við eina fólkið á
staðnum. Kjarri sagði þá oft að sá
tími væri sem himnaríki á jörð.
Hann naut sín þar vel með okkur
vinum sínum og fjölskyldu og var
eins og fjallageit út um allt. Fáir
eru þeir fjallatopparnir sem hann
hafði ekki náð að fara upp á þar
innfrá.
Um helgina fór ferðahópurinn
inn í Bása þá ferð sem Kjarri ætl-
aði í og hafði undirbúið áður en
hann dó. Við héldum þar fallega
minningarathöfn um hann í fallegu
umhverfi og yndislegu veðri.
Kæri vinur, einhvern veginn er
ég viss um að þú hafir verið þar
meðal okkar. Elsku vinur, ég vil
þakka þér fyrir allar samveru-
stundirnar og tryggðina sem þú
sýndir mér og fjölskyldu minni.
Elsku Sigga, Óli, Birta, Una
Dögg og Máni, við vottum ykkur
og fjölskyldum ykkar okkar dýpstu
samúð.
Kristján Vídalín
og fjölskylda.
Hann sat þarna úti í horni á kaffi
Tröð, nýkominn frá Danmörku.
Síða loðkápan vakti athygli enda
sveif andi hippamenningarinnar yf-
ir vötnunum þetta föstudagssíð-
degi. Kunningi minn kynnti okkur
og vakti Kjartan strax áhuga minn
og hlustaði ég með athygli á frá-
sagnir hans af lífinu í Kaupmanna-
höfn og siglingum hans sem háseti
á skemmtiferðaskipi um öll heims-
ins höf. Ekki óraði mig fyrir því þá
að hann ætti eftir að verða einn af
mínum bestu og tryggustu vinum.
Þegar ég lít til baka þá eru það
samvistir við Kjartan úti í nátt-
úrunni sem eru hvað eftirminnileg-
astar og eru bláa úlpan og hvíta
lopapeysan órjúfanlegur þáttur
þeirra minninga. Þessar stundir
voru ófáar enda var Kjartan ötull
forystumaður ferða- og vinahópins
– skemmtilegur leiðtogi sem öllum
þótti vænt um. Hvort sem leiðin lá
upp á Útigönguhöfða eða niður í
fjöru á Snæfellsnesi voru börnin
ávallt með í för. Krakkarnir hænd-
ust nefnilega að karlinum og nutu
nærveru hans, ekki síst þegar hann
miðlaði af reynslu sinni og sagði
þeim sögur frá því hann var á sjó
eða í sveit.
Kjartan naut þess að láta verkin
tala. Sérhvert verkefni sem hann
tók sér fyrir hendur leysti hann af
sömu vandvirkninni og vafðist fátt
fyrir honum. Mátti einu gilda hvort
um var að ræða múrverk, leður-
saum, smíðar eða málaravinnu; allt
lék þetta í höndunum á drengnum.
Í steypuvinnu undir Eyjaföllum í
fyrra bar hann af í dugnaði sínum
og ósérhlífni. Ber að ofan í blíðunni
tók hann af okkur yngri mönnun-
um völdin og dreif verkið áfram af
sínum einstaka eldmóði.
Kjartan sannaði nefnilega að
aldur er afstæður og raunar var
búið að ferma hann þegar ég kom í
heiminn. Samt var ekkert í útliti
hans eða atgervi sem benti til þess
að á næsta ári yrði hann löggiltur
eldri borgari. Þó fór svo að lokum
að „krabbakerling“, eins og hann
kallaði vágestinn, bankaði upp á og
nú er baráttu þeirra lokið.
Aldrei framar mun kveða við í
dyrasíma á Laugarnesveginum:
„Komdu!“ eins og jafnan þegar ég
heimsótti Kjartan. Ótímabært
brotthvarf hans er mikill harmur
fyrir okkur sem umgengumst
hann; í árlegu nýársboðunum, við
varðeld í Þórsmörk eða bara fyrir
fram sjónvarpið þar sem við horf-
um saman á góðum stundum á
jafnöldru hans, Tinu Turner, í
léttri sveiflu á tónleikum.
Nú er ferðin á enda og að leið-
arlokum sendir fjölskyldan öll ást-
vinum Kjartans innilegar samúðar-
kveðjur.
Sævar Guðbjörnsson.
Tignarlegt umhverfi Þórsmerk-
ur laðar fram náttúruvætti vegna
einstæðrar fegurðar í stórbrotnu
landslaginu svo ekki sé minnst á
haustlitina og stjörnubjartan him-
ininn. Slík fegurð laðar einnig fram
innri fegurð mannsins og um leið
sterkar tilfinningar, svo sem ein-
læga vináttu og traust, sem aldrei
verður mælt að verðleikum.
Leiðir okkar Kjartans lágu fyrst
saman þegar við bjuggum á slóðum
Grettis og Njáls í miðborg Reykja-
víkur. Þar hittumst við af og til og
áttum saman góðar stundir með
ungum dætrum okkar sem við
eignuðumst um svipað leyti. Síðan
skildu leiðir og þá hvarflaði ekki að
okkur að við ættum eftir að deila
nákvæmlega sömu reynslu með
sonum okkar, næstum heilum ára-
tug síðar eða svo.
Þórsmörkin hafði heillað lítinn
hóp sem tók sig til og safnaði sam-
an vinum og kunningjum í heila
rútu. Þessi hópur féll ótrúlega vel
saman með ungviði sínu strax frá
upphafi og hefur átt dýrmætar
stundir saman æ síðan. Hér sýndir
þú og sannaðir, elsku Kjarri, að þú
varst ekki aðeins aldursforseti
heldur um leið sannkallaður mátt-
arstólpi og þúsundþjalasmiður.
Leður, skinn, timbur eða hvað ann-
að. Allt lék í höndunum á þér!
Mörkin, Nesið og nýárskvöld, það
voru stundir stundanna!
Um tíma þess á milli öxluðu
stoltir feður litlu drengina sína all-
ar helgar í gönguferðir um hinar
ýmsu jarðir Reykjavíkurumdæmis,
sem ævinlega enduðu á Baldurs-
götunni með heitu kaffi og spjalli
fyrir feðurna, en kakó og leik fyrir
synina. Til að víkka sjóndeildar-
hringinn enn frekar var farin eft-
irminnileg ferð með synina unga til
að berja Látrabjarg augum og
njóta þess að vera feður – saman!
Við látum hugann einnig reika að
Egilsá, eða heim að Hólum þar sem
Maríulaxinn var veiddur, á Akur-
eyri eða heim í Sigtún, en þaðan
eigum við svo margar dýrmætar
stundir saman að minnast. Með
drengjunum okkar tókst síðan
sama dýrmæta vináttan. Ef spurt
var of náið um það sem þeim fór á
milli var svarað: „Mamma, okkur
gengur ágætlega að þegja saman.“
Hjá ykkur á Laugarnesveginum
átti Steini síðan sitt annað heimili
og fyrir það er hann afar þakk-
látur.
En eins og hér á norðurhjaran-
um skella á byljir án nokkurs fyr-
irvara og allt í einu skiptust á
stundir vonar og ótta. Þær fregnir
sem við fengum nýverið komu sem
þruma úr heiðskíru lofti. Allt virt-
ist ganga eins og best væri hægt að
óska sér í þessari erfiðu stöðu. Við
kvöddumst síðast með bros á vör,
jákvæð og bjartsýn og umfram allt
ákveðin í að hittast næst í Mörk-
inni, enda hafðir þú lagt þig fram
við að safna sem flestum saman til
ferðarinnar. Aldrei hvarflaði að
okkur þá að þetta yrði í síðasta
sinn sem við hittumst yfir góðu
spjalli.
Í lífi þínu, sem okkar hinna, hafa
skipst á skin og skúrir. Börnin,
barnabörnin og fjölskyldan hafa
verið þér eitt og allt um árabil. Eft-
ir einveru um stund hrepptir þú
sannkallaðan lottóvinning ástar og
vináttu, hana Siggu, og augljóst
var að þær tilfinningar voru gagn-
kvæmar. Saman áttuð þið dýrmæt-
ar ánægjustundir en einnig stundir
mikillar sorgar, en stóðuð við hlið
hvort annars í blíðu og stríðu. Von-
andi eiga minningarnar um góðu
stundirnar eftir að ylja þér, Sigga,
og sefa um leið sárustu sorgina.
En þótt þér hafi ekki enst aldur
til að fara með okkur í ferðina fyr-
irhuguðu að þessu sinni, sjáum við
þig, kæri vinur, horfa á stjörnurn-
ar og fjallahringinn með okkur hin-
um í Þórsmörkinni. Þú veist að á
slíkum stundum munt þú ætíð
dvelja í hugum okkar.
Elsku Máni, Birta, Sigga, Óli,
Una, Davíð og fjölskylda. Eftir
stöndum við full sorgar og sakn-
aðar, en erum um leið þakklát fyrir
að hafa fengið að eiga svo dýr-
mætan vin.
Helga, Ásgeir, Þorsteinn,
Perla og Sverrir.
Kjartan Ólafsson er með eftir-
minnilegri samferðamönnum.
Fyrst sá ég hann snaggaralegan
með sóp á lofti í Ljónahúsinu í
Kristjaníu í Kaupmannahöfn, þar
sem hann var þá heimilisfastur.
Þótti honum nóg um umgengnis-
hætti sumra sambýlismanna í
Stínu. Kjartan hafði langa reynslu
af sjómennsku um heimsins höf,
þar sem hreinlætis og reglusemi er
krafist. Hann var líka frumkvöðull
á Íslandsgangi Ljónahússins um
reglulegar máltíðir og uppvask.
Best kynntist ég Kjartani þegar
við vorum samtíða í Stykkishólmi.
Hann sótti sjóinn og var umtalaður
í þorpinu fyrir hreinlæti, nánar til-
tekið þann lítt þekkta sið að fara
daglega í sturtu. Þá var olíu- eða
rafkynding í húsum og heitt vatn
sparað.
Allir í Hólminum vissu að Kjart-
an var vildissmiður, á Höfðagöt-
unni hafði hann gert upp einsamall
gamalt timburhús, áður en slíkt
komst verulega í tísku. Hinir þaul-
reyndu tré- og skipasmiðir í Hólm-
inum áttuðu sig á því hvað bjó í
Kjartani og föluðust ítrekað eftir
honum til vinnu. En Kjartan gat
ekki hugsað sér að vinna vélræn
störf eða eftir stífri klukku. Hann
vildi frelsi, var lífslistamaður og
gerði það sem hann langaði til.
Kjartan sagði líka hreinskilnis-
lega skoðun sína, oft fremur rót-
tæka og afdráttarlausa. Hann
kynnti mann fyrir tilbrigðum í
mannlegri hugsun og framkvæmd,
var óþreytandi að auðga tónlist-
arreynsluna og líklega fyrstur
Hólmara til að dá Bob Marley, svo
eitthvað sé nefnt. Fyrir allt þetta
er maður þakklátur.
Kjartan átti með félögum sínum
Einari Má Guðvarðarsyni og Krist-
jáni Vídalín Jónssyni bátinn Felix.
Stunduðu þeir m.a. grásleppuveið-
ar á bátnum frá Stykkishólmi og
voru þekktir sem „Fellarnir“. Bæði
Kjartan og Einar Már eru nú látnir
fyrir aldur fram, sómamenn miklir
og hæfileikaríkir, sem höfðu var-
anleg áhrif á samferðamenn sína.
Er þeirra beggja sárt saknað og
óskað blessunar Guðs.
Ólafur H. Torfason.
Elsku vinur. Þú lifir í hjörtum
okkar allra.
Deyr fé,
deyja frædur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ferðahópurinn.
KJARTAN
ÓLAFSSON
Elskuleg eiginkona mín og systir,
HÓLMFRÍÐUR EINARSDÓTTIR,
Bjarmalandi,
Hörðudal,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans við Hringbraut
sunnudaginn 25. september.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 5. október kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Magnús Kristinsson,
Snorri Einarsson.
Sambýlismaður minn,
KRISTJÁN MIKKAELSSON,
Flekkudal, Kjós,
varð bráðkvaddur laugardaginn 1. október.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Guðný G. Ívarsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HALLDÓR JÓNSSON
frá Mannskaðahóli,
andaðist á sjúkrahúsi Sauðárkróks laugardaginn
1. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Lilja Egilsdóttir,
Egill Hermannsson, Juthama Baopila,
Einar Halldórsson, María Jóhannsdóttir,
Jón Halldórsson, Erla Eyjólfsdóttir,
Sigríður Halldórsdóttir, Óskar Stefánsson,
Björn Gísli Halldórsson, Svandís Jónsdóttir,
Ingibjörg Sólveig Halldórsdóttir, Bjarni Þórisson,
barnabörn og barnabarnabörn.